დილით რომ გავიღვიძე დილის 6 საათი იყო დაძინება ვეღარ შევძელი, ამიტომ ავდექი შხაპი მივიღე გავემზადე და დაბლა ჩამოვედი ამასობაში 9 საათი გახდა.
-ნიაკო დღეს მიდიხარ ინსტიტუტში? (ბექა)
-კი უნდა წავიდე ვეღარ გავაცდენ ,სესილი სადაა?
-სესილი ჯერ არ ამდგარა და ჯერ საერთოდ არც გაუღვიძია ალბათ. გუშინ ხო თქვა ხვალ არ წამოვალო
-ყველა წავიდა გუშინ?
-არა რამოდენიმე ჩემი ძმაკაცი დარჩა
-კარგი ჩანთას ავიღებ და წავედი მე.
-გინდა წაგიყვანო?
-არა იყოს გასეირნება მირჩევნია თან შენ გუშინ იმდენი დალიე რო თავი გეტკიება და წავალ ჩემით
გავუძელი ყველაფერი ჩანთაში ჩავალაგე და იმ ადგილს გამოვეცალე. სახლში წამოვედი დედაჩემის და მამაჩემის ოთახში ავედი იქვე ჩამოვჯექი და ვტიროდი. რას არ დავთმობდი ახლა ისინი აქ რომ იყვნენ კიდევ რომ ჩავხუტებოდი კიდევ მეგრძნო მათი სითბო. მე ვიცოდი რომ ისინი სამოთხეში იყვნენ. ყველაფერს კარგს აკეთებდნენ ეხმარებოდნენ გაჭირვებულებს სხვადასხვა ფონდში რიცხავდნენ ფულს და რაც შეეძლოთ ყველაფერს აკეთებდნენ. ისინი ამიტომ მიყვარდნენ იმიტომ რომ მხოლოდ საკუთარ თავზე არ ფიქრობდნენ და მხოლოდ საკუთარ ოჯახზე სხვის ტკივილსა და მწუხარებას ისინიც განიცდიდნენ. მე მათთვის სიცოცხლესაც კი გავწირავდი რას არ გავაკეთებდი კიდევ ერთხელ რომ მქონოდა მათი ნახვის შანსი. ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამომარკვია. დავხედე და სესილი იყო. თურმე ბევრჯერ დაურეკია მაგრამ ხმადაბლა მქონდა და არ მესმოდა.
-ხო სესილი რა იყო?
-გოგო გაგიჟდი? იცი რამდენჯერ დაგირეკე?
-კაი ხო რა იყო ვიბროზე მონდა და ვეღარ გავიგე
-რა ხმა გაქ? ბექასთან არ ამოხვალ?
-წეღან.. აა ის ხო.. უბრალოდ ცოტა ყელი მტკივა და ცუდი ხმა მაგიტომ მაქვს- უცბად ვუთხარი ეს დიდი სისულელე - კი ხო ვიბანავებ მერე ჩავიცვამ და გამოვალ.
-კაი გელოდებით მალე რა ძაან გთხოვ
-კაი პაკა
მე ვიბანავე მერე ჩავიცვი თმები ლამაზად უკან ჩვეულებრივ ჩავიწანი. კეტები რეიბანები და მზად ვარ ჩანთა და ტელეფონი არ დამრჩეს , ყველაფერი ავიღე და ბექასთან მივედი. ყველა ერთანეთში ირეოდა. თავიანთ ჭკუში რაღაცას აკეთებდნენ.
-რა ხდება აქ რა ამბავია ყვეკა დაჯექით რა ერთი წუთით თუ შეიძლება.- ყველამ ნიაკოს შეხედა მერე კი ყველა დაჯდა.
-ეხლა მისმინეთ მე და სესილი მივხედავთ აქაურობას თქვენ მისაღებში შედით და რამეს უყურეთ მოსულა? (მე)
-აუ ნიაკო გაიხარე რა დავაი ეხლა ყველა მისაღებში (ბექა)
-კიდევ კაი მოხვედი (სესილი)
-აქ რა ხდებოდა აბა ეს რა ამბავი იყო? (ნიაკო)
ნიაკომ და სესილიმ ყველაფერი მოამზადეს მერე კი მაგიდა გავშალეთ.
-მოდით ყვეკაფერი მზად არიიი (მე)
ყვეკა მაგიდას მოუსხდა. ყველას ძალიან მოსწონდა ნიაკოს და სსილის გაკეთებული საჭმელები. განსაკუთრებით კი ბექას. უცებ კარებზე ზარის ხმა გაისმა
-მე გავაღბ (მე)
მა დროს კარებში ერთი ბიჭი შემოვიდა. ბექა მიესალმა და უთხრა ანდრია რა კაია რო მოხვედიო. მე გავიფიქრე აუ რა სიმპატიურია და თან როგორ მიყვარს სახელი ანდრიათქო. მართლაც ბავშვობიდან მიყვარს ეგ სახელი მე თვითონაც არ ვიცი რატომ ალბათ იმიტომ რომ ამ სახელის მქონე ადამიანები ძალიან დასტოინები არიან. ის მოვიდა და სუფრას მოუჯდა. სულ ათნი იყვნენ. 5 გოგო და 5 ბიჭი. გადაწყვიტეს კარტი ეთამაშათ თუ გოგოები მოიგებდნენ მაშინ ბიჭები ერთ სურვილს აუსრულებდნენ ხოლო თუ ბიჭები მაშინ ისინი აუსრულებდნენ ერთ სურვილს. რათქმაუნდა გოგოებმა მოიგეს. გოგოებმა გადაწყვიტეს რომ ბიჭებს გოგოები პარკში წაეყვანათ იქ სადაც ბევრი საქანელები და ატრაქციონები იყო. ბიჭებს სხვა გზა არ ქონდათ თან გაუხარდათ რადგან თვითონაც გაერთობოდნენ. ასეც აღმოჩნდა ბიჭები მგონი გოგოებზე კარგად გაერთნეენ. მერე ბექა სესილი მე და ანდრია ბექასთან წავედით. იქ კი სმა დავიწყეთ 1..2..3..4..5..6... და მერე აღარაფერი აღარ მახსოვს.რომ გავიღვიძე ჩემს ოთახში ვიყავი ანდრია კი სავარძელზე იწვა რა საყვარლად ეძინა უნდა გენახათ. ნაბიჯი გადადგა და უცბად წავბარბაცდი. მაგრამ მერე გავსწორდი და დაბლა პირველ სართულზე ჩავედი იქ სავარძელზე დავჯექი პლედი დავიფარე და ტელეფონი ავიღე. 1 მესიჯი მქონდა მოსული გავხსენი და ძია ჯონისგან იყო
-ნიაკო როგორ ხარ? სწავლის საქმეები როგორ მიდის? არ გინდა რამოდენიმე დღით ჩემთან ჩამოხვიდე?
მე მაშინვე მივწერე
-კი მინდა თან ცოტახნით დავისვენებ კიდევაც
-გელოდები როდის ჩამოხვალ?
-ეხლა ერთი- ორი დღე დასვენება მექნება და ჩამოვალ. დღეს ყვეკაფერს ჩავალაგებ და ხვალ შენთან ვარ
-კაი მაგრამ ჯერ ღამის ოთხი საათია და შენ რატომ არ გძინავს?
-ისე გამეღვიძა და შენი მესიი რო ვნახე ბარემ მოგწერე
ნიაკოს სავარძელზევე ჩაეძინა რომ გაიღვიძა....

ბავშვებო ეს თავი როგორია აბა შემიფასეთ რა

ასევე დაგაინტერესებთ: