ხშირად ამბობენ, რომ სიყვარული ნეტარებაა,
აფსურდიაო - ისიც ხშირად გამიგონია,
ქვეყნად მრავალი ჯადოსნური შედარებაა,
მე კი რატომღაც ასე ვფიქრობ, მგონია
სიყვარულია აპრილის სუნთქვა, ნოემბრის სევდა,

მიუვალობამ დაღალა გონი,
გადაფარული ფიქრების გროვით
დავეძებ ჟანგბადს!
ვართ მხოლოდ ორნი ამქვეყნად მგონი,
მე და ეს თოვლი,ეს ცივი თოვლი.

ტყიდან გამორბის გოგონა... გიჟის პერანგით და თეთრი კედებით, თმა გაჩეჩილი, მთელი სხეული უკანკალებს, მგონი ცოტა შიაა და წყურია... არა არა ყველაზე მეტად სცივა ახლა ხალხის სითბო და სიყვარული უნდა დედის მოფერება... მაგრამ არავინ ყავს მგონი... ის ხომ საგიჟეთიდან გამორბბის, არა გიჟი არა ძალით აგიჟებენ, გოგონა იქნება ასე 22- 23 წლის ასაკის, შავგვრემანი ლამაზი გოგოა თითქოს ჩვეულებრივი მაგრამ მაინც განსხვავებული... რატომ გამოიქცა საგიჟეთიდან? არავინ იცის ალბად დაიღალა იქ ყოფნით, მაგრამ გიჟები არ იღლებიან აშკარად წესიერი გოგოა... გზაზე გადადიოდა კანკალით როცა მის ფეხებთან მანქანა გაჩერდა და ღამის წყვდიადში ფარები მიანათა, გოგონას შეეშინდა და ძირს დაეცა უგონოდ...

დილით ისევ ქუინსში წასვლა მიწევს ერთი კვირაც ქეთა,ერთი კვირაც და ყველაფერი დასრულდება! ვამხნევებ საკუთარ თავს კარს იმედიანად ვაღებ
-ბრაზიანო! დაგაგვიანდა! პირველივე მაგიდიდან მიღიმის „ქართველი“ ღმერთო,ნუთუ ასე ახლოა ჯოჯოხეთი?!
-ეს თქვენ მოსულხართ ადრე. ვუღიმიდა გამოსაცვლელად შევდივარ. ბლოკნოტს ვიღებ შეკვეთებისთვის და თავზე ქუდს ვიფარებ რომელსაც წითელი რქები აქვს(რამე ხო უნდა იყოს აბა ჯოჯოხეთური?!) იმის გამო რომ ერთადერთი კლიენტი ეს ქართველია მის მაგიდასთან მივდივარ და ისე ვიღიმი მგონი ყველა კბილი მიჩანს.

საავადმყოფოში სწრაფად შეაბიჯეს, სხვებისგან განსხვავებით მკაფიოდ არ იგრძნობოდა წამლის სუნი... რითი შეგვეძლო ეს საავადმყოფო დაგვეხასითებინა,?! სისუფთავით... კედლებიც და იატაკიც თეთრ ფერებში იყო..
სწრაფად მივიდნენ მთავარი ექიმის კაბინეტისკენ..
--
-შორენამ დამირეკა და გამაფრთხილა, რომ მოხვიდოდი - მთავარი ექიმი, ახალგაზრდა მამაკაცი აღმოჩნდა, ოცდაათ წელს მიტანებული..

ახლა სახლში რომ არ წავსულიყავი ალბათ მოვკვდებოდი.კარი შევაღე თუ არა ნინამ მომახალა.
-გოგოებმა დაგირეკეს
-რა გვინდაო?
-ბათუმში მიდიხარ 2დღეში
ამ სიტყვების გაგონება მესიამოვნა.ცოტა ხანი დავისვენებ ამ საგიჟეთს თავს დავაღწევ.ოთახში ავედი და გათიშული ჩამეძინა.2დღე გადაბმულად მეძინა.როგორც იქნა თავი ავწიე,ძვლივს ავდექი.სარკეში რომ ჩავიხედე შემეშინდა,დასიებული თვალები.გაწეწილი თმები,ფერდაკარგილი სახე.ჩემოდანის ჩალაგებას შევუდექი ყველაფერი რაც მოკლე და გამჭვირვალე იყო ჩავალაგე.არც ჩემი ფერად ფერადი კეტები გამომიტოვია.

და შენ არ იცი, თუ რა რიგად მოუხდებოდი...
სევდისფერ ქუჩას გადავივლიდი, შენზე ფიქრებით,
ავიწყვიტავდი გადარეულ სურვილთან მოცდას,
იქნებ გეცანი შენი თვალებით ესე რომ მიცდის,
შემომხედავდი ოდნავ ღიმილით უზადო მორცხვად...

მე მალე ავდექი და წამოვედი წაყალი გადავივლე და მანქანაში ჩავჯექი გზაზე გავედი თავში თითქოს რაღაცმ დამარტყა დიდი თავისუფალი აგილის ძებნა დავიწყე მანქანა შევაყენე შუაში და გავჩერდი რაღაცაზე დაფიქრდი ტელეფონი ამოვიღე და მარიამს დავურეკე

-კარგი ოღონდ მალე,სადაცაა ზარი დაირეკება.
ლიზას ტელეფონი მიაწოდა და პასუხს დაელოდა.
-ალო!მამიკო მე ვარ ლიზი.უთხრა ბავშვმა
-ლიზა,რა ხდება?
-არაფერი მამიკო,დღეს შეიგიძლია ადრე მოხვიდე?ძალიან მოგვენატრე მე და ანდრეას.
-ლიზა არვიცი.იცი ახლა შეხვედრა მაქვს და ვერ დაგელაპარაკები.
-კარგი მამიკო..გაუთიშა და ცრემლიანი თვალებით შეხედა დედას.არვიციო დე,შეხვედრაზე ვარ ვერ დაგელაპარაკებიო.

„2009 წლის 15მარტი...ამ ჩემფეხება დღე,მომაბეზრებელი როგორც დანარჩენი,მრავალფეროვნება მინდა რაღაც ახალი შთაბეჭდილებები.და აი ჩემი მრავალფეროვნებაც მოაბიჯებს მოკლე მუქი ლურჯი კაბით და ზღვისფერ თვალებს აპარპარებს.ას ხელიდან არ გავუშვებ,ჯერ ეს ერთი,რომ სხვა გოგოებს არ გავს.არა მარტო სილამაზით,შესანიშნავია...იმედია ხასიათიც მშვენერი აქვს,მგონი დრო მოვიდა შეყვარებულების სია შევავსო.გამეღიმა და უკან გავეკიდე.ალბათ შეეშინდა რადგან სწრაფი ნაბიჯებით დაიწყო სიარული,უკვე გარბოდა!ქუჩაზე მირბოდა,ქუსლიანები ეცვა და შიგადაშიგ იქცეოდა.