მე ანამარიკო ვარ (ვიტყუები) .
არ მიყვარს ტყუილი მაგრამ ვიცი რომ არსებითი მნიშვნელობბა არ აქვს თქვენთვის ჩემს სახელს.
ჰედოისტი ვარ ,"დაბიჩოკებამდე" 2 წამით ადრე . სათვალე , რომელიც ცხოვრებამ უკითხავად მომარგო არც ისე ფერადი და ადვილი სატარებელი აღმოჩნდა . არაკომფორტული , მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს .

1. მე ვერ გთხოვ, რომ ყოველთვის ასე გიყვარდე, მაგრამ გთხოვ, რომ დაიმახსოვრო. სადღაც ჩემში ყოველთვის იქნება ის ადამიანი, ვინც დღეს ვარ - სკოტ ფიცჯერალდი

2. როგორც ყოველთვის, მილიონი გულითადი მადლობა იმისთვის, რომ ერთი ჩვეულებრივი გოგოს ცხოვრებაში ასეთი სიხარული შემოიტანე - პრინცესა დიანა

3. მე არ მინდა, რომ ვიცოცხლო - პირველ რიგში მინდა, რომ მიყვარდე. სიცოცხლე უბრალოდ გვერდითი ეფექტია - ზელდა ფიცჯერალდი.

ნამდვილი სიყვარული მოჩვენებას გავს. ყველა საუბრობს მასზე,მაგრამ ცოტაა ისეთი ვისაც თავისი თვალით უხილავს იგი“ - ფრანკო დე ლა როჩეფოკალდი

,,სიყვარული უბრალო სიტყვაა ,ვიდრე ისეთი ვინმე არ გამოჩნდება შენს ცხოვრებაში, ვინც მას მნიშვნელობას მისცემს “ - უცნობი ავტორი


,,სიყვარული ბრმა არაა. იგი უბრალოდ გვაძლევს საშუალებას დავინახოთ ის,რისი დანახვაც სხვებს არ შეუძლიათ“ - უცნობი ავტორი

,,სიყვარული არ არის გრძნობა,რომელიც იცვლება მაშინ, როდესაც მისი ალტერნატივა ჩნდება. შეიძლება ცხოვრება გართულდეს და ყველაფერი შეიცვალოს , მაგრამ ნამდვილი სიყვარული მუდამ უცვლელი რჩება“ - უილიამ შექსპირი

სიყვარული იდეალური მცნებაა, ქორწინება რეალური.”
– გოეთე

“სიყვარულია როდესაც აღმოაჩენთ, რომ სხვის ბედნიერებაში უფრო მეტი ბედნიერებაა, ვიდრე საკუთარში.”
– ერნესტ ჰემინგუეი

“რა არის ჯოჯოხეთი? ვფიქრობ, ეს ტანჯვაა, იმის გამო, რომ სიყვარული არ შეგვიძლია”
– თეოდორ დოსტოევსკი

“სიყვარული ძლიერი სურვილია, რომ ძლიერად სურდე ვინმეს.”
– მარკ ტვენი

1.სიყვარული ძლიერია როგორც სიკვდილი, მაგრამ მსხვრევადია როგორც მინა.
2. ჭეშმარიტ სიყვარულს არც ზომა აქვს და არც საზღვრები.
3.რაც უფრო დიდია ადამიანი, მით უფრო ღრმაა მისი სიყვარული.

4. ჭეშმარიტი სიყვარულით გამტბარი გული, ისეთივე სუფთაა, როგორც
მთის ყინული.
5. თუკი არსებობს სიყვარული ამქვეყნად და ის ჭეშმარიტად არსებობს!-ორი ნაბიჯიღა ტუ აშორებს მას სიგიჟემდე.

ზოგადად, ადამიანი უცნაური არსებაა, სხვებისგან განსხვავებით შეუძლია აზროვნება და რაღაც ახლის შექმნა, თუმცა გარდა ამ ყველაფრისა, ადამიანებს ბევრი სხვა უცნაურობა ახასიათებთ(ვსაუბრობ მასაზე). დღეს მეგობრობას შემოგფიცებს, ხვალ კი სხვა ვინმეზე ან რამეზე გაგცვლის ან კიდევ უარესი, არ დაგეხმარება მაშინ როცა ამის გაკეთება შეუძლია მხოლოდ და მხოლოდ თავისივე უაზრო "პრინციპების" გამო. გულისამრევი არსებები ვართ ყველანი, იმდენად გულისამრევები, რომ ალბათ ეშმაკის გვერდით რომ დადგეს თითოეული ჩვენგანი, ეშმაკი პირჯვარს გადაიწერს და ლოცვას დაიწყებს. არ ვიცით რა არის მეგობრობა, სიყვარული, ერთგულება და ასე შემდეგ. სამაგიეროდ ვიცით თუ რა არის მტრობა, ადამიანების ფეხებზე დაკიდება, სიძულვილი და ღალატი. ეს ყველაფერი კარგად გამოგვდის, ჩვენი ხელობაა. ამაში ვინმე ფულს რომ გვიხდიდეს, ალბათ ყველა მილიონერი გახდებოდა ერთეულებოს გარდა. ვის რა დავაბრალო ეგეც არ ვიცი. ვისი ბრალია ასეთი რომ არის ჩვენი 95%,

ეშმაკმაც წაიღოს ყოველივე ის, რასაც ახლა ვგრძნობ. მინდა დანა ჩავირტყა და დავასრულო ყოველივე ეს უაზრობა. მინდა მოვკვდე, რომ გაიგონ ჩემი ფასი მათ ვინც ასე მექცევიან. მინდა გავგიჟდე ისე, რომ ფსიქიატრიულ კლინიკაშიც ვერ მიშველონ. მინდა ყველას ცალცალკე დავახალო შუბლში ტყვია და დავასრულო ეს ყოველივე, მაგრამ არა.... არ შემიძლია... არ მაქვს ამის უფლება... თქვენ გგონიათ ან მეგობრებზე ან ნათესავებზე ან "ოჯახის"

პირველ რიგში მოგესალმებით. როგორც წესი, ამ ტიპის "ნაწარმოები" ჩემს შემოქმედებაში ბევრი არაა. არ ვიცი ვინ ადევნებდით ან ადევნებთ თვალს ჩემს ლექსებს, მაგრამ უკვე საკმაოდ დიდი ხანია აღარ დამიწერია ადამიანზე, რომელსაც ჩემ ლექსებში ვაღმერთებდი და რომლისთვისაც ამ ტიპის ტექსტი მაქვს მიძღვნილი. ეს ადამიანი არის მედეა(დეა) კუსიანი. არ ვიცი თუ გახსოვთ, მაგრამ სიგიჟემდე ვიყავით ერთმანეთზე შეყვარებულები(ყოველშემთხვევაში ასე მეგონა).
ორი შეყვარებული ადამიანისთვის, ერთმანეთის ყველანაირი პლიუს-მინუსი მისაღებია, რადგან სიყვარული ყველა ბარიერს ანგრევს, ყველა უარყოფით თვისებას გავიწყებს და მუდმივად მიიწევს წინ. თუმცა ამ შემთხვევაში ეს ყველაფერი ასე არ მოხდა, ყოველშემთხვევაში მისთვის.

და ერთხელაც, მაშინ როცა არავინ მოელის, ის ბიჭი ჩაიდენს იმას, რასაც ვერავინ ვერასდროს წარმოიდგენდა. ერთხელაც, დაასრულებს ის სხვის სიცოცხლეს ისევე ჩუმად, როგორც მათ ჩააფურთხეს მას სულში. ერთხელაც, დადგება წამი, როდესაც იმდენად გულისამრევ რაღაცას ჩაიდენს ადამიანი, რომ ხალხს ვერანაირი რეაქცია ვერ ექნება მის საქციელზე იმიტომ, რომ მათთვის ის ანგელოზივით საყვარელი და ყველაფრის მიმტევებელი იყო.

დაინფიცირებულთა რიცხვმა 600-ს გადააჭარბა, კორონა მიდის, ნელ-ნელა ამოძრავდა მსოფლიო, ბილიკებზე ისევ დაიწყეს თავისუფლებამოზღვავებული ბალახების გათელვა და გზების დატკეპნა, თანდათან უბრუნდებიან ძველ ყოფას, თითქოსდა არც არაფერი მომხდარა, არა, ყველას ერთ ქვაბში ვერ მოვხარშავ, ეს მხოლოდ იმ ადამიანთა ხვედრია, რომელთაც ფიქრისთვის დრო არ რჩებათ, ან განძრახ არ იტოვებენ, დანარჩენებმა კი, რომლებიც ათაყვანებენ და პატივს სცემენ: ქსენოფონტს, პითაგორას, ციცერონს, ფარადეის, ჰომეროსს...იმისათვის, რომ ნათლად დაანახეს ადამიანთა მიღწევები და განვითარება, აიძულეს ეფიქრათ და დარწმუნებულიყვნენ და იმ ადამიანებმაც, რომლებმაც მათ გარეშეც შეძლეს გაეაზრებინათ ადამიანის სიველურე და უდიერი მოპყრობა სახლზე, ეზოზე, ბუნებაზე, დედამიწაზე, ღმერთზე-გადაწყვიტეს გაჩერება,