მათ საყვარელ, თითო-ოროლა სტუმრით “გამორჩეულ” ბარში, უკვე რამდენიმე გაწელილი საათია, უძრავად იჯდა და ჩაჰყურებდა მის წინ მდგარ, გაუზავებელი ვისკის მოზრდილ ჭიქას. თავის ბოლო დაუმთავრებელ ნამუშევარზე ფიქრობდა და ჩვეულებრივზე მეტად ღრღნიდა შემზარავი უკმაყოფილების შეგრძნება, რომელიც ბოლო ოთხი წელიწადია ჩაბუდებულა მის ლურჯ, დაბერილ ვენებში და ფანატიზმით შეპყრობილ, მუქ სისხლს მოძრაობის საშუალებას არ აძლევდა. ნერვიულად ისრესდა ჩაშავებულ თვალებსა და ოფლით დაცვარულ შუბლს. ცდილობდა დაეოკებინა უსიამოვნოდ სასიამოვნო, მკრთალი შეგრძნება, მაგრამ, სიმართლე ითქვას, სულაც არ სურდა მისი მოშორება. შინაგანი ფორიაქი მას აძლევდა იმაში დაარწმუნების საშუალებას, რომ იგი ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო.

პაემანზე ვიყავი...
დაკრძალვაზე...
კი, კი სწორად გაიგეთ პაემანზე დაკრძალვაზე ვიყავი. ერთხელ ვანდე გოგოს ადგილის არჩევა და მანაც ეს აირჩია...
თავისი თანამშრომლის დაკრძალვა...
ორიგინალურიაო...ჰმ...
ვერ მივხვდი ორიგინალურობაში რა იგულისხმა, ხალხის ყალბი ტირილი, თუ ცისფერი გვამი...

მანქანა ავტობანზე მაღალი სისწრაფიდ მიჰქროდა, ჰაერს შურდულივით აპობდა მაღალი დონის ავტომობილი, შავგვრემან ცისფერთვალება ბიჭს ცრემლები ღვარად ჩამოსდიოდა შიშისგან მთელი სხეული უკანკალებდა მაგრამ ფეხს არ უშვებდა იცოდა ამას არ ინანებდა მაგრამ ეშინოდა, ძლიერს ეშინოდა ვის არ ეშინია სიკვდილის? ტელეფონი უცბადვე აიღო და ნაცნობ ნომერზე წერილი გაგზავდა
ვსო! ეს იყო მისი და მისივე სიყვარულის დასასრული აქ სრულდებოდა მისი გზა, ეს მისთვის უნდა გაეკეთებინა და ამის არც ეშინოდა უბრალოდ ტკივილის შიში არ ეშვებოდა, ტკივილის თავისი ახლობლებისა და თავისი გულის, მაგრამ ეგოისტურად არ გაჩერდა ეგოისტურად დააჭირა მთელი ძალით პედალს, მოუხვია, საჭე ვეღარ დაიმორჩილა...

მოემზადეთ დროზე ჩვენი დროა-დაქალებს ვაჩქარებ რომ ყველაფერი მოვასწროთ
-კაი გოგო რა იყო-სიცილით მეუბნება მელისა
-აქ რომ არ გავიმარჯვოთ ა-კლასი სასაცილოდ აგვიგდებს ხომ იცი როგორი იდიოტი ბიჭები ყავთ-გულის რევის შეგრძნება მაქვს როდესაც პარალელურ კლასს ვიხსენებ
-მეათე კლასელი ხარ თუ პირველი?-სიცილით მეუბნება ნიტა
-მშვენივრად იცი პირველი კლასიდან გვეჯიბრებიან-გაბრაზებით ვეუბნები
-წავაგებთ- გადაჭრით ამობობს არა მოვკლავ ელენეს
-ნუ ხარ პესიმისტი თორემ გცემე-დავემუქრე და თმები გავიშალე ტოპი შევისწორე და გოგოებს დაველოდე ახლა გაგეცნობით

ივნისის ცხელი დღე იყო თითქოს იწვოდა მთელი ქალაქი დილას რაღაცის უფროსწორედ ვიღაცის დაცემის ხმამ გამომაღვიძა თვალები ზანტად გავახილე და ძირს დავიხედე უცებ ისტერიკული სიცილი ამიტყდა როცა იატაკზე გაწოლილი ჩემი ძმა დავინახე : - თაი იცოდე ავდგები და განახებ როგორ უნდა სიცილი ... ნეტავ იცოდეთ რა საყვარელია როცა ბრაზდება გარეგნობას არ უჩივის ბიჭი (აბა ჩემი ძმა ცუდი როგორ იქნება ) გოგოების როსხვაა ცისფერთვალება, ქერა კურნოსა დიდი ტუჩებით ამასაც მეტი რა უნდა ხან ერთთანაა ხანაც მეორესთან ... როგორ იქნა მოახერხა ადგა იატაკიდან ლოგინში შემომიწვა და იქამდე მიღუტუნა სანამ. დედას ხმა არ გაიგონა მეგობრები მოგივიდნენო ადგა და მხოლოდ გასვლისას მითხრა - დღეს საღამოს კლუბში მივდივართ ძმაკაცი ჩამოგვდის უნდა ავღნიშნოთ უთხარი შენს დაქალებს და წამოდით

გუშინდელმა უძილობამ თავისი ქნა და მეორე დღეს საღამომდე მეძინა, სანამ ჩემი ძილი არ დამიფრთხეს.
კარზე ზარია.
-სანდრა, გააღე
ჩემი ძმა მეძახის თავისი ოთახიდან.
ჯერ კიდევ ნახევრად მეძინა, რომ ავიზლაზნე და კარებამდე მივაღწიე, გამოვაღე კართან კესო ასვეტილიყო .
-შემოდი კესუნა. - გადავკოცნე დაქალი,
-აბა, რას შვრებით? კლუბის ამბავი ხო არ გადაიფიქრეთ? - გაფაციცებით დაიწყო საუბარი კესომ.
-არაა, რა გადავიფიქრეთ, დღეს ვერთობით ბოლომდე. - მეორე ოთახიდან პასუხი გასცა ერეკლემ..
-ეგ სულ დამავიწყდა... - ნამძინარევი ხმით ვუთხარი და თავში ხელი წამოვირტყი.

1 თავი

არასდროს არ მიყვარდა როცა ჩემზე საუბრობდნენ, აზრი არ აქვს იმას რამე კარგს ამბობენ თუ ცუდს, მაგრამ მე მინდა რომ ეხლა ჩემზე ვისაუბროთ, ყოველთვის ყველა ერთიდაიგივე კითხვას მისვამს, ალბათ მიხვდით რასაც ვგულისხმობ. ,,ევა შეყვარებული გყავს"? ვერ ვიტან ამ შეკითხვას, ზოგიერთის თავში ვერ შევიყვან ის ფაქტი რომ ამ მყავს, უკვე მართლა მოსაბეზრებელია რა, მარტო ეგ რატო აინტერესებს ყველას??! იქნებ რამე მჭირს ან კიდე რავიცი ათასი რამ. იმით მაინც დაინტერესდნენ როგორ ვარ? კარგი ეგ თუ არაფერი მაშინ გამარჯობა ან რამე ეგეთი მაინც მითხრან, მაგრამ სიმართლე რომ გითხრა არ ვაქცევ ყურადღებას არავის და არავის აზრს უკვე. ან იმას რასაც ამბობენ ჩემზე, ის თქვან რაც უნდათ რა, მე მყავს ისეთი ადამიანები რომლებსაც ჯერა ჩემი და არავის "ჭორაობას" არ აქცევს ყურადღებას...

-ყველაზე საშინელი გრძნობა მონატრება ყოფილა, სალო.
აცრემლებული თვალებით ვუყურებდი მის ფოტოს, მინდოდა გულში ჩამეკრა, მაგრამ ვერ ვბედავდი. არადა, მონატრებისგან სხეული მეწვოდა მთლიანად. სუნთქვა მიჭირდა. ბურუსით სავსე თვალებით ვიყურებოდი. სული მტკიოდა.
-ცრემლები შეიმშრალე. ვაკოს ასეთი არ მოეწონებოდი, თათია. მერე რა? ყველაფერი იცვლება. მთავარია, შეეგუო. მით უმეტეს ახლა, ორივეს გჭირდებათ.

ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა ჩემი მშობლები ავტო ავარიაში დაიღუპნენ.მე და ჩემმა ძმამ მაშინ მშობლებიც დავკარგეთ და მშობლებთან ერთად ცხოვრებაც.ვერ ვიტყვი მდიდრები ვიყავითთქო მაგრამ,მამას პატარა ბიზნესი ჰქონდა,ყოველთვის ბრენდი გვეცვა,ნორმალურ საკვებს ვიკვებებოდით და რაც მთავარია სიყვარული სუფევდა სახლში.რომ არა ის ბედნიერი დღეები რაც გამოვიარე ვერანაირად ვერ გავუძლებდი ამხელა ტკივილს...მეურვეობა მამას ბიძაშვილს დაეკისრა რადგან სხვა ნათესავი არავინ გვყავდა.ნამდვილი ურჩხულები არიან.სხვის დასანახავად ვითომ ზრუნავენ ვუყვარვართ მაგრამ როგორცკი სახლის კარი,იხურება მაშინვე იწყება უაზრო ჩხუბი ნახევრად შიმშილი და ნამდვილი ჯოჯოხეთი.მათ გულს ვერაფრით ვერ ვიგებთ.რომ არა გიო ალბათ თავსავკი

გაზაფხულის სურნელი გაფრქვეულიყო ცაში. არემარე კი გადამწვანებული იყო და ირგვლივ იგრძნობოდა გაზაფხულის დადგომა. ჩიტების ჭიკჭიკი, ბულბულის გალობა. ამ ლამაზი ბუნებით ტკბებოდა გოგონა, რომელიც ადაჰყურებდა არემარეს, თითქოსდა სამყაროში მის გარდა ვერავის შეიგრძნობდა. ბაღში იჯდა და ფიქრობდა: მის ცხოვრებაზე, წარსულზე, აწმყოზე, მომავალზე. ამ ყველაფერზე ფიქრში ისე გართულიყო, ვერავის საუბარს გებულობდა. უეცრად გოგონას მისი ძმა ჯეკი ეძახდა: -ჯეინ,! დროა ფიქრს მორჩე და გონს მოხვიდე. გოგონამ გაკვირვებული თვალებით შეხედა მის ძმას და ცივი მზერით უთხრა: