დილით ჩემს ოთახში გამეღვიძა საშინლად წვიმდა ადრე იყო 7 ხდებოდა რომ გამომეღვიძა. გვერდით დედა მეწვა ახლოს მივედი შუბლზე ვაკოცე და იქაურობა დავტოვე. კიბეები ნელა ჩავიარე მამა დავლანდე დივანზე იჯდა და რაღაცას უყურებდა სწრაფად მივუახლოვდი ხელში მისი სურათი ეჭირა თან რაღაცას ჩურჩულებდა. ახლოს მივედი და მაგრად მოვეხვიე.
-შენღა დამრჩი ჩემო გოგო
-გპირდები თქვენთვის საამაყო შვილი ვიქნები
-ვიცი შვილო მე მჯერა შენი
მეტი არაფერი გვითქვია ორივე ფიქრებით სადღაც შორს წავედით მხოლოდ ნათიას ტირილმა მოგვიყვანა გონს ორივე დააფეთებული წამოვავრდით.
-მამა იყავი მე დაველაპარაკები
-კარგი შვილო
სწრაფად ავირბინე კიბეები და მის ოთახში შევედი ერთ-ერთ კუთხეში იჯდა და ტიროდა თან საბას მაისურს უჭერდა ხელს. ამის შემხედვარე თითქოს ფეხებიდან ძალა გამომეცალა თავს ძლივს ვიკავებდი მეც, რომ მათან ერთად არ მეტირა. ძალა მოვიკრიბე და მივუახლოვდი.
-ვიცი, რომ გტკივა საშინლად გტკივა მაგრამ ძლიერი უნდა იყო მხოლოდ შენი შვილისთვის
-ვცდილობ სალომე ვცდილობ მაგრამ....
-წარმოიდგინე ასეთს, რომ გხედავდეს საბა მოეწონებოდა? არა გთხოვ ვიცი ადვილი არა მაგრამ
-არ შემიძლია ეს გრძნობა ყველაფერზე ძლიერია
-მაპატიე! მე რომ მისთვის კარგი და საამაყო და ვყოფილიყავი ახლა ის აქ იქნებოდა. მე, რომ მიზეზი არ მიმეცა ლევანიც არ იტყოდა ჩემზე ცუდს და ახლა აქ იქნებოდა მაპატიე ნათია
სწრაფად მნივაყოლე სიტყვები და სირბილით გავიქეცი გარეთ გავარდი. ახლა როგორ შევხედო მის თვალებში რა ნამუსიტ გავუყარო თვალი თვალში. 1 ცრემლს მეორე მოყვა მეორეს მესამე. სანდრო აივნიდან იყურებოდა დამინახა თუ არა სახლში სწრაფად შევარდა მალევე კი ცემს წინ გაჩნდა. მასთან ყოველთვის განსაკუთრებული ურთიერთობა მქონდა ერთ-ერთი იყო საბას ბავშობის მეგობრებიდან. არაფერი უთქვია მხოლოდ ჩამეხუტა
-მტკივა სანდრო მისობა მტკივა
-მეც მტკივა მაგრამ ძლიერები უნდა ვიყოთ
-ისე წავიდა ამ ქვეყნიდან ჩემით ვერ იამაყა მისთვის საამაყო და არასდროს არ ვყოფილვარ. რას არ მივცემდი ახლა აქ, რომ იყოს და ჩემით ამაყობდეს მეუბნებოდეს რომ ვუყვარვარ მისი საყვარელი და ავრ ყველაფრისდა მიუხედავად რომ მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ვარ მაგრამ...
-ასე ნუ ამბობ ის შენით ყოველთვის ამაყობდა დღე არ გავიდოდა შენზე არ გველაპარაკა სალომე. მშურდა მართლა მშურდა ოღონდ კეთილი შურით მიკვირდა ასე როგორ უნდა ყვარებოდა ადამიანი გაღმერთებდა ნათია ხომ იცი როგორ უყვარს მისთვის ყველაფერი იყო მაგრამ შენზე წინ არასდროს დაუყენებია მისთვის ყველაზე საუკეთესო იყავი ხარ და იქნები. მეც მყავს და მაგრამ მისთვის ერთხელაც კი არ შემიხედავს ისე როგორც საბა გიყურებდა ხოლმე მის ერთ მზერაშიც კი ისეტი სითბო და სიყვარული იყო უბრალოდ აქ სიტყვები ზედმეტია. შენც ხომ იცი ის სიტყვებით არასდროს არაფერს არ გამოხატავდა ქმედებით იძახდა და ამტკიცებდა. ეს დაიმახსოვრე ჩვენთან აღარაა მაგრამ ჩვენს გულებში ყოველთვის ყოველ წუთსა და ყოველ წამს ცოცხალია. სიკვდილის წინაც კი როდესაც მხოლოდ მე ამირჩია მხოლოდ მე მომცა უფლება მასთან შესვლის მაშინაც კი შენზე მელაპარაკებოდა. ასე მითხრა თავი არ დაიდანაშაულოს იმაში რაც მისი ბრალი არ არისო თქვა და თვალები დახუტა. იმ წუთას იმხელა დარტყმა მივიღე რაც მთელი ცხოვრების განმავლობაში არ მიმიღია მეგონა მეც მოვკვდი მასთან ერთად. მისთვის ძალიან ფვირფასი იყავი არასდროს დაგავიწყდეს.
დაასრულა თქვა და მაგრად მომეხვია აი ახლა კი ნამდვილად იხეთქა ცრემლებმა მის ფერანგი სულ დავნამე ჩემი ცრემლებით. მისმა სიტყვებმა სტიმული მომცეს ტირილის, რომ მოვრჩი თავი ავწიე და გავუღიმე.
-საუკეთესო მამაკაცი ხარ ჩემი ძმის შემდეგ
-როგორი აფერისტი ხარ
უცბად თვალი ჩემს ახალ მეზობელს ლურჯთვალებას მოვკარი თვალი უნებურად ჩამეღიმა სანდრო შეუმჩნეველი არ დარჩენია. უკან გაიხედა და ის დაინახა მასაც ჩაეღიმა ახლოს მოვიდა და ხელი გადამხვია თან მოწევა დაიწყო.
-მოგწონს?
-ვინ სანდრო?
-თორნიკე
თორნიკე თორნიკე ქვია ურჯთვალებას , მაგრამ სახელს ისევ ჩემი ზედმეტ სახელი მირჩევნია. ისეტი სახით შევხედე სანდრო გაეცინა იმდენ ხანს იცინოდა ახლა მისი შემხედვარე მე მეცინებოდა ის კი იდგა აივანზე და გაბრაზებული სახით გვიყურებდა. რატომღაც მსიამოვნებდა მისი გაბრაზებული სახის ყურება.
დრო ისე სწრაფად გადიოდა ვერც კი გავიგე დადგა დღეს, როდესაც საბა მიწას უნდა მიგვებარა. ის დღე არასდროს დამავიწყდება ნათიას ნათქვამი ბოლო სიტყვები, მისი ცრემლები ეკალივით მესობოდა გულში.
-მახსოვს დამპირდი მუდამ შენს გვერდით ვიქნებიო, ისიც მახსოვს მითხარი პირობას არასდროს ვტეხო საბა რატომ გატეხე პირობა შენ ხომ თქვი რომ სიტყვის კაცი ხარ რატომ? მისი ბოლოო სიტყვები და გონი დაკარგა გაშეშებული ვიდექი ერთ ადგილას და გონ დაკარგულ ნათიას ვუყურებდი . ადგილიდან ვერ ვიძვროდი არა იმიტომ, რომ არ მინდოდა უბრალოდ ძალა არ მტოფნიდა არ შემეძლო სანდრო მომიახლოვდა ხელი ხელზე მომკიდა მე კი რაც ძალა მქონდა ვუჭერდი. ცრემლებიც კი აღარ მომდიოდა მშობლებს ვუყურებდი ისე უცბად ისე სწრაფად მოტყდნენ.
არც კი ვიცი როგორ ან რანაირად მივედი სახლში. მთელი ზაფული სახლიდან არ გავსულვარ მხოლოდ სანდრო მაკითხავდა ნათიას ნელ-ნელა მდგომარეობიდან გამოდიოდა მუცელიც თანდათან ეზრდებოდა. აი დაიწყო სკოლაც არაფრის თავი მქონდა კარადიდან შავი გაშლილი კაბა გადმოვიღე შავი მოსაცმელი ავიღე ფეხზე შავი ბალეკები ჩავიცვი რვეული და კალამი ავიღე და ოთახი დავტოვე. კიბეები სწრაფად ჩავირბინე და სასტუმრო ოთახში შევედი ყველას აქ მოეყარათ ჩემს დანახვაზე ყველა გაჩუმდა.
-დედა ასე მიდიხარ სკოლაში?
-ხო დედა
მკაცრად გამომივიდა მაგრამ ახლა ასე ჯობდა დავემშვიდობე და სახლი დავტოვე გარეთ როგორც ყოველთვის ახლაც სეკრებილიყვნენ ბიჭები მათ შორის სანდროც და თორნიკეც იყო. რომ დამინახა აქეთ გაბრაზებული წამოვიდა.
-ასე აპირებ წასვლას?
-ხო სანდრო ასე ვაპირებ
-მომისმინე სალომე ხომ იცი როგორ მიყვარხარ ჩემი დისგან არასდროს გამირჩევიხარ შენც იცი როგორ მტკივა გული ასე როდემდე უნდა გააგრძელო? შენ არ იყავი სალომე, რომ საბას მიეცი პირობა რომ ძლიერი იქნებოდი მასზე არ იდარდებდი და ნათიასა და მის ბავშვის გვერდით იქნებოდი? მხოლოდ სენს თავზე რატომ ფიქრობ ვერ ხედავ მამაშენი და დედაშენი როგორ იტანჯებიან? შენ არ იყავი რომ იძახდი პირობას ვდებ საამაყო გოგო ვიქნებიო ასე გახდები საამაყო?
-დრო მჭირდება სანდრო დრო რომ უმისობას შევეჩვიო
-არ გეყო? რამდენი ხანია ასე ხარ?
-გთხოვ წადი სკოლაში მაგვიანდება
-ხომ იცი თუ მივდივარ სამუდამოდ მაგრამ ჯერ ვერ წავალ სენი ცხოვრებიდან იმიტომ რომ გჭირდები. მაგრამ როცა ვიგძნობ, რომ საჭირო აღარ ვარ შენი თქმა არ დამჭირდება მე თვითონ უსიტყვოდ წავალ მხოლოდ თავის დროზე
თვალებში ცრემლები ჩამიდგა მისი სიტყვების გამო აი სწორედ ამიტომაც მიყვარდა ასე ძალიან სანდრო. ახლოს მივედი და მაგრად ჩავეხუტე.
-წამოპდი გაგიყვან სკოლაში
-კარგი სანდრო
ვუთხარი და გავუღიმე თორნიკე ახლა ისეთი თვალებით გვიყურებდა ცოტა არ იყოს და შემეშინდა. სკოლაში ჩემი ასეთი იმიჯი ყველას გაუკვირდა ყოველთვის გამორჩეულად ძვირფასი და საკეთესო ტასისამოსი მეცვა. მაგრამ ამას უკვე აღარ აქვს ჩემთვის მნიშვნელობა. მხოლოდ სკოლა სახლი მასწავლებელი ეს იყო ცემი დღის განრიგი. გვუანი იყო 10 ხდებოდა სახლში, რომ ვბრუნდებოდი მოსახვევში უნდა შევსულიყავი როდესაც მეორე მხარეს ვიღაც დავლანდე შიშმა ამიტანა მაგრამ არ შემიმჩნევია სწრაფად გავაგრზელე გზა. ვცდილობდი დამენახა ვინ მომყვებოდა უკან ვგრძნობდი მის მზერას, რომელიც ზურგს ასე მიწვავდა. მხოლოდ მაშინ ამოვისუნთქე სახლს რომ მივუახლოვდი თუმცა ადრე იყო. ხელის შეხება ვიგრძენი მალე კი პირზე ამაფარა ხელი. რომ შევხედე თორნიკე იყო რაღაცნაირად მიყურებდა შემეშინდა.
-ჩუჩუ მე ვარ თორნიკე
ხმას არ ვიღებდი შიშისგან ვკანკალებდი ახლოს და ახლოს იწევდა ბოლოდ კი სულ ცოტაც და ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს შეეხებოდა. წამიტ მზერა ბაგეებზე შეაჩერა შემდეგ კი მე შემომხედა თვალს თვაში ვუყრიდი კარგად ვხედავდი როგორ სხვანაირად მიყურებდა. კიდევ უფრო იმატა შიშმა ჩემში ერთხელ კიდევ დააკვირდა ჩემს ბაგეებს და მომშორდა.
-წადი სასწრაფოდ წადი აქედან
მთელი ხმით დამიყვირა შემეშინდა ძალა გამომეცალა მხოლოდ ის მახსოვს თავი როგორ დავარტი ქვას და როგორ დავეცი დაბლა. თვალები, რომ გავახილე ჩემს ოთახში ვიყავი თავზე იმდენი ხალხი მედგა ცუდად გავხდი. მას ვეძებდი მაგრამ ვერ დავინახე ისევ თვალები დავხუჭე უბრალოდ მინდოდა ყველაფერი ცუდი სიზმარი ყოფილიყო და გამომღვიძებოდა. მაგრამ არა ნათიას ყვირილმა მიმახვედრა რომ ეს ყველაფერი რეალობა იყო.
-მეწყება მშობიარობა მეწყება
სწრაფად წამოვდექი, მაგრამ თავბრუს ხვევა ვიგრძედი მამას ხელში აიყვანა ნატია და დაბლა ჩაიყვანა მას დედა და დანარჩენებიც მიყვნენ. სწრაფად დაცარიელდა აქაურობა მხოლოდ მე, სანდრო და სიჩუმე დავრჩით.
-წავიდეთ ჩვენც სანდრო
-რა მოგივიდა მაში?
-არაფერი მახსოვს სანდრო
-მატყუებ სალომე
-მართლა გეფიცები
-წავედით
კიბეები ნელა ჩავიარეთ სიჩუმეს არცერთი ვარღვევდით. ნახევარ საათში უკვე საავამდყოფოში ვიყავით დედა და მამა ნერვიულობისგან ადგილს ვერ პოულობდნენ ჩემი გონება კი ისევ იმ დღეზე ფიქრობდა. ასე უცბად მისი გარდასახვა ვერ მიხვდი რა მოუვიდა. გონს დედაჩემის სიცილმა მომიყვანა.
-რა ხდება?
-ტყუპების მამიდა გახდი სალომე
-გოგოები თუ ბიჭების?
-გოგოსიც და ბიჭისიც
-ვაუ მაგარია
ყოველთვის მინდოდა მეც მყოლოდა ტყუპები გოგო და ბიჭი ამქვეყნად არაფერი მინდა როგორც დედობა. გახარებული აქეთ-იქით დავხტოდი პატარა ბავშვივით მეცინებოდა ჩემს თავზე მეცინებოდა ასე როგორ გავსულელდი ამხელა გოგო. სახეზე სიცილი შემაშრა როცა გაგიჟებულები შემოვარდნენ საავადმყოფოში ლურჯთვალებას ძმაკაცები. უკან გავყევი გიჟივით შევარდნენ პალატაში დიდი ხნის შემდეგ როგორც იქნა გამოვიდნენ.
ახლოს მივედი, რომ დამინახეს ორივემ ზიზღით შემომხედა შემეშინდა ალბათ უფლება რომ ქონოდათ არც კი დაფიქრდებოდნენ ისე მომკლავდნენ.
-რა სჭირს?
-წადი აქედან სალომე ყველაფერი შენი...
-გაჩუმდი ლაშა ხომ იცი ახლა თორნიკემ რომ გაგიგოს
-არა უნდა გაიგოს ამ ბო....
-გაჩუმდი ლაშა
ახლა მისი მკაცრი და ცივი ხმა გავიგე, რომელიც ერთდორულად მიყვარდა თან არა. ორივე მასთან გაჩნდა ისე გამიარეს სამივემ თითქოს იქ არც კი ვყოფილიყავი. გაბრაზებულმა გავაყოლე თვალი უკან არცერთს მოუხედია ნერვებ მოშლილი სირბილითავირბინე კიბეები და ნატიას პალატისკენ წავედი სადაც უკვე უამრავ ხალხს მოეყარა თავი. გახარებულ მამაჩემს ერთ ხელში ჭიქა მეორეში კი შამპანიური ეჭირა.
თავიდან არ ამომდიოდა ლაშას სიტყვები ყველაფერი შენს გამო ნეტავ რა უნდა ეთქვა?

ასევე დაგაინტერესებთ: