✔ ჩვენ ვქმნით საუკეთესო ნივთებს თქვენთვის, მთავარია ისურვოთ და საპოვნელაში აუცილებლად იპოვით

✔ აღნიშნე ჩვენთანერთად ვალენტინობა ❤️

✔ ლაზერით ჭრა და გრავირება

✔ რა ვაჩუქო? მოგვწერეთ მოგეხმარებით საჩუქრის შერჩევაში
 

სულის ამონარიდს, გრძნობად ამონახვითქს -
მთვარეს მე ვუამბობ რაც მზემ ჯერ არ იცის.
სასთუმალთან სხივი მაკრთობს, ვმალავ წადილს.
ნაკვთთა დირიჟორი სიხარულსაც წაშლის.

ისევ დაღამდება, გავუყვები ნაპირს.
გრძედი და განედი კვეთენ ჩვენს შორს მანძილს.
ისე აღელდება გრძნობა გონის საზღვარს,
თითქოს გამოვცურავ ტკივილს, ცრემლად დაღვრილს.

განცდები ახლაც მაბჯენენ ლულას,
ვერ ვერკინები წარსულის ლანდებს,
მე ხომ აწმყოში მომავალს ვმუსრავ,
მე ხომ სიზრებში დაგეძებ ღამეს.

სტროფებს შემორჩი დაუმჭნარ მუზად,
შემოაძარცვე სათქმელი ბაგეთ.
ღაწვზე გოგმანობ დაუმშრალ კურცხლად
და მაინც გეძებ, სხეულის გარეთ...

პირველი დღე და შენ ხარ მზე მზე რომელიც მწვავს და მაბედნიერებს მზე რომელიც იღიმება იცინება და ხარხარებს შემიყვარდი და რა ვქნა ჩემი ბრალი არაა მინდა შენ რომ იცოდე მე ამისთვის მზადა ვარ გთხოვ მითხარი სადა ხარ ვყვირი ვწივი სადა ხარ მაგრამ შენ აქ აღარ ხარ გაქრი გაქრი ვეღარ დავჰქრი ვეღარ ვკრიფავ ვარდებს რომ მოგართვა ღამე იქნებ შევხვდეთ სადმე მე ცხოვრება დავთმე

რამდენი გეძებე
მთელი მთა და მთელო
ბოლოს შენ გიპოვე,
ჩემო სანატრელო,
მსურს ჩემი გრძნობებით,
სულზე გადაგევლო
გულში სიყვარული
ვნებით დამმართეო,
სიტყვა სილამაზის
მომხვდა ფარად მეო,
მარად შენთან ვიყო
მარად გფარავდეო,

სასურველია მთვრალმა წაიკითხოთ

აი კვლავ გავიღვიძე,შემოეფეთა მზერას მზის სხივი
და ამ მზის სხივში გახვეული ჩემი სხეული
უცილობელი სიამოვნებისგან ისე კრთის,იღიმის
რომ დაივიწყა სულის ამბები,თავგადასავლები

მე აღარ მესმის საიდან მოვედი
და აღარც ის ვიცი სად ვარ ან საით მივდივარ
ვკმაყოფილდები ოქროსფერ კალთა ზეიმით
იმით,ცოდვააო ერთ ხმად რომ შესძახა გზა აბნეულმა ხალხმა

საქართველოზე ლექსი ოჰ რამდენ ქართელს დაუწერია
და რამდენ დედას გმირის საფლავთან ცრემლიანად დაუმღერია
აკაკიმ ჩონგურს შეგვიდარა ეს სანაქებო
ჩვენ კი გვიწოდა მისი სიმები ამაყი იყავ შენ საქართველო
ოდესმე დიდი ყოფილაო ესეც მსმენია
რამდენი გმირი შეწირულა შამქორს ბასიანს
რამდენ გმირს ჩვენთვის ბევრი რამეც მოუთმენია
თავიანთი კბილებით რომ იცავდნენ მიწას მადლიანს
იმ მიწას სადაც გაუვლია აღმაშენებელს
იმ მიწას სადაც რუსთაველი წერდა პოემებს
აქ მოჭრეს მარჯვენა სვეტიცხოვლის ამაშენებლს

მე ამ ლექსების ძალა ვიგრძენი, არ მინდა გავექცე პოეტის წიაღს, ვერ ვეგუები დღევანდელ აწმყოს, ამიტომ ლექსს ვწერ ვანათებ წყვდიადს.

ლექსში ტკივილს ვდებ და თან სიყვარულს, სითბოს, ტანჯვას და რითმებს მოპარულს, სიტყვის ძალას ვგრძნობ მე ჩემს სტროფებში და თან ვცდილობ, რომ ჩაგსვათ როლებში.

მშობლიურო საქართველო,
გტოვებ 20 აგვისტოდან,
არ გეგონოს წერილს ვწერდე,
გორიდან და თბილისიდან.

ოცი წელი შემისრულდა,
საქართველოს ყურზე ვჭამდი,
ღვინოს ვსვამდი ჩემს ნებაზე,
ვწითლდებოდი როგორც ვარდი.

გათენების მოლოდინში ისევ ისე მაღამდება
ამ სამყაროს რომ ვუყურებ ყველაფერი მარაზმდება
მარაზმია ყველაფერი რასაც ხალხი აკეთებს
მეგობარი მეგობრისთვის ფოლგიან ბოთლს აფეთქებს
ყველაფერი მარაზმია ხალხმა უნდა გაიგოს
ახალგაზრდა ბიჭი ვერ შორდება კაზინოს
მარაზმია ქუჩაში ცარიელი ბოთლები
არყის ფულს რომ მათხოვრობენ დღეს ქუჩაში ლოთები
მარაზმია წამლის ფულს რომ მისტირის 80 წლის ბებო
შენ კი მამიკოს ნაყიდ პრადოს ჯიპში ეგდო
მარაზმია ბავშვები უპატრონოდ დარბოდნენ
და იმათი მშობლები შოპინგის ფულს დარდობდნენ
მარაზმია კაცი ქალს უმოწყალოდ ურტყამდეს
ხმა დროულად ამოიღეთ სანამ უარესს უზამდეს
მარაზმია ძმაკაცებში შენს ნაშებზე მოყოლა
მის სახელზე იფიქრე სანამ რამეს მობოდავ
მარაზმია შენს მშობელზე გინება და ფურთხება
სჯობს არ ანანებინო იმ სიცოცხლის ჩუქება
მარაზმია კაცები ჭიქაში რომ ძვრებიან