“გამარჯობათ. მე მარიამ გოგრიჭიანი ვარ 23 წლის, ვსწავლობ ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე. ბოლო თვეებია სოციალურ ქსელ facebook-ს არ მოვიხმარ, მაგრამ ორი დღის წინ ისეთი ამბავი შემემთხვა არ შემიძლია ისე გავატარო რომ სოციალურ ქსელში არ დაიდოს, მეგობრების საშუალებით ვცდილობ ხმა მივაწვდინო რომელიმე გვერდს და მადლობელი ვიქნები თუ ეს ამბავი გახმაურდება.
მინდა გიამბოთ უჩვეულო ადამიანზე და უჩვეულო შემთხვევაზე რომელიც დღეს გადამხდა თავს. როგორც თითქმის ყველა სტუდენტის სტანდარტული დღე მთავრდება უნივერსტეტიდან მშიერი კუჭით სეირნობით, არც ჩემი დღე იყო გამონაკლისი.
მივსეირნობდი ფიქრებში გართული ჩემს საყვარელ იაპონურ რესტორანს წავაწყდი, ვიფიქრე ყავას და ნამცხვარს მივირთმევ თან დავისვენებთქო. შევედი ყველა გართული იყო ლაპარაკით, ზოგი იცინოდა ზოგიც მიირთმევდა საკვებს, უცებ თვალში მომხვდა ერთი ბიჭი რომელიც მისთვის იჯდა ვისკის ჭიქით და სიგარეტით ხელში, წინ სურათი ედო ამ სურათს უყურებდა ყურსასმენები ეკეთა და ხელებს ტალღისებურად იქნევდა თითქოს მუსიკას ყვებაო.
გარეგნულად არ გავდა ქართველს უფრო გერმანელს ჩამოგავდა ქერა დიდი მწვანე თვალებით, დამაინტერესა ამ ყველაფერმა ვიფიქრე ალბათ მოწია და არაადეკვატურად იქცევათქო, მივედი ვერაფერი გაიგო და დაინახა მთლიანად მუსიკაში იყო შეჭრილი, წინ ფოტო და რვეული ედო, რვეულში ლექსის 2-3 კუპლეტი ქონდა დაწერილი სათაური კარგად დამამახსოვრდა “აუარებელი” ასე ეწერა, მივედი თითი დავადე უმალვე ჩვოულებრივ მდგომარეობას დაუბრუნდა, უკაცავად რა ხდება ? მკითხა. მე ვუპასუხე, არაფერი კითხვა მაქვს თუ შეიძლება თქვენთან და ამ დროს შევამჩნიე, რომ ნამტირალევიც იყო. დიახ რა პრობლემაა მითხრა, მეც ვკითხე რატომ იქცევით ასე ბედნიერი ხართ ? ბედნიერება რთული რამეა გაეცინა, ბედნიერი ვარ მაგრამ გუშინწინ ამ დროს უფრო ბედნიერი ვიყავი და შეიძლება ხვალ ამ დროს უბედური ვიყო კიდეც, დამაბნია ამ პასუხმა სურათს დავხედე ძალიან ლამაზი ტყუპი დების ფოტო ედო, ამჯერად კიხვაც არ დამისვამს ისე მითხრა თაკო! თამარი! ეს არის ჩემი ბედნიერება და სანამ მკითხავდე მე გეტყვი საახალწლოდ ლექსი მინდა ვაჩუქო და მაგაზე ვმუშაობო, მუსიკის და ამ სურათის გარეშე არაფერი გამომდისო, შემდეგ მოიხსნა ყურსასმენი და მე გამიკეთა ულამაზეს მუსიკას უსმენდა, ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ეს ბიჭი დაბოლილი კი არა შეყვარებული იყო და გონაშვილის თანხლებით მის ბედნიერებას ლექსს უძღვნიდა, ალბათ ვერც ვერასოდეს მივხვდებოდი რომ არა ჩემი თამამი ხასიათი. ნამტირალევი ხართ ?ვკითხე, ისევ გაიცინა თქვენ როგორი ცნობისმოყვარე ხართ ალბათ სტუდენტი ბრძანდებით ჟურნალისტიკის ფაკულტეტიდან, დიახ ვუპასუხე და ჩამეცინა. ტირილი, ცრემლი ეს თუ არ განგიცდიათ ანუ არც გყვარებიათ, ცრემლი იმისთვის არის, რომ ჩემი გრძნობა გავზარდო და არ გახმეს ჩრდილში თორემ გავხდები უცებ უბედურიო, ეხლა კი ძალიან გთხოვთ დამტოვოთ თორემ გაიქცა მუზაო და ჩაიცინა, ასეთი ბედნიერი და ამავდროულად სევდანარევი ღიმილი ჯერ არ მინახავს, ალბათ იჩხუბა შეყვარებულთანთქო გავიფიქრე მაგრამ მეტი კითხვის დასმას არ ვაპირებდი, კუჭი ჯიუტად მახსენებდა თავს, ავდექი და ჩავიბუტბუტე ბედნიერი თქვენი თამარითქო, ამაზე ისევ ამომხედა. ჩემი? არა ნაკლებად საერთოდ არაფერი ვიცი მასზე და ამავდროულად მგონია რომ ყველაფერი ვიცი. თამარი, თამარ მეფეს შევადარებდი სილამაზით, იდუმალია, კლდემამოსილი, მე ვიბრძვი მისთვის და ბედნიერი ვარ! აქ ამ ლექსში ვაქსოვ ამ ბედნიერებას. ეხლა კი დაგემშვიდობებით მიხრა და მუსიკის არჩევა დაიწყო, თქვენი სახელი? ვკითხე მე, კარგით რა ინტერვიუსთვის ძალიან შეუფერებელი ვარ, ჩვოულებრივი სტუდენტი ვარ თქვენსავით, მაცალეთ ლექსის დამთავრება. სახელი რომ გითხრათ არ იქნება ლამაზი იმდენად იშვიათი სახელი მქვია ყველა ჩემზე მოიტანს ეჭვს რაც მე ხელს შემიშლის, ისედაც ბედნიერი ვარო.
ფოტოს გადაღება შევთავაზე რაზეც კატეგორიული უარი მივიღე და არც მითხოვია ხელმეორედ, დავემშვიდობე და გვერდით მაგიდას დავუჯექი, ვაკვირდებოდი შეწყვიტა ცეკვა და წერა, სურათს მიშტერებოდა, მერე რაღაც წიგნი ამოიღო და მისი ფურცვლა დაიწყო. გავიდა 5-10 წუთი მოვიდა ჩემი შეკვეთა ამ დროს ის ადგა მითხრა თქვენი გადახდილია, მრავალ დამდეგს შეგერგოთო, გარკვეული თანხა ამოიღო საფულიდან ჩანთასთან დამიდო ყველა სტუდენტს გვჭირდება ეს საახალწლოდ გამოგადგებათო და ისე უფრო მეტი მხიარულება ეს ნიღაბი სხვებთან შედარებით საუკეთესოაო მითხრა. სანამ მე შოკიდან გამოვედი ის უკვე გარეთ იყო. ახლა მივხვდი რატომაც დამიმალა სახელი.
ყველაფერი ეხლა იწყება ჯერ სად ხართ. მოდის ჩემთან გაღიმებული მიმტანი და მეკითხება,მოგეწონათ? სახელი არ გითხრათ არა? დიახ არ მითხრა ვუპასუხე, ეს ჩვენი ოქროსფერი დრაკონია. გამეცინა უცებ და ვკითხე რატომ დრაკონი ?
მოდი უცებ მოგიყვები მის ისტორიას, მეც დავთანხმდი ინტერესი მკლავდა, დაიწყეთ ვუთხარი და მიმტანმაც დაიწყო.
მე ამასობაში რვეული ამოვიღე და ჩაწერა დავიწყე.
მუშაობა ახალი დაწყებული მქონდა როდესაც იაპონელი დამფუძნებლები პირველად გვესტუმრნენ მათ შორის ბატონი აკიო ამ ქსელის მსხვილი წილის მფლობელი, რომელსაც გულის პრობლემები აწუხებდა და შემოსვლიდან რამდენიმე წუთში ცუდად გახდა ხალხი პანიკაში იყო აკიო წაიქცა ზოგი ზიზღით უყურებდა ზოგიც დაიბნა ამ დროს ეს ბიჭი მეორე სართულზე იყო ამის დანახვისანავე მივარდა გათიშულს სასწრაფოს მოსვლამდე 30 წუთი შეუსვენებლად უკეთებდა მასაჟებს, სასწაფოს ექიმებმა მადლობები უხადეს ეხვეოდა ხალხი რომ არა შენი დახმარება ვერ გადარჩებოდაო, მას არცერთი დღე არ მიუტოვებია ბატონი აკიო საავადმყოფოში აკითხავდა თურმე. ერთ დღესაც გამოჯანმრთელებულმა ბატონმა აკიომ რომელმაც ძლივს ხვეწნით გაიგო ამ ჩვენი დრაკონის სახელი და გვარი (იცინის არც მე ვიცი გეფიცებით. აკიომ დაარქვა დრაკონი) დაიბარა ჩვენთან, ძალიან თბილად შეხვდნენ ერთმანეთს, ოთახში საუბრის შემდეგ აკიომ ის გააცილა და ყველას დაგვიძახა გაოგნებული სახე ჰქონდა, დღესაც ზუსტად მახსოვს ის სიტყვები რაც თარჯიმანმა გვითარგმნა. მისმინეთ ამ ადამიანმა სიკვდილს გამომტაცა ხელიდან შევთავაზე ფული, ახალი მანქანა, სწავლის ქირის გადახდა, უარი მივიღე მან მთხოვა მისი ჯგუფელისთვის რომელიც ლეიკემიას ებრძოდა გამეწია დახმარება და არ მეხსენებინა ის, მე ვიზამ ამას, მართლაც აკიომ სოლიდური დახმარება გაუწია ავადმყოფს, ერთადერთი რაზეც დავითანხმე გვითხრა მან თუ რაიმე განსაკუთრებულ დესერტს მოიფიქრებდნენ ის უნდა დაგვეპატიჟა . მას მერე ვუმასპინძლდებით ზოგჯერ არც დესერტს იღებს ხოლმე. ბატონი აკიო ხშირად დადის აქ მეგობრებთან ერთად ჩვოულებრივად ჩაცმული და როდესაც დრაკონს ხვდება ხოლმე თითქოს არც იცნობენ ერთმანეთს ,,ბონ აპეტიტ’’ მუდ ასე ეუბნება ეს არის და ეს.
პირღია ვუყურებდი, სიყვარულით ავივსე მთელი დღე ბედნიერი ვიყავი, მშობლებს ვეხვეოდი. ეს ბედნიერება მთელი ცხოვება გამყვება, ასეთი წინა საახალწლო განწყობა ალბათ ჯერ არ მქონია. მადლობა მას ბედნიერია ის ადამიანი ვისაც ასეთი მეგობარი ყავს ის გოგო ალბათ ეთერთია იღბლიანთა შორის, ასეთი ადამიანებიც არსებობენ რაც სიცოცხლის ხალისს მმატებს, ალბათ გავიგებ ოდესმე იმ ადამიანის სახელს და მადლობას პირადად გადავუხდი.”

ასევე დაგაინტერესებთ: