ის დღე იყო ზუსტად, ზუსტად ის ავბედითი დღე და ყოველთვის, როცა წელიწადის ამ დროს, ეს რიცხვი დგებოდა, მირიანი ყიდულობდა სპექტაკლის ბილეთს. მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რა იქნებოდა, მთავარია, რომ საღამოს რვა საათის სეანსი ყოფილიყო.
- მირო, სად ხარ? - დაურეკა მეგობარმა.
- ლევან - ჩაილაპარაკა თავისთვის, თან მანქანის ფანჯარაში გამოკვეთილ, უკან მოსიარულე მგზავრებს დააკვირდა. ვერ მიხვდა, რატომ გაუშეშდა თვალი მათზე. - სადღაც მივდივარ
- ახლა? სად?
- რატო გაიკვირვე? - გაეცინა მირიანს.
- საღამოს მარტო გადიხარ, თან ჩემ გარეშე. ანუ, დასალევად არ წახვიდოდი... მითხარი, ქალია ვინმე?
- უიმეე - ამოიხვნეშა მირიანმა - რა მინი გამოძიებებს ატარებ? ქალებს ვმალავ ხოლმე?
- დღეს ხომ გიორგის გარდაცვალების დღეა? - ჩაიჩურჩულა ლევანმა.
- ვიცი, მახსოვს - უპასუხა მირიანმა.
- კარგი, მშვიდობით იყავი იცოდე.
- კარგად.
მირიანს გაეცინა. „მშვიდობით იყავი“ ვერ მიხვდა, რას ნიშნავდა. მშვიდობით იყავი და თავს არაფერი დამართო თუ სხვას არაფერი დამართო? ან რაღადროს ვიღაცისთვის ზიანის მიყენება იყო? 11 წელი გასულიყო უკვე, ძლიერ გვიანი გამოდიოდა ყველაფერზე ფიქრი...
თეატრთან რომ მივიდა, ტელეფონი გამორთო და ბილეთს დახედა, ის მაინც ხომ უნდა სცოდნოდა, რომელ დარბაზში შესულიყო?
სპექტაკლს „დამაბრუნე წარსულში“ ერქვა და მირიანმა მაშინვე ინანა, რა ჯანდაბად მინდოდა, ეს პირველი რიგის ბილეთებიო. რომ ჩასძინებოდა, უხერხული იქნებოდა. მსახიობები იფიქრებდნენ, ნუთუ ასე ჯოჯხეთურად ვთამაშობთო?
ნამდვილად დაძაბული სიუჟეტი იყო, მირიანს არ ეგონა, რომ თითოეული კუნთი და ნერვი ასე სასტიკად განიმშჭვალებოდა მთავალი პერსონაჟის გრძნობებით. უკვე ნანობდა კიდეც, რომ აქ მოვიდა. ასეთი მძაფრი ემოციებისგან, მთელი კვირის განმავლობაში სპექტაკლის გავლენის ქვეშ მოუწევდა ცხოვრება და ძნელად თუ ჩამოირეცხავდა ამდენ გრძნობას.
სცენარი ქალზე იყო, რომელიც ყველამ გასწირა და დაამცირა. ქმარი ღალატობდა, შვილები კი დედის მომთხოვნობისა და სიმკაცრის გამო, მამას ანიჭებდნენ უპირატესობას. ოჯახი ყოველთვის უჩიჩინებდა, ქმრისთვის ღალატი ეპატიებინა, რადგან მამაკაცებს ახასიათებთ ხოლმე მსგავსი რამ. თან წასასვლელიც აღარსად ჰქონდა ორი შვილით.
ქალს თვალს ვერ აშორებდა. ძალიან გამხდარი იყო, ასე 30 წლამდე იქნებოდა, მეტის არა. თმები უზომოდ გრძელი, თუმცა არც ისეთი, მარაზმში რომ გადასდით ხოლმე, სწორი, ოდნავ დიდი ცხვირი და ფართო პირი ჰქონდა. ქალს რაღაც გრაციოზული, ფრანგული გარეგნობა ახასიათებდა. პერსონაჟი ბოლოს თვითმკვლელობით ამთავრებდა ცხოვრებას. მირიანი გაოცებული და აღფრთოვანებული იყო. გვერდზე, ვიღაც კაცი მხურვალე აპლოდისმენტით წამოდგა ფეხზე, ხელში უზარმაზარი ვარდების თაიგული ეჭირა.
- უკაცრავად - მიმართა მირიანმა.
- დიახ?
- მთავარი გმირისთვის გინდათ ეგ თაიგული? - ვერც კი ხვდებოდა, რა სისულელეს აკეთებდა.
- არა, ოფიციანტის როლის შემსრულებლისთვის - უპასუხა კაცმა. (ოფიციანტი ქმრის საყვარელი აღმოჩნდა შუა ნაწილში)
- ერთ ვარდს მომცემთ? - სთხოვა უცნობს.
- კი, კი, რა თქმა უნდა - ვარდების თაიგულიდან, ერთი დიდი ვარდი ამოარჩია და მირიანს მისცა.
- დიდი მადლობა - გაეღიმა მირიანს და მაშინ, როცა უცნობი სცენაზე ავარდა, რომ ყვავილები თავისი რჩეულისთვის მიეცა, მირიანი ნელა დაიძრა იმ ქალისკენ, რომელმაც ასე გაშეშებული, გაქვავებული მიაყინა სკამს მთელი ორი საათის განმავლობაში, ვარდი მიაწოდა. მას კი გაეღიმა, გამოართვა და თავი დუაკრა მაყურებელს.
ფარდა, რომ ჩამოიშალა, მირიანი ცოტა ხანს ორჭოფობდა. იქნებ კულისებში შესულიყო და უცნობი ლამაზმანი ეპოვნა, რომელმაც ასე საოცრად, საეჭვოდ მოხიბლა, თუმცა იმ წამსვე ამოიგდო ეს იდეა თვაიდან. ეს დღე სხვანაირი იყო, ამ დღეს ქალებისგან აღფრთოვანების დრო არ იყო, ზედმეტი იქნებოდა...
გარეთ გამოსვლისას სუფთა ჰაერი ფილტვებში ჩაიგუბა და ცოტახანს ასე იდგა. გარეთ წვიმდა, სველი ასფალტის სუნი რაღაცნაირად სევდიან განწყობას უქმნიდა. აი ისეთს, როცა წარსულის მუსიკა ახსენებს ხოლმე ადამიანებს ადრინდელ ამბებს, გადახდენილ გრძნობებს. თუმცა, მაინც ვერ იხსენებდა ამ სურნელთან დაკავშირებულ რაიმე მომენტს, ან თუ მართლა არსებობდა ასეთი მომენტი, უთუოდ სევდიანი იქნებოდა.
ქუჩის გადაღმა ვიღაც გოგოს მოჰკრა თვალი. გოგონა ლამაზი იყო. ამ შუაღამისას თმები ოქროსფრად უელავდა. ვერ მიხვდა, რატომ ესაყვარლებოდა, ზოგადად, თინეიჯერული ასაკის ადამიანები, ყოველთვის აღიზიანებდნენ. ოცდაათი წლის ასაკში დაბადებულ კაცს ჰგავდა, რომელსაც ბავშვობა არასდროს გამოეცადა. ან უბრალოდ, აღარც ბავშვობის წლები ახსოვდა, რადგან იძულებული გახდა, წარსულთან დაკავშირებული ყველა წვრილმანი დაევიწყებიდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ ზედმეტად მტკივნეული იყო მოგონებები.
გოგონა კი იდგა, იდგა და თვალს არ აშორებდა. თითქოს ვიღაცას გამოეგზავნა სათვალთვალოდ. ხელი ჩაიქნია მირიანმა, დღეს ხომ ზედმეტად უღიმღამო დღე იყო, რამის გასარკვევად, დაინტერესებისთვისა და გამოკველივსთვის. ტელეფონი ჩართო თუ არა, უმცროსმა ძმამ დაურეკა.
- ჰო დათო.
- სად ხარ?
- მალე მვოალ სახლში, რა იყო?
- არაფერი, გარეთ გასვლა მინდა და დედა გაგიჟებულია, ამ შუაღამისას, სად მიდიხარო.
- რაღა შუაღამე? - გაეცინა მირიანს, საათს დახედა - თერთმეტი საათია.
- ტაქსებს არ ენდობა, თითქოს პატარა გოგო ვიყო.
- უთხარი, მირიანი მომიყვანსთქო სახლში.
- კარგი, ვეტყვი. ხომ მართლა მიმიყვან?
- აბა რას ვიზამ? - არ ესიამოვნა ძმის ეჭვი.
მირიანი მანქანაში ჩაჯდა და თავისი სახლისკენ დაძრა მანქანა, თუმცა წამები იყო გასული, რომ თავისივე ნებით ნელ-ნელა ტორმუზს მიაჭირა. თეატრის გამოსასვლელთან გრძელთმიანი, გამხდარი ქალი იდგა ცალი ვარდით ხელში. მაშინვე იცნო მთავარი როლის შემსრულებელი. ღმერთისთვის კაი ხანია, არაფერი ერთხოვა, თუმცა, იმ წამს გაიფიქრა, ოღონდაც ქმარს ან შეყვარებულს არ ელოდებოდეს და რაც გინდა იქ მიქენიო.
ქალის წინ გააჩერა მანქანა, რაღა ქალი, გოგოც ეთქმოდა ალბათ. თან არ უნდოდა შეეშინებინა, დაეფრთხო. ამ შუაღამისას, რომ ახალგაზრდა, ლამაზ მანდილოსანს ვიღაც დეგენერატი მანქანაში ჩაჯდომას სთხოვს, ცოტა უხერხული და საშიში რამეა.
- უკაცრავად - ამოთქვა მირიანმა. - არ მინდა, რომ შეგაშინოთ. - დაამატა კიდევ უფრო საყვარელი ინტონაციით. ასეთი ფრთხილი ცხოვრებაში არ ყოფილა მემგონი, საკუთარი თავისაც უკვირდა.
- მემგონი, უკვე შემაშინეთ - უპასუხა გოგონამ და ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია.
- თუ ვინმეს ელოდებით, მაშინ წავალ. თუ არადა, სახლში გაგოყვანთ. თუ მართლა გეშინიათ, ჩემი მანქანის ნომერს გადაუღეთ სურათი და მეგობარს გაუგზავნეთ.
- ამ შემოთავაზებით უფრო შევშინდი მემგონი - ძალაუნებურად გაეცინა ქალს.
- ჰო, არ ვიცოდი, რა მომეფიქრებინა.
- მადლობ, არ მინდა. - იუარა გოგომ.
- ვინმეს ელოდებით?
- არა, უბრალოდ უცხოებს არ ვუჯდები მანქანაში.
- უცხო არ ვარ, ვარდი გაჩუქეთ - თავი იმართლა მირიანმა და მერე იფიქრა, მემგონი ცოტა დამადლება გამომივიდაო.
- უი, ის ჭაობისფერთვალება ბიჭი ხართ?
- ბიჭი - გაეცინა მირიანს. - პირველად გავიგე მოსაზრება, რომ ჭაობისფერი თვალები მაქვს, აქამდე მწვანე მეგონა.
- რას იზამთ, ხდება ხოლმე.
- იქნებ, მაინც არ შეგეშინდეთ ჩემი და სახლამდე მიმაცილებინოთ თავი?
- მეგობარს ველოდები - უთხრა გოგომ.
- კარგი, რა გაეწყობა. თქვენი სახელი მაინც მითხარით.
- არა, არ გეტყვით, მართლა მაშინებთ.
- ბოდიში, მორჩა, მივდივარ - ხელები ასწია მირიანმა - ბედნიერად - უთხრა ბოლოს.
- ნახვამდის - უპასუხა ქალმა.
მირიანის მანქანა რომ ჩამოშორდა, ქალმა თვალები ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს მიაპყრო. ვიღაც გამხდარი, პატარა გოგონა მისჩერებოდა. თავიდან იფიქრა, თაყვანისმცემელი იქნებაო, მაგრამ მერე ცოტა ეჭვი შეეპარა, ზედმეტად უცნაურად ეჩვენებოდა ყველფერი ამ დღეს. წვიმის წვეთებით დასველებული ასფალტის სურნელიც კი ნაცნობ, თუმცა ამავე დროს უცნობ შეგრძნებას უღვივებდა, რომელიც ერთიანად წარსულის დაბინდული მოგონებებით უჟღინთავდა მთელს გონებას.

ასევე დაგაინტერესებთ: