საავადმყოფოში სწრაფად შეაბიჯეს, სხვებისგან განსხვავებით მკაფიოდ არ იგრძნობოდა წამლის სუნი... რითი შეგვეძლო ეს საავადმყოფო დაგვეხასითებინა,?! სისუფთავით... კედლებიც და იატაკიც თეთრ ფერებში იყო..
სწრაფად მივიდნენ მთავარი ექიმის კაბინეტისკენ..
--
-შორენამ დამირეკა და გამაფრთხილა, რომ მოხვიდოდი - მთავარი ექიმი, ახალგაზრდა მამაკაცი აღმოჩნდა, ოცდაათ წელს მიტანებული..
-დიახ, მან გამომაგზავნა თქვენთან.. -სოფიო მაგიდის პირდაპირ დაჯდა..
-ძალიან კარგი მონაცემები გაქვთ, სად დაამთვარეთ უმაღლესი სასწრავლებელი?! - კაცმა სწრაფად მიაპყრო მზრეა, ოდნავ დაბნეულ სოფიოს..
-ლონდონში, განათლების ყველა საფეხური ლონდონში გავიარე.. - ამაყად წარმოთქვა სოფიომ და ამპარტავნული მზერა მიაპყრო..
-როგორც ვიცი, უფულობაზე ვერ იწწუნებთ, რატომ გადაწყვიტე მუშაობა?!
-ტყუილად ვისწავლე ამდენი?!! - გაეღიმა სოფიოს.
-სამოდელო კარიერას როგორ შეუთავსებ? - კაცი ისევ სერიოზული სახით იჯდა..
-ვეცდები არ დამჭირდეს შეთავსება, ..
-კარგით, თვის დასაწყისიდან დაიწყებთ... - სოფიომ მხოლოდ გაუღიმა და სწრაფად გამოვიდა დერეფანში სადაც მარიამი ელოდებოდა..
-გოგო დღეს რა რიცხვია ოღონდაც - სიცილით თქვა სოფიომ და ტელეფონს დახედა..
-19 მაისი, საათიც გითხრა?!- სილით იკითა მარიამმა და გვერძე მოქცეული თმა სწრაფად შეისწორა..
-წავედით?! - სოფიომ ყურად არ იღო მარიამის კითხვა და გასასვლელისკენ წავიდა..
-მეკითხები, რომ წავედით?! - გაეცინა მარიამს და სწრაფად მიჰყვა უკან..
--
ანასტასია სწრაფად დააბიჯებდა მაგიდებს შორის და რაც შეეძლო კარგად აპრიალებდა მაგიდებს..
ბართან დათა იდგა, რომელიც ახალი კოქტეილის რეცეპრტზე მუშაობდა..
-ტასო, მეცხრე მაგიდას პწკარი არ ქონდეს, თორემ აქ ვეღარ გიხილავ - დათამ ცალი წარბი აზირდა, როდესაც ნახვერად გაწმენდილი მაგიდა შენიშნა..
-რატომ ვითომ?! - გამომწვევად იკითხა და მაისური შეისწორა, რომელის დეკოლტეც დაბლა ჩამოწეულიყო, და ბიუსჰალტერი ნახევრად მოჩანდა..
-რატომ ვითომ, იმათ უთხარი უსუფთაო მაგიდას, რომ დაინახავენ და მერე მაგრად დაგერხევა... - თვალი ჩაუკრა დათამ და საქმე განაგრძო..
-რომელი ნარკომანები და ნარკომოვაჟრეები ეგენი არიან, - ამრეზით თქვა და მაგიდას მიუტრიალდა..
-ზუსტად ეგენი „გხმარობენ“ დღედაღამ და კიდე ვერ გაიგე რა ხალხია?! - დათამ ამაყად გახედა..
-შენგან განსხვავებით ძალიან მაგრები არიან - გამომწვევად ალაპარაკდა და ბარისკენ დაიძრა..
დათამ ერთი ხელის მოსმით მოიქცია ხელებში.. „ გაჩვენებ ვინ უფრო მაგარია, პაწია ძუკნავ“ ჩუმად უჩურჩულა და ტასოს ტუჩებს „ეძგერა“..
--
ოდნავ ჩაფიქრებული, წარბშეჭმუხნული ჩაესვენა სავარძელში.. თვალწინ სულ მარიამის გაბრაზებული სახე ედგა თვალწინ..
მასზე ფიქრის მოშორებას არც ცდილობდა, თუმცა რა, მალე ცოლი ეყოლებოდა, რომელის შეყვარებაც მოუწევდა..
-ჩემო ძვირფასო, მე აქ ვარ - ტანის რხევით შემოვიდა, ახალგაზრდა ქერა ქალი, მუქი წითელი ტუჩსაცხი, გამომწვევი მაკიაჟი და ღრმა დეკოლტიანი მაისური, კაბა კი იმედნად მოკლე იყო, რომ კაბის შთაბეჭდილებას არც ტოვებდა..
-დღეს არა მეთქი, ხომ ვთქვი - ოდნავ გაბრაზება შეეტყო ხმაში, ხელები მომუშტა და დაელოდა როდის გასცემდა პასუხს..
-ტასოს დასვენება ჭირდება და მე გამომგზავნა, საღამოს ისევ შეუძია შეხვედრა - ქალმა ყურად არ იღო გიგას ოდნავ გაბზარული ხმა, რომელიც უსაზღვრო გაბრაზებით იყო გამოწვეული .
-არ მაინტერესებს,, მე მხოლოდ ტასო მინდა - კბილებს შორის გამოსცრა გიგამ და მკლავზე ხელი წაავლო და კარისკენ ძალით გაათრია.
-აქამდე ჩემი ფულით მოვედი, ამინაზღაურე - „კლანჭები გამოაჩინა“ ქალმა..
-ამ დონემდე როგორ ეცემით ჩემამდე არ მოდის.. რამდენი გინდა?! - გიგას გაცოფება სიბრალურში გადაიზარდა..
-ორასი. - ქალმა თვალისდაუხამხამებლად დაასახელა თანხა და თანხის მოლოდინში გაისუსა..
-აუ ტო, ორასი ლარი თუ სჭირდებოდა მეტროს არ ვიცოდი - გიგამ გაცოფებისგან მაგიდის უჯრა გამოაღო და შიგ ჩაწყობილი კუპიურები გადათვალა, შემდეგ ორი აიღო და გაუწოდა..
-აღარ გნახოს ჩემმა თვალებმა - ქალმა კარები მთელი ძალით გაიჯახუნა, გიგამ ოდნავ გაიხედა დერეფანში, გრძნობდა თანამშრომლების გაკვირვებულ სახეებს, შემდეგ იგრძნო სამარისებური სიჩუმე უეცრად ჩურჩულმა შეცვალა..
გიგამ კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი აჩოჩქოლებულ თანამშრომლებს და ისევ კაბინეტში დაბრუნდა..
-მა, სასწრაფოდ მოდი რა ჩემთან - გიგამ მამის ხმის გაგონებისასვე ჩასძახა ტელეფონში..
-რატო რა ხდება? - ალექსანდრეს ოდნავ ანერვიულებული ხმა ისმოდა..
-მოდი - გიგამ გათიშა ტელეფონი და მამის მოლოდინში გაისუსა..
მოლოდინი საუკუნეებივით გაიწელა, ფანჯრიდან აკვირდებოდა ქუჩაში აჩქარებით მოძრავ ხალხს...
-რა ხდება გიგა, შემაშინე - ალექსანდრე სატელეფონო ზარიდან ნახევარ საათში მივიდა.
-მაინტერესებს ქორწილი როდისაა?! - გიგამ ოდნავ გაიღიმა... წარმოიდგინა რა სახე ექნებოდა მარიამს, რომელიც ამ ამბავს გაიგებდა..
-არ მილაპარაკია კახისთან . - ალექსანდრე „კარგი“ ამბის გაგებისთანავე მშვიდად დაჯდა დივანზე..
-ხოდა დაურეკე.. - გიგამ ტელეფონი მიაწოდა..
ალექსანდრემ ოდნავ გაკვირვებულმა გადახედა შვილს რომელიც მოუთმენლობისგან ადგილზე ცქმუტავდა..
--
-რა ხდება ალექს - კახიმ სწრაფად შეაბიჯა კაბინეტში და ალექსანდრეს გვერძე დაიკავა ადგილი..
-ჩემ შვილს დაქორწინება უნდა - ალექსანდრემ გაუღიმა და თვალით გიგასკენ ანიშნა..
-გილოცავ შვილო, ბედნიერებას გისურვებ სულ - კახიმ სანდრომიანად გაუღიმა გიგას..
-არა შენ ვერ გამიგე, უნდა რომ სოფიოზე დაქორწინდეს - ალექსანდრე დააკვირდა კახის რეაქციას, რომელიც წამის მესაედებში იცვლებოდა..
-სოფიოს კითხეთ მე მის გარეშე ვერაფერს გადავწყვიტავ - კახიმ ფეხი ფეხზე გადაიდო და ხელები თავქვეშ ამოიდო, საზურგეს მიეყრდნო..
-უარს იტყვის, მაგის გვეშინია თორემ აქამდე ვეტყოდი... - გიგამ ძლივსღა ამოიღო ხმა, სიტაციის განსამუხტავად..
-არამგონია, ეგეთი ქაჯიც არაა - გაეცინა კახის და თავისი თეთრი ჩაკიწკიწებული კბილები გამოაჩინა..
-დღეს შეგიძლიათ აქვე რომ რესტორანია იქ მოიყვანოთ? - გიგამ გაუღიმა და კომპიუტერში წკაპაწკუპი განაგეძო..
-კი, კარგით მე წავალ თორემ მაია ინერვიულებს, გაუფრთხილებლად რომ წამოვედი - კახი სწრაფად წამოდგა, მაგრამ გარკვევით გაიგონა ალექსანდრეს ჩაცინება, რომელიც მისმა უადგილო კომენტარმა გამოიწვია.
--
მარიამი დივანზე მშვიდად წამოწოლილიყო და სოფიოს ელოდებოდა, რომელიც ჯერ ისევ აბაზანაში ნებივრობდა და სულ დავიწყებოდა, რომ სტუმარი ელოდებოდა..
კარზე გაბმული ზარის ხმა გაისმა..
მარიამი სწრაფად წამოიზლაზნა და კართან ზოზინით მივიდა..
ისე გამოაღო კარი რომ არც დაინტერესებულა ვინ იყო..
-სოფიო მაღლაკელიძე აქ ცხოვრობს? - კარში ახალგაზრდა სანდომიანი ახალგაზრდა იდგა, ხელში ყვავილების თაიგული ეჭირა.
-დიახ, მობრძანდით... თქვენი სახელი? - მარიამი ოდნავ დაიბნა და გვერძე გაიწია..
-ლუკა ლეკვეიშვილი - გაიღიმა უცნობმა და სახლში შევიდა..
გვერდულად აათვალიერა უბრალოდ მოწყობილი სახლი.
-სადაა ახლა? - ბოლოს მარიამს მოუტრიალდა, რომელიც ისევ დივანზე იჯდა..
-აბაზანაში. - მარიამს აღარც გაუხედია საით წავიდა ლუკა...
--
აბაზანიდან ისევ ისმოდა წყლის ჩხრიალი, კარი ოდნავ შეღებილი იყო, საძინებელში საწოლზე კი დიდი პირსახოცი, საცვლები და სარაფანი იდო..
ლუკამ სწრაფად მოათვალიერა, მზერა აბაზანის კარზე გადაიტანა, ოდნავ შეღებულიდან მაინც მოჩანდა სოფიოს სხეული, მართალია ზედმეტად ბუნდოვნად მაგრამ მაინც..
კუბიკებიანი „პერანგი“ სწრაფად გადაიძრო, შარვალიც იქვე მიაგდო და საცვლების ამარა ჩუმად შეაბიჯა სააბაზანოში..
სოფიო ჯაკუზშში იწვა, წყლის ჩხრიალი კი ხელსაბანთან მოშვებული ონკანის გამო იყო..
თვალები დაეხუჭა და თავი ოდნავ უკან გადაეხარა, შავი მოკლე თმა პაწია თმისამაგრით აეწია ზევით და ღრმად სუნთქავდა..
ლუკამ ოდნავ ჩაახველა და სოფიოს არც დალოდებია ისე აღმოჩნდა სოფიოს გვერძე...
ხელები მჭიდროთ ქონდა შემოხვეული და ადგომის საშუალებას არ აძლევდა სოფიოს..
-მომენატრე - მისის სუნთქვაყურთან ახლოს ესმოდა.. ყელზე კი მისი ტუჩების შეხებას გრძნობდა..
-ლუკა - ოდნავ ჩუმად ჩაილაპარაკა და ლუკასკენ მოტრიალება სცადა.
-შენ არ მოგენატრე? - ლუკამ გაუღიმა და რაც შეეძლო მთელი გრძნობით აკოცა..
-ჩვენ ხომ დავშორდით, თუ გავიწყდება?! - სოფიომ უხეშად მოიშორა და თავი უკან გასწია..
-მერე რა, მომენატრე, ე.ი შევრიგდით - გაიცინა ლუკამ და ისევ საკოცნელად გაიწია..
-არ მომეკარო - სოფიო სასწრაფოდ წამოხტა და დუშის ქვეშ დადგა, ქაფიანი წყალი სასწრაფოდ მოიშორა და ჯაკუზში მწოლიარე ლუკა სააბაზანოში დატოვა..
საძინებელში სწრაფად გადაიცვა ტანსაცმელი, ხოლო ლუკას ტანსაცმელი სააბაზანოში შეუტანა..
-გახსოვს ადრე?! დილაობით, რომ მაღვიძებდი, შემდეგ კი ტანსაცმელს მილაგებდი, ან ის გახსოვს?! სააბაზანოში რომ გივარდებოდი და შენ სიცილს იწყებდი.. - ლუკამ ოდნავ სევდიანმა ჩაილაპარაკა და თვალები დახუჭა..
-ეგ ადრე იყო ლუკა, შენც ხომ იცი - სოფიომ ჯაკუზის გვერძე ჩაიმუხლა და ლუკას დააკვირდა..
მართლაც დრო ყველაფერს ცვლის.. სახე შეცვლია, თმაც ოდნავ წამოზრდია... მაგრამ მაინც ის ლუკა იყო ერთ დროს, რომ მასთან ბედნიერი იყო, რომლის ღიმილი მთელ მსოფლიოს ერჩივნა.
-ვიცი, რომ მოგენატრე, ნუ უარყოფ სოფ, იცი, რომ მიყვარხარ, ყველაფერს მირჩევნიხარ.. ხომ იცი... - ლუკას ხმა ჩასწყვეტოდა და ჩურჩულებდა..
-მომენატრე არ ვუარყოფ... მართლა მომენატრე - არ უნდოდა გამტყდარიყო, მაგრამ გრძნობებმა აჯობეს.. ოდნავ ცხელი ხელი შუბლზე გადაუსვა...
ლუკამ ახლაღა ამოხედა... მისი შავი თვალები საოცრად დასევდიანებული ეჩვენა..
-მართლა?!
-ხო, ადექი ახლა - გაუღიმა სოფიომ და შუბლზე აკოცა..


ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობს..
არ ვითხოვ შენიშვნებს..
უბრალოდ აქვე ვიტყვი..
ეს ისტორია ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი გამო დავწერე, მის გამო ვაგრძელებ და მისთვის მიცემული პირობის გამო არც თუ ისე დიდ თავებს ვდებ...
მაგრამ ერთი მკითხველიც რომ არ ყავდეს, ამ ისტორიას ყველა ვარიანტში დავწერ და დავასრულებ..
მარიამ მხოლოდ შენი ხათრით :დ თორემ არც ვაპირებდი..

ასევე დაგაინტერესებთ: