10 წლის წინ

ვიჯექი 300 კაციან აუდიტორიაში და ყველაზე მარტო ვიყავი. თვალები მერხისკენ მქონდა დახრილი და ვცდილობდი მალე გავცლოდი იქაურობას,
სადაც ჩემი არ ესმით და სადაც ვფიქრობ, რომ ყველაზე გარიყული ვარ. დამკვირვებელმა კონსპექტები შემომაჩეჩა და თვალეგაფართოვებული, უემოციოდ
ჩავაჩერდი თეთრი ფურცლების წყობას. ცოტა ხანში, ჟრიამული შემომესმა. ალბათ, სამასივე უეცრად ახარხარდა და ხმამაღალ შეძახილებს მოჰყვა. გაიძახდნენ
ოთხ ასოიან სახელს, რომელიც მაშინვე განსაკუთრებულს ხდიდა, მიუხედავად იმისა, რომ მაღლა არ ამიხედავს. წამებში მზერა მივაპყარი და ისე სწრაფად
გადაადგილდებოდა ვარდისფერი მაისური, რომ წარმოუდგენლად მეჩვენა. ის ყველგან იყო, მას ყველა იცნობდა, მასთან საუბარი ყველას სურდა და მივხვდი, რომ ჩვენ,
მე და ის ვიყავით ორი საპირისპირო, მედლის ორი მხარე, ერთი კაშკაშა, ერთი კი ჩაბნელებული. მხოლოდ ვარდისფერი მაისურები გვქონდა საერთო. მაშინვე
მისი ყურადღება მივიპყარი, ალბათ მედლის ერთი მხარე, ყოველთვის გრძნობს მეორეს, სადაც არ უნდა აღმოჩნდნენ და როგორი შეუმჩნეველიც არ უნდა იყოს
ის ერთი გარშემომყოფთათვის. მალევე გამომეცხადა, საოცარი, თეთრი და ბედნიერი ღიმილით. ამ ღიმლმა ყველაფერი დამავიწყა იმ წამს, რზეც კი ოდესმე
დავდარდიანებულვარ. გამომელაპარაკა, ვსაუბრობდით ისე, როგორც ახალგაცნობილები, როდესაც აშკარად ფლირტაობენ, თუმცა თვალებით იმაზე მეტს ვამბობდით,
ვიდრე ეს ერთი შეხედვით ჩანდა. მე მახსოვს ჩვენი პირველი კოცნა, როცა ხალხმრავალი ბაღის შუაში ჩემთვის უცხო ცეკვას მასწავლიდი. ეს იყო ჩემი პირველი კოცნა, მიუხედავად იმისა რომ პირველი არ ყოფილა.
იმ დღის მერე უამრავი დღე გავიდა, ულამაზესი, ერთმანეთზე საუკეთესო და ბედნიერი. ჩვენ ისე ვავსებდით ერთმანეთს, როგორც ინი და იანი. ვჩხუბობდით უაზროდ, ისტერიკულად და იყო უამრავი დრამა, ბოდიშები,
ტირილები, ქუჩის ისტერიკული სცენები, როდესაც ყველა გაოცებული, ბოროტი და ჭორიკანა თვალი ჩვენსკენ იყო მომართული. ბოლოს კი, უკმაყოფილოდ,
ცხვირაბზუებით განაგრძობდნენ გზას, როცა ხმამაღალი ყვირილის შემდეგ, ბედნიერი გადავეხვეოდით ერთმანეთს. ის ხელში ამიტაცებდა და ასეთი დღეები უამრავი იყო.
განვსხვავდებოდით, თუმცა ერთმანეთი იმდენად გვიყვარდა, რომ სულ ცოტა გვაშორებდა უფსკრულს. ასეთი სიყვარული ყველას გაწირავს, სამყაროსაც არ
დაინდობს, რადგან ერთმანეთის გარდა არავინ სურთ. ყოველი ჩხუბის, ყოველი სიტყვის, ყოველი ჩახუტების შემდეგ, უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდით იმ
დაუნდობელ უფსკრულს, სადაც ორივე ერთად, თავგანწირულად გადავიჩეხებოდით. შემდეგ იყო ქორწილი, სადაც ყველა ჩვენ შემოგვნატროდა. შემდეგ იყო ოჯახური
ცხოვრება, სადაც ისევ შეყვარებულები ვიყავით. შემდეგ იყო პრობლემები, სადაც ისევ ვჩხუბობდით და შემდეგ იყო ჩახუტება, სადაც ისევ, უფრო მეტად გვიყვარდა.
პატარა სახლი გვქონდა, არაფრით გამორჩეული, საიდანაც ხან ჩხუბის, ხანაც კისკისის ხმები გამოდიოდა. ვერ ვმალავდით ბედნიერებას და ვინ მოთვლის,
რამდენი წყვილის მაგალითად ვიქეცით. მე დიდ სახლზე ვოცნებობდო, მოგზაურობაზე და შოპინგებზე. ის კი ბევრ ფულზე ოცნებობდა, რომ ჩემი ოცნება
აეხდინა. გავიდა წლები და ინმა და იანმა ადგილები გაცვალეს, იქ მე ვიყავი კაშკაშა და ის დაბნელდა. დაბნელდა იმდენად, რომ ჩემს სიკაშკაშესაც ვეღარ ამჩნევდა.
გადავიჩეხეთ...

10 წლის შემდეგ
სახლში მოვედი, ტერფები გავითავისუფლე ძვირადღირებული ფეხსაცმლისგან. შემდეგ კი, ჩემი უზარმაზარი სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი. ყავა გავიმზადე,
ისეთი, როგორიც სულ მიყვარდა, ბევრი ყავით და ცოტა წყლითა და შაქრით. ჩემს უზარმაზარ აივანზე მოვთავსდი და ჩავფიქრდი. ჰო, ახლა აქ ვზივარ და ვფიქრობ.
მე მენატრება ის სახლი, მე ის პატარა, არაფრით გამორჩეული სახლი მენატრება, სადაც ყველაზე ახლოს ვიყავი ჩემს სიყვარულთან.

ასევე დაგაინტერესებთ: