ვიგრძენი როგორ მომაწვა რაღაც საფეთქელზე და უცნაურმა გრძნობამ დამიარა.
წამით ვიფიქრე ვიღაც მეხუმრება მეთქი, მაგრამ ირგვლივ რომ მიმოვიხედე ვერავინ დავინახე, ოდნავ გავიარე და მაინც ვერავინ შევამჩნიე.
ერთადერთი ვინც ჩამიარა ლუკა იყო, შეუძლებელია მას რაიმე მოეწერა.
გულზე ოდნავ მივიჭირე თითები და ვეცადე დამეწყნარებინა.
საკუთარ თავს არ გამოვუტყდი, მაგრამ მივხვდი რომ იმედი გამიჩნდა, ერთიანად ავხურდი და ავილეწე.
ნუთუ სუხოა?
მომწერა?
როგორ?
ათასი კითხვა მიტრიალებდა თავში და პასუხს ვერსად ვპოულობდი.
როდესაც ადამიანი ასე საშინლად გიყვარს, ყოველი უცხო ნომრიდან მოწერილი სიტყვა მისი გგონია, ნებისმიერ საქციელს მას აწერ, იმდენად გინდა რომ მისგან რაიმე იგრძნო.
ვცდილობდი წამით მაინც გადამეტანა ყურადღება სხვაზე, ვინც შეიძლება ყოფილიყო, მაგრამ სუხოს გარდა არავინ მახსენდებოდა.
ხელის კანკალით ამოვიღე ტელეფონი და მეორე შეტყობინებამაც არ დააყოვნა.

“იცი რა ლამაზი ხარ?”

ჩამეღიმა, მიუხედავად იმისა რომ უამრავ ადამიანს მოვწონდი, ასე განსაკუთრებულად თავი მაინც არასდროს მიგრძვნია. მოვდუნდი და ტექსტის წერას შევუდექი.
სტანდარტულად, არაფრით გამორჩეული პასუხი დავუბრუნე ეგრევე.

“რომელი ხარ?”

პასუხმაც არ დააყოვნა.

“შენ ვინ გინდა რომ ვიყო?”

თვალები ამიცრემლიანდა.
აღარაფერი მივწერე, ტელეფონი ჩანთაში ჩავაგდე და კლასში შევედი.
პასუხი ვერ მოვიფიქრე, ან უბრალოდ მოვიფიქრე და ვერ მივწერე, იმიტომ რომ მეშინოდა ის არ აღმოჩენილიყო, ვინც მინდოდა.

***

სახლში როგორც კი მივედი ტელეფონი შევაერთე და წიგნებთან დავჯექი, დედაჩემი და მამაჩემი როგორც ყოველთვის სამსახურში იყო, ჩემი და კი სადღაც მიიჩქაროდა.
- მშვიდობა გაქვს? - სიცილით შემოყო თავი ოთახში და შემდეგ მთელი ტანით შემოვიდა.
- დღეს უცხო ნომერმა მომწერა - ვუთხარი და ტელეფონი ცხვირწინ ავუფრიალე.
- მერე გავარკვიოთ ვინ არის, რა პრობლემაა? - სწრაფად გადაიტანა ნომერი ტელეფონში და ვიღაცას მიწერა - ახლავე გაგირკვევო
- აქვს უფლება?
- ცოტას წავიცუღლუტებთ - გაიცინა და საწოლზე გადაწვა ბედნიერი - იცი? ერთი ბიჭი მომეწონა!
- მერე? მას?
- მასაც მგონი, რაღაც ისე მიყურებს როგორც ჩანს მოვწონვარ!
- აი მზერით რას ხვდები ადამიანო? - მობეზრებულად ვატრიალებ თვალებს.
- სულელი ხარ შენ, სულელი და მაგიტომ ვერ ხვდები ვერაფერს - ხელი ჩაიქნია და ტელეფონს დაწვდა - აი მომწერა პასუხი
- რაო?
- ვინმე ნიკოლოზ სუხიაშვილზეა ეს ნომერი გაფორმებული, გეცნობა? - მოჭუტული თვალებით მიყურებს, მერე იაზრებს რაც თქვა და კივილს იწყებს.
მე ვერ ვხვდები რა ხდება, საერთოდ ვერ ვიაზრებ იმას რომ ახლა მისი სახელი და გვარი გავიგონე.
შეუძლებელია ჩემმა დამ მისი ვინაობა არ იცის, მასთან მხოლოდ სუხოთი მოვიხსენიებდი და ისე იცნობდა.
გული ყელში მებჯინება, ბედნიერებისგან ცრემლები მცვივა და ვცდილობ როგორმე ამოვისუნთქო.
ისეთ ბედნიერებას ვგრძნობ თითქოს ახლა ნათლად ვეხებოდე მის სხეულს, მისი სახის კონტურებს ვერეფერებოდე და ვკოცნიდე.
თითის ბალიშები მეწვის არ განცდილი შეხებისგან და სახეზე ვისვამ.
ბედნიერება წვრილმანებშია,
მომწერა..

***

კლასში რა თქმა უნდა არაფერს ვიმჩნევ ისე შევდივარ, დღეს სუხოს გაკვეთილები არ აქვს, ამიტომ თავისუფლად დავდივარ დერეფანში.
მისი ნომერი დიდი გულით ჩავწერე, ისე რომ ვერავინ მიხვდეს ვისი ნომერია, ტელეფონს კოდი დავადე და შემდეგ წერილს დაველოდე.
მეექვსე გაკვეთილამდე ველოდებოდი რომ რაიმეს მომწერდა, მაგრამ გარეთ ისე გამოვედი ჩემი ტელეფონი ოდნავაც არ შეტოკებულა.
იმედგაცრუებული ჩავიარე კიბეები და დირექტორის კაბინეტისკენ წავედი, ისე მინდოდა ბუფეტში შესვლა და რაიმეს ჭამა რომ ლამის ცუდად გავხდი.
სწორედ იმ დროს გამოვიდა სუხო მისი კაბინეტიდან, ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა, ოდნავ ჩაეღიმა და თავი გვერდზე გადახარა.
არ შევიმჩნიე სიმართლე რომ ვიცოდი და რაც შემეძლო ვიმსახიობე, ოდნავ გაკვირვებული სახე მივიღე, ეგრევე მოეგო გონს და მზერა მომარიდა.
ბუფეტში ისე შევედი მისკენ არ გამიხედავს, მაგრამ ყურებში გულისცემა მიგუგუნებდა. საჭმელს ვჭამდი მაგრამ თვალწინ მედგა მისი ლამაზი თვალები, ტუჩის კუთხეში გაპარული ღიმილი და უცნაური მზერა.
იმდენჯერ გადავათვალიერე ეს მომენტი, ლამის დავიზეპირე, გიჟივით ვიღიმოდი და ლობიანს მადიანად შევექცეოდი.
ჩემს ირგვლივ უამრავი ხალხი ირეოდა, ხმამაღლა საუბრობდნენ, იცინოდნენ, ჩხუბობდნენ, მე ჯერ კიდევ სუხოს სახე მედგა თვალწინ.
- დაკავებულია? - ყურთან ძალიან ახლოს მისი თბილი და ბოხი ხმა მომესმა, ეგრევე ვიცანი, ცხელი სუნთქვა მხარზე მომეფრქვია და ირგვლივ ყველაფერი ამიწვა.
გაშტერებულმა გავაქნიე თავი და ჩემს წინ ჩამომჯდარ სუხოს მზერა შევავლე.
ისე დაიდო ლობიანი თვითონაც და შეჭამა ხმა არ ამოუღია, ჩემკენ არც გამოუხედავს, მე კიდევ გიჟივით ვაკვირდებოდი, ისეთი საყვარელი იყო, ლამის მივვარდნილიყავი და ის ტუჩები დამეკოცნა.
ჩემს ფიქრებზე გავწითლდი, თავი დავხარე და უაზროდ დავაშტერდი ტელეფონს.

“რაზე ფიქრობ ლიზ?”

გაოცებულმა დავაშტერდი ეკრანზე განათებულ წერილს და ეგრევე სუხოს შევხედე, ჩვეულებრივი გამომეტყველებით ჭამდა და არც კი აინტერესებდა ჩემი წერილი.
ისე ჩამწვა ამ ყველაფერმა სხეული რომ ადგილზე შევხტი, სასოწარკვეთილი თვალებით შევხედე და ვეცადე მის მზერაში რაიმე განსაკუთრებული დამეჭირა, მაგრამ არაფრისმთქმელი თვალები ჰქონდა. თვალები ამიწვა შეკავებულმა ცრემლებმა, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს ერთიანად დამჩეხეს და დამანაწევრეს, არცერთი უჯრედი დამიტოვეს ხელშეუხებელი. ემოციები აფეთქდა ჩემში, ტელეფონს ძლიერად მოვუჭირე თითები და ფეხზე წამოვდექი.
- უკაცრავად! - ერთადერთი ეს სიტყვა ვუთხარი გამოსვლის წინ და იქაურობა სწრაფად დავტოვე გაგულისებულმა.

***

არც კი ვიცი როგორ გამოვიქეცი იქედან, ლუკას მხარი გავკარი და რაც შემეძლო სწრაფი ნაბიჯებით წამოვედი.
ისე მტკივა თითოეული ნერვი ლამის დავიშალო, ნუთუ ის არ არის?! მისი ნომრიდან სხვა მწერდა?! ასე.. ასე ამხელა იმედი უეცრად და შემდეგ არაფერი, ისევ სიცარიელე და უაზრობით ამოვსებული მთელი ჩემი ცხოვრება.
საკუთარი თავი დავკარგე, სრულიად უკონტროლო გავხდი, ბავშვობის მეგობრებთანაც აღარ გავდივარ რომ სადმე წავიდეთ, უაზროდ ვზივარ და მის ფოტოებს ვუყურებ გაგიჟებული.
არ შეიძლება ასე ადამიანი მიყვარდეს, ეს ავადმყოფობაა, მეც ვხვდები და მაინც ვერაფრით ვითავისებ ამ სიმართლეს.
არაფერია იმაზე უარესი მოგეცეს იმედი და ეს იმედი შემდეგ თითებიდან ისე აგაცალონ, ოდნავ მაინც ვერ მოასწრო თითებით მიფერება.
მთელი ჩემი ოცნებები ავაგე მასზე და უცებ არაფერი, სრულიად არაფერი, იმის გარდა რომ ვიღაც სხვა მწერს და ცდილობს ჩემთან იყოს.
ნომერი წასაშლელად ვერ გავიმეტე, საკუთარ თავს ვერ გამოვუტყდი მაგრამ კიდევ მქონდა რაღაც შერჩენილი იმედი რომ ის იქნებოდა, უბრალოდ გამეხუმრა.
გამეხუმრა?
არა?
ხო შეიძლება რომ გამხუმრებოდა, ან არ უნდოდეს რომ მისი ნომერი ვიცოდე, ან არვიცი.. ან საიდან იცის რომ გავარკვიე მისი ვინაობა?!
ყველა აზრი ერთმანეთში აირია, აიზილა და სრულიად გავითიშე.
ისე გადავედი გზაზე არც გამიგია, სახლში შევვარდი და კარები მთელი ძალით მივაჯახუნე.
გამიმართლა რომ არავინ იყო, ახლა არავის კითხვების თავი არ მქონდა, ერთადერთი რაც მინდოდა წამოწოლა და დასვენება იყო.

***

ყველაზე მეტად მინდოდა მისი სურნელი შემეგრძნო, ახლოს ჩავლისას მუდმივად ვგრძნობდი მისი სუნამოს მძაფრ სურნელს, მაგრამ ეს არ იყო ის რაც ჩემს სხეულს სჭირდებოდა.
მინდოდა მივსულიყავი, სულ ოდნავ ცხვირის ოდნავ გახახუნებით კანზე მისი ნამდვილი და მისებური შემესუნთქა, ფილტვებს მოეცვა და ყველა უჯრედში განაწილებულიყო. ზოგჯერ ისე მინდოდა რომ ხელები მიკანკალებდა.
იმდენად მძაფრად მინდოდა ამ ყველაფრის შეგრძნება ვფიქრობდი ხელს დავავლებ ძლიერად, სადმე გავიყვან და ძალიან მაგრად ჩავეხუტები მეთქი.
თუნდაც არ ყოფილიყო საპასუხო, თუნდაც მხოლოდ ცალმხრივი და ერთ სხეულზე ყოფილიყო შემოხვეული ხელები, მეორე სხეულის კი ჩამოყრილი და უმოქმედო.
ხომ ვიგრძნობდი?! ხომ გავიგებდი როგორია მთელი ძალით ჩაეკრა საყვარელ ადამიანს გულში და მისი სითბო შეიგრძნო მთელი არსებით.
რა სუნამოსაც იყენებს ის ხომ ავტომატურად შენი საყვარელი ხდება და მხოლოდ შენს ადამიანს უხდება, მაგრამ მისი კანის სურნელის გაგებისას ყველაფერს იღებ მხლოდ იმიტომ რომ თუ არ ჩაეხუტები სხვანაირად ვერ გაიგებ და თუ ჩაეხუტები ყველაფერი ავტომატურად ქრება შენს გარშემო.



***

- გიყვარვარ? - დაბნეული ვეკითხები და თვალებში ვუყურებ, მისი მწვანე თვალები ისე ანათებენ მთელი სხეული მიტოკდება სიხარულისგან.
მის თითებს ვგრძნობ საკუთარ თითებზე და ბედნიერებისგან ცუდად ვარ.
ისე მინდა მოვეხვიო, მისი ლამაზი ნაკვთების მიმართულებით მიმაქვს თითები, ყველაფერი მიკანკალებს, თითოეული ნერვი მიტოკავს და მაგიჟებს.
მინდა შევეხო, ისე მინდა შევეხო ლამის გული მიმდის.
სიცივე მთელ სხეულში ატანს, ნელნელა უკან იხევს და იღიმის, რაც უფრო შორს მიდის მით უფრო ვგიჟდები, ვგრძნობ რომ ვიღაც მთელი ძალით ცდილობს ჩემს გამოფხიზლებას.
თვალებს ვახელ და მთლიანად ოფლში ვცურავ, მთელი სხეულით ვთრთი და გიჟივით მომდის ცრემლები.
ჩემი და რაღაცას მეუბნება მაგრამ არ მესმის, ჩემამდე არ მოდის არცერთი სიტყვა, შეშინებული თვალები აქვს, მანჯრევს და ცდილობს გამომაფხიზლოს.
როგორღაც ჩემს ირგვლივ არსებული ბურუსი ქრება, ვმშვიდდები, ახლა მხოლოდ სხეულზე შერჩენილი სველი ტანსაცმელი მიქმნის დისკომფორტს, გაუნძრევლად ვწევარ და ჭერს ვუყურებ ცრემლიანი თვალებით.


***


მეორე დღეს დასიებული თვალებით მივედი სკოლაში, ისე გავიარე დერეფანი წამითაც არ მიფიქრია რომ ვნახავდი, სრულიად გამოფიტული ვიყავი იმ მომენტში.
ის ის იყო კლასის კარები უნდა შემეღო მარიამის ხმა რომ გავიგე.
- ლიზა! - გაურკვეველი მიმართულებით შევბრუნდი და თვალების ცეცება დავიწყე უაზროდ - მარჯვნივ შემოტრიალდი გოგო, რა გჭირს?! - შეშფოთებული გამომეტყველებით მიყურებდა, ჩემმა თვალებმა ეგრევე დააფიქსირა მის უკან მდგომი სუხო და ლუკა.
მკრთალი ღიმილით წავედი მათკენ და მარიამი გადავკოცნე.
- გამარჯობა - უემოციოდ მივესალმე ორივეს და მარიამს მივუბრუნდი ისევ - რა ხდება?
- არაფერი გოგო, ვლაპარაკობდით რაღაცაზე და რომ დაგინახე დაგიძახე - მხრები აიჩეჩა და გამიცინა.
თვალებდაქაჩული ავათვალიერ-ჩავათვალიერე საკუთარი დაქალი და ოდნავ შიშის ტალღამ გადამიარა ასეთი მშვიდი გამომეტყველებით რომ დავლანდე, წამით ეჭვიც შემეპარა რომ ეს ყველაფერი რეალობა იყო.
- ხო კარგად ხარ?
- კი, რახდება?
- აბა რა ვლაპარაკობდით, როდის იყო შენ გაგას ძმაკაცებთან ლაპარაკობდი?
- ჰეი, გამარჯობა - ლუკამ მისკენ შემაბრუნა და ხელი გამომიწოდა - მე ლუკა ვარ
- მე ლიზა - გავუცინე და ხელი ჩამოვართვი.
- ეს ჩვენი უჟმური სუხოა - მხარი გაკრა სუხოს, რომელიც უცნაური მზერით მიყურებდა და მთელ გულმკერდს მიფორიაქებდა - ხელს არ ჩამოართმევ?
პასუხად მხოლოდ თავი დაუქნია და ხელი გამომიწოდა.
უეცრად გავიაზრე ყველა დეტალი და მივხვდი რომ იმ წამს ჩემი თითები სუხოს თბილ თითებს უნდა შეხებოდა.
ერთიანად მოვწყდი სამყაროს და სადღაც ძალიან შორიდან ვუყურებდი ჩემთავს, ისე საწყლად ვიდექი, დაბნეული, შეშინებული, არეული დავყურებდი მის გამოწვდილ ხელს და ვფიქრობდი იქედან როგორ გამოვქცეულიყავი.
შენელებული კადრებით განვითარდა მოვლენები, ძალიან ნელა წავიღე ხელი და ჩვენი თითები ერთმანეთს ისე გადაეჭდო, ემოციებმა ტალღებივით გამიარეს სხეულში და ერთიანად შემიძრეს ყველა უჯრედი.
რაღაც სასიამოვნოდ გაიკლაკნა მუცელში, მერე მხრებამდე ავიდა და კისერზე შემომეხვია, პირი გამიშრა, თვალები ამიწყლიანდა და შინაგანი კანკალი დამეწყო ნელნელა.
- სასიამოვნოა ლიზა - მის ტუჩებს შორის მოქცეული ჩემი სახელი იმდენად სასიამოვნოდ მეჩვენა კანკალმა ნათლად ამიტანა.
- ჩემთვისაც, სუხო - საწყლად გავუღიმე და ისევ ჩვენს ხელებს დავაკვირდი.
არც თვითონ მიშვებდა და არც მე ვცდილობდი მის გაშვებას.
მერე ნელნელა მოდუნდა ორივე ხელი და მისდაუნებურად დაუბრუნდნენ საკუთარ ადგილებს.
ჩავახველე და ჩვენს ირგვლივ გამეფებული უხერხულობა წამში გავფანტე, მერე გავიცინე აჟიტირებულმა.
რამდენიმე წუთში ზარის ხმაზე დავიშალეთ და მთელი დღე სად დავფრინავდი მე თვითონაც არ ვიცოდი.

***

მთელი კვირა ისე გავიდა სუხო არ მინახავს, გამოფიტული ვარ, მისი თითების სიმხურვალე მხოლოდ რამდენიმე დღე გამყვა, ნელნელა აიდგა სიცივემ გამთბარ უჯრედებზე ფეხი და ერთიანად გამიყინა. თითები მისი შეხების სურვილისგან მუდმივად მითრთოდა, ნათლად ვგრძნობდი როგორ მეწვოდა კანი და ზოგჯერ ვფიქრობდი რომ კიდევ ერთი შეხებისთვის შემეძლო ყველაფრის დათმობა.
რაც უფრო ვცდილობდი ამ ავადმყოფობისაგან შორს ვყოფილიყავი, მით უფრო ვუახლოვდებოდი.
ისტორიის გაკვეთილი გვქონდა, ჩვეული კაკუნით რომ შემოაბიჯა დირექტორმა და მასწავლებლის გვერდით დადგა.
- მინდა ახალი ამბავი გაცნობოთ ბავშვებო, მოკლედ იქედან გამომდინარე რომ მეთორმეტე კლასში არ ისწავლება გეოგრაფია, ქიმია, ფიზიკა და ბიოლოგია, ის მეთორმეტე კლასელები, რომლებიც ამ საგნიდან ერთ-ერთს მაინც აბარებენ მისაღებ გამოცდებზე უფლება ეძლევათ რომ თქვენს გაკვეთილებს დაესწრონ და თქვენთან ერთად გაიარონ მასალა. ამიტომ დღეიდან თუ მეთორმეტე კლასელი თქვენს ლექციაზე აღმოჩნდება, არ გაგიკვირდეთ, ერთი კვირა იქნებიან დაკვირვების ქვეშ, თუ შევამჩნევთ რომ ეს პროექტი არ ამართლებს და იშლება სასწავლო პროცესი - გავაუქმებთ, მადლობა ყურადღებისთვის - გაგვიღიმა და კლასიდან კაკუნით გავიდა.
- ხო კი როგორ არა, ყველა დაესწრება “ვაფშე”! - გადმომიჩურჩულა მარიამმა და ჩაიცინა.
- გოგო გადასულებიც მოვლენ უეჭველი ისეთი მაგარი პროექტია - სიცილს ძლივს ვიკავებდი.
- შემდეგი რა გვაქვს?
- გეოგრაფია მგონი
- მაგ ქალის გაკვეთილს რომ მოვიშორებ მერე ვერავინ მაიძულებს რომ დავესწრო!
- აი ზუსტად, რა მიზეზი უნდა მქონდეს რომ დამთავრების მერეც ამასთან ვიარო - თვალები ავატრიალე და გაღიზიანებულმა დავდე თავი მერხზე.
“პირველი სუხო მოირბენს”
გავიფიქრე ჩემთვის და სიცილით დავხუჭე თვალები, ამ ქალის მოსმენის ნერვები ნამდვილად არ მქონდა.

***

- გამარჯობა ბავშვებო, ახალ პროექტზე გითხრეს უკვე თუ ჯერ არა? - ისეთი სათნო ღიმილით შემოვიდა გეოგრაფიის მასწავლებელი, მთელი კლასი პირდაღებულები ვუყურებდით.
აქედან გამომდინარე ჩათვალა რომ არაფერი ვიცოდით და თავიდან დაიწყო ახსნა.
სკამზე ოდნავ ჩამოვსრიალდი და თავი უკან გადავწიე.
აი ესღა გვაკლდა სრული ბედნიერებისთვის! ამას ისე უხარია ეს ამბავი უეჭველი მისი იდეა იყო, როგორი გულკეთილია!
- ეე, შეხედე გოგო - მხარი გამკრა მარიამმა და კარებისკენ მიმითითა.
- აუ მარიამ, კარგი რა, ეს ქალი რომ ლაპარაკობს არ გვეყოფა? - შევუღრინე და ისევ საწყის პოზიციას დავუბრუნდი.
- აუ შეხედე მეთქი! - ისევ გამკრა მხარი და დუდღუნით მივაბრუნე თავი კარებისკენ.
მოულოდნელობისგან შევკრთი ღია კარებში ლუკა და სუხო რომ დავინახე.
- შეიძლება? - იკითხა სუხომ, შემოგვხედა და თვალი ჩაგვიკრა.


როგორ გამახარეთ ვერც კი წარმოიდგენთ, თქვენი კომენტარები ჩემი ყველაზე დიდი სტიმულია და უდიდესი მადლობა ყველას! <3
იმედი მაქვს მოგეწონათ, ველოდები შეფასებას

ასევე დაგაინტერესებთ: