მეორე დღეს სკოლაში უნდა წასულიყო.პირველად იყო,რომ ძალიან ეზარებოდა.გაკვეთილებსაც გული ვერ დაუდო.მთელი დღე დილით მომხდარ ამბავზე ფიქრობდა.არადა რა მოხდა?! განსაკუთრებული არაფერი.უზრდელი ბიჭები ცოტანი იყვნენ ამ დასაწვავ უბანში?!გრძნობებს ვერაფერს უხერხებდა,გული სხვას კარნახობდა,გონება კი მოსაბეზრებლად უჩიჩინებდა ,იმას,რომ სწავლის დრო იყო. ოცი წუთის განმავლობაში უყურებდა ქართულის წიგნს და ცდილობდა გაეაზრებინა რა უნდა დაეწერა დავალებად მიცემულ თემაზე. მგონი ძალიან გადაიღალა,ორი კვირაა რაც მასწავლებლები ბევრ დავალებას აძლევენ, საჭმელსაც თავად აკეთებს.

დილას თვალები, რომ გავახილე სანდროზე ვიყავი მიკრული თავი ავწიე და შევათვალიერე პატარა ცხვირი, დიდი წითელი ტუჩები , მარჯვენა ლოყაზე პატარა ფოსო და შავი თმები ხელი ამოვიღე სახეზე დავუწყე ფერება ვხედავდი თანდათან როგორ ეღიმებოდა თითები ტუჩებზე გადავუსვი და ჩავეხუტე მაგრად ვეკვროდი ჩემს თმაზე კოცნა, რომ ვიგრძენი მაშინ მივხვდი გაეღვიძა თქო თავი ავწიე და გავუღიმე მან შემომიბღვირა

დილით რომ გავიღვიძე დილის 6 საათი იყო დაძინება ვეღარ შევძელი, ამიტომ ავდექი შხაპი მივიღე გავემზადე და დაბლა ჩამოვედი ამასობაში 9 საათი გახდა.
-ნიაკო დღეს მიდიხარ ინსტიტუტში? (ბექა)
-კი უნდა წავიდე ვეღარ გავაცდენ ,სესილი სადაა?

მე ის ვარ შენ რომ გაღმერთებს,
შენ ის ხარ მე რომ ვირწმუნე,
შენს სიყვარულს არ მაცლიან,
ჰოდა აი მეც ვწუწუნებ.

დილით ჩემს ოთახში გამეღვიძა საშინლად წვიმდა ადრე იყო 7 ხდებოდა რომ გამომეღვიძა. გვერდით დედა მეწვა ახლოს მივედი შუბლზე ვაკოცე და იქაურობა დავტოვე. კიბეები ნელა ჩავიარე მამა დავლანდე დივანზე იჯდა და რაღაცას უყურებდა სწრაფად მივუახლოვდი ხელში მისი სურათი ეჭირა თან რაღაცას ჩურჩულებდა. ახლოს მივედი და მაგრად მოვეხვიე.
-შენღა დამრჩი ჩემო გოგო
-გპირდები თქვენთვის საამაყო შვილი ვიქნები
-ვიცი შვილო მე მჯერა შენი
მეტი არაფერი გვითქვია ორივე ფიქრებით სადღაც შორს წავედით მხოლოდ ნათიას ტირილმა მოგვიყვანა გონს ორივე დააფეთებული წამოვავრდით.

_ პოლ,პოლ,როგორ მომენატრე_მაიმუნივით შევახტი და უაზროდ ვბუტბუტებდი მის სახელს.
_ ჩემო გოგონა,როგორ შეცვლილხარ
_ მართლა?_ ახლაღა ჩავხედე მის ცისფერ თვალებს და იქ ბედნიერების ნაპერწკლები დავინახე._ ვიცოდი რომ ჩამოხვიდოდი,მაგრამ ასე მალე?
_ ყველაფერი ისე არაა,როგორც უნდა ყოფილიყო,ამიტომ ვალდებული ვიყავი ჩამოვსულიყავი.
_ დეიდას ხომ არაფერი,რამე მოხდა?_ცოტა არ იყოს შემეშინდა
_ არა,არა,ნუ გეშინია ყველაფერი კარგადაა,დეიდაც კარგადაა.
_ შენ აქ ისწავლი?დიდი ხანია რაც აქ ხარ?მელოდებოდი?_ კითხვა კითხვაზე მივაყარე და ამოსუნთქვის საშუალება არ მივეცი_იცი ხვალ წვეულება გვაქვს,ძლივს ერთი დღით მოგვიხსნეს სწავლა.
_ ხო ვიცი,_თვალით მომღიმარ ენიზე მიმითითა.ის სულაც არ ჩანდა დანაღვლიანებული ან ჩემზე ნაწყენი.

