გამარჯობა, მე ვარ სალო, 20 წლის. მყავს უფრო სწორად მყავდა ოჯახი, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მაგრამ იმის გამო რომ ავისრულე ჩემი ოცნება და როგორც კი სკოლა დამავთავრე ჯარში წავედი, ჩემმა ოჯახმა დამივიწყა. მყავს დედა-თეა, მამა-ვლადიმერი, და-მარი, ძმა-დათო. ოჯახს აღარ ვეკონტაქტები. ცალკე ვცხოვრობ. როგორც წეღან ავღნიშნე სკოლის დამთავრებისთანავე ჯარში წავედი. ეს ჩემი ოცნება იყო, რომელიც ავისრულე, თუმცა ამის გამო ოჯახი დავკარგე. ვსწავლობ ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე. მყავს ორი საუკეთესო დაქალი-ეთო და ანი. ორივე ჩემი ბავშვობის მეგობარია. ჩემი ოცნებაა წავიდე ლონდონში და იმედი მაქვს ოდესმე წავალ.

თავი 17_
-ადამიანს ყოველთვის უნდა ქონდეს იმედი,მაგრამ არ უნდა ააშენოს წინასწარ "ოცნების კოშკები",რომ თუ იმედი გაუცრუვდება,ეს იმედგაცრუება არ ეტკინოს.

*******

-ნინე ზურას მივარდა და უთხრა:
ნინე:ზურა გთხოვ მითხარი რა ვქნათ გთხოვ,უშველე რა,იქ არ დატოვო რა..(ნინე მუხლებზე ჩაიკეცა,ხელები სახეზე აიფარა და ტირილით იმეორებდა სიტყვებს)გთხოვ რა,იქ არ დატოვო რა,უშველე რა,გამოაშვებინე რა,გთხოვ რა..
-ანო ნინეს წინ ჩაიმუხლა,ხელები მოაშორებინა სახიდან და უთხრა:
ანო:ნინე ნუ ღელავ,ყველაფერი კარგად იქნება..ზურა ყველაფერს გააკეთებს და ციხიდან გამოიყვანს,გესმის?!ნუ ტირი,გამოვა,აი ნახავ...

თუმცა ნათელი მესხვისა,
ზეცა შავ ღრუბლებს გადარევს,
დრო მოვა, ბოკერს ვეფხისას
ერთხელ მეც მოვინადირებ.
თუმც ყელზე მომდე ბაწარი,
ქარს მიაქვს თოკის ნარჩენი.
სიძულვილს როგორ მასწავლი,
სიყვარულისთვის გაჩენილს.
უფსკრულმა ჯანგი აშალა,
ვერ ვთქვი,
საწურთო ბინდია...
ჩემი დამჭერი ავშარა
ცხრა ზეცის მიღმა ჰკიდია.

ნუ რა თქმა უნდა სოფი და ნინაც აქ არიან ხო და თოკაც...
სტუმრებიდან ნახევარს არც კი ვიცნობდი, მე სოფი და ნინა ჩვენთვის ვიჯექით, ვლაპარაკობდით და ცოტას ვსვამდით
-ნიკააა-დავიყვირე
-ჰო-თქვა და შემოტრიალდა
-სად ხარ დაკარგული?
-აქ-კბილები დაკრიჭა
-რას მეკრიჭებიი?
-ეე რა გინდა?
-კაიი ხო მიდი, გოგოებს ეძებ ეხლა ვიცი-თვალი ჩავუკარი
-ჰოოდა წავედი... არა რა ეს ნიკაც რა გიჟია, ტყუილად კი არაა ჩემი ძმაკაცი...

 

ბებია გონს მოვიდა და ჩემი ნახვა უნდოდა.ექიმი გაოცებული იყო,მისი მდგომარეობისთვის გონზე მოსვლა და თან ლაპარაკი თითქმის სასწაულის ტოლფასი იყო.პალატაში შევედი.ძალიან მიჭირდა მისი ასეთი ავადმყოფური სახის დანახვა.ვხვდებოდი რომ შეიძლებოდა ეს უკანასკნელი ნახვა ყოფილიყო.მასთან მივედი.ცრემლებს ვერ ვიკავებდი მაგრამ თავს ვიმაგრებდი,არ მინდოდა ენერვიულა.ალბათ თვითონაც ხვდებოდა რომ დიდი დრო არ ჰქონდა დარჩენილი და ჩემი ცრემლით უფრო ვანერვიულებდი.ხელი ხელზე მოვკიდე.
-ბეე,მე აქ ვარ.
-მე მივდივარ ბებო....
ძლივს ლაპარაკობდა,თითქმის ვერ ვგებულობდი.

რამდენიმე დღე წვიმა არ შეწყვეტილა. მუხლშეხვეული ანნა ყავის ფინჯნით ხელში იდგა ოთახის ფანჯარასთან და წვიმას უსმენდა, როცა მისი სადარბაზოსკენ მომავალი გაწუწული გოგონა შენიშნა მტკივანი ფეხი სულ გადაავიწყდა, ფარდა გააფარა, ფინჯანი მაგიდაზე მიაგდო, ელვისებური სისწრაფით შეხტა აულაგებელ საწოლში, თავზე საბანი გადაიფარა და გაირინდა.

ნინი ისევ ძველ ოთახში მაგრამ ახალ მეზობლებთან ერთად აღმოჩნდა . კარი შეღებულიც არ ჰქონდა ,რომ კარში დიანა ნოდია მოეგება . გოგონა განსაკუთრებული აგრესიით და დამცინავი ტონით გამოირჩეოდა . თან უკვე რამდენიმე წელი იყო გოგონებს ემტერებოდა .არავინ იცოდა მათი შურდა თუ რა იყო ამ ყოველიეს მიზეზი . როგორც ჩანდა ახალ მეზობლის ‘’გასაჭირზე’’

 

-*-*-*-*-*-
როცა ანდრონიკეს მსუბუქი ნაბიჯების ხმა მიწყდა ბილიკზე, ელისო ჯერ კიდევ გაშეშებული იჯდა და გაშტერებული მისჩერებოდა მის წინ დამდგარ თეთრი მარმარილოს დაბალ მაგიდას, რომელიც მზის შუქზე ბრწყინავდა. მის წინ მარტენი რაღაცას ამბობდა ბრაზნარევი ხმით, აშკარად ადულყაფარს უბრაზდებოდა, ლანძღავდა კიდეც, მაგრამ მათი ლაპარაკისათვის ელისოს ყური აღარ უთხოვია. ორივეს რა ცოტა ხანი იყო რაც იცნობდა, მაგრამ უკვე ხვდებოდა მათ, ხვდებოდა რაზე ლაპარაკში ატარებდნენ დროს.

 

ყველაფერი მეორდებოდა,მე ისევ გავრბოდი მისგან მაგრამ ამჯერად აღარ დავუშვებდი იგივე შეცდომას,მას აუცილებლად მივცემდი ახსნის საშვალებას და თუ დათო მართალი იქნებოდა მაშინ ყველაფერი დამთავრდებოდა ჩვენს შორის.იმის მიუხედავად რომ ეხლა მის სიყვარულში დარწმუნებული ვიყავი.
მასთან სამსახურში მივედი,ვიცოდი ამ დროს იქ იქნებოდა.თავის კაბინეტში იყო რამდენიმე თანამშრომელთან ერთად.შევედი თუ არა ყველამ მე მომაპყრო მზერა,მხოლოდ ირაკლი არ მიყურებდა.