საშინელებაა როდესაც რეალობას მხოლოდ ნარკოტიკით შეგიძლია გაექცე და არა მაგალითად მუსიკით ან მსგავსი რამით რასაც ჩვეულებრივი ადამიანები ყოველდღიურად აკეთებთ.
შენც ხომ ესე აკეთებ? სიგიჟემდე გიყვარს მუსიკა,ისევ უსმენ?
იცი ყოველ ღამე კლუბში ვსვამ ან ვიღაც უცნობისგან მოწოდებულ კოკაინს ვიყნოსავ და თრიფებში მხოლოდ შენ გხედავ და სხვას არაფერს.
სულ სადღაც გარბიხარ,მე ყოველთვის მოგყვები,და მაინც ვერ გეწევი.
რომელ თრიფში დაგეწევი?

ჩემთვის იყო ჟურნალისტი ნიშნავს იყო ხალხის ხმა.6 წლის ასაკიდან ზუსტად ვიცოდი რომ ჟურნალისტი უნდა გამოვსულიყავი და დღეს აქ ვარ ვეუფლები იმ პროფესიას რომელიც ასე ძალიან მიყვარს ჩემთვის თითოეული გადადგმული ნაბიჯი რომელიც მაახლოვებს ჩემს მიზანთან დიდ მოლოდინებსა და გამოწვევებს უკავშირდება პირველ რიგში იყო ჟურნალისტის ძალიან დიდი პასუხისმგობლობაა ეს პროფესია მოითხოვს თავდაუზოგავ შრომას და მუდმივ სწავლას ცხოვრების ყველა ეეტაპზეჩემთვის პროფესიის არჩევისას ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ჩემივე პროფესია ჩემს ხასიათთან ახლოს ყოფილიყო და დიდი სიამოვნებით დავუფლებოდი მას,ვფიქრობ სწორი არჩევანი გავაკეთე და დღეს იქვ ვარ სადაც ჩემი ადგილია.ჟურნალისტიკა ყველაზე მრავალფეროვანი და ამოუწურავი პროფესიაა რომელიც მუდმივად სწავლის,ძიების და განვითარების პროცესშია.

-დედა-ცრემლები მახრჩობს. დედას ვეძახი, რომელიც ფეხაკრეფით მოიპარება ჩემკენ. 1…2…3… ჩემთანაა. ისევ საოცარი ლავანდის სურნელი აქვს და ტუჩთან ნახეთქი. სისხლი ჟონავს და მის ლავიწებზე გროვდება. დედა ლამაზია, ახლაც ლამაზია და მე ვერ ვიაზრებ, რომ ეს სისხლი ტკივილის პირველი ნიშანია. დედა მშევნიერია, დედა დიდებულია… მე მას ვეხუტები და ჩემს წარმოსახვაში მინდორზე გავრბივართ. მინდორი ისეთი მწვანე და ხასხასაა მთელ ჩემს ცხოვრებაში რომ არ მინახავს. დედას კაბის ბოლოები შიშველ წვივებს უფარავს. გარბის და მე მას მივყვები. საოცარ სურნელს აფრქვევს დედა-ჩემი… ღმერთო,რა ლამაზია.

ქუჩაში ეულად მყოფ მოკაშკაშე ლამპიონს პეპლები ტანგოს ეცეკვებოდნენ, ღამით ქუჩაში მოსეირნეს მხოლოდ მუსიკის ხმა მესმოდა და მარტის სუსხიან გუნებას ვგრძნობდი, სახეც ისეთივე გაყინული მაქვს როგორც გრძნობები, წყალში გადაგდებულ ჩასაძირად განწირულ გვამით ფსკერისკენ მექაჩებოდა უძილობა და სევდა,ფიქრებში გართულს შევამჩნიე რომ მთვარე გაქმრალა, ახალო მეგობრები გაიჩინა, პატარ,ფერადი,მოციმციმე ვარსვლავები, მისგან შორს მყოფი, მაგრამ შეეჩვია და ეთამაშება...პატარა მეტეორებსაც დაუმეგობრდა რომლებიც არსაიდან ჩდნებიან და ქრებიან ...ამათში გართულს მზე გადაავიწყდა..

...ბოლო ამოსუნთქვა..ბოლო ღერი სიგარეტი და უკანასკნელი ნაპასი...უკვე შუაღამეა..შენ კი ისევ ზიხარ მარტო, საკუთარ თავთან...სვამ უამრავ კითხვას...პასუხები?_ვის აინტერესებს...მთავარი კითხვებია, პასუხებს თვითონ მოიგონებენ, ათას ამბავს შეთხზავენ, დაამატებენ ან დააკლებენ--მოკლედ, ფანტაზიას მისცემენ გასაქანს....

დიდი დრო არ გასულა იმის შემდეგ რაც დაღამდა, ხალხიც აღარსად ჩანდა, მხოლოდ რამდენიმე გამვლელს თუ დაინახავდით ისიც შორიდან.
მდინარის პირას კი ორნი ისხდნენ, გოგონა და ბიჭი, ორივეს თვალი ჰქონდა გაშტერებული, მაგრამ არა ერთმანეთზე არამედ სივრცისთვის და თითქოს ცდილობდნენ რაღაც ისეთი ამოეკითხათ რაც სულ ოდნავ მაინც მიახვედრებდა მათ რომ რა შეცდომაც არ უნდა დაეშვათ მაინც ვერ შეძლებდნენ ერთმანეთისგან შორს ყოფნას.
გოგონა შეირხა, ბიჭისკენ გაიხედა და დალაპარაკება სცადა, მაგრამ ხმა ვერ ამოიღო, უნდოდა პატიება ეთხოვა,
ამის მაგივრად კი უცნაური ბგერები ამოუშვა პირიდან და ბიჭს აიძულა მისთვის შეეხედა. გოგონა ტიროდა ამდენი ხნის ნაგროვებ ცრემლებს ერთიანად აფრქვევდა, ამის დანახვაზე ბიჭს სახე შეეცვალა, დიდი ტკივილი იგრძნო მისი ცრემლების დანახვისას.

შენ მითხარი რომ არ მომიწევდა უშენო დღეების შეყვარება,
მითხარი, რომ უშენობა საერთოდ არ შემაწუხებდა,
ჩემი ცოდვები არ დამამძიმებდა,
ყოველდღიურობა მხრებზე ლოდებივით არ ჩამომეკიდებოდა,
რომ ჩემს მხრებზე მხოლოდ გაზაფხულისფერი კაბა იქნებოდა მორგებული და ისიც ზედმეტად მსუბუქი
ახლა კი ქვიშაში ისე ვარ ჩაფლული რომ მხოლოდ თვალები მეხედება
ჩაწითლებული და წყლიანი, სიყვითლეშეპარული სახე და უფრო ავადმყოფური ფიქრები მაქვს.

მინანია...
იცი რამდენი რამ?
თუნდაც ის რომ ბოლო სიტყვის თქმა არ გადროვე და უკან მოუხედავად წავედი შენი ცხოვრებიდან,
ისე როგორც მოვედი და აგირიე ყველაფერი,
გაიძულე პატიება და სიყვარული.
იცი კიდევ რა მინანია?
უსიტყვოდ რომ დაგტოვე და შენც ვერაფერი გააკეთე ჩემს დასაბრუნებლად,
ალბათ არც გინდოდა...
მე იმდენჯერ გაგიცრუე იმედები,
ზუსტად ვიცოდი ვეღარ შეძლებდი კიდევ ერთხელ გეპატიებინა ჩემთვის.
იცი რამდენჯერ გამახსენდი?
რამდენჯერ მომენატრე და მერე მიტირია?

პალატის ოთახს, რომელიც მწვანე საღებავით არის შეღებილი და იქაურობას საშინელ აურას სძენს, თეთრებში გამოწყობილი ახალგაზრდა ექთანი აღებს. -ქალბატონო, ირის ეს წერილი მისაღებში ახალგაზრდა მამაკაცმა დატოვა, გვთხოვა თქვენთვის გადმოგვეცა ამბობს გოგონა და ახალ ნამშობიარებ ქალს ხელში ოთხად მოკეცილ ფურცელს აძლევს. ირისი ახლა 22 წლის არის, თუმცა უკვე ორი შვილის დედაა, უფროსი გოგონა ლინდა 5 წლის შესრულდა ახლაც დედამისის საწოლზე ზის და მის ხელს მთელი ძალით ჩაბღაუჭებია, თითქოს ეშინია არ დამტოვოსო, მეორე ბიჭია, რომელიც სულ ახლახანს გაჩნდა და დედის მკლავებშია. ქალი ხელის კანკალით ხსნის წერილს გეგონება იცოდეს შიგნით რა წერიაო, რამოდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ ირისი ატირებული ამბობს -გთხოვ, ასე ნუ მოგვექცევი.
- რა მოხდა დედა?

დღეს მგონი მარტო ვარ...
არავინ არი...უძილობა მაგრამ ნასვამი, ცოტა დალია...
სახლში დაღლილი მოსვლის შემდეგ დივანზე გაქნეულ ქურთუკივით გდია, უმოქმედოა, არაფრის თავი არ აქვს...
მუზა შეგვეჩვია..
გადარბენაზეა, შემოირბენს ხოლმე და გაქრება ისევ....
ირგვლივ სიჩუმეა, ქარის წისქვილვით მოგუგუნე ჩემი მძიმე აუნთქვის ხმას ჩანჩქერივით მომჩქაფარე გულიდან გამორტყოცნილი სისხლის ხმა ენაცვლება...შიგადაშიგ შორიახლოს ტალღების შეჯახების ხმაც ისმის.....
თითქოს იისფერი ქალაქი რუხი გახდა...აღარც მერცხლებია, აღარც გაზაფხული, მერცხლების როიც თოლიებმა იკისრეს ...1_2 გადაუფრენა ხოლმე...