დილით ადრე ავდექი მოკლე კაბა ჩავიცვი და შავირბინე ქვევით
-ძალიან მოკლე კაბა ხომ არ გაცვია?
-არაა (გავიკრიჭე)
-ადი გამოიცვალე
-კარგი რაა (გამოვიყენე ჩემი აფერისტობა და თვალები ავიმღვრიე)
-ახლავე!
-კარგი ხო კარგი (და ბუზღუნით ავედი ოთახში)
გამოვიცვალე და როცა ქვევით ჩავედი...
-ანკა გაიცანი ეს ჩემი მეგობარია გიორგი
-ვიცნობთ
-ვა საიდან?
-კლასელები ვართ
და თავისი მზერა მე შემომაგება
-რატო არაფერი მითხარი ანკუშკ?
-ვითომ ძაანკ კარგად ვიცნობ რა (გველურად გავიღიმე)
-კაი კაი წავედიი მე რა არ მინდა დავაგვიანო (ჩავიცინე)

-ხვალ,ნინას დააბადების დღეა,გოგოები ვუხდით,თუ გინდათ თქვენც შემოგვიერთდით
-აუცილებლად.დასალევს ჩვენ მოვიტანთ
-როგორც გინდა

-ძმა ადექი,წავედით დასალევი უნდა ვიშოვოთ
-რა იყო ტასუნია არ შეგირიგდა და დარდი სასმელში უნდა ჩაახშო?
-ჰა-ჰა,იუმორის მამა, ნინა როა ბუთქუზა გოგო,იმის დაბადევის დღეა და გოგოები უხდიან,ჩვენც დაგვპატიჟეს

დასალევი ვიყიდეათ და წავედით ,რო მივედი ანასტასიამ ვერ შემამჩნია,სუფრას დიდი ქალივით აწყობდა,სიცილი დავიწყე,გაწითლდა,მაგრამ არ შეიმჩნია.
დასალევმა მალე იმოქმედა ჩემზე და ცოტათი დავთვერი მგონი,სიმღერაც კი დავიწყე.

მერხისკენ ავიღე გეზი, როცა საბა უცებ ადგა და კლასიდან სასწრაფოდ გავიდა. მერხზე შავი მარკერით და დიდი ასოებით ეწერა 'სესილი გეფიცები ჩემი გახდები', სასწრაფოდ მოვითხოვე მერხის გამოცვლა ასეც მოიქცნენ.ამდროს ზარი დაირეკა საბა არსად არ ჩანდა, ხოლო გაკვეთილის დაწყებიდან 15 წუთის შემდეგ კლაში შემოვიდა ბოდიშის მოხდით. ადგილისკენ თავდახრილი წამოვიდა და თან თვალს ჩემსკენ აპარებდა დაჯდა ჩემს წინ, არაფერი არ უთქვამს. უცებ კარზე კაკუნის ხმა გაისმა
-შეიძლება ერთი წუთით სესილი დადიანი გავიყვანო ?

-გამარჯობა თეოო
-აჰ გაგიმარჯოს ალექსანდრე
უხალისოდ მივესალმეე და მე და ლუკამმ ისევვ სიცილიი განვაგრძეთ ნომერში ავირბინეე გამოვიცვალეე და ისევვ ქვემოთ ჩამოვედიი დედა ალექსანდრე და მამამისიი საუბრბოდნენ მე იქვეე ფანჯარასთან ვიჯექიი როცაა ლუკა მომიახლოვდაა და მითხრა
-აჰა გოგო გამომართვიი მოგაგნოო ამ გადარეულმაა
ტან ტელეფონი გამომიწოდაა
-რაშვებიი თეე? (ლილე)
-რავიი ლე ბოდიშიი ვერ დაგემშვიდობეთ ვეღარ მოვასწარი
-კარგიი მაგასს არაუშავსს მაგრამმ ანდროო სადაა? ან საერთოდდ რა მოხდაა?
-რა მოხდაა? სადაA?
-მე შენ გეკითხებიი.. მე და ლუკამ ყველა სავარაუდოო ადგილიი მოვიარეთ მხოლოდ შენ სახლთან ვნახე წერილი
-რა წერიაა?