დამრჩნენ ძმები ირაკლი და დათა, ორივე იმდენად ცდილობს ისე მოქცნენ თითქოს არაფერი მომხდარა რომ მიკვირს მაგრამ ხო ვიცი რად უჯდება ეს ორივეს.

10 წლის წინ

ვიჯექი 300 კაციან აუდიტორიაში და ყველაზე მარტო ვიყავი. თვალები მერხისკენ მქონდა დახრილი და ვცდილობდი მალე გავცლოდი იქაურობას,

​​​​​​​
“ქმრის მოღალატე ცოლი ბოზ'ია, ისევე როგორც ცოლის მოღალატე ქმარია ბოზ'ი. მათ შორის არ არსებობს განსხვავება

ზარმა დარეკა, განძრევის თავი არ მქონდა მაგრამ რეკდა და რეკდა. ბოლოს საკუთარ თავს ვძლიე და გავაღე. კართან ჩემი ოთახის მეზობელი იდგა და ცდილობდა ჩემს უკან რამე დაენახა.
-ყველაფერი რიგზეა? ხმაური შემომესმა და .....! -მკითხა ბოლოს და ამათვალიერ-ჩამათვალიერა.
-დიახ ნაზი დეიდა, გმადლობთ! - შეძლებისდაგვარად გავუღიმე და როცა კიბისკენ გაემართა კარი დავხურე. რა თქმა უნდა მას არც ჩემი ტირილით დასიებული თვალები და აწეწილ-დაწეწილი თმები გამოპარვია.

მარიამს მალევე ჩაეძინა და საღამოს გაეღვიძა.გაოცდა,როცა პალატაში ზურას ცოლი დანახა.
-აქ რა გინდათ?
-მე რა მინდა? - ირონიულად ჩაიცინა ნათიამ - შენ რა გინდა ჩვენს ცხოვრებაში?
მარიამს ხმა არ ამოუღია
-რატომ მინგრევ ცხოვრებას? - განაგრძო ნათიამ - მერამდენედ უნდა ჩაერიო ჩვენს ცხოვრებაში
-არ კი ვიცი რა გითხრა - მარიამი შენობით მიმართვაზე გადავიდა - დამნაშავე ვარ,ვიცი
-თუ იცი,რატომ არ მოისვენე.არ იცი,რომ ცოლიან კაცთან საქმე არ უნდა დაიჭირო?ჯერ მაშინ ვიყავი გულუბრყვილო,სულელივით რომ დავიჯერე ზურას ტყუილები შენს მესიჯებზე
მარიამმა ხმა არ ამოიღო

როგორც ყოველთვის დღეს დილითაც ადრე მეღვიძება და უშედეგოდ ვცდილობ ძილი შევიბრუნო, თუმცა როგორც ყოველთვის მორიგი მცდელობაც კრახით სრულდება, მაგრამ ჯიუტად არ ვდგები ლოგინიდან და ველოდები მაღვიძარა როდის დარეკავს. ვწევარ და ფანჯრიდან შემოსულ მზის სხივებს ვაკვირდები. დღეს კარგი ამინდია, კარგია მე და ნინუცა გასეირნებას შევძლებთ. თებერვალის გადამკიდე სულ ან ჩემთან ვართ, ან ნინუცასთან ან რომელიმე კაფეში. ამასობაში მაღვიძარა რეკავს და მეც ვდგები სააბაზანოში გავდივარ.

ცოტა წინ,რეალობისკენ,ანუ დღეს

2
აჟიტირებული?მე?ნუ კარგი ვაღიარებ..ამდენი ხნის მერე მგონი ხვალ გნახავ და უკვე ერთი სული მაქვს როდის გათენდება.ვფიქრობ რა ჩავიცვა,თმები უკვე მოვიფიქრე..ხვალ კულულა გოგო ვიქნები.

-ტაას, გაიღვიძე დაგაგვიანდება''მესმის ჩემი ძმის ღრიალი
-ვდგები ხო,,ამოვიზმუილე და საწოლიდან წამოვდექი აბაზანაში შევედი და სარკეს დავაკვირდი,,არცისე ცუდი გარეგნობა მქონდა პირიქით მწვანე თვალები რომლებიც არცერთ მამაკაცს არტოვებს გულგრილს წაბლისფერი მხრებამდე თმა პატარა კურნოსა ცხვირი და რაც მთავარია ლამაზი სხეული შხაპი მივიღე და კარადასთან მივედი ვერ გადავწყვიტე რა ჩამეცვა დღეს პირველი დღეა სამსახურის და არმინდა გამომწვევად მეცვას მაგრამ მინდა ლამაზად გამოვიყურებოდე ბოლოს

თავგზა მქონდა არეული, აღარ ვიცოდი ვისთვის დამეჯერებინა, ფაქტია ყველა ჩემს გამოყენებას ცდილობდა. ცნობისმოყვარეობა მკლავდა და ვგიჟდებოდი ისე მინდოდა უცობთან შეხვედრა, იქნებ და სიმართლე ეთქვა და ამ ყვე;აფრისთვის წერტილი დამესვა, პრინციპში არც არაფერს ვკარგავდი, არამგონია მოვეკალი ბევრი ბევრი მოვეტაცებინე და ეგეც კიარ მაღელვებდა, მაინც არამგონია ასეთი რამ გაბედოს, ჩემს ოთახში ისე შემოდის და გადის ვერავინ ვერაფერს იგებს და ალბათ მომიტაცებდა კიდეც ეს რომ სდომოდა. გადავწყვიტე შევხვედროდი მაგრამ არა გაპარვით არამედ ხილულად გარეთ გასვლით. ჩემი ფიქრებით კმაყოფილს ჩამეძინა...

ტყიდან გამორბის გოგონა... გიჟის პერანგით და თეთრი კედებით, თმა გაჩეჩილი, მთელი სხეული უკანკალებს, მგონი ცოტა შიაა და წყურია... არა არა ყველაზე მეტად სცივა ახლა ხალხის სითბო და სიყვარული უნდა დედის მოფერება... მაგრამ არავინ ყავს მგონი... ის ხომ საგიჟეთიდან გამორბბის, არა გიჟი არა ძალით აგიჟებენ, გოგონა იქნება ასე 22- 23 წლის ასაკის, შავგვრემანი ლამაზი გოგოა თითქოს ჩვეულებრივი მაგრამ მაინც განსხვავებული... რატომ გამოიქცა საგიჟეთიდან? არავინ იცის ალბად დაიღალა იქ ყოფნით, მაგრამ გიჟები არ იღლებიან აშკარად წესიერი გოგოა... გზაზე გადადიოდა კანკალით როცა მის ფეხებთან მანქანა გაჩერდა და ღამის წყვდიადში ფარები მიანათა, გოგონას შეეშინდა და ძირს დაეცა უგონოდ...