“ქმრის მოღალატე ცოლი ბოზ'ია, ისევე როგორც ცოლის მოღალატე ქმარია ბოზ'ი. მათ შორის არ არსებობს განსხვავება. არ არსებობს ცნება “მხოლოდ ერთხელ ვუღალატე”.. ერთხელ უღალატე? ესეიგი ბოზ'ი ხარ და მნიშვნელობა არ აქვს რამდენჯერ უღალატე. შეიძლება ცხოვრების ბოლომდე დამალონ ეს ღალატი, მაგრამ საკუთარ თავს ვერაფერს დაუმალავენ, გულის სიღრმეში ყოველთვის ეცოდინებათ, რომ ბოზებ'ი არიან.”

კედელს მიყრდნობილი შევცქერი სასტუმროს „ნომერ 24“ ოთახს, ხელში ჯერ კიდევ ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტის ღერი და წითელი ღვინით სავსე ბოთლი მიჭირავს. ოთახის მეორე მხრიდან გარკვევით ისმის მოჭრაჭუნე საწოლის და ქალის კვნესის ხმა. ჩემს გვერდით სრულიად უცნობი მამაკაცი ჩამუხლულა იატაკთან, ხელის ზანტი მოძრაობით მიაქვს ღვინის ბოთლი ტუჩებთან, მე კი აქედანვე ვგრძნობ როგორ მიედინება წვეთებად თითოეული სველი ბურთულა ყელთან. ალკოჰოლით გაჟღენთილ ორგანიზმს, ნიკოტინიც ეპარება მალულად, გრძელი, მოვლილი თითებით ექაჩება სიგარეტის ღერს, ნელ-ნელა ისრუტავს თავისთან, მერე კი ღრმა ჩასუნთქვის შემდეგ როდესაც ფილტვებს მთლიანად მოიცავს ნიკოტინი, წამიერად ამოუშვებს ნაცრისფერ, თითქმის გამჭირვალე ორთქლს.
სიგარეტის ფერფლით ამომწვარ პიჯაკს კი ისევ ზანტად გაიხდის მამაკაცი.
-არასდროს მეგონა რომ ასე მშვიდად შევხვდებოდი ქმრის ღალატს.- ძალიან, ძალიან ჩუმი ხმით ვეჩურჩულები მამაკაცს და მისკენ ვაბრუნებ თავს. მამაკაცი ისევ დაჟინებით შესცქერის თეთრ კარებზე წაწერილ ნომერ „24“ს.- შენი აზრით ნორმალურია ეს ? ნორმალურია იჯდე ასე უმოქმედოდ და არაფერი გააკეთო?
-და რომ გააკეთო რა ?.- ჩემკენ აბრუნებს თავს მწვანეთვალება.- რაიმე შეიცვლება ? შენ ისევ მოტყუებული ცოლი იქნები, ის კი მოღალატე ქმარი.
-და რატომ ღალატობენ საყვარელ ადამიანს ?.- მწვანეთვალებას ეღიმება, კიდევ ერთხელ იყუდებს ღვინის ბოთლს და წამიერი სიჩუმის შემდეგ ხრინწშეპარული ხმით მეჩურჩულება.
-საყვარელ ადამიანს არ ღალატობენ, როცა გიყვარს ვერ უღალატებ. ჩვენ კი დიდი ხანია დავკარგეთ წოდება „საყვარელი ადამიანი“, ჩვენ მხოლოდ ფიტულები ვართ მათ გვერდით და სხვა არავინ.
-და მაშინ რატომ იმეორებენ რომ უყვართ, რატომ ითხოვენ პატიებას?
-პატიების თხოვნით იცვლება რამე ?.- ინტერესით შემომცქერის თვალებში.
-არა, არასდროს.
-ჰოდა არც ახლა შეიცვლება, არასდროს არაფერი შეიცვლება. სიყვარულით გამართლებული ღალატი გინახავს სადმე ? მე არა. სისულელეა გესმის ? სისულელეა ვინმე გიყვარდეს და შენ მისგან წასვლა და თუნდაც სხვა ქალთან ყოფნა გინდოდეს.
-და ეხლა რა იქნება ?
-ეხლა ?.- ეცინება მამაკაცს.- როდესაც ყველაფერს დაამთავრებენ, ღიმილით წამოდგებიან ფეხზე, იატაკზე მიმოფანტულ ტანისამოს ჩაიცვამენ, ალბათ სარკეშიც ჩაიხედებიან, ქალი ტუჩებზე წათხაპნილ პომადას წაიშორებს და თავიდან წაისმევს, ბოლოს კი ორივე ისევ ისეთები გახდებიან სანამ იმ ოთახში შევიდოდნენ. მერე კი ისევ სახლში დაბრუნდებიან, მოღალატე ქმარი ისევ მოეფერება შვილებს, ისევ ჩაეხუტება ცოლს, ისევ იმავე საწოლში ჩაწვება მასთან ერთად და მშვიდად დაიძინებს. მეორე დღეს კი ისევ წავა საყვარელთან და იგივეს გაიმეორებს. ეს არასდროს დასრულდება გესმის ? არასდროს!
-და მე...
-შენ ? შენ არ უნდა აპატიო! არასდროს უნდა აპატიო! სულ ხოხვით რომ მოვიდეს, ფეხები დაგიკოცნოს მაშინაც კი არ უნდა აპატიო.
მაშინ ვერაფერი, სულ ვერაფერი ვუპასუხე კაცს.
ოთახის კარები რომ გაიღო და ჩემი ქმარი გამოვიდა სიცილით ქალთან ერთად მაშინ პირველად ვიგრძენი სულში სიცარიელე და მივხვდი რომ არასდროს ვაპატიებდი ამ კაცს ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენას. მისი გაკვირვებული სახის დანახვისას ყელთან მომდგარი ხინჯი მაგრძნობინებდა როგორ მეცოდებოდა ეს საზიზღარი არსება.
არაფერი არ მითქვამს, მახსოვს როგორ მივუახლოვდი კაცს, როგორ ავწიე ღვინის ბოთლი და როგორ დავაცალე თავზე სითხე.
უსიტყვოდ მოვტრიალდი უკან, მწვანეთვალება კი ჯერ კიდევ შესცქეროდა ქალს, მახსოვს როგორ ამოიღო ჯიბიდან ერთი ღერი სიგარეტი, როგორ გაუკიდა და ისევ ისე გამოუშვა ნაცრისფერი ბოლი.

მერე კი ორივე ერთად ჩავდიოდით კიბეებზე.

''არ შეიძლება მოღალატეებთან დაბრუნება, არ შეიძლება !
ფრჩხილები მოიკვნიტეთ, მიწა დაღეჭეთ, მაგრამ არასოდეს დაბრუნდეთ იქ, სადაც ოდესღაც გიღალატეს'' !
 

ასევე დაგაინტერესებთ: