_ პოლ,პოლ,როგორ მომენატრე_მაიმუნივით შევახტი და უაზროდ ვბუტბუტებდი მის სახელს.
_ ჩემო გოგონა,როგორ შეცვლილხარ
_ მართლა?_ ახლაღა ჩავხედე მის ცისფერ თვალებს და იქ ბედნიერების ნაპერწკლები დავინახე._ ვიცოდი რომ ჩამოხვიდოდი,მაგრამ ასე მალე?
_ ყველაფერი ისე არაა,როგორც უნდა ყოფილიყო,ამიტომ ვალდებული ვიყავი ჩამოვსულიყავი.
_ დეიდას ხომ არაფერი,რამე მოხდა?_ცოტა არ იყოს შემეშინდა
_ არა,არა,ნუ გეშინია ყველაფერი კარგადაა,დეიდაც კარგადაა.
_ შენ აქ ისწავლი?დიდი ხანია რაც აქ ხარ?მელოდებოდი?_ კითხვა კითხვაზე მივაყარე და ამოსუნთქვის საშუალება არ მივეცი_იცი ხვალ წვეულება გვაქვს,ძლივს ერთი დღით მოგვიხსნეს სწავლა.
_ ხო ვიცი,_თვალით მომღიმარ ენიზე მიმითითა.ის სულაც არ ჩანდა დანაღვლიანებული ან ჩემზე ნაწყენი.

დილით ადრე ავდექი მოკლე კაბა ჩავიცვი და შავირბინე ქვევით
-ძალიან მოკლე კაბა ხომ არ გაცვია?
-არაა (გავიკრიჭე)
-ადი გამოიცვალე
-კარგი რაა (გამოვიყენე ჩემი აფერისტობა და თვალები ავიმღვრიე)
-ახლავე!
-კარგი ხო კარგი (და ბუზღუნით ავედი ოთახში)
გამოვიცვალე და როცა ქვევით ჩავედი...
-ანკა გაიცანი ეს ჩემი მეგობარია გიორგი
-ვიცნობთ
-ვა საიდან?
-კლასელები ვართ
და თავისი მზერა მე შემომაგება
-რატო არაფერი მითხარი ანკუშკ?
-ვითომ ძაანკ კარგად ვიცნობ რა (გველურად გავიღიმე)
-კაი კაი წავედიი მე რა არ მინდა დავაგვიანო (ჩავიცინე)

-ხვალ,ნინას დააბადების დღეა,გოგოები ვუხდით,თუ გინდათ თქვენც შემოგვიერთდით
-აუცილებლად.დასალევს ჩვენ მოვიტანთ
-როგორც გინდა

-ძმა ადექი,წავედით დასალევი უნდა ვიშოვოთ
-რა იყო ტასუნია არ შეგირიგდა და დარდი სასმელში უნდა ჩაახშო?
-ჰა-ჰა,იუმორის მამა, ნინა როა ბუთქუზა გოგო,იმის დაბადევის დღეა და გოგოები უხდიან,ჩვენც დაგვპატიჟეს

დასალევი ვიყიდეათ და წავედით ,რო მივედი ანასტასიამ ვერ შემამჩნია,სუფრას დიდი ქალივით აწყობდა,სიცილი დავიწყე,გაწითლდა,მაგრამ არ შეიმჩნია.
დასალევმა მალე იმოქმედა ჩემზე და ცოტათი დავთვერი მგონი,სიმღერაც კი დავიწყე.

მერხისკენ ავიღე გეზი, როცა საბა უცებ ადგა და კლასიდან სასწრაფოდ გავიდა. მერხზე შავი მარკერით და დიდი ასოებით ეწერა 'სესილი გეფიცები ჩემი გახდები', სასწრაფოდ მოვითხოვე მერხის გამოცვლა ასეც მოიქცნენ.ამდროს ზარი დაირეკა საბა არსად არ ჩანდა, ხოლო გაკვეთილის დაწყებიდან 15 წუთის შემდეგ კლაში შემოვიდა ბოდიშის მოხდით. ადგილისკენ თავდახრილი წამოვიდა და თან თვალს ჩემსკენ აპარებდა დაჯდა ჩემს წინ, არაფერი არ უთქვამს. უცებ კარზე კაკუნის ხმა გაისმა
-შეიძლება ერთი წუთით სესილი დადიანი გავიყვანო ?

-გამარჯობა თეოო
-აჰ გაგიმარჯოს ალექსანდრე
უხალისოდ მივესალმეე და მე და ლუკამმ ისევვ სიცილიი განვაგრძეთ ნომერში ავირბინეე გამოვიცვალეე და ისევვ ქვემოთ ჩამოვედიი დედა ალექსანდრე და მამამისიი საუბრბოდნენ მე იქვეე ფანჯარასთან ვიჯექიი როცაა ლუკა მომიახლოვდაა და მითხრა
-აჰა გოგო გამომართვიი მოგაგნოო ამ გადარეულმაა
ტან ტელეფონი გამომიწოდაა
-რაშვებიი თეე? (ლილე)
-რავიი ლე ბოდიშიი ვერ დაგემშვიდობეთ ვეღარ მოვასწარი
-კარგიი მაგასს არაუშავსს მაგრამმ ანდროო სადაა? ან საერთოდდ რა მოხდაა?
-რა მოხდაა? სადაA?
-მე შენ გეკითხებიი.. მე და ლუკამ ყველა სავარაუდოო ადგილიი მოვიარეთ მხოლოდ შენ სახლთან ვნახე წერილი
-რა წერიაა?

გამარჯობა, მე ვარ სალო, 20 წლის. მყავს უფრო სწორად მყავდა ოჯახი, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მაგრამ იმის გამო რომ ავისრულე ჩემი ოცნება და როგორც კი სკოლა დამავთავრე ჯარში წავედი, ჩემმა ოჯახმა დამივიწყა. მყავს დედა-თეა, მამა-ვლადიმერი, და-მარი, ძმა-დათო. ოჯახს აღარ ვეკონტაქტები. ცალკე ვცხოვრობ. როგორც წეღან ავღნიშნე სკოლის დამთავრებისთანავე ჯარში წავედი. ეს ჩემი ოცნება იყო, რომელიც ავისრულე, თუმცა ამის გამო ოჯახი დავკარგე. ვსწავლობ ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე. მყავს ორი საუკეთესო დაქალი-ეთო და ანი. ორივე ჩემი ბავშვობის მეგობარია. ჩემი ოცნებაა წავიდე ლონდონში და იმედი მაქვს ოდესმე წავალ.

თავი 17_
-ადამიანს ყოველთვის უნდა ქონდეს იმედი,მაგრამ არ უნდა ააშენოს წინასწარ "ოცნების კოშკები",რომ თუ იმედი გაუცრუვდება,ეს იმედგაცრუება არ ეტკინოს.

*******

-ნინე ზურას მივარდა და უთხრა:
ნინე:ზურა გთხოვ მითხარი რა ვქნათ გთხოვ,უშველე რა,იქ არ დატოვო რა..(ნინე მუხლებზე ჩაიკეცა,ხელები სახეზე აიფარა და ტირილით იმეორებდა სიტყვებს)გთხოვ რა,იქ არ დატოვო რა,უშველე რა,გამოაშვებინე რა,გთხოვ რა..
-ანო ნინეს წინ ჩაიმუხლა,ხელები მოაშორებინა სახიდან და უთხრა:
ანო:ნინე ნუ ღელავ,ყველაფერი კარგად იქნება..ზურა ყველაფერს გააკეთებს და ციხიდან გამოიყვანს,გესმის?!ნუ ტირი,გამოვა,აი ნახავ...

ნუ რა თქმა უნდა სოფი და ნინაც აქ არიან ხო და თოკაც...
სტუმრებიდან ნახევარს არც კი ვიცნობდი, მე სოფი და ნინა ჩვენთვის ვიჯექით, ვლაპარაკობდით და ცოტას ვსვამდით
-ნიკააა-დავიყვირე
-ჰო-თქვა და შემოტრიალდა
-სად ხარ დაკარგული?
-აქ-კბილები დაკრიჭა
-რას მეკრიჭებიი?
-ეე რა გინდა?
-კაიი ხო მიდი, გოგოებს ეძებ ეხლა ვიცი-თვალი ჩავუკარი
-ჰოოდა წავედი... არა რა ეს ნიკაც რა გიჟია, ტყუილად კი არაა ჩემი ძმაკაცი...

 

ბებია გონს მოვიდა და ჩემი ნახვა უნდოდა.ექიმი გაოცებული იყო,მისი მდგომარეობისთვის გონზე მოსვლა და თან ლაპარაკი თითქმის სასწაულის ტოლფასი იყო.პალატაში შევედი.ძალიან მიჭირდა მისი ასეთი ავადმყოფური სახის დანახვა.ვხვდებოდი რომ შეიძლებოდა ეს უკანასკნელი ნახვა ყოფილიყო.მასთან მივედი.ცრემლებს ვერ ვიკავებდი მაგრამ თავს ვიმაგრებდი,არ მინდოდა ენერვიულა.ალბათ თვითონაც ხვდებოდა რომ დიდი დრო არ ჰქონდა დარჩენილი და ჩემი ცრემლით უფრო ვანერვიულებდი.ხელი ხელზე მოვკიდე.
-ბეე,მე აქ ვარ.
-მე მივდივარ ბებო....
ძლივს ლაპარაკობდა,თითქმის ვერ ვგებულობდი.

რამდენიმე დღე წვიმა არ შეწყვეტილა. მუხლშეხვეული ანნა ყავის ფინჯნით ხელში იდგა ოთახის ფანჯარასთან და წვიმას უსმენდა, როცა მისი სადარბაზოსკენ მომავალი გაწუწული გოგონა შენიშნა მტკივანი ფეხი სულ გადაავიწყდა, ფარდა გააფარა, ფინჯანი მაგიდაზე მიაგდო, ელვისებური სისწრაფით შეხტა აულაგებელ საწოლში, თავზე საბანი გადაიფარა და გაირინდა.