დილით ისევ ქუინსში წასვლა მიწევს ერთი კვირაც ქეთა,ერთი კვირაც და ყველაფერი დასრულდება! ვამხნევებ საკუთარ თავს კარს იმედიანად ვაღებ
-ბრაზიანო! დაგაგვიანდა! პირველივე მაგიდიდან მიღიმის „ქართველი“ ღმერთო,ნუთუ ასე ახლოა ჯოჯოხეთი?!
-ეს თქვენ მოსულხართ ადრე. ვუღიმიდა გამოსაცვლელად შევდივარ. ბლოკნოტს ვიღებ შეკვეთებისთვის და თავზე ქუდს ვიფარებ რომელსაც წითელი რქები აქვს(რამე ხო უნდა იყოს აბა ჯოჯოხეთური?!) იმის გამო რომ ერთადერთი კლიენტი ეს ქართველია მის მაგიდასთან მივდივარ და ისე ვიღიმი მგონი ყველა კბილი მიჩანს.

საავადმყოფოში სწრაფად შეაბიჯეს, სხვებისგან განსხვავებით მკაფიოდ არ იგრძნობოდა წამლის სუნი... რითი შეგვეძლო ეს საავადმყოფო დაგვეხასითებინა,?! სისუფთავით... კედლებიც და იატაკიც თეთრ ფერებში იყო..
სწრაფად მივიდნენ მთავარი ექიმის კაბინეტისკენ..
--
-შორენამ დამირეკა და გამაფრთხილა, რომ მოხვიდოდი - მთავარი ექიმი, ახალგაზრდა მამაკაცი აღმოჩნდა, ოცდაათ წელს მიტანებული..

ახლა სახლში რომ არ წავსულიყავი ალბათ მოვკვდებოდი.კარი შევაღე თუ არა ნინამ მომახალა.
-გოგოებმა დაგირეკეს
-რა გვინდაო?
-ბათუმში მიდიხარ 2დღეში
ამ სიტყვების გაგონება მესიამოვნა.ცოტა ხანი დავისვენებ ამ საგიჟეთს თავს დავაღწევ.ოთახში ავედი და გათიშული ჩამეძინა.2დღე გადაბმულად მეძინა.როგორც იქნა თავი ავწიე,ძვლივს ავდექი.სარკეში რომ ჩავიხედე შემეშინდა,დასიებული თვალები.გაწეწილი თმები,ფერდაკარგილი სახე.ჩემოდანის ჩალაგებას შევუდექი ყველაფერი რაც მოკლე და გამჭვირვალე იყო ჩავალაგე.არც ჩემი ფერად ფერადი კეტები გამომიტოვია.

მე მალე ავდექი და წამოვედი წაყალი გადავივლე და მანქანაში ჩავჯექი გზაზე გავედი თავში თითქოს რაღაცმ დამარტყა დიდი თავისუფალი აგილის ძებნა დავიწყე მანქანა შევაყენე შუაში და გავჩერდი რაღაცაზე დაფიქრდი ტელეფონი ამოვიღე და მარიამს დავურეკე

-კარგი ოღონდ მალე,სადაცაა ზარი დაირეკება.
ლიზას ტელეფონი მიაწოდა და პასუხს დაელოდა.
-ალო!მამიკო მე ვარ ლიზი.უთხრა ბავშვმა
-ლიზა,რა ხდება?
-არაფერი მამიკო,დღეს შეიგიძლია ადრე მოხვიდე?ძალიან მოგვენატრე მე და ანდრეას.
-ლიზა არვიცი.იცი ახლა შეხვედრა მაქვს და ვერ დაგელაპარაკები.
-კარგი მამიკო..გაუთიშა და ცრემლიანი თვალებით შეხედა დედას.არვიციო დე,შეხვედრაზე ვარ ვერ დაგელაპარაკებიო.

„2009 წლის 15მარტი...ამ ჩემფეხება დღე,მომაბეზრებელი როგორც დანარჩენი,მრავალფეროვნება მინდა რაღაც ახალი შთაბეჭდილებები.და აი ჩემი მრავალფეროვნებაც მოაბიჯებს მოკლე მუქი ლურჯი კაბით და ზღვისფერ თვალებს აპარპარებს.ას ხელიდან არ გავუშვებ,ჯერ ეს ერთი,რომ სხვა გოგოებს არ გავს.არა მარტო სილამაზით,შესანიშნავია...იმედია ხასიათიც მშვენერი აქვს,მგონი დრო მოვიდა შეყვარებულების სია შევავსო.გამეღიმა და უკან გავეკიდე.ალბათ შეეშინდა რადგან სწრაფი ნაბიჯებით დაიწყო სიარული,უკვე გარბოდა!ქუჩაზე მირბოდა,ქუსლიანები ეცვა და შიგადაშიგ იქცეოდა.

მეორე დღეს სკოლაში უნდა წასულიყო.პირველად იყო,რომ ძალიან ეზარებოდა.გაკვეთილებსაც გული ვერ დაუდო.მთელი დღე დილით მომხდარ ამბავზე ფიქრობდა.არადა რა მოხდა?! განსაკუთრებული არაფერი.უზრდელი ბიჭები ცოტანი იყვნენ ამ დასაწვავ უბანში?!გრძნობებს ვერაფერს უხერხებდა,გული სხვას კარნახობდა,გონება კი მოსაბეზრებლად უჩიჩინებდა ,იმას,რომ სწავლის დრო იყო. ოცი წუთის განმავლობაში უყურებდა ქართულის წიგნს და ცდილობდა გაეაზრებინა რა უნდა დაეწერა დავალებად მიცემულ თემაზე. მგონი ძალიან გადაიღალა,ორი კვირაა რაც მასწავლებლები ბევრ დავალებას აძლევენ, საჭმელსაც თავად აკეთებს.

დილას თვალები, რომ გავახილე სანდროზე ვიყავი მიკრული თავი ავწიე და შევათვალიერე პატარა ცხვირი, დიდი წითელი ტუჩები , მარჯვენა ლოყაზე პატარა ფოსო და შავი თმები ხელი ამოვიღე სახეზე დავუწყე ფერება ვხედავდი თანდათან როგორ ეღიმებოდა თითები ტუჩებზე გადავუსვი და ჩავეხუტე მაგრად ვეკვროდი ჩემს თმაზე კოცნა, რომ ვიგრძენი მაშინ მივხვდი გაეღვიძა თქო თავი ავწიე და გავუღიმე მან შემომიბღვირა

დილით რომ გავიღვიძე დილის 6 საათი იყო დაძინება ვეღარ შევძელი, ამიტომ ავდექი შხაპი მივიღე გავემზადე და დაბლა ჩამოვედი ამასობაში 9 საათი გახდა.
-ნიაკო დღეს მიდიხარ ინსტიტუტში? (ბექა)
-კი უნდა წავიდე ვეღარ გავაცდენ ,სესილი სადაა?

დილით ჩემს ოთახში გამეღვიძა საშინლად წვიმდა ადრე იყო 7 ხდებოდა რომ გამომეღვიძა. გვერდით დედა მეწვა ახლოს მივედი შუბლზე ვაკოცე და იქაურობა დავტოვე. კიბეები ნელა ჩავიარე მამა დავლანდე დივანზე იჯდა და რაღაცას უყურებდა სწრაფად მივუახლოვდი ხელში მისი სურათი ეჭირა თან რაღაცას ჩურჩულებდა. ახლოს მივედი და მაგრად მოვეხვიე.
-შენღა დამრჩი ჩემო გოგო
-გპირდები თქვენთვის საამაყო შვილი ვიქნები
-ვიცი შვილო მე მჯერა შენი
მეტი არაფერი გვითქვია ორივე ფიქრებით სადღაც შორს წავედით მხოლოდ ნათიას ტირილმა მოგვიყვანა გონს ორივე დააფეთებული წამოვავრდით.