როგორც ყოველთვის სუსხიანი დილა, მომაბეზრებელი მაღვიძარა, რომელიც აჩვენებს 8:30-ს და ძილმოკლებული მე... ვიზმორები და ისევ ლოგინს ვენარცხები. ბალიში ისეთი რბილი და თბილია, რომ მასთან განშორება უკიდურესად მიჭირს. დიდი იმედი იმისა, რომ მაღვიძარა შეწყვეტდა ღრიალს გადამეწურა.

-აი აქ მტკივა-ბეჭზე დაიდო ხელი და აწყლიანებული თვალებით შეხედა ბიჭს.
-ხომ გითხარი გაიზარდე,დიდი გოგო ხარ უკვე და არ შეგეფერება ეს ხეებზე ძრომიალი-მეთქი?- ნაზად უზელდა მხარს და გოგონას ბავშვურ სახეზე ეღიმებოდა.

უცნაური სიზმარი მესიზმრა.. ბიჭი,რომელიც ისე მიყურებდა თითქოს მისთვის ერთადერთი ფასეული ადამიანი ვიყავი,მისი თბილმა მზერამ მთლიანად შემძრა.. თითქოს გული დამწყდა რომ ის სიზმარი იყო,რომ სინამდვილეში არც კი შევხებივარ ადამიანს,რომელმაც გული სიზმრიდან გამითბო.

“გამარჯობათ. მე მარიამ გოგრიჭიანი ვარ 23 წლის, ვსწავლობ ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე. ბოლო თვეებია სოციალურ ქსელ facebook-ს არ მოვიხმარ, მაგრამ ორი დღის წინ ისეთი ამბავი შემემთხვა არ შემიძლია ისე გავატარო რომ სოციალურ ქსელში არ დაიდოს, მეგობრების საშუალებით ვცდილობ ხმა მივაწვდინო რომელიმე გვერდს და მადლობელი ვიქნები თუ ეს ამბავი გახმაურდება.

არ ვიცი რატომ ქრებიან ადამიანები ჩვენი ცხოვრებიდან. არც ის ვიცი საერთოდ რაღატომ ჩნდებიან თუ უნდა გაქრნენ...

ტკივილი ნელ-ნელა იზრდება,ღრმად ავრცელებს ფესვებს ჩვენს ორგანიზმში.

-მია, მთელი დღეა არაფერი არ გიჭამია._ ნახევარი ტანი შემოყო დედამ ოთახში და გვარიანად დამიბრიალა თვალები.

-არ მშივდება დე და რა ვქნა?_ თვალები ზუსტად ისე დავაწვრილე, რაზეც დედაჩემს გული უჩერდება. ქაქანით დაკეტა ოთახის კარები და გამცილდა.

აუ მერო რატო მოგყავს ცოლად არ მომწონს ეგ გოგო
-თეკლა ასეა საჭირო ჩვენი დახმარება სჭირდება ლიკას ხო იცი.
- არ მომწონს ეგ გოგო ისეთი დადის სიამაყის განსახიარებააა. აი მიყურე ასე დადის სიტუაციის გასანეიტრალებლად თეკლამ თავი მაღლა ასწია ლიკას გააჯავრა.და გაიცინა მეროსაც მის საქციელზე ჩაეიღიმა.

1 თავი

კერესელიძე ანი რომ გავიცანი, 7 წლის ვიყავი. ანი 9-ის იყო. მას მერე ვმეგობრობთ. ანის მეჯვარე ვარ ორივე ქორწინებისას. ზუსტად ვიცი,

ორი წელია სწავლას მოვრჩი,არმაქვს არანაირი გამოცდილება .
ვიცი იკითხავთ თუ რატომ არ დავიწყე მუშაობა ამ ორი წლის განმავლობაში ,

ის დღე იყო ზუსტად, ზუსტად ის ავბედითი დღე და ყოველთვის, როცა წელიწადის ამ დროს, ეს რიცხვი დგებოდა, მირიანი ყიდულობდა სპექტაკლის ბილეთს. მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რა იქნებოდა, მთავარია, რომ საღამოს რვა საათის სეანსი ყოფილიყო.