„2009 წლის 15მარტი...ამ ჩემფეხება დღე,მომაბეზრებელი როგორც დანარჩენი,მრავალფეროვნება მინდა რაღაც ახალი შთაბეჭდილებები.და აი ჩემი მრავალფეროვნებაც მოაბიჯებს მოკლე მუქი ლურჯი კაბით და ზღვისფერ თვალებს აპარპარებს.ას ხელიდან არ გავუშვებ,ჯერ ეს ერთი,რომ სხვა გოგოებს არ გავს.არა მარტო სილამაზით,შესანიშნავია...იმედია ხასიათიც მშვენერი აქვს,მგონი დრო მოვიდა შეყვარებულების სია შევავსო.გამეღიმა და უკან გავეკიდე.ალბათ შეეშინდა რადგან სწრაფი ნაბიჯებით დაიწყო სიარული,უკვე გარბოდა!ქუჩაზე მირბოდა,ქუსლიანები ეცვა და შიგადაშიგ იქცეოდა.მანქანა დიდი სისწრაფით უახლოვდებოდა,მისკენ უფრო სწრაფად გავიქეცი და ხელში ავიყვანე.ასე ატატებულმა ავტომობილებს მოვაშორე და კაფის გვერდით ჩამოვსვი.სანამ ხელში მეჭირა,მის გულისცემას ვგრძნობდი.ცისფერი თვალებით გაკვირვებული მიყურებდა,მისი ყელი ვარდის სურნელი ასდიოდა.თავს ძლივს ვიკავებდი რომ არ მეკოცნა.უცებ მისი ტუჩები ჩემს ლოყას მიედო და გამიხახუნა,ტანში ჟრუანტელმა დამიარა პატარა გოგოსავით და ხელები უფრო მაგრა მოვუჭირე,რომ არ გამვვარდნოდა.
-მმადლობა-დაბნეულმა მითხრა
-არაფერს-თავზე ხელი მოვისვი
-მადლიერების მიზნით კაფეში რომ დაგპატიჟოთ?-გამიღიმა
-მეც მაგის შემოთავაზება მინდოდა-გავუცინე და კარი გავუღე
* * *
2009წელი 20აგვისტო...
რამდენი ხანია არაფერი დამიწერია,მუზა წავიდა ალბათ.თუმცა ამას ვინ ჩივის,ჩემი ანგელოზი ვიპოვე!ის ერთადერთი!მიყვარს და მასაც ვუყვარვარ!მისი მჯჯერა!ჩხუბიც გავქვს მაგრამ ისეთი ნაზია.თუმცა ამავდროულად საშიში,მომყოლი,ძალიან ცოტა სურს.ძილში გაეხვევა პლედში და არ მოგცემს,ცოტა უშვეულოა.ზოგჯერ ჩუმჩუმად ლაპარაკობს,მეფერება.ზოგჯერ სულ ჩუმად არის.ვუყვარვარ როდესაც ვბრაზდები.რაღაცას ჩაიბურტყუნებს და ჩამივლის,გამიბრაზდემა გაბუსხული ამომხედავს და ჩაეღიმება.დადნება ის ყინული,მეტყვის დებილო და ისევ ჩამეხუტემა.ასე სიყვარული ცხოვრობს ჩვენში!ზოგჯერ იტყუება,საყვარლად და დამაჯერებლად,მისი მოსმენა შემიძლია მთელი დღე,სიმართლის გადარჩევა და მერე თავის ქნევა.უბრალოდ „პრივიჩკა“ გამიხდა.მე,ის და სიყვარული-ორი ჩრდილია!კაპრიზულია,მაგრამ ყოველთვის მეთანხმება.ერთი დღე დავშორდებით და უკვე მენატრება,მის ხმას ათასში ამოვიცნობ!ის პირველია ჩემთვის და ალბათ მეც მისთვის.მიყვარს მისი პატიება,მიყვარს!მის მეტი არაფერი მინდა...
დღეს ჩემი ძმა ჩამოდის ამერიკიდან გავაცნობ,ვიცი მოეწონება!
* * *
2009წლის 1სექტემბერი
ასეც ვიცოდი!ერთმანეთს გაუგეს და სიმართლე რომ ვთქვა ვეჭვიანობ კიდევაც!?სულელური აზრი მაწუხებს,ნია და თორნიკე ამას არ იზავენ.უბრალოდ მიკვირს როდესაც მის ტელეფონს ვამოწმებ სულ თორნიკეს მინაწერები მხვდება,მთელი დღე მასთან ლაპარაკობს,უკვე მგონია რომ რაღაც ხდება...
* * *
2010 წელი 1იანვარი
რაღაც შეიცვალა,მას აღარ ვუყვარვარ.უხეშბს,ისე არ მექცევა როგორც ადრე.მტკენს,ეს მას არ ჰგავს.ბოლოს 1კვირის წინ ვნახე...მაინც ვერ ვუშვებ,მე მიყვარს და მაინტერესებს მიზეზი...მის გარეშე ვერ გავძლებ,რატომ არ ესმის ეს?
* * *
2010წლის 5იანვარი
ჩემს ოთახში ვზივარ და ისევ ნიაზე ვფიქობ,ვერ ვძლებ უიმისოდ!ნეტავ სად არის?რატომ არ მპასუხობს ტელეფონზე?ფიქრები ერთმანეთში მერევა და არ მინდა გონებას დავუჯერო !!!ლეპტოპი გავხსენი და ვიდეუთვალი ჩავრთე რადგან სკაიპში ნოდოს ველაპარაკებოდი.არ მოიშალა,რაღაც პროგრამა გამომიგზავნა და ჩამაწერინა.მაგრამ არ აუხსნია რა იყო.ლეპტოპი არ დავხურე,მისაღებში გავიტანე და დავტოვე სახლი.
* * *
2010წლის 6იანვარი
ნოდოს სახლში ვარ და ველოდები როდის გამოვა თავისი ოთახიდან.მე კი ტელევიზორს ვაწვალებ.დაბნეული გამოვიდა და ბოლთის ცემა დაიწყო.გამიკვირდა,ასე არასდროს იქცეოდა.
-შე*ემა რა გჭირს?
-აუ იკ!საქმე მაქვს შენთან და გთხოვ არ გაგიჟდე რა!
-ნიას რამე მოუვიდა?-დავიყვირე
-არა!კარგადაა,მაგრამ მასზე მინდა დაგელაპარაკო
-რა ხდება?-ავღელდი
-მოკლედ რა არ შემიძლია ამის დამალვა...ნია გღალატობს-მითხრა აღშფოთებულმა
-კაი რა ძმა-გამეცინა და არ დავუჯერე
-ეგრეც ვიცოდი-მითხრა და ლეპტოპში რაღაც ვიდეო გახსნა.
ვუყურებდი და თვალებს არ ვუჯერებდი...ნია და თორნიკე!ჩემი ძმა და ის...სისხლი ამიდუღდა,მზად ვიყავი ნოდოც იქვე მომეკლა,რომ ეს მანახა.გამწარებული გავვარდი და სახლში მივედი.ჩემდა საუბედუროდ ნია იქ იყო,ალბათ მას ელოდა.მივვარდი და ცოტა მაკლდა რომ არ მომეკვლა იქვე.შეშიებული მიყურებდა.როდესაც მას ვუყურებდი ა რ მიხაროდა,ტირილი მინდოდა.მისი სურნელი არ მსიამოვნებდა!
-ასე რატო მომექეცი?რა შეცდომა დავუშვი ასეთი?-ვუყვიორიდ
-რაზე ამბობ?-საწყლად წკმუტუნებდა
-იმაზე რომ ჩემს ძმასთან ჟ*****
-შენ საიდან იცი?-ფერი შეეცვალა
-ვაიმე უკაცრავად თქვენი საიდუმლო რომ გავიგე-ბოლო ხმაზე ვუღრიალე და სახეში შევაფურთხე
სახლში დაფეთებული თორნიკე შემოვარდა,მის დანახვაზე სულ გავჭედე და მისკენ გავიქეცი.ჩემზე დიდი იყო წლოვანებით მაგრამ,ძალით არ ჩამოვრჩებოდი.სახეში გავარტყი და ძირს დავაგდე.უეცრად იარაღი ამოიღო და დამიმიზნა.აქ დაინგრა ჩემთვის სამყარო!მან მე დამიმიზნა,საკუთარ ძმას.მე!!!ემოციებს ვერ ვმალავდი და სიცილი დავიწყე.
-გილოცავ ძამიკო!კარგი ნაშა შეგხვდა,მშვიდობაშ მოიხმარე.მაგ იარაღით კი მომკალი რა დაგრჩენია.
იარაღი ჩაწია,გამწარებულმა კი ნიას მივუახლოვდი.თორნიკე წამოდგა და აღშფოთებულმა ისევ დამიმიზნა.მე გინება დავიწყე,ნიამ წივილი,თორნიკე მაწყნარებდა,უცებ კარები გაიღო და ოთახში უცნობი ბიჭი შემოვიდა.თორნიკემ ხმაურზე ვერ მოზომა და მას ესროლა.უცნობი ძირს უსულოდ დავარდა და აი აქ დამთავრდა ყველაფერი...“
-მეტი აღარ წაიკითხო-შემაწყვეტინა და დღიური გამომართვა
გაოგნებული ვუყურებდი და გაოცებას არც კი ვმალავდი.ის არ მიყურებდა,თავის ხელებს აწვალებდა და ცქმუტავდა.ეტყობა ჭრილობები გაეხსნა,ამ ყველაფრის გახსენების მერე.მის ადგილას რომ ვყოფილიყავი.მისი ხელები ჩემით დავიჭირე და შერცხვენილმა გავუღიმე
-შენში სინანულმა გაიღვიძა-გამიღიმა-ეგეთი თვალებით ნუ მიყურებ
-მაპატიე,არ მეგონა ასეთ საქმეს თუ ვკიდებდი ხელს-დავიბენი
-მე პირიქით ბედნიერი ვარ...წარმოიდგინე 4წელია რაც არ გამიღიმია,შენ კი ეს შეძელი-თბილად გამიღიმა
-...-დავიბენი და თავი არ ავწიე
-ესე ნუ იქცევი-გაბრაზებულმა მითხრა-დააბრუნე ის გიჟი გამომძიებელი
-შეიძლება რომ ჩაგეხუტო?-უეცრად ვკითე
-ჩემს თავში ზიხარ-მითხრა და მომეხვია

ბოდიშით დაგვიანებისთვის :/// სოფელში ვიყავი და ვე რმოვახერხე დადება. ამ კვირაში კიდე 1თავს დავწერ. დაწერეთ თქვენი აზრი რა,სტიმული მაკლია რომ გავაგრძელო

ასევე დაგაინტერესებთ: