ბერლინური დღიურები

- ნატა ძალიან გთხოვ, როგორც კი ჩახვალ დარეკე
- დამშვიდდი დედა, პირველად ხომ არ მივდივარ უცხო ქვეყანაში - მეცინებოდა დედას ქოთქოთზე და თან ვეფერებოდი მათ
- პირველად მიდიხარ ამხელა მანძილზე, ნუგზარ, არა არ უნდა გაგვეშვა ხომ ვამბობდი, ახლა წნევა ამიწევს - ისევ ლაპარაკობდა და ნერვიულობდა
- კარგი ნინო დამშვიდდი, გოგო ამხელა გზაზე მიდის და შენ კიდევ გულს უხეთქავ - ამშვიდებდა მამაჩემიც.

ზუსტად ჩემს წინ ჩამოჯდა, მთელი თავისი მომხიბვლელობით მობრუნდა და გამიღიმა.
იმ წამს ვინმეს რომ ეკითხა რას ისურვებდი ყველაზე მეტადო, ყველაფერი მაქვს მეთქი ვეტყოდი, ისეთ ბედნიერებას ვგრძნობდი, თითქოს ყველა ვარსკვლავი ჩემთვის ჩამოვარდა რომ საკუთარი ოცნება ამესრულებინა.
მისი მწვანე თვალები იმდენად ელავდნენ, იმდენად მიმზიდველები და სასწაულები იყვნენ წამით ვიფიქრე რომ მათში ვიკარგებოდი.

საკუთარ ცრემლებს ზემოდან დავყურებ.
არ მჯერა !
არ მჯერა რომ ბრბოს წინაშე შიშველი და დარცხვენილი ვაგდივარ .
თვალებს გაჭირვებით ვახელ,ჩემს გარშემო ასობით ადამიანია შეკრული,რომელთა გონებაშიც წესები ფილმის კადრივით ტრიალებს და ადამიანურ გრძნობებზე ბევრად მაღლა დგას.
მათი თვალები ჩემსას ერთვის,სულს მიყინავენ და ძარღვებში გამავალ სისხლს აჩერებენ.

ვიგრძენი როგორ მომაწვა რაღაც საფეთქელზე და უცნაურმა გრძნობამ დამიარა.
წამით ვიფიქრე ვიღაც მეხუმრება მეთქი, მაგრამ ირგვლივ რომ მიმოვიხედე ვერავინ დავინახე, ოდნავ გავიარე და მაინც ვერავინ შევამჩნიე.

კლასთან ვიდექი და მთელი ემოციით ველოდებოდი როდის ჩამოივლიდა.
ზუსტად ვიცოდი რომ წუთი წუთზე უნდა გამოჩენილიყო და ერთი სული მქონდა მისი მწვანე თვალები დამენახა. არადა არ გამოჩნდა, იმედგაცრუებული შებრუნებას ვაპირებდი მისი სიცილი რომ მომესმა.
სუხო, ნიკოლოზ სუხიაშვილი, ჩემი ოცნების მამაკაცი.
ვინ იცის მერამდენე წელია მიყვარს, ალბათ რომ გადავითვალო, მეხუთე იქნება. ის კიდევ საერთოდ ვერ მამჩნევს. ერთიანად ალეწილი ვდგავარ კარებთან, უკვე თხუთმეტი წუთია რაც ზარი დაირეკა, მე კიდევ მას ველოდები.

სიცხისგან იწვოდა, ივნისის მიწურულს ქალაქში ტემპერატურა ორმოც გრადუსამდე აღწევდა ზაფხულის მოყვარული არ აღიარებდა რომ უკვე ცუდად იყო ,მაგრამ აშკარად წამებს ითვლიდა შენობაში შესვლამდე. სავსე ავტობუსიდან ჩამოვიდა თუ არა მაშინვე სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა , ცხვირზე დაკოსილი სათვალე შეისწორა . თმები სახიდან მოიშორა და მხარზე გადაკიდებული ჩანთა თითებში მოიქცია . ეზოში სტუდენტები იყვნენ ,არავისკენ გაუხედავს მხოლოდ შენობაში შესვლა და კონდიციონერის წინ დადგომა სურდა.

ამ ისტორიას არც დასაწყისი აქ და არც დასასრულიი ამიტომ იყო და არა იყო რა ... ასეე უცებბ მოვარდაა სიყვარულიი დაა ჭაობში ჩაიკარგა და მისი მსხვერპლიი თან წაიყვანა.. უნდოდაა ყველასთვისს დაენახებინა რომმ ყველაზეე დიდი გრძნობააა ისს.. უნდოდაა ყველასათვის ეჩვენებინაა რამდენად ძლიერი, განუსაზღვრელი და ულევი გრძნობაა იყო იგი დედამიწაზეე..

ზუსტად ერთი წლის წინ შემოიჭრა ჩემში ქარიშხალი სახელად ნუკი . ერთი წლის წინ ზუსტად ამ ადგილას მოვიდა და მას მერე სულ ჩემს გონებაშია. ახლაც ველი ,რომ მოვა და ყველაფერი დასრულდება. ეს თამაში რომელმაც ასე დაგვტანჯა ორივე .

-ნია, ნიაკო გაიღვიძე
მესმის ბებიაჩემის ხმა და ნელ-ნელა ვცდილობ თვალები გავახილო. უბედნიერესი ვარ დღეს ჩემი პირველი დღეა უნივერსტეტში თან სალი და საბაც ჩემს ჯუფში არიან რა თქმა უნდა ოცნება ავიხდინე ბავშვობიდან მინდოდა ჟურნალისტი ვყოფილიყავი მინდოდა ღამის ოთხ საათზე დაერეკათ და ეთქვათ რეპორტაჟი გააკეთეო, ან ომში წადიო, ძალიან სასაცილო რაღაცეებს ვიძახი მაგრამ ჩემი ოცნება ასეთი სასაცილო იყო

გაზაფხულის ულამაზესი საღამო იყო, ქალბატონი ანასტასია აივანზე სარწეველა სავარძელში მოკალათებულიყო. გვერდს კი მისი საყვარელი მეუღლე უმშვენებდა.
უყვარდა ანასტასია ჯაჭვლიანს გაზაფხული, ამიტომ ყოველ საღამოს აივანზე ატარებდა მის მეუღლესთან ერთად.