კლასთან ვიდექი და მთელი ემოციით ველოდებოდი როდის ჩამოივლიდა.
ზუსტად ვიცოდი რომ წუთი წუთზე უნდა გამოჩენილიყო და ერთი სული მქონდა მისი მწვანე თვალები დამენახა. არადა არ გამოჩნდა, იმედგაცრუებული შებრუნებას ვაპირებდი მისი სიცილი რომ მომესმა.
სუხო, ნიკოლოზ სუხიაშვილი, ჩემი ოცნების მამაკაცი.
ვინ იცის მერამდენე წელია მიყვარს, ალბათ რომ გადავითვალო, მეხუთე იქნება. ის კიდევ საერთოდ ვერ მამჩნევს. ერთიანად ალეწილი ვდგავარ კარებთან, უკვე თხუთმეტი წუთია რაც ზარი დაირეკა, მე კიდევ მას ველოდები.
ყოველ წელს ახლიდან ვსწავლობ მის განრიგს, ყოველი წლის დასაწყისში ვიცი სად ექნება გაკვეთილი, ვინ ეყოლება მასწავლებლად, არის თუ არა მის გვერდით ვინმე.
ალბათ რომ მკითხოთ რამხელაა იმის შანსი რომ სუხოს ცხოვრებაში ოდნავ მაინც გამოჩნდეო, პირდაპირ გიპასუხებთ რომ პროცენტი ნულს უტოლდება.
ამ ყველაფერს ის სიტუაციაც ამწვავებს რომ მისი ძმაკაცი ჩემი დაქალი მარიამის ნახევარძმაა და ოჯახში საშინელი სიტუაცია აქვთ.
როგორც კი მარიამს ვხედავ, ეგრევე ვხვდები რომ გაგას, მისი ძმის, ლანძღვა უნდა დაიწყოს და ვერიდები.
შესაბამისად ჩემი გრძნობების შესახებ არაფერი იცის, ზუსტად ვიცი ისეთი ბუტიაა საშინლად დაწყდება გული და შეიძლება არც დამელაპარაკოს, მე კიდევ მისი დაკარგვა ნამდვილად არ მინდა, მითუმეტეს იმის გამო, ვისთანაც ვერასდროს ვიქნები.
გაგა და სუხო მუდმივად ერთად ტრიალებენ ხოლმე, სასტავში ბევრნი არიან, მაგრამ ესენი განსაკუთრებულად ახლოს.
სუხო გაგაზე ოდნავ მაღალია, დაკუნთული სხეული, მწვანე თვალები და ყავისფერი თმები აქვს. გაგა კი ცისფერთვალება და მუქთმიანია, იმდენად განსხვავებული გარეგნობა აქვთ მთელი სკოლა ამათზე გიჟდება.
მეც მათ სიაში შევდივარ, სულ ვფიქრობდი რომ სკოლაში ყველაზე “გამოსული ტიპების” ფანების სიაში ვერასდროს ჩამწერდნენ, მაგრამ დავინახე სუხო, მე გავშტერდი, ჩემი გული კი ეგრევე მიხვდა რომ ძებნა უნდა შეეწყვიტა.
უბრალოდ სუხო არის ის ნაწილი ჩემი ცხოვრების, რომელსაც ვერასდროს დავივიწყებ და ვერასდროს ამოვშლი გონებიდან, ვინც არ უნდა გამოჩნდეს ჩემს გვერდით, სუხო - სუხოდ დარჩება, ჩემი ცხოვრების ერთადერთ სიყვარულად.

***

- სად ხარ ლიზა? - კლასიდან სწრაფი ნაბიჯებით გამოდის მარიამი და გვერდით მიდგება, ჩემს მზერას თვალებს აყოლებს და როგორც კი ბიჭებს ხედავს ეგრევე მუშტებს კრავს - რას უყურებ რა დაგემართა?
- თვალები გამიშტერდა, არავის ვუყურებდი მარ - უკვე ამ სიტუაციაზე შეჩვეული სწრაფად ვაბრუნებ თავს და კლასისკენ მივდივარ.
- რატომღაც სულ ნიკაზე გეყინება თვალები!
- ნიკა? - დაბნეული ვუყურებ, თითქოს ვერ ვხვდები ვისზე შეიძლება მელაპარაკებოდეს. ოდნავ უმშვიდდება თვალები, კმაყოფილების ღიმილი ეკვრის სახეზე, აშკარად მოსწონს ის რომ მისი სახელიც არ ვიცი.
- აი სუხიაშვილი, სუხო - მიმითითებს მზერით და მეც მისკენ ვიხედები.
- უი, ჰო, სულ არ მახსოვდა ნიკა რომ ერქვა!
- მე კიდევ ვიფიქრე მოსწონს მეთქი - ჩაფიქრებული მეუბნება და წინ მიდის, ოდნავ მიკანკალდება თითები, ძლივს შესამჩნევად ბანცალით ვდგამ ნაბიჯებს და უკან მივყვები.
დავიჯერო ასე მეტყობა? გამუდმებით ეს მიტრიალებს თავში და ვგრძნობ როგორ მასხამს ცივი ოფლი.
მარიამისგან ისე ვცდილობ ამ ყველაფრის დამალვას, წარმომიდგენია ვისთანაც არ ვმალავ ის როგორ ამჩნევს და დამცინის.
დაცვარულ შუბლს თითების ვიწმენდ და ადგილს ვიკავებ გაგულისებული.
შემამჩნია და შემამჩნიოს მერე! როდემდე შეიძლება ერთი და იგივე გაგრძელდეს?!
სიმწრის სიცილი მივლის სახეზე, თავს ჩანთაზე ვდებ და ვცდილობ აქაურობას მოვწყდე, მაგრამ კლასში შემოსული დირექტორი არაფერს მაცდის, ჯერ ხომ კაკუნით შემოდის და მერე იმხელა ხმაზე იწყებს საუბარს, დასვენება კი არა, სავარაუდოდ ერთი კვირის ძილი უკვე დამიფრთხო.

***

გამუდმებით ერთი და იგივე ხდება ჩემს ცხოვრებაში, შევდივარ facebook-ზე, ვუყურებ სუხოს პროფილს, ყოველ ახალ კომენტარს თუ მოწონებას ვავლებ თვალს და გამოვდივარ.
ჩემი facebook-ის ძებნაში რომ შევიდეს ვინმე, აუცილებლად მიხვდება როგორი ავადმყოფიც ვარ.
იმდენად ვარ მასზე დამოკიდებული ზოგჯერ მგონია რომ შორიდან მის სუნთქვასაც კი ვგრძნობ და სისხლი მეყინება.
ვცდილობ არ მივუახლოვდე, მის გვერდით ყველანაირად უკონტროლო და შეშლილი ვხდები.
უბრალოდ შეუძლებელია ეს ფაქტი ავხსნა, ერთი და იგივე, მუდმივად აჩქარებული გულისცემა და ერთიანად აკანკალებული სხეული.
მახსოვს პირველად რომ დავინახე გულში რაღაცამ საშინლად გამკრა.
მაშინ პირველად გავიგე მისი სახელი და გვარი.
ნიკოლოზ სუხიაშვილი.
ეგრევე შევედი და facebook-ზე მოვძებნე. ერთი პერიოდი იმასაც ვფიქრობდი დავამატებ მეთქი, მაგრამ გამბედაობა ვერ მოვიკრიბე.
ვზივარ და ვუყურებ მის სურათებს, წარმოვიდგენ როგორ მეხება და ერთიანად მივლის დენი.
ჩემს ფიქრებს უფლებას არ ვაძლევ რომ უფრო შორს წავიდეს, თორემ დარწმუნებული ვარ შევიშლები, იმისგან შევიშლები რომ ამ ყველაფერს რეალურად ვერასდროს გამოვცდი.
ალბათ ადამიანებს გაუჩნდებათ ფიქრი თუ რატომ ვარ ასეთი უიმედო, რა უნდა ქნა, როდესაც მის გვერდით ყოველთვის ლამაზ და გამოსულ გოგოებს ხედავ. ისინი ყვეალფერს აკეთებენ მისი ყურადღების მისაქცევად, მე კიდევ მუდმივად ვიმალები რომ ახლოს არ მივიდე.
არასდროს ვდგავარ მარიამის გვერდით როდესაც გაგას ეჩხუბება, არც მაშინ როდესაც ცდილობენ რომ ნორმალურად დაილაპარაკონ.
ის კიდევ მუდმივად იქ დგას და მხარს უჭერს.
ზოგჯერ ვფიქრობ რომ საშინლად სუსტი ვარ და დაუნდობელი საკუთარი თავის მიმართ.
იქნებ ოდესმე მეცადა და გამომეჩინა თავი, ან თუნდაც ახლოს მაინც მივსულიყავი სულ რომ არაფერი.

***

სკოლაში დამაგვიანდა, მთელი გზა მივრბოდი რომ სუხოზე მიმესწრო, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. კარები რომ შევგლიჯე უკვე ყველა საკლასო ოთახში იყო, დერეფანში კი არავის ხმა არ ისმოდა.
გულდაწყვეტილი შევტრიალდი, ის ის იყო გასვლას ვაპირებდი შენობიდან, ჩურჩულის ხმა რომ მომესმა.
ფრთხილად მივტრიალდი და იქვე საკლასო ოთახისკენ დავიძარი, კარები ოდნავ შეღებული იყო და ხმა უფრო გარკვევით ისმოდა.
- სუხო სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ რამ გამოგას*რა ბიჭო, რას მეუბნები ხვდები?
- მომისმინე გაგა!
- არ მოგისმენ ბლია*, ვერ მოგისმენ, როგორ მეუბნები საერთოდ მსგავს რაღაცას? ამის დედას შევე*ი, ოღონდ შენ არა რა
- როდის მერე არის სიყვარული დანაშაული გაგა? როდის მერე? - ოდნავ ტონს უწევს ნიკოლოზი და ხმაზეც ვგრძნობ რომ ერთიანად იძაბება.
- ვერავინ შეეგუება ამას! ვაფშე სად ნახე, როდის ნახე, როდის შეხვდი?
- რა მნიშვნელობა აქვს!
- აუ არა ტო, არა რა ტო რა - ქშენით ამბობს გაგა და ნათლად ვხედავ როგორ იჭერს თავზე ხელს.
- და რას აპირებ მაინც?
- მინდა რომ შევხვდე და დაველაპარაკო - სუხოს ვერ ვხედავ, მაგრამ ვგრძნობ რომ ანერვიულებულია, პირველად ვხედავ ასეთს.
- სისულელეს გააკეთებ ეგ გოგო მაგაზე არ დაგთანხმდება და მეორეც, ვერ შეეწყობით ერთმანეთს, სხვანაირია
- ვცდი ბიჭო ხო შეიძლება რომ ვცადო? რამ გამოგა*ირა, შენ ხომ არ გევასება ვაფშე?
- შენ ბიჭო *იგ ხო არ გაქვს?
- აუ, აბა რა ხდება ტოო გამაგებინე რა
საუბარს ვეღარ ვუსმენ რადგან მძიმე ნაბიჯების ხმა მესმის და სწრაფად ვშორდები იქაურობას.
გული ისეთი ძალით მიცემს ლამის ვგიჟდები, ნუთუ სუხოს ვინმე უყვარს? ან მოსწონს? ე.ი სერიოზულ ურთიერთობას აპირებს?! უნდა მისწეროს, მე კიდევ, მე!
ჯანდაბა!
თვალებზე ცრემლები მაწვება და ერთიანად ვშრები, ახლა ვხვდები რომ ის პატარა იმედი რომელიც გულის სიღრმეში ოდნავ ბჟუტავდა ქრება და შიგნით სრულიად სიბნელე ისადგურებს.
სუხო!
კარგი რა, სუხო..

***

ნათლად ვგრძნობ რომ დეპრესია მიტევს, რამდენი წარმოვიდგენ რომ ვიღაც გოგოს წერს, იმდენი ვშრები და ერთიანად ვიფიტები.
ასე მგონია ხელები გამეყინება და შეიძლება ვიღაცას ძალიან ცუდი რამე დავმართო.
გამწარებული ვაღებ კარადის კარებს და ყველაფერს გარეთ ვყრი.
ვალაგებ და ვფიქრობ რომ ეს დამეხმარება, მაგრამ რეალურად მხოლოდ უაზროდ ვკეცავ და ვდებ ტანსაცმელს.
სუხო,
სუხოს თვალები,
ტუჩები,
მზერა,
თმები,
მოქმედებები! ყველაფერი ერთმანეთში მერევა და ვგიჟდები ისე მინდა ჩავეხუტო.
წამით მაინც ჩამახუტა, მისი სითბო მთელ ჩემს სხეულში რომ გავრცელდება და შევიგრნობ, სიგიჟემდე შევიგრძნობ და გავითავისებ მის სიმხურვალეს.
მუხლებზე ვდგები და ხელებს მხრების ირგვლივ ვიხვევ წარმოვიდგენ თითქოს მას ვეხები და ერთიანად ვთბები. მის მზერას ვგრძნობ ზემოდან დამყურებს და მიღიმის, მისი საფირმო და ძალიან ლამაზი ღიმილით, მერე ცხვირზე მკოცნის და ისევ მის გულმკერდში ვეძებ სითბოს.
ცრემლები ისე მომდის ვერც ვიგებ, საშინელებაა ადამიანზე ოცნებობდე და ის დედამიწის სხვა წერტილში შენზე არც ფიქრობდეს, საერთოდ არც იცოდეს იმის შესახებ რომ მასთან ერთად სწავლობ, გიყვარს, მოგწონს, აღმერთებ და გიჟდები.
ახლა ამ წამს უეცრად კარები რომ გამოაღოს და ჩემს ოთახში შემოვიდეს, მერე ჩემთან დაიხაროს, გამიღიმოს და ხელში ამიტაცოს.
არა!
არ მინდა ამაზე ფიქრი!
მომშორდი, გემუდარები, მომშორდი წადი აქედან, ჩემი ფიქრებიდან გაქრი, არ მჭირდები არაფერში, არ მინდა შენთან გესმის? არა!
თავზე ხელებს ვიჭერ და ხმამაღალი ქვითინი მივარდება, ხმაზე ჩემი და შემოდის და უხმოდ მეხუტება.
ის ერთადერთია ვინც იცის თუ რა ხდება ჩემს თავს და ჩუმად იტანს ყველაფერს.
მერამდენედ მიკეთებს დამამშვიდებელს და მაძინებს ალბათ თვითონაც ვერ ხვდება, მაგრამ ერთადერთი რაც ზუსტად ვიცი არის ის რომ სიტუაცია უარესდება, ყოველ ჯერზე უფრო მძიმედ მიტევს ეს ყველაფერი და მაგიჟებს.
როდის ვითიშები არ ვიცი, დილით ისევ ჩვეულად მაფხიზლებს მაღვიძარას ხმა და უემოციოდ ვდგები ფეხზე, ვგრძნობ რომ ვიყინები და საკუთარ თავს ვერაფრით ვეხმარები.

***

სკოლაში ცივი და არაფრის მთქმელი სახით შევდივარ, ისე ვუვლი იმ ადგილს სადაც სუხოს ველოდებოდი ოდნავაც არ ვტოკდები, ისე მივიწევ საკლასო ოთახისკენ ვცდილობ უკან არ დამრჩეს ფეხები.
დღესაც და მორჩა!
გამუდმებით ვიმეორებ და უკან ვბრუნდები, საკლასო ოთახის ოდნავ გვერდით ჩვეულად ვდგები და მათ გამოჩენას ველოდები.
როგორც კი მისი სიცილი მესმის, ეგრევე გულზე მეშვება, თითქოს გუშინდელი დღე არც ყოფილა, თითქოს მისი სიყვარული ასე არ მაფორიაქებდეს და მამძიმებდეს, საკმარისია ოდნავ შეტოკდეს, ჩემი მიმართულებით არაფრის მთქმელი მზერა მომართოს თუნდაც და ყველაფერი გაქრეს ირგვლივ.
ფრთხილად ვშლი წიგნს და თითქოს ინტერესით ვათვალიერებ, როგორც კი მიახლოვდება, ეგრევე ვწევ თავს მაღლა თითქოს არ ვიცოდე მისი აქ ყოფნის შესახებ და ვვოცდები, როდესაც ჩვენი მზერა ერთმანეთს ხვდება.
პირველად შევხედე მთელი ხუთი წლის განმალობაში თვალებში და ვხვდები რომ გული ნელნელა ჩერდება, პულსაცია ისე დაბლა დაეცა რომ ლამისაა ფეხქვეშ საყრდენი გამომეცალოს.
ზურგზე ცივი და ცხელი ოფლი ერთდროულად მასხამს და ადგილზე ვხევდები.
ოდნავ ტუჩის კუთხეში ძლივს შესამჩნევად იღიმის და ისევ გაგას უბრუნდება მზერით.
რა ცოტა არის ადამიანის ბედნიერებისთვის საჭირო, მხოლოდ ახლა ვხვდები.
ის პატარა ყურადღება იმ ოდნავ ძლივს შესამჩნევად ანთებული იმედის აგიზგიზებასაც უწყობს ხელს.
მან უბრალოდ ახლა, გაუაზრებლად და გაუთავისებლად იმედი მომცა, იმედი რომ ერთხელ მაინც შემამჩნია ამ წლების განმავლობაში.

***


კლასში გაბრუებული ვიჯექი, ვცდილობდი როგორმე კონცენტრაცია მხოლოდ მასწავლებელზე გამეკეთებინა, მაგრამ რაც უფრო ვცდილობდი უარესად ვიბნეოდი.
გამუდმებით მისი მზერა და მწვანე თვალები მიტივტივდებოდა, ბავშვობიდან ვგიჟდებოდი მწვანეთვალება ბიჭებზე, მე თვითონაც არ ვიცი როგორ მოერგო ყველა ჩემს მიერ შექმნილ კრიტერიუმს ასე სასწაულად ნიკოლოზი. მისი ყოველი მანერა, ჩვევა თუ ქცევა იმდენად იდეალურად მეჩვენებოდა მთელი ამ დროის განმავლობაში, ვერც კი შევამჩნიე ისე შემოიპარა ჩემს გულში და უზარმაზარი ადგილი დაიკავა.
შეუძლებელია სუხოს იცნობდე და არ გიყვარდეს, უბრალოდ ისეთია, ყველასგან განსხვავებული და ყველასგან გამორჩეული, კომუნიკაბელური, დახვეწილი და მოსიყვარულე.
მთელი ეს დრო მასზე ინფორმაციებს ვაგროვებდი, ჰყავს ერთადერთი ძმა და ორი დეიდაშვილი გოგო, რომლებთან ერთადაც ხშირად დებდა ფოტოებს და თავიდან საშინლად ვეჭვიანობდი. მხოლოდ გარკვეული დროის შემდეგ მივხვდი რომ ისინი ჩემი კონკურენტები არ იყვნენ.
როგორ მეცინება საკუთარ თავზე, კონკურენტები - როგორი სიტყვაა და რამდენს ნიშნავს მაინც, ამ ერთმა მზერამ დავიჯერო ამდენი რამე შემიცვალა?! ნუთუ მგონია რომ ოდესმე ჩემსკენ სერიოზულად გამოიხედავს, შემამჩნევს ან საერთოდ მოუნდება ჩემთან დალაპარაკება?!
როგორ მიღიმოდა, როგორ ჩატეხა მისი ლამაზი ტუჩების კუთხე, როგორ უკიაფებდა თვალები.
ალბათ რაღაცამ ძალიან გაახარა და ჩემკენაც უხვად გამოიმეტა მისი თბილი თვალები.
გავგიჟდი მგონი,
არა ნამდვილად შევიშალე რაებზე ვფიქრობ საერთოდ ვერ ვხვდები!

***

- რას აკეთებ დღეს ლიზ?
- არაფერს, უნდა ვიმეცადინო ნახევარი მაინც რომ წინასწარ მოვიშორო ეს ისტორია, შენ რას შვები? - ინტერესიანი მზერით გადავხედე და წიგნი დავხურე.
- დღეს გაგა მოდის ჩვენთან სახლში, მარტო არ მინდა ყოფნა და შეგიძლია მოხვიდე?
- რა უნდა მანდ? როდის მერე დაიწყო თქვენთან სიარული? - ისე ვკითხე საერთოდ არ მანაღვლებდა თითქოს, არადა ეგრევე მივხვდი რომ შეიძლება სუხოც მოსულიყო.
- მამაჩემი ცდილობს ჩვენს შერიგებას, თუმცა ყველა მცდელობა მაინც კრახით დასრულდა და ვიჩხუბეთ, ყოველთვის გაგიჟებული ვარდება სახლიდან, რა ჩემი ბრალია თუ ვერ შევიყვარე? ვერ ვიღებ ისე როგორც ძმას!
- რაღაცებს ურევ მარიამ ერთმანეთში, ის რომ მამაშენი და დედაშენი დაშორდნენ ეს გაგას ბრალი არ არის! - კატეგორიული ტონით ვეუბნები და წიგნს ჩანთაში ვდებ ფრთხილად - შენ უბრალოდ ცდილობ რომ ეს ყველაფერი ვინმეს გადააბრალო, იმიტომ რომ მამაშენი სიგიჟემდე გიყვარს, რეალურად კიდევ ძალიან ვწუხვარ ამის თქმა რომ მიწევს, მაგრამ ერთადერთი დამნაშავე ამ სიტუაციაში მამაშენია!
- კარგი რა ლიზ - ხელს იქნევს და იმედგაცრუებული თვალებით მიყურებს - როგორ შეიძლება მამაჩემი დამნაშავე იყოს?
- გაგა სანამ შენს დედობილს ეყოლებოდა მუცელში, იქამდე მათ ურთიერთობა ჰქონდათ, რომლის შედეგადაც გახდა იგი შენი ნახევარძმა, პატარა გოგო არ ხარ ეს რომ ვერ გაიაზრო!
- მესმის, მაგრამ გაგა რატომ გაჩნდა?
- პატარა ბავშვივით ნუ იქცევი ახლა მარიამ!
- მის გამო დაინგრა ოჯახი, თორემ ეგ რომ არ ყოფილიყო დედა მამას არ გააგდებდა სახლიდან!
- მარიამ! დამღალე ამ უაზრო ბავშვური აზრებით, რა სისულელეებს ბოდავ ხვდები? გაგა კი არა ღალატი ვერ აპატია დედაშენმა, აბა გაგას დანაშაული?! მას უნდოდა ასეთი მშობლები ჰყოლოდა?! გაიაზრე რასაც ვამბობ რა ის რომ მამაშენი ასე გიყვარს, არ გულისხმობს იმას რომ ყველაფერზე თვალები უნდა დახუჭო და სულელი გოგოს პოზიცია დაიკავო, არავინ ითხოვს რომ მამაშენს გაუბრაზდე ან ცუდად მოექცე, უბრალოდ გაგას შეეშვი და შენთან ერთად თუ არა, აცალე მარტომ თავისუფლად იცხოვროს ისე, რომ გამუდმებით არ ჩასძახოდე ყველაფრის თავი და თავი შენ ხარო - ფეხზე წამოვდექი და კარებისკენ დავიძარი - ბოლო გაკვეთილზე არ ვრჩები, საქმე მაქვს, ხო ისე გაგასთვის გეკითხა იქნებ უყვარხარ? იქნებ სჭირდები? იქნებ უნდა შენთან ნორმალური ურთიერთობა? საღამოზე დავფიქრდები, ალბათ მოვალ - ჰაეროვან კოცნას ვუგზავნი და კარებიდან გამოვდივარ.
სუხოს ვერსად ვხედავ, მისი ძებნის თავი ნამდვილად არ მაქვს, ყველაფრისგან დაღლილი სწრაფი ნაბიჯებით მივდივარ სახლისკენ და როგორც კი ოთახში ვიგულებ თავს ეგრევე დასაძინებლად ვწვები.

***

- არ მოდიხარ? - ჩამკივის ყურმილში მარიამი და მეც ეგრევე ვფხიზლდები.
- გავემზადები და მოვალ! - სწრაფად ვხტები და სუხოს ნახვის მოლოდინში ცოტას ვიპრანჭები, სახლიდან ჩქარი ნაბიჯებით გამოვდივარ და პირდაპირ მარიამთან მივდივარ.
- მოვედიი - ღიმილით ვეძახი, ფეხსაცმელებს მისაღებში ვაწყობ და ფეხშიშველა მივდივარ მისაღებისკენ.
დივანზე მხოლოდ უხერხულად აწურული ორი სხეული მხვდება, გაგა დაუფარავი წყენით უყურებს მარიამს, მარიამი კი გამუდმებით უბღვერს და რაღაცას იგესლება როგორც ყოველთვის.
- რას შვებით? - მხიარული ტონით ვეკითხები ორივეს და ტელევიზორს ვრთავ - ოხ როგორი კომუნიკაცია იფრქვევა ამ ოთახში გავგიჟდი, ამდენს რატომ ლაპარაკობთ დღეს არ დაიღალეთ სკოლით? - ირონიას ვანთხევ სუხოს არ ნახვით გამოწვეულს და იქვე ვჯდები.
- კარგი რა ლიზა - ჩემი სახელი რომ იცის ოდნავ გაკვირვება მესახება სახეზე, მაგრამ მალევე ვიშორებ და სიცილით ვუყურებ გათამამებულს - შენღა მაკლდი ახლა, ამის გესლიც მეყოფა როგორმე
- კარგი რა გაგუშ, მოდი ჩამოვყალიბდეთ რა გვინდა, ურთიერთობა თუ ჩხუბი?
- ურთიერთობა
- შევთანხმდით - ხელს ვუწვდი და ისიც სწრაფად მირტყამს გაშლილ ხელს - ძმა ხარ!
- რა დღეში ხართ? - გაავებული მარიამი ფეხზე ხტება და ბოლო ხმაზე კივის, გაოცებულები ვუყურებთ მის რეაქციას - გამიმართეს აქ მეგობრობა, შენ ამასთან არ იმეგობრებ ლიზი თუ ჩვენს მეგობრობას პატივს სცემ - ხელებს შლის და აწყლიანებული თვალებით გარბის ოთახიდან.
გაგა მშვიდად დგება ფეხზე, შარვალს იფერთხავს და გასასვლელისკენ მიდის გაგულისებული.
იმის მაგივრად რომ მარიამთან ავიდე გაგას მივყვები, როგორც ის ჯდება მანქანაში ისე ვუჯდები გვერდით და ორივე უაზროდ მივშტერებივართ სივრცეს.
- რა გავაკეთო ლიზ? - ღრმად ხვნეშის და თითოეულ ბგერაში ეტყობა როგორ სტკივა გული.
- არ ვიცი გაგა, მართლ არ ვიცი რა მოვუხერხო - შუბლს ვისრეს და ვცდილობ როგორმე ამ სიტუაციიდან გამოსავალი ვიპოვო.
- ვხვდები რომ არ უნდა ჩემთან ურთიერთობა, მამა კიდევ გვაძალებს და გვაძალებს რომ როგორმე რაიმე გამოვასწოროთ, ვცდილობ განა არ ვცდილობ მაგრამ არცერთი ხერხი არ ჭრის მასთან, რაც მეტს ვაკეთებ მით უფრო უარეს პასუხს ვიღებ მისგან..
- შენც რომ ადგე და არაფერი გააკეთო გაგა? იქნებ თვითონ ადგეს, მოუნდეს და მოვიდეს შენამდე?
- ეგეთი რამე არ მოხდება ლიზ, თანაც ძალიან მალე მივდივარ გერმანიაში სამი თვით და არც კი ვიცი რა გავაკეთო, ნიკოლოზი კი მიხედავს და დაეხმარება ყველაფერში, ისე რომ არაფერს შეიმჩნევს და იტყვის, მაგრამ ძალიან ვნერვიულობ რა..
- არაუშავს, მეც აქ ვიქნები, იქნებ ამ სიშორემ როგორმე დაალაგოს თქვენი ურთიერთობა, მოენატრო, სურვილი გაუჩნდეს დარეკვის ან მოწერის?!
- არვიცი, სად მიგიყვანო?
- უკან ავალ მე, დაველაპარაკები და დავამშვიდებ ჯობია - ღიმილით ვკოცნი ლოყაზე და მანქანიდან გადავდივარ - არ ინერვიულო შენ, ყველაფერი მოგვარდება! - ხელს ვუქნევ და სწრაფი ნაბიჯებით შევდივარ სადარბაზოში.

***

იმის მერე რაც პირველად შემომხედა არაფერი მომხდარა, რაც დრო გადიოდა ვრწმუნდებოდი იმაში რომ ის მზერაც შემთხვევითი იყო და უბრალოდ მისი ძალიან კარგი განწყობის მსვერპლი გავხდი. ერთადერთი რაც შეიცვალა ის არის რომ ახლა მარტო დადის ძირითადად, ან ლუკასთან ერთად, რომელიც მუდმივად კარგ ხასიათზეა და ცდილობს როგორმე უცნაურ ხასიათზე მყოფი სუხო გაამხიარულოს.
გაგა უკვე გერმანიაშია, სამი თვით, მარიამიც დაწყნარდა და ისე აღარ ღელავს, მაგრამ ხშირად ვამჩნევ როგორ ეძებს თვალებით და ელოდება.
შეთანხმებისამებრ არავინ უთხრა სად წავიდა გაგა, ამიტომ არის ასეთი აფორიაქებული და ორმაგად შერყეული ამ ეჭვებით, რომლებიც არ ასვენებენ.
სუხოში ცვლილებებს ვამჩნევ, ადრე თუ ტელეფონი საერთოდ არ ეკავა ხელში, ახლა მუდმივად უყურებს ეკრანს ჩაფიქრებული, ვიღაცას ელოდება და როგორც კი გაანათებს ეგრვეე სტაცებს ხოლმე ხელს, თითქოს ძალიან მნიშვნელოვან პიროვნებას ელოდებოდეს.
რამდენი ასეთ შემთხვევას ვაფიქსირებ იმდენი მათი ლაპარაკი მახსენდება და გული საშინლად მიცემს.
ვხვდები რომ ყველა იმედი ნელნელა უფერულდება, ჩემში რაღაც ხალისიანი კვდება და იფლითება, ის რაც აქამდე მაცოცხლებდა ძალას მართმევს და მასუსტებს, ვცდილობ საკუთარ თავს მოვერიო, შევიცვალო, უფრო მეტი მოტივაცია გამიჩნდეს, მაგრამ ვხვდები რომ არაფერი მშველის, უბრალოდ ვდგავარ ასე მთლიანად ცარიელი, ვუყურებ ჩემი ცხოვრების ერთადერთ სიყვარულს და ვიაზრებ რომ მისთვის არაფერს ვნიშნავ.
ახლა მხოლოდ იმას ვუყურებ როგორ ელოდება სხვის წერილს, მერე დაურეკავს, დაელაპარაკება, შეხვდება, მოეფერება, ამ ყველაფერს რომ წარმოვიდგენ ვიაზრებ რამდენად უსუსური ვარ, ვდგავარ კიდეში, კედელთან და ველოდები როდის გაიღებს მოწყალებას რომ ერთი მზერა შემავლოს, შემამჩნიოს, იმ წამს ამოისუნთქოს როდესაც თვალებში შემომხედავს და მე ამით გავბედნიერდე.
სიმწრისგან კბილებს ძლიერად ვაჭერ ერთმანეთს, ვუყურებ მის შეშინებულ და აფორიაქებულ მზერას.
წერილი დაუგვიანდა, მეღიმება, მე რომ არასდროს მიგვიანდება წერილი?! ან როგორ შეიძლება დაგიგვიანდეს ის რაც არასდროს მოგივა?! ის არ აგვიანებს, არც გზაშია, არც მოვა!
ჯანდაბა!
ამას ჰქვია ის მდგომარეობა, როდესაც ყველანაირი კონტროლი დაკარგულია საკუთარ თავზე და ცდილობ რაიმეში შვება ნახო, მაგრამ არაფერი გამოგდის.


***

დილით ადრე მივდივარ, ჩემი რუტინა ზედმეტად მოსაწყენი და ერთფეროვანია, ისევ სუხოს ველოდები მაგრამ არსად ჩანს, მოწყენილი დავაბიჯებ დერეფანში. ახალდადგმული სკამებისკენ მივდივარ და იქვე ვჯდები.
იმ მიმართულებით ვიხედები საიდანაც უნდა გამოვიდეს, ან მისი სიცილი უნდა გავიგო, თუნდაც ამოსუნთქვა, ნაბიჯები. ყველაფერი ისეთი ნაცნობი და ისეთი სასიამოვნოა.
ასე მგონია როდესაც ამ ყველაფერს ვისმენ, ვუყურებ ან ვგრძნობ ვბედნიერდები, ჩემში რაღაც ახალი იშლება და იფურჩქნება. მისი არსებობაც კი მაბედნიერებს, შეიძლება კი არსებობდეს ასეთი სიყვარული?!
წამით მაინც რომ შემეძლოს მიახლოვება, მერე ხელის მოკიდება მის ძალიან რბილ და გლუვ კანზე, თითების ქვეშ ამ ყველაფრის შეგრძნობა და ძალიან ძლიერად მოხვევა.
ისე გადავვარდი ოცნებებში ვერც კი გავიგე როგორ შემოუხვია ლუკამ და პირდაპირ საკუთარი კლასისკენ დაიძრა.
მოწყენილმა შევათამაშე ხელში ტელეფონი და ფეხზე წამოვდექი.
სუხო არ მოვა, დღეს ვერ ვნახავ..
გულდაწყვეტილმა ჩემთვის დავიჩურჩულე და საკლასო ოთახისკენ დავიძარი.
ტელეფონის ზუზუნი ძლივს გავიგე, როგორც ჩანს ისევ მარიამი მეძებს და მელოდება.
მობეზრებულმა ამოვიღე და პასუხის მიწერას ვაპირებდი, მაგრამ ეკრანზე მხოლოდ უცხო ნომერი დავაფიქსირე.
ასოები ძლივს დავაკავშირე ერთმანეთთან ისე ამიკანკალდა თითები.
აშკარად არ მეშლებოდა, ნათლად ვხედავდი კითხვას, რომელიც ეკრანზე იყო გამოსახული.

“მე მელოდებოდი?”


იმედი მაქვს გახსოვართ, ამ ბოლო დროს ძალიან დავიკარგე, ველოდები კომენტარებს... <3
ჩემი სტიმული ხართ,
ისე მომენატრეთ, ისე მომენატრეთ ვერც კი წარმოიდგენთ

ასევე დაგაინტერესებთ: