ზუსტად ჩემს წინ ჩამოჯდა, მთელი თავისი მომხიბვლელობით მობრუნდა და გამიღიმა.
იმ წამს ვინმეს რომ ეკითხა რას ისურვებდი ყველაზე მეტადო, ყველაფერი მაქვს მეთქი ვეტყოდი, ისეთ ბედნიერებას ვგრძნობდი, თითქოს ყველა ვარსკვლავი ჩემთვის ჩამოვარდა რომ საკუთარი ოცნება ამესრულებინა.
მისი მწვანე თვალები იმდენად ელავდნენ, იმდენად მიმზიდველები და სასწაულები იყვნენ წამით ვიფიქრე რომ მათში ვიკარგებოდი.
კიდევ უფრო ვიკარგებოდი და ვკარგავდი საკუთარ თავზე კონტროლს.
მასწავლებელი ლაპარაკს განაგრძობდა, მაგრამ ჩემს ირგვლივ მხოლოდ ზუზუნი და გაუთავებელი ასოები ისმოდა, მე მას ვუყურებდი, მთელი ჩემი გრძნობებით და ისე მეწვოდა თითოეული უჯრედი თითქოს იმ წამს გვერდით მეჯდა.
- გოგო რა გჭირს? - მხარი გამკრა მარიამმა და თვალები დამიბრიალა.
- რა მჭირს?
- გაშტერებული იყურები, რას უყურებ ადამიანო?
- არაფერს, უბრალოდ ვფიქრობდი - გავუღიმე და ისევ ჩემი მზერის ობიექტს გავხედე, რომელიც რატომღაც ჩვენსკენ იყურებოდა და რაღაცას მანიშნებდა.
თითები გულმკერდზე მივიდე და კითხვის ნიშნით სავსე გამომეტყველებით გადავხედე.
მანიშნებდა მარიამს დაუძახეო, მაგრამ ისეთი გაშტერებული ვიყავი ვერ ვინძრეოდი.
ალბათ იფიქრა ვერ გაიგოო, ფეხზე წამოდგა და ძალიან ახლოს მოვიდა, ოდნავ დაიხარა და ჩუმად დაიჩურჩულა.
- უბრალოდ განიშნე მარიამს დაუძახე მეთქი - გაიღიმა, პირდაპირ მის ტუჩებს ვუყურებდი და მათ მოყვანილობას ვსწავლობდი.
როგორც კი მისი სურნელი მომეფრქვია ერთიანად გავშრი, საკუთარ გულმკერდთან მიტანილი თითები მომიდუნდა და ჩამომივარდა.
ავკანკალდი, თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე და ამწვარ გულმკერდს დავხედე.
ისე მინდოდა იმ წამს ეს ყველაფერი არ მეგრძნო, ასე სულელად არ დავენახე, ცრემლები თვალებს მიწვავდა, სირცხვილისგან თავს ვერ ვწევდი და ვერ ვუყურებდი.
თავჩაღუნული ვიჯექი იქამდე სანამ არ წავიდა, მთელი გაკვეთილი ხმა არ ამომიღია, მისკენაც არ გამიხედავს იმდენად საშინლად ვგრძნობდი თავს.

***


როდემდე შეიძლება გაგრძელდეს ეს ყველაფერი?
სეზონები იცვლება, ვინ იცის მერამდენე ზაფხულია რაც მის თვალებს შევნატრი, ან მერამდენე ზამთარია, რომლის სიცივეც ვერასდროს მედება მალამოდ ამწვარ გულმკერდზე.
ისე მინდა ახლა ხელები მომხვიოს, ან ხელი მომკიდოს და სადმე ძალიან შორს წამიყვანოს. არ შეიძლება ვუყვარდე?! მამჩნევდეს, უნდოდეს ჩემთან, ისევე უნდოდეს ჩემი კოცნა, როგორც ჩემს სურვილისგან ათრთოლებულ ტუჩებს უნდათ, ისე უნდოდეს ჩემი შეხება, როგორც მარტოობისგან გაცრეცილ თითებს.
მჭირდება, ასეთი რთულია იმის გაგება, რომ ადამიანი სასიცოცხლოდ მჭირდება?!
მთელი მისი გრძნობებით, ემოციებით, ცხოვრებით…
მხოლოდ მასშია შვება, მხოლოდ მას შეუძლია მიტოვებულ კუნძულზე ნავი მოაყენოს და იქედან წამიყვანოს, იქაურობას მომაშოროს და მაჩვენოს სამყარო.
ისე მივრბოდი უკან გახეედვაც არ მინდოდა,
ან რომ მიმეხედა რას დავინახავდი?
სიცარიელეს, რომელიც მისით არასდროს შეივსებოდა, არასოდეს ვნახავდი ჩემზე გამოკიდებულს, ჩემს შეჩერებას რომ ცდილობს და ვერ მიშვებს.
მინდოდა მიმეხედა, მაგრამ იმადგაცრუების ისე მეშინოდა, ისე მეშინოდა ვეღარ ვსუნთქავდი.
მაინც დავნებდი საკუთარ გრძნობებს, ნაბიჯებს მოვუკელი, ოდნავ შევჩერდი და უკან გავიხედე.
იქ არავინ იდგა,
არავინ ისეთი ვინც ჩემს სხეულს ბედნიერებისგან გააგიჟებდა.
თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე.
ვერაფერს ვგრძნობდი, ყველაფერი იმაზე მეტი იყო ვიდრე ჩემს სხეულს შეეძლო დაეტია, იმაზე მძაფრი და გაუმკლავებელი ვიდრე წარმომედგინა.


***

შიგადაშიგ მეღვიძებოდა, ვგრძნობდი რომ სადღაც უცხო გარემოში ვიყავი მაგრამ ვერ ვფიზლდებოდი, რაღაც ისევ ისე ბობოქრობდა ჩემში, უფრო ძლიერად, უფრო მძაფრად, შინაგანი ტკივილის შეჩერებას თითებით ვცდილობდი, დამამშვიდებელი სასწრაფოდ მჭირდებოდა, მინდოდა ამ ყველაფერს გავმკლავებოდი, მომეგლიჯა, გადამეგდო და ამომესუნთქა.
ვერ ვუძლებდი, ვითიშებოდი, აზრზე მოვდიოდი და ისევ ისე ვიყავი.
ჩემი სხეული არცერთ ჩემს თხოვნაზე არ რეაგირებდა, ემოციები მაგიჟებდა, უცხო და ნაცნობ სურნელს ვგრძნობდი მაგრამ ვერ გამოვდიოდი.
მერე ჩხვლეტა ვიგრძენი, ვიღაცამ აშკარად ნემსი გამიკეთა, სითხე ნელნელა განაწილდა ორგანიზმში და დავმშვიდდი, ჩამეძინა.



***

აზრზე რომ მოვედი ჩემი და იჯდა საწოლზე, ჩემი ხელები მის თითებში მოექცია და მეფერებოდა, როგორც კი გამოვფხიზლდი სევდიანად გამიღიმა.
- რა მოხდა? - ძლივს ამოვიხრიალე და ტუჩები გავილოკე. თვალები ამარიდა და ფეხზე წამოდგა, რამდენიმე წუთში კი კარები გაიღო და სუხო შემოვიდა.
- გამოფხიზლდა? - ხმადაბლა იკითხა და აზრზე მოსული რომ დამინახა ეგრევე ჩემკენ წამოვიდა. - შენ გამაგიჟო გინდა? - ღრმად ამოისუნთქა, სწრაფად მოუახლოვდა საწოლს და ზემოდან დამაჩერდა გაბრაზებული.
გაოცებისგან პირი რამდენჯერმე გავაღე და დავკეტე, ვერაფერი ვთქვი.
- მმე… მმმ..ეეე
- თქვენ? - ჩემმა დამ ქვემოდან შეხედა მასზე ერთი თავით მაღალს და გაუღიმა.
- სუხო, სუხო კი არადა ნიკა - გაიცინა და ხელი გაუწოდა, ჩემმა დამ ჯერ მე გადმომხედა, მერე ნიკას ახედა, ოდნავ გაუღიმა და ხელი ჩამოართვა.
- თაკო, ლიზას და ვარ
- ჰო ვიცი - გაუღიმა და თაკოს დაბნეული მზერა რომ დააფიქსირა მსუბუქად ჩაახველა - მივხვდი
- საინტერესოა!
- გავხართ ერთმანეთს - უხერხულად გაიღიმა და ხელები ჯიბეში ჩაიწყო, თაკოს ისეთი ირონიული გაუხდა მზერა გამეცინა.
სინამდვილეში საერთოდ არ ვგავართ ერთმანეთს, ის ცისფერთვალება და ქერაა, მე მწვანეთვალება და შავთმიანი.
- მე დაგტოვებთ და თქვენ ილაპარაკებთ, იმედი მაქვს მეორეჯერ ასე არ შემაშინებ ლიზა - ამოიოხრა და ოთახიდან გავიდა.
- ხო აი ძალიან ვგავართ ერთმანეთს
- კარგი ამის დრო არ არის ახლა - როგორც კი გავიდა ეგრევე მოეშვა ჩემი სხეული და ამოვილაპარაკე.
- რა ვქნათ?
- წავიდეთ აქედან, საერთოდ სად ვართ? - საწოლზე წამოვჯექი და ოთახს თვალი მოვავლე.
- რომ გითხრა გაგიჟდები - გაიცინა და საწოლზე ჩამოჯდა.
- თქვი - თვალები ავატრიალე
- სუხოს საძინებელში
- აი რას მეღადავები? - ხელი ვკარი გაბრაზებულმა და ფეხზე წამოვდექი. ოდნავ დამეხვა თავბრუ, წავბარბაცდი და საწოლზე მოწყვეტით დავვარდი.
- კარგად ხარ? - არვიცი საიდან გაჩნდა სუხო მაგრამ სწრაფად წამომაჯინა და შეშინებული მომაჩერდა.
- რამხელა დოზა გამიკეთე? - კბილებს შორის გამოვცერი.
- ცოტა ზედმეტი მომივიდა!
- ახლა რა ვქნა? სახლში მინდა
- აქ დარჩი, შენც დარჩი თაკო, არამგონია კარგი იდეა იყოს მისი სახლში გადაყვანა, საერთოდ ვერ ვხვდები რა დაემართა
- ვერ მიხვდები - გაგულისებულმა გამოვგლიჯე ხელი და ფეხზე წამოვდექი, თავბრუსხვევას ყურადღება არ მივაქციე ისე გამოვბანცალდი ოთახიდან და კიბეებისკენ დავიძარი.
- ლიზა ნუ ჯიუტობ მართალია სუხო დავრჩეთ
- იცოდი ხო სუხო რომ იყო? - ცრემლიანი თვალებით მივაშტერდი ჩემს დას - ამხელა დოზა
- დიდი დოზა არ არის ლიზა, მორჩი ჭირვეულობას, სუხო მოდის
- რატომ გააკეთე? არ მჭირდება თაკო, არა - ამოვისლუკუნე და კედელთან ჩავსრიალდი.
მეზიზღებოდა ეს სიტუაცია, ნიკას ვალდებულს ვხდიდი რომ ჩემზე ეზრუნა, ალბათ ფიქრობდა რომ ერთი ავადმყოფი და სუსტი გოგო ვიყავი, რომელსაც მისი დახმარება სჭირდებოდა, ვეცოდებოდი, უბრალოდ ვეცოდებოდი…
ვიგრძენი როგორ ამიყვანა ხელში, მისი სუნთქვა სახეზე მომეფრქვია, საკუთარ გულზე დამადებინა თავი და მაგრად მიმიკრა სხეულზე, ფრთხილი და ნელი ნაბიჯებით დაიძრა საძინებლისკენ, ბუნდოვნად ვხედავდი ყველაფერს, მერე თვალები დავხუჭე, ღრმად ჩავისუნთქე და მისი ნამდვილი სურნელი ვიგრძენი, როდესაც მივხვდი რომ ახლა იმას ვგრძნობდი, რაც ყველაზე მეტად მინდოდა ერთიანად დავმშვიდდი, თითქოს ყველა ემოციამ თავისი ადგილი იპოვა, სადღაც ვენებისა და უჯრედების უკან დაიმალა და იქედან მიყურებდა, ფილტვები ისეთი სიხშირით ისრუტავდა ჰაერს ყველაფერი ამტკივდა, ორგანიზმი ცდილობდა რომ რაც შეიძლება ბევრი შეესუნთქა და შეენახა, ისე ვიყავი ამოსასუნთქადაც კი მენანებოდა ეს ჰაერი.
მერე სიცივე ვიგრძენი, რბილ მატერიაში გავეხვიე და გავითიშე.

***

დილით შედარებით უკეთესად ვიყავი, როგორც კი გავიღვიძე ეგრევე ტახტზე წამოწოლილი სუხო დავინახე და გამეღიმა.
საწოლში ფრთხილად წამოვჯექი, თავბრუსხვევა რომ ვერ ვიგრძენი უფრო გავთამამდი და წამოვდექი.
სუხოს ჩემს შრაშუნზე გამოეღვიძა და ეგრევე წამოდგა.
- კარგად ხარ? დაგეხმარები
- არ მინდა - გავუღიმე და ჩემი ჩანთისკენ დავიძარი - მე უნდა წავიდე, უკაცრავად რომ შეგაწუხე
- რას ამბობ პირიქით
- პირიქით? - ჩანთა მოვიკიდე და პირდაპირ თვალებში შევხედე.
- ნუ, არ შემაწუხე მეთქი - დაიბნა და კარები გამიღო - დარჩი, ყავას გაგიკეთებ და მერე წაგიყვან
- არ მინდა მადლობა, ჩემი და სად არის?
- არ დარჩა, უნდა წავიდეო და დილით მოვალო
- მგონი მისვლას დავასწრებ ისე ადრე გავდივარ - ამოვიოხრე და შემოსასლველი კარები გამოვაღე.
- გაგიყვან რა - გასაღებს დაავლო ხელი და წინ წავიდა.
ვუყურებდი უკნიდან მიმავალს და მეღიმებოდა, ეს იმაზე სასწაული და წარმოუდგენელი მომენტები იყო ჩემს ცხოვრებაში, ვიდრე ჩემს ფანტაზიას შეეძლო წარმოედგინა.


***

მანქანაში უხმოდ ვიჯექით, გადმოსვლის დროს მადლობა გადავუხადე და სწრაფად გადმოვედი.
მთელი გულით მინდოდა რომ მოვხვეოდი, ან როგორც კინოებში ხდება ხოლმე ჩემკენ გადმოხრილიყო, მისი სუნთქვა სახეზე მომფრქვეოდა და ერთიანად მეგრძნო მისი სიახლოვე.
მაგრამ მსგავსი არაფერი მომხდარა პირიქით, როდესაც მანქანა გააჩერა გემრიელად მიეყრდნო სავარძელს და გვერდულად გადმომხედა.
სახლში რომ შევედი ეგრევე ჩემს დას შევუვარდი ოთახში.
- არასოდეს, არასოდეს გაიმეორო ეს საქციელი გაფრთხილებ, დაიმახსოვრე რომ შეცოდება, შებრალება, დახმარება არავისი მჭირდება, ეს გრძნობები ჩემგან ძალიან შორს დგას და ძალდატანებულს არაფერს მივიღებ ადამიანო! - კბილებს შორის გამოვცერი და კარები გამოვიჯახუნე.
- არასწორად ფიქრობ ლიზა! - ჩხუბით გამომეკიდა, მაგრამ ლაპარაკი არ ვაცალე, კარები ცხვირწინ მივუხურე და საწოლზე დავეცი.
მიყვარს!


***

ტელეფონის ზუზუნმა გამომაღვიძა, საწოლზე წამოვჯექი და ტელეფონს დაბნეული დავაშტერდი.
უცხო ნომერი მირეკავდა.
ხელის კანკალით ავიღე ტელეფონი.
- გამარჯობა ლიზა - მხიარულად ჩამძახა ვიღაცამ და მეც უნებურად გამეღიმა.
- გამარჯობა?
- ლუკა ვარ, ვერ მიცანი? სუხოს ძმაკაცი - “სუხოს” ხაზი გაუსვა და უეცრად ვიგრძენი რომ მთელ ტანზე ცეცხლი მომეკიდა, რატომ მაინც და მაინც სუხო?! შეეძლო გაგა ეთქვა.
- ა ჰო, გამახსენდა, როგორ ხარ ლუკა?
- კარგად ვარ, სუხომ მითხრა ცუდად იყოო და ახლა როგორ გრძნობ თავს? უკეთ ხარ? - მზრუნველობა იგრძნობოდა მის ხმაში, გამეღიმა.
- კი კარგად ვარ ლუკა ძალიან დიდი მადლობა მოკითხვისთვის
- რას ამბობ რა მადლობა, აგერ სუხოც მიდგას გვერდით და მოკითხვა შემოგითვალა - გავიგონე როგორ მიკრა მხარზე ხელი.
- ჩემგანაც მოიკითხე - ტუჩები ლამის დავიჭამე ნერვიულობისგან, ისე მინდოდა მისი ხმა გამეგო მთელი სხეული ამიკანკალდა.
- თვითონ უთხარი ეე! - ლუკამ გაუბრაზდა და როგორც მივხვდი ტელეფონი ხელში მიაჩეჩა.
- გამარჯობა ლიზ - მისი ბოხი ხმის გაგონებისას საწოლში შევხტი და დაფეთებული ჩავეჭიდე საბანს.
- გამარჯობა - ამოვიხავლე, ფეხზე წამოვდექი და სულელივით დავიწყე წინ და უკან სიარული.
- უკეთ ხარ?
- უკეთ ვარ კი, მადლობა ყურადღებისთვის - ნერვიულად გავიცინე და გავჩუმდი.
რამდენიმე წუთი ასე ერთმანეთის სუნთქვას ვუსმენდით, ვგრძნობდი რომ თითოეულ ღრმა ამოსუნთქვას რაღაცას აყოლებდა და მეც ვცდილობდი მთლიანად შემესისხლხორცებინა თითოეული სიტყვა - შენ როგორ ხარ სუხო? - სიჩუმე ვერ ავიტანე.
- კარგად ვარ, მომწონს ასე რომ მომმართავ - გაიცინა, მეც გამეცინა და თან სირცხვილისგან სახე ამიწითლდა, თითქოს დამინახავდა.
- მაპატიე, ვიცი რომ მხოლოდ მეგობრები მოგმართავენ ასე, უბრალოდ ასე გაგიცანი და… - კისერზე თითები ჩამოვისვი.
- არაუშავს, პირიქით ძალიან მომწონს, კარგი წავედი ახლა, ზარი დაირეკა და დაგირეკავ მერე - დავიბენი, “დაგირეკავ მერე?” ყურებში მიგუგუნებდა.
- კარგი, სუხო - ჩავილაპარაკე და ტელეფონი ძლივს გავთიშე.
მერე კივილით მოვირბინე მთელი ოთახი, ხელებგაშლილი დავრბოდი და ვიცინოდი, ვინმეს რომ დავენახე აუცილებლად იფიქრებდა რომ გიჟიაო, დავრბოდი, დავხტოდი, ვკიოდი, ვწიოდი და ვტიროდი, ყველაფერი მიხაროდა, მილიონჯერ მაინც ვიმეორებდი ხმამაღლა თითოეულ სიტყვას და ასე მეგონა ყოველ ჯერზე უფრო მიმარტივდებოდა ფრენა. უფრო ფართოდ და ლამაზად ვშლიდი ფრთებს, უფრო შემეძლო მასთან ახლოს მისვლა, შეხება, ჩახუტება.
მის სურნელს ვიხსენებდი და სიამოვნებისგან მაკანკალებდა.

***

- შენი აზრით გაგა მალე ჩამოვა? - მკითხა სრულიად მოულოდნელად მარიამმა და გვერდულად გამომხედა.
- რა გჭირს მარიამ?
- არ ვიცი
- გამოტყდი - ღიმილით ჩამოვადე ნიკაპი მხარზე და გავუცინე.
- მგონი, მგონი კი არადა, მოკლედ მომენატრა - ამოიოხრა და ცრემლი მოიწმინდა - მისი მზრუნველობა, გამოხედვა, სითბო ყველაფერი მომენატრა
- მალე ჩამოვა
- რა იცი?
- მითხრა ორი თვით მივდივარო, ერთი თვე უკვე გავიდა, რაღა დარჩა?! თანაც თუ ეს იყო საჭირო იმისთვის რომ დაგენახა მისი მზრუნველობა, მგონი უფრო დიდი ხნითაც რომ წავიდეს, არ გაწყენთ - გავუცინე და მხარი გავკარი, თვითონაც გაეცინა.
- იცი ლუკამ შენზე მკითხა რაღაცები, რა ხდება? - მთელი ტანით მომიბრუნდა და ჩვენს ირგვლივ აშლილი ბავშვები დააიგნორა.
- რა უნდა ხდებოდეს, ან რა გკითხა? - მოვიღუშე.
- სად ცხოვრობსო, რა უყვარსო და შაბათ საღამოს რას აკეთებთო
- რა უნდა? - ვერც კი გავიაზრე ისე გავღიზიანდი და ხელი ავიქნიე.
- ალბათ მოსწონხარ - გაეცინა - ლუკა ძალიან საყვარელია, შენ არ მოგწონს?
- კარგი რა მარიამ! - წამით გავიფიქრე ვეტყვი მეთქი, მაგრამ ჯობია გაგასთან ურთიერთობა მოაგვაროს და მერე ვუთხრა სიმართლე, თანაც სუხოსგან ისეთი არაფერი იგრძნობა და აზრი?!
საერთოდ ეს ლუკა რატომ დაინტერესდა ამ ყველაფრით?! ოღონდ მარიამი არ აღმოჩნდეს მართალი და არ მოვწონდე, მეტი არაფერი მინდა.
როგორმე უნდა ვაგრძნობინო რომ მის მიმართ არაფერს ვგრძნობ როგორ არ მინდა რომ ყველაფერი ცუდად დალაგდეს, რატომ ხდება ასე? მარიამის და გაგას ურთიერთობა ლაგდება, ახლა კი ლუკასთან ამერევა ყველაფერი.
გაბრაზებული დავავლე ხელი ჩანთას და კლასიდან გამოვედი.
- ბოლო გაკვეთილზე არ ვაპირებ დარჩენას - მარიამს მივაძახე და დერეფანს გავუყევი.

ისეთი გაბრაზებული მივაბიჯებდი დერეფანში ირგვლივ ვერავის ვამჩნევდი, საკუთარ ფეხსაცმელებს ვუყურებდი და რაღაცებს ვბურდღუნებდი.
უცებ შევამჩნიე რომ ვიღაც მომყვებოდა გვერდით, თავიდან ვიფიქრე ალბათ უბრალოდ გამვლელია მეთქი, მაგრამ თავი რომ არ დამანება მკვეთრად მივბრუნდი და გაოცებისგან შევკივლე.
- შენ?
- ჰო, რამოხდა? - გამიცინა და ვიგრძენი როგორ განათდა ირგვლივ მთელი სამყარო. იმ წამს ამოვიდა მზე, იმ წამს შეეცვალა ფერები სამყაროს, იმ დროს ვიგრძენი რომ ჩემს ირგვლივ დატრიალდა მთელი დედამიწა.
- არა, არ გელოდი უბრალოდ - დავიბენი და უკან დავიხიე - აქ რას აკეთებ ნიკა?
არ მიპასუხა, სადღაც შორს იყურებოდა წარბებშეკრული, მისი დუმილით დაღლილმა ოდნავ ხმამაღლა გავუმეორე კითხვა.
- აქ რას აკეთებ მეთქი სუხო? - შუბლი გახსნა, ოდნავ გაიღიმა და ისე გადმომხედა.
- მოგყვებოდი
- რატომ?
- მინდოდა
- სუხო! - გაბრაზებული გავხედე და მანაც სწრაფად ამარიდა მზერა.
- მეშინია უბრალოდ ისევ ცუდად არ გახდე, მგონი ჯობია სახლში მიგიყვანო ლიზ
- არ მინდა მადლობა, ცუდად არ გავხდები - ცივად მივუგე და გზა გავაგრძელე.
- მაშინ ასე გამოგყვები გვერდით, თანაც ისეთ ხასიათზე ხარ მეშინია არ იმსხვერპლო ვინმე
- იქნებ შენ გახდე მსხვერპლი? - ნიშნისმოგებით ავხედე - ახლავე?
- მე უფრო დაგნებდები თუ გინდა - გაიცინა და მეც გამეცინა - აქვე და ახლავე
- ნუ მემაიმუნები ერთი რა - ხელი ავიქნიე - აი მოვედით - ისე მივუახლოვდი ჩემს სახლს მეთვითონაც ვერ მივხვდი
- კარებამდე მიგაცილებ ბარემ - სადარბაზოშიც შემომყვა.
- ყავა გინდა თუ ჩაი? - სიცილით გადავხედე.
- შენგან ყველაფერი მინდა - დასაკაკუნებლად მომზადებული ხელი ჰაერში გამიშეშდა, დაბნეულმა ავახამხამე თვალები და ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე.
თვითონაც დაიბნა, ოდნავ უკან დაიწია და თმებზე ნერვიულად გადაისვა ხელი.
- მე, ვერ დავრჩები, უნდა წავიდე - სწრაფად მაკოცა ლოყაზე და კიბეებზე ჩაირბინა.
რამდენი ხანი ვიდექი ასე გაშეშებული არ მახსოვს, მერე ჩემმა დამ კარები გამოაღო და შიგნით შემათრია სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.
- რა მოხდა?
- არაფერი - ამოვილუღლუღე და ოთახში შევბანცალდი, ჩანთა იქვე დავაგდე და ლოგინზე ჩამოვჯექი - რა მითხრა?!

***

მთელი ღამე მის სიტყვებზე ვფიქრობდი, როგორ არ მინდოდა ჩემს სხეულში უკვე ჩამქრალი იმედი თავიდან აგიზგიზებულიყო, მაგრამ თავს ვერაფრით ვერეოდი, ყოველ ჯერზე ვგრძნობდი რომ როგორღაც ახერხებდა ჩემში რაღაცის შეცვლას, იმედის მოცემას, თითების აკანკალებას, გაღიმებას…
ყველაფრის თავი და თავი იყო ის, ყველაფრის..
ემოციებით დატვირთულმა გავიარე დერეფანი და სამზარეულოში ჩამოვჯექი.
სკოლაში წასვლას არ ვაპირებდი შესაბამისად მთელი დღე თავისუფალი მქონდა.
ყავა დავლიე და ისევ საძინებელში დავბრუნდი, ბოლო ხმაზე ჩავრთე მუსიკები და სხეულს სრული თავისუფლება მივეცი.
- შენი ტელეფონი გასკდა - მუსიკა გამომირთო ჩემმა დამ და ტელეფონი ხელში მომაჩეჩა.
ისევ უცხო ნომერი მირეკავდა.
- ეე, რატომ არ ხარ დღეს ლიზა?
- რავიცი, არ მინდოდა სკოლაში და ცოტა ვიცუღლუტე, გავაცდინე
- კარგად ხო ხარ?
- კარგად ვარ კი, მადლობა ლუკა
- მოკლედ ლიზა, სალაპარაკო გვაქვს ჩვენ - ღრმად ამოისუნთქა და ისე მითხრა.
- რა ხდება? - ავნერვიულდი.
- ხვალ შევხვდეთ შეგიძლია? საღამოს და დავილაპარაკოთ
- რა თქმა უნდა, მომწერე სად მოვიდე და რომელზე
- კარგი მოგწერ, ხო და სუხომ მოგიკითხა გვერდით მიდგას
- ჩემგანაც მოიკითხე - დავიჩურჩულე და გავუთიშე.

იმ ფაქტმა რომ სუხო ასე ურეაქციოდ ედგა გვერდით ძალიან მატკინა გული, მაგრამ მეორეს მხრივ ლუკას ხვალ ვნახავ და ყველაფერს ავუხსნი. იმედი მაქვს რომ გამიგებს და ეს ყველაფერი უფრო დიდ პრობლემაში არ გადაიზრდება. არ მინდა სიტუაცია გავართულო ისედაც ვიცი რომ სუხო არასდროს შემომხედავს სხვანაირად, მითუმეტეს თუ იცის რომ მის ძმაკაცს მოვწონვარ, არ ვიცი როგორ მოვიქცე ვერ ვხვდები..

***

დილით ლუკას წერილი დამხვდა ადგილს და მისამართს მწერდა.
ექვს საათზე სწრაფად გავემართე და მარჯანიშვილისკენ, შვიდ საათზე “დაუნთაუნ”-თან უნდა შევხვედროდით.
სადად გამოწყობილი, ზუსტად თეატრის წინ ვიდექი და მის გამოჩენას ველოდებოდი…


ძალიან დიდი ბოდიში ბავშვებო ასე რომ ვაგვიანებ, მაგრამ რა ვქნა ჩემი გრაფიკის ბრალია..
სამშაბათამდე ვერ დავდებ შემდეგ თავს და ამისთვისაც წინასწარ გიხდით ბოდიშს <3
ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობს და ჩემი სტიმული ხართ თქვენ!
იმედი მაქვს მოგწონთ,
ველოდები შეფასებას

ასევე დაგაინტერესებთ: