მოგეხსენებათ მოხუცებულობის ერთ-ერთი გავრცელებული ფორმა სკლეროზი, ხოდა ზუსტად ეგ სკლეროზი იყო ჩვენ ბებოსაც რომ შეუსახლდა და სულ აურია ჭკუა-გონება. ქალი რომელიც ერთ დროს ბუზს არ ისვამდა თავზე, ავად ყოფნის პერიოდში ისეთებს სჩადიოდა, რომ ნუ იტყვით. ის კიდევ ცალკე ამბავია თუ როგორ უყვარდა სისუფთავე და როგორი კარგი ხელი ჰქონდა სამზარეულოში, მაგრამ რთულმა ცხოვრებამ და ასაკმა თავისი ქნა და დამართა ბებოს ზემოთ ხსენებული ვერაგი სკლეროზი. უცნაური აზრები და იდეები მოსდიოდა მაგალითად: აქ რატომ ვარ სახლში უნდა წავიდეო, სულ ცდილობდა სახლიდან გაპარვას, კიდევ არაყზე აიკვიატა, ეს უებარი წამალიაო, ვენები აწუხებდა ხოლმე და იძახდა მარტო ეს წამალი მშველისო. დედას გასაყიდად ჩამოტანილ ჭაჭას პარავდა, შიგ კი წყალს უმატებდა ( ვითომ რომ ვერ გაგვეგო..) კიდევ უამრავი თავისებური პრობლემა შექმნა, აი ისეთები ხან რომ გვეცინებოდა და ხან გვეტირებოდა.

ავტომობილი. მუხრუჭების ხმა. ავარია. შეჯახების მომენტში წამიერად წამოვხტი. ნანახი რეალობას ჰგავდა. თვალის გახელისას ოთახს მოვავლე თვალი, გარემო პალატას მივამსგავსე. მივხვდი საავადმყოფოში ვიყავი. არ მახსოვს როგორ ან რატომ მოვხვდი აქ, მაგრამ ის კი ვიცოდი, მძულდა ასეთი დაწესებულებები. შესვლისთანავე რომ იგრძნობდით დამახასიათებელ სუნს, დერეფნებში შტატივით მოსიარულე პაციენტებს ზედ ჩამოკიდებული წვეთოვნით. გარემო და ჩემი სხეული საგულდაგულოდ დავათვალიერე. მარცხენა ხელი თაბაშირში მქონდა. წამოდგომას შევეცადე და თავბრუსხვევამ მაიძულა ისევ ჰორიზონტალური მდგომარეობა მიმეღო. ცოტახანში ოთახში საშუალო ზომის ყავის ჭიქით ხელში უცნობი შემოვიდა.
–სასიამოვნოა თქვენი გაღვიძებული ხილვა. საკმაოდ დიდხანს იყავით გათიშული.
–თქვენ ვინ ხართ? _ თვალებმოჭუტულმა შევხედე ახალმოსულს.
–არ გახსოვთ? სამწუხაროდ მე დაგეჯახეთ. ისე უცებ გადმოჭერით გზა ვერც მოვასწარი გაანალიზება.
–აბა როგორაა ჩვენი პაციენტი? როგორც ჩანს გაგიღვიძია _ კარში თეთრხალათიანი, შუახნის მამაკაცი სახეზე ღიმილაკრული შემოვიდა.

„ბუტაფორიის შეხლა:

შენ ჩემი თვალებდალურჯული სახატე ხარ; ვიღაცები ამბობენ, რომ რთულია ადამიანს სწორი სიტყვა უწოდო, ამბიციაა - ათასყველაჯერ გამოყენებული შენც მერაღაცამდენედ გაიმეორო და თან გაიგონო ნახმევი, რომელსაც ტავტოლოგიის ღმერთი კმაყოფილებით ხარხარისას გამოსცემს. მე კიდევ შენთვის არ მემეტება ნაღეჭი; მირჩევნია, მოგცე ახალი ლუკმა, რომლის გემო აქამდე არავის უგრძნია და სმენია კიდეც; არ ახალია, თუკი ადამიანები ერთმანეთისთვის სიტყვებს იგონებენ და არა - იპარავენ. (თუ?!) ეს იმას არ უნდა ჰგავდეს, ანანასის უჭმელი ანანასზე წერდეს ვგიჟდებიო (ნიჭი). სამყაროს (სუბიექტურად) შენი ორგანულობა ამოძრავებს, თორემ შეიძლება ყველაფერი ჰომოეპოქაში დავაბრუნოთ და მხოლოდ წამოძახილი გახდე ჩემთვის - ურთულესი კომპოზიტიდან; და მერე იქნები არა - ლურჯშეპარული და კიდევ ათასი, არამედ - ც ა რ ი ე ლ ი და უ ფ ე რ ო.
 

სადღაც სიბნელეში ვწევარ,ხელ-ფეხ შეკრული,თვალებს ამაოდ აქეთ-იქით ვაცეცებ თუმცა არსაიდან მოჩანს სინათლის ერთი სხივი მაინც.მეშინია,მცივა,არ ვიცი რა ხდება ან სად ვარ,ბოლოს რაც მახსოვს კეფის არეში ძლიერი ტკივილია.
-ალბათ დაბნეული ხარ ელენე,ვიღაცის ხმა მომესმა სიბნელიდან და თვალების ცეცება იმ მხარეს დავიწყე საიდანაც საუბარი ისმოდა.
-რომელი ხარ? ოდნავ ხმა წართმეულმა ვიკითხე და პასუხის მოლოდინში ისევ იქით გავიხედე საიანაც პირველად გავიგე ახალგაზრდა ბიჭის ბოხი ბარიტონი.
-არ მიცნობ,მაგრამ შენ თუ გინდა ერთმანეთი გავიცნოთ,ცოტას მე მოგიყვები ჩემს თავზე,ცოტა შენ მომიყევი შენზე და ვინ იცის შეიძლება დავმეგობრდეთ კიდეც.

პროლოგი
-ხომ იცი ნეა რომ მასთან ვერ იქნები, არ შეგიძლია. სულ რომ არაფერი ერთმანეთს ცოცხლად შეჭამთ.
-გეყოფა ანანო გეყოფა. ეს ჩემი ცხოვრებაა გასაგებია? ყელში ამოხვედით ყველა ვინც თვლით რომ საშინლად მოვიქეცი როცა ის შემიყვარდა. შეიძლება ბოროტია, ნერვებს მიშლის და არასოდეს იცი რას გააკეთებს მაგრამ მიყავრს გაიგე მიყავრს. ვერც დედაჩემი და ვერც შენ ვერ გადამიწყვიტავთვინ არის ჩემთვის სწორი და ვინ არასწორი ადამიანი. ყველას იდეალურად ის მიგაჩნიათ. ნუთუ ვერ ხედავთ რომ მხოლოდ გარეგნობით და მისი კარგი მხარით შევიყავრე, მას კი ამ კარგ მხარეს ვუბლოკავდი. მუდამ მის ნაკლზე ვამახვილებდი ყურადღებას და მაინც შემიყავრდა. ნუთუ შეიძლება ადამაინს ამდენი ნაკლი ჰქონდეს, შენ ხედავდე და ამის მიუხედავად გიყვარდე? კი დიახაც რომ შეიძლება ანანო. ესაა სიყვარული ესაა ის რის გამოც ცხოვრება მართლა მიღირს.

ვინაიდან "სამშაბათა" ვარ ყოველი მომდევნო თავიც სამშაბათობით დაიდება :დდ მოკლედ, სრულიად განსხვავებულ ჟანრში ვსინჯე ჩემი თავი და მიუხედავად ამისა, მაინც იქნება რომანტიკის დიდი ელემენტები. ვისაც ნებისყოფა არ გაქვთ სრულ ვერსიას ჩაუჯექით ბოლოს და ვისაც გაქვთ, ისე დაელოდეთ, როგორც საყვარელი სერიალის მომდევნო ეპიზოდზე გიწევთ ხოლმე ლოდინი :დდ

პ.ს მომნატრებია აქაურობა ^^


1 თავი

-ნემო, ახლავე წამოდი, დადვანმა ისევ იჩხუბა!

იმ დილით, როცა სააბაზანოდან გამოსულმა მხრებზე ხალათი მოვისხი და ფინჯანი ჩაის დასალევად სამზარეულოში გავედი, კარზე დააკაკუნეს. ხანშიშესულმა ფოსტალიონმა წერილი გადმომცა, უცნაურად ამათვალიერა და ქუდის მოხდით დამემშვიდობა. სახლში მანამ არ შევბრუნდი, სანამ სადარბაზოში ფეხის ხმა არ მიჩუმდა. მერე, ჩაი გავამზადე. საუზმობა აივანზე გადავწყვიტე და წერილიც ხელს გავაყოლე.

„ ნეო, ძვირფასო,
 

რა თქმა უნდა გასაუბრება არ შედგა,რის გამოც სინდისი მქენჯნიდა.არასდროს ვყოფილვარ უპასუხისმგებლო, სადმე არ მივსულიყავი და არ გამეფრთხილებინა მომლოდინე ხალხი,ასეთი რამ არ მახსოვს,რადგან ეს პირველი ზრდილობაა ადამიანის. სახლში მისულმა ცხელი შხაპი მივიღე,საწოლში გემრიელად მოვკალათდი ცხელი ჩაით და ნასიამოვნები ისე გავიტრუნე,როგორც ამას ბებიას მკლავებში ვაკეთებდი ხოლმე.მახსოვს ბებიას სუნი, სოფლის ნესტიან სახლის სურნელს,შერეული წიგნების ფურცლების ნაზავი ერთოდა თან,ყველაფერს დამატებული, მშრომელ ხელებს მიწის და ბალახის არომატიც შერეოდა. მახსოვს საწოლზე,რომ დაწვებოდა გვერდით მივუწვებოდი და მოვეხვეოდი ხოლმე, ხარბად ვისუნთქავდი მის ტანზე აყოლილ სურნელს და აღფრთოვანებით ვუსმენდი,მის მოყოლილ ამბებს,ასე,რომ მსიამოვნებდა.წამიერად სევდამ შემიპყრო, მისმა გარდაცვალებამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა.სულის ნაწილი მომაკლდა თითქოს. ჩემი ნინა ბებო. მეც მისი სახელი მქვია,ოღონდ ცოტა შემილამაზეს და ნენეს მეძახიან. ჩემი მშობლები სამცხე-ჯავახეთის რეგიონში სოფელ აბასთუმანში ცხოვრობენ.მე ასე ვთქვათ გამოვექეცი ყველაფერს და მარტო ყოფნა გადავწყვიტე. და მყავს 15 წლის. ვგიჟდები მასზე, ჩემი ანიკო, ჩემი სიცოცხლე,მე გავზარდე ფაქტობრივად,მაგრამ ცხოვრებამ დაგვაშორა.მე ჩემს კარიერას უნდა მივხედო,მან სწავლას და როცა შეძლებს ჩემთან წამოსვლას,მერე აუცილებლად დავეხმარები ისწავლოს,როგორ გახდეს წარმატებული.

ყველაა ისტორიას აქვს დასაწყისი და დასასრული,მაგრამ მიუხედავად ამისა მაინც მგონია,რომ ყველა დასასრულს ისევ დასაწყისი მოსდევს და ასე გრძელდება უსასრულოდ.ამიტომ ვფიქრობ,რომ სიყვარული არათუ არ არსებობს ვერ იარსებებს,რადგან ვერ წარმოვიდგენ,გიყვარდეს ერთი პიროვნება და მასთან გაატარო მთელი ცხოვრება.არა,ნუ მეტყვით,რომ ასე არ არის,კარგით რა?ბევრი მომწონებია,მაგრამ მალევე გადაუვლია იმ გრძნობას და იქვე დამთავრებულა ყველაფერი.ახლა ფიქრობთ,რომ ისტორიის ბოლოს გეტყვით თუ,როგორი შეყვარებული ვარ?არა ბატონო.არვარ და არც ვიქნები,მომწინს მარტოობა და მარტოობისგან გამოწვეული სიმშვიდე.რა ჯობია იყო თავისუფალი,არ იხრჩობოდე მარწუხებში და ფიქრი არ გკლავდეს იმაზრ,რომ გათხოვილი ქალი გქვია და შენი თავისუფლება თითქოს ამ ერთმა სიტყვამ შეცვალა,,გათხოვილი".დიახ,ბევრი ადამიანია,რომელიც დაოჯახდა,მაგრამ ის თავისუფლება მაინც აქვთ,თუმცა მოდი შევჯერდეთ იმ აზრზე,რომ როგორი თავქარიანიც იყავი ისეთი ვერ იქნები.

"მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა"

დღეს 2007 წლის 21 იანვარია და ჩემი დაბადების დღეა. რა უნდა იყოს ამაზე საშინელი,ამაზე საზარელი და საძულველი დღე.
დღე ჩემი ფიზიკური დაბადებისა და სულიერი სიკვდილისა.
დღე,როდესაც გავჩნდი მე და წავიდა დედაჩემი.
მე,მის სანაცვლოდ.
რა საშინლად ჟღერს.
მგონი არც მიკვირს.. ნამდვილად ვღირვარ შესაძულებლად.
ამად მაინც.