როგორც ყოველთვის სუსხიანი დილა, მომაბეზრებელი მაღვიძარა, რომელიც აჩვენებს 8:30-ს და ძილმოკლებული მე... ვიზმორები და ისევ ლოგინს ვენარცხები. ბალიში ისეთი რბილი და თბილია, რომ მასთან განშორება უკიდურესად მიჭირს. დიდი იმედი იმისა, რომ მაღვიძარა შეწყვეტდა ღრიალს გადამეწურა. ხელების ვიპოვე ეს ვირივით ყროყინა კვადრატულ მოწყობილობა და ხელის ერთი მოქნევით კედელს მივანარცხე. მომენტალურად გაითიშა და დაიმსხვრა კიდეც.
ხელებით საწოლზე დავეყრდენი და ნელი მოძრაობით ვცადე წამოვწეულიყავი. შეგრძნება მქონდა, თითქოს, ეს პროცესი აუტანლად დიდხანს გრძელდებოდა, მაგრამ ამ წინააღმდეგობასაც მოვუღე ბოლო და ფეხის თითები იატაკს შევახე, რომელიც, თავის მხრივ, ყინულის ტემპერატურით იწონებდა თავს.
უკმაყოფილოდ ჩავიბურტყუნე და თავი გავაქნიე. მისკდება. გუშინ ზედმეტი დავლიე. მშურს იმ ხალხის, ვისაც ნაბახუსევზე თავის ტკივილი არ აწუხებს.
ტრუსის ამარა ავდექი და აბაზანისკენ ავიღე გეზი. წყლის თბილი წვეთები ნოემბრის გვარიანად ცივ დილას სრული ნეტარებაა. ხალათი მოვიგდე ჯერ კიდევ სველ მხრებზე და როგორც კი აბაზანიდან გამოვედი მაშინვე დაიწყო ჩემმა ტელეფონმა წკრიალი.
თავი იქვე კედელზე ჩამოკიდებული, ოვალური ფორმის საათისკენ გამექცა და ზუსტად 9:15 დავაფიქსირე. ეს ქალი საუკეთესო მაღვიძარაა. არ მინანია, რომ ის ყროყინა გავტეხე.
‎- გისმენ, დედა. - ჩავძახე ტელეფონში და ჩემი ხმის ბოხმა ტემბრმა უცნაური შეგრძნება მომგვარა.
‎- ვაკო, შვილო, როგორ ხარ ? - როგორც ყოველთვის ხალისიანი ხმა ჰქონდა. მაშინვე თვალწინ წარმომიდგა მისი თვალისმომჭრელი ღიმილი და ცალყბად გავიღიმე. სითბო ჩამეღვარა სულში და დილიდან მოქუფრული ხასიათი გამომიკეთდა.
‎- მშვენივრად დედიჩემო, შენ ?
‎- აუ, რა მაგარი ზედა ვიყიდე იცი ? - ლამის დავინახე თვალები როგორ გაუბრწყინდა. - დარწმუნებული ვარ, მამაშენს მოეწონება ! - გავიგონე როგორ შემოკრა ტაში, მე კი ისევ მოვიღრუბლე. მუშტი შევკარი და მთელი ძალით მოვუჭირე. სიმწრის ჟრჟოლამ ამიტანა და ვენებში სისხლი ამიდუღდა.
‎- ჰო, დე.. - ხრინწიანი ხმით ვუპასუხე და ვცდილობდი თავი შემეკავებინა.
‎- შენ ლელაკოსთან როგორ ხარ ? - თემა გადაიტანა მან. ლელაკო ჩემი შეყვარებული იყო სამი წლის განმავლობაში. მიყვარდა, სიგიჟემდე მიყვარდა, მაგრამ მას როგორც ჩანს არა. უბრალოდ გამომიცხადა ერთ მშვენიერ დღეს, რომ არ ვუყვარვარ, რომ გრძნობა გაუნელდა და წავიდა. არ მწამს, რომ გულწრფელი გრძნობა ასე მარტივად შეიძლება განელდეს. არა, შეიძლება განელდეს, მაგრამ ასე მარტივად არა.
‎- უბრალოდ არ შევეფერებოდით ერთმანეთს. - წარმოვთქვი და მაშინვე გავიგონე დედაჩემის უკმაყოფილო ბურტყუნი.
‎ ‎- რა სისულელეა, ვაკო, ნუ ხარ ასეთი სულელი. კარგი, წავედი მე, თორემ მამაშენი მელოდება. მოკითხვა მისგან ! - ჩამყვირა ტელეფონში და გათიშა.
მამაჩემი უკვე ორი წელიწადია მკვდარია. ლიას კი ის ჯერ კიდევ ცოცხალი ჰგონია. მეტიც, ესაუბრება კიდეც მას, ჩვეულებრივი ურთიერთობა აქვს, ისეთი, როგორიც მანამდე. თითქოს არც არსებულა ის მომენტი, როდესაც ავტოავარია მოხდა, როდესაც მამაჩემის სხეული ნაწილნაწილ გამოიტანეს ნამსხვრევებიდან, როდესაც ეს დედამ გაიგო...
არ არსებობდა ის ორი თვე, როცა ლია უკონტაქტო იყო. თავისით არ ჭამდა, არ სვამდა... უბრალოდ მექანიკურად იღებდა იმას, რასაც ვაწვდიდით. არც ტირილით, არც ყვირილით, არც ნორმალური საუბრით არ გამოგვივიდა მისი ამუშავება. ახლა იმაზე ვნერვიულობდი, დედა არ გამომცლოდა ხელიდან.
მაგრამ, ჰოი, საოცრებავ !
ზუსტად ორი თვის შემდეგ, ერთ მშვენიერ თუ საზიზღარ დღეს, ლიამ პოლუსები შეცვალა თითქოს. აღარ არსებობდა მოსიარულე გვამი, იყო მხოლოდ მხიარული ლია და კოტე. მკვდარი კოტე. ლიასთვის კი ჯერ კიდევ ცოცხალი. იმდენად დიდი შოკი მიიღო, რომ ქვეცნობიერმა უბრალოდ უარი თქვა ამასთან შეგუებაზე და განდევნა ეს ინფორმაცია.
არ გაგვიპროსტესტებია... ის ბედნიერი იყო, ისევ ისეთი ლაღი და... ლია დაბრუნდა.

შარვალ-კოსტუმი მოვირგე და ჰალსტუხიც გავიკეთე. მეზიზღება ეს რაღაც, რომელიც კისერზე ისე მაქვს შემოჭრილი, თითქოს მახსენებს, რომ საზოგადოებაში დამკვიდრებული, ამაზრზენი ე.წ. დაუწერელი კანონების მონა ვარ. სახე ზიზღისგან დამემანჭა, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. დღეს ოფისში უნდა ავსულიყავი, მიუხედავად იმისა, რომ კვირა იყო.
სახლიდან გამოვედი და ლიფტს მივაშურე. მხოლოდ რამდენიმე წუთი მომაბეზრებელი ლოდინის შემდეგ მივხვდი, რომ მართკუთხა მოძრავი ყუთი გაფუჭებული იყო. არც მრგვალი ღილაკი ენთო ხასხასა მწვანედ და მითუმეტეს ფურცლის ნაგლეჯზე გაკრული ხელით ეწერა "ტექნიკური სამუშაოების გამო ლიფტი არ მუშაობს. ადმინისტრაცია ბოდიშს გიხდით შექმნილი დისკომფორტისთვის !".
წარბები უსიამოვნოდ შევჭმუხნე, წარმოვიდგინე როგორ ჩავდიოდი კიბეზე და ეს სულაც არ მომეწონა.
მაგრამ რა მექნა ?
ღრმად ჩავისუნთქე და ოპტიმისტურმა ფიქრმა გაიელვა ჩემს ტვინში. არ მაწყენდა ფეხით სიარული !
სწრაფი ნაბიჯებით ჩავიარე ცხრა სართული და მცირე ზომის, გაურემონტებელი სადარბაზოდან გამოვედი.
მანქანას მივაკითხე და საჭესთან რაც შეიძლება მოხერხებულად დავჯექი. ჰალსტუხი რაც შეიძლება მოშვებულად მეკეთა. იქვე გავისწორებ-მეთქი, ვფიქრობდი.
რამდენიმე წუთში უზარმაზარ, მოცისფრო მონაცრისფრო შენობასთან გავჩერდი. კვლავ ღრმად ჩავისუნთქე და სმოგით გაჟღენთილი ჰაერი ფილტვებში ჩავუშვი. უსიამოვნო შეგრძნებისგან სახე დავმანჭე და სწრაფი ნაბიჯით შევედი შენობაში წრეზე მოძრავი კარიდან.
ლიფტში შესვლისას ღილაკ "21-ს" დავაჭირე. აქ იყო ჩემი ოფისი, ბოსის ოფისის გვერდით.
რამდენიმე წუთში დაიწკარუნა და მეც უდარდელი ნაბიჯებით გავწიე ბოსის კარისკენ. გზად ვუსტვენდი და ბოსის მდივანს ვუჟუჟუნებდი თვალებს.
ესესიყო უნდა დამეკაკუნებინა, რომ ეს წყეული ჰალსტუხი გამახსენდა. სიმართლე გითხრათ კი არ გამახსენდა, გამახსენეს. იქვე იდგა ბოსის მეორე ქერა მდივანი და ღიმილით შეჰყურებდა ჩემს "ნარიადს". რაც შეიძლება სწრაფად მოვწესრიგდი და შევედი, მან კი ჩაცინება გამომაყოლა უკან.
კაბინეტში მსხვილი, ჩაფსკვნილი მამაკაცი დამხვდა. დაბალი იყო, მუდამ მკაცრი გამომეტყველებით, თუმცა ჩემი დანახვისთანავე შუბლი გაეხსნა და ხელები მოიფშვნიტა.
- ვახტანგ ! აი, შენი პროექტის ამბები ძალიან მაინტერესებს ! - ინჟინერი ვიყავი და.. ჰომ ხვდებით.
- ‎ორი დღე და ჩაგაბარებთ, ბოს! - გავუცინე და თვალები შევანათე.
- ‎ძვირფასო, 24 საათი და არც ერთი წამით მეტი ! - იღიმოდა, თბილი ხმით მეუბნებოდა ამ ყველაფერს. მაგრამ აშკარად ჩანდა მის სიტყვებს შორის, ჩემს ნათქვამს თუ გადააბიჯებ აქედან გისვრიო. არაჩვეულებრივად იცოდა, რომ მხოლოდ მონდომება იყო საჭირო და მე ამ პროექტს რამდენიმე საათშიც კი დავასრულებდი.
პირამიდის ფორმის ნაგებობის ნახაზი უნდა გადამეცა მისთვის. მინი ქალაქის სტილში. მსხვილი პროექტი იყო. ყველაფერი ხელმისაწვდომი გასართობი ცენტრები, მაღაზიები, მარკეტები, საცხოვრებელი ბინები. მოკლედ მდიდარი ხალხის გასართობი პირამიდა უნდა აგვეშენებინა, რომელიც ბევრ ფულს მოგვიტანდა. მეც მეტი რა მინდოდა ? თან საინტერესო პროექტებს თან სიამოვნებაც ახლავს, შესაბამისად, ორჯერ მოგებული ვრჩებოდი.
ამოვიოხრე და მეც გავუღიმე. სახლში დავბრუნდი და ისევ წამოვეგე ლიფტს. საკუთარ თავზე გამეცინა და ჩქარი ნაბიჯებით გავემართე ჩემი მოცუცქნული ბინისკენ, რომელიც შედგებოდა მხოლოდ ერთი საძინებლისა და მისაღები ოთახისაგან. ირგვლივ მიმოვიხედე და ხმამაღლა გამეცინა. რა შესაცოდად პატარაა ჩემი ბინა იმ პირამიდასთან შედარებით. მე, ადამიანი, რომელიც გრანდიოზულ ნაგებობების პროექტებს ქმნის, ვცხოვრობ ამ სოროში და იცი რა ? მე ეს მომწონს !
არც ერთი წამით არ შეიძლებოდა დაყოვნება. ჩემში ამ გრანდიოზული ქმნილების შექმნის იდეა აგიზგიზდა და სანამ არ დავასრულე ბოლომდე, მანამდე არ ჩამქრალა. გატაცებით ვხაზავდი, ვფიქრობდი, წარმოვიდგენდი. წუთით ვიკარგებოდი კიდეც წარმოდგენებში ამ ნაგებობაში და ნეტარების შეგრძნება წინასწარ მეხეთქებოდა აქაფებული ტალღებივით.
ანთებული თვალებით შევხედე აწ უკვე დასრულებულ პროექტს და კმაყოფილი, დაღლილი და გამოფიტული საწოლზე მივესვენე.
მომენტალურად ჩამეძინა.

დილით ისევ ეს წყეული მაღვიძარა იწყებს ყროყინს ! ამჯერად უკვე ნერვები კატასტროფულად მეშლება და ფანჯრიდან მოვიქნიე. მსხვრევის სასიამოვნო ხმა მისწვდა ჩემს ყურთასმენას და რამდენიმე წამში ყველაფერი ნანატრმა სიჩუმემ მოიცვა.
ქალაქი დუმდა.
ისევ შევედი აბაზანაში და ვიგემე ცხელი შხაპისგან მიღებული ნეტარება.
გამოვდივარ აბაზანიდან და უკვე ველოდები ჩემი ტელეფონის წკრიალს. მაგრამ დრო გადის და იგი დუმს.
კიდევ
და კიდევ
და კიდევ !
გაღიზიანება აღმებეჭდა სახეზე და სწრაფი ნაბიჯებით გავედი მისაღებში. თვალი უნებურად საათისკენ გამექცა და თვალის გუგები გამიფართოვდა.
8:30
ალბათ გაჩერდა-მეთქი გავიფიქრე და ტელეფონს დავწვდი. არც ერთი გამოტოვებული ზარი და..
8:30.
ტელეფონის საათი ჩერდება ხოლმე ? ფუნქციებში შევედი რამდენიმე ქვეყანა გამოვცვალე, მაგრამ დრო მაინც იგივეს აჩვენებდა.
დავიძაბე. ტელეფონი ავიღე და ფანჯრიდან გადავხედე. გატეხილ მაღვიძარას ფოტო გადავუღე და დავრწმუნდი, რომ მართლაც 8:30ზე გამაღვიძა.
უეცრად გამახსენდა. წინა დღით მე მაღვიძარა კედელს შევახეთქე ! აშკარად მახსოვს როგორ დაიფშვნა, მსხვრევის ხმაც მახსოვს ნათლად.
ჩავფიქრდი და ფანჯრის რაფაზე ჩამოვჯექი. არაფერი ლაგდებოდა ჩემს გონებაში. სრული ქაოსი იყო და ახლა ქაოსზე ბატონობა ნამდვილად არარეალურად მეჩვენებოდა.
გადის წუთი, ორი, ალბათ სამიც...
და იცით რა წვდება ჩემს ყურთასმენას ? მართალია, არაფერი! სრულიად არაფერი ! შემაძრწუნებელი სიჩუმე სუფევს ქალაქში. არანაირი მანქანა არ მოძრაობს, არც ერთი გამვლელი, ჩიტიც კი !
ავფორიაქდი. ტანზე ნაჩქარევად ჩავიცვი სპორტულები და გარეთ გავვარდი. ლიფტთან შევყოვნდი და წარწერას დავაკვირდი.
"ლიფტი აღარასოდეს ჩაირთვება ! ადმინისტრაცია ბოდიშს გიხდით დისკომფორტისთვის !"
ადრე წარწერა ასეთი იყო ? ჯანდაბა ! ვერ ვიხსენებ !
ფურცელს ვაკვირდები და ვატყობ, რომ შეყვითლებულია. გაცრეცილი და ბოლოში გაკრული ხელით მინაწერს ამის გამო ვერ ვარჩევ. თვალებს ვჭუტავ და ინსტინქტურად ვყნოსავ ქაღალდს. ძველისძველი წიგნის სასიამოვნო, პიკანტური სურნელი აქვს. ამის მიუხედავად უსიამოვნო შეგრძნებამ დამიარა მთელ სხეულში და სწრაფად გავეცალე აქაურობას. ნუთუ ამდენი დრო გავიდა ? ისე გავარდა გონებაში აზრი, დაფიქრებაც ვერ მოვასწარი.
სადარბაზოდან გამოვედი და მანქანა იქვე დამხვდა, მაგრამ რატომღაც არ ჩავჯექი მასში.
გამაყრუებელი სიჩუმე სუფევდა და ამის გამო შიშმა შემიპყრო. აპოკალიფსი ? ზომბები ?
ფუ შენი! ვაკო, რაზე გეფიქრება !
ოჰ, მიდი და ასეთ სიტუაციაში ჯანსაღად იფიქრე.
სახეში მაგრად დავირტყი ხელი და ტკივილისგან ოდნავ წამოვიკვნესე. სიზმარი არაა. თორემ ჰომ გამომეღვიძებოდა ? თუმცა იმისათვის, რომ ბოლომდე დავრწმუნებულიყავი უკანა ჯიბიდან დასაკეცი დანა ამოვიღე და ხელისგული დავისერე. სისხლი თქრიალით გადმოვიდა და ტკივილი ახლაც ვიგრძენი. ახლა ზუსტად ვიცი, რომ სიზმარში არ ვარ, მაგრამ ეს არანაირად არ მამშვიდებს. პირიქით, უფრო ვიძაბები და გონება მერევა.
მოვუყვები სრულიად უკაცრიელ და იმდენად სუფთა ქუჩას, რომ ცოტათი მიკვირს კიდეც.
დავდივარ მთელ ქალაქში მანქანის გარეშე და საკუთარ თავს ვწყევლი ამის გამო.
რამდენიმე საათის შემდეგ, უკვე შიშს კიარა ბრაზს ვგრძნობ. ყელში მადგება და ნაპერწკლებივით ცდილობს ჩემი თვალებიდან რეალობაში გადმოღვრას.
ყველაფერი იმდენად ძველი ჩანს, რომ თავი ცოტა ხნის კი არა რამდენიმე საუკუნის მიტოვებულ ქალაქში მგონია. მტვრის სუნი ასდიოდა ქალაქს, მაგრამ თითქოს ჰაერი გამონაბოლქვისგან გაიწმინდაო, უფრო თავისუფლად ვსუნთქავდი.
აქა-იქ ხეები ბუმბერაზ გაბარიტებს აღწევდა. ერთ-ერთი პარკი მთლიანად მოცულიყო ბალახეულით. ზოგან ულამაზეს ყვავილებსაც ვამჩნევდი. სხვადასხვა ჯურისანი იყვნენ. მწვანეში ჩაფლულიყო მთელი ქალაქი, მე კი ორი საათი ვინმე სულიერის უშედეგო ძებნის შემდეგ იქვე კაფეში შევედი.
სიჩუმეა.
რატომღაც არც გამკვირვებია. უკვე აღარ ვიყავი ისეთი ფრთხილი, როგორიც პირველ წუთებში. სულ ფეხებზე მ'ეკიდია რამე ცხოველი შემჭამდა თუ ზომბი დამარცხრებოდა.
"მოდი გავაანალიზოთ სიტუაცია." შემოვძახე საკუთარ თავს. "ქალაქში როგორც ჩანს არავინაა ჩემ გარდა. ბოლომდე არ ვარ დარწმუნებული, მაგრამ ეს აზრი რომ უკუვაგდო, მომიწევს ძებნის გაახლება, რაც საერთოდ არ მომწონს. ძალიან დავიღალე."
ბართან მივედი და ჰოი, საოცრება ! ცხელი ყავა.
ჯერ ეჭვის თვალით ვუყურებდი, შემდეგ კი დავყნოსე. საოცრად მიმზიდველი არომატი ჰქონდა. ფინჯანს ჯერ ხელი, შემდეგ კი ტუჩები შევახე. ტკბილი, გემრიელი სითხე პირის ღრუში ტანგოს ცეკვავდა თითქოს, პასადობლით ჩაეშვა საყლაპავ მილში და ნელი ვალსით ასრულებდა მოძრაობას მუცლის ღრუში.
ნეტა ვინ მოამზადა ?
ამის გაფიქრებაც ვერ მოვასწარი ბოლომდე, რომ კარი ჭრიალით გაიღო და ნაბიჯების ხმა გაისმა.
- უკაცრავად... - დამფრთხალი ხმით წარმოთქვა მან. ოდნავ შევცბი, მაგრამ არ შემშინებია. ხმა ქალის იყო, ნაზი და ხავერდოვანი. მომენტალურად შევტრიალდი მისკენ. ლურჯ ჯინსში და მასში ჩატანებულ, ოდნავ გულამოღებულ ბორდოსფერ ზედაში მისი ფორმები მეტად მიმზიდველად და მადისაღმძვრელად გამოიყურებოდნენ. გოგო იყო ასე 22-23 წლისა. მოშიშვლებული კისერი თითქოს განწირული ხმით მეძახდა ანაბეჭდები დატოვე ჩემზეო. მის სახეზე მოწითალო ფერის დიდრონი ბაგე არაჩვეულებრივად ეხამებოდა მომცრო ზომის
სწორ ცხვირს. ცისფერ თვალებში კი შიშის ამოკითხვა არ გამჭირვებია. თეთრი, ფითქინა კანი ჰქონდა და ჩალისფერი, მხრებამდე ჩამოშლილი, მბზინავი თმა. საშინლად მომინდა შევხებოდი მისი თმის ბოლოებს და მათი სურნელი შემესუნთქა.
ზედატანის სახელოებს რიტმულად აწვალებდა და პარალელურად ცდილობდა ქვედა ტუჩის კანკალი დაეოკებინა, მაგრამ აი, მხრების პერიოდულ ცახცახს ვერაფერს უზამდა. ალბათ იმიტომ, რომ ვერც ამჩნევდა.
ცერად შევხედე და ხელები მკერდზე გადავაჯვარედინე.
- შენც ვერავინ იპოვე ? - ბოხი ხმით ვუთხარი და პასუხად მხოლოდ თავის დაქნევა მივიღე. არ ინძრეოდა, ერთ ადგილას იდგა და მათვალიერებდა.
- ‎და... - გაუბედავად დაიწყო მან.
- ‎და ?
- ‎რაღაც უცნაურ შენობაში გავიღვიძე. - ყოყმანით წარმოთქვა მან.
- ‎რა შენობა ? - გამეცინა. - ქალაქში პირველად ხარ ?
- ჰო... - თავი ჩაქინდრა. - პირამიდის ფორმა ჰქონდა. - გულუბრყვილოდ და საყვარლად მითხრა მან. აშკარა იყო მოეშვა და გამიღიმა.
- ‎მოიცა, რის ფორმა ? - გამოვერკვიე უცებ.
- ‎პირამიდის, აი, ეგვიპტეში რომაა. - გაოცდა თითქოს.
- ‎სად ტერიტორიულად ?
- ‎რა ვიცი, ყველაზე მაღალი შენობის უკან. - მხრები აიჩეჩა მან. ჩვენს ქალაქში ჩემი სამსახურის შენობა ყველაზე მაღალი იყო, რომლის უკანაც ვაპირებდი ჩემი პროექტის აშენებას. მიუხედავად იმისა, რომ ავჟიტირდი და მისი ნახვა მინდოდა, მაინც დავიოკე თავი და გოგოს ყავა შევთავაზე. თვალები გაუბრწყინდა და მეც ისევ იმ ფიქრებს დავუბრუნდი, რაც პირველი ჩამესახა ტვინში ამ ქმნილების დანახვისას. ღრმად ჩავისუნთქე და ჩემ გვერდით ადგილზე ხელი ორჯერ დავკარი.
კუნტრუშით მომიახლოვდა და დაჯდა. ყავას მსუბუქად წაავლო ხელი და დაგემოვნების შემდეგ დაიკრუსუნა.
- ყავა სად ნახე ? - მხიარულად მომანათა მისი დიდი თვალები.
- ‎შემოვედი და დამხვდა. - ვთქვი და ბარზე ჩამოდებული თითები ავათამაშე.
- ‎უცნაურია არა ეს ყველაფერი? - წამოიწყო ცოტათი ნაღვლიანი ხმით.
- ‎ზედმეტად.
- ‎მეგუმი...
- ‎ვერ გავიგე. - დავიბენი.
- ‎მეგუმი მქვია. - დარცხვენით ჩაილაპარაკა და ღაწვები შეეფაკლა. მის სპილოს ძვლისფერი სახეზე გაჩენილი მკრთალი სიწითლე აღმაფრთოვანებელ სურათს ხატავდა ჩემ წინ.
- ‎ვაკო. - ვთქვი და თავი გვერდით გადავწიე.
- ‎ვახტანგ ! - გამომიწოდა თავისი სიფრიფანა კიდური და თან ბავშვურად ცდილობდა ჩემთვის ნერვების მოშლას.
- ‎ეგრე ნუ მეძახი ! - მოჩვენებითი გაბრაზება ავიკარი სახეზე და მისმა ლაღმა კისკისმა ჩემი გული შეატოკა. ჩემს ვეება ხელში მისი კიდური ბოლომდე ჩაიმალა. ოდნავ მოვუჭირე ფალანგებზე ხელი და თვალებში ჩავაჩერდი.
- ‎ვახუშტი ! - გამეკრიჭა და თვალი ჩვენი ხელებისკენ გაექცა. - ღმერთო ჩემო ! - წამოიყვირა და დააცქერდა. - რა დაგემართა, ვაკო ? - მკითხა და ცხვირსახოცით დაუდევრად შეკრულ ხელზე მიმითითა.
- ‎ვამოწმებდი სიზმარი იყო თუ არა. - გამეცინა მის ბავშვურ შფოთზე. - არაუშავს, დიდი ბიჭი ვარ და გავუძლებ ! - გავუცინე და ხელი შევუშვი. - არც შენ დააკელი ჰო ? - ვთქვი და მის ოდნავ გაჭრილ საჩვენებელ თითზე მივუთითე.
- ‎ნუ... ჰო. - წარმოთქვა და ყავის ბოლო ყლუპი მოსვა. - ისე, შენ აქ ყავა ნახე და მე იქ კონიაკი დავტოვე ! - წამოიძახა მან.
- ‎სად ?
- ‎პირამიდაში, აკი გითხარი. - გამებუტა.
- ‎წავიდეთ ! - თვალები ამენთო. მთელი სხეულით ვიგრძენი სასიამოვნო ჟრჟოლა, რომელიც აღიქვა ჩემმა მენტალობამ. მე წინასწარ ვნახავდი ჩემს შედევრს ! არ აქვს მნიშვნელობა რა იქნებოდა მერე, მე ის ახლა უნდა მენახა.
- ‎ოჰო, აჟიტირებული ხარ !
- ‎წავიდეთ. - ხელი ჩავკიდე და კაფედან გავიყვანე. - რა იყო, გცივა ? კანკალებ. - უცებ შევბრუნდი მისკენ.
- ‎ა-არა, უბრალოდ. არაფერი ვაკო, არაფერი. - მკრთალად გამიღიმა და წინ გადადგა ნაბიჯი.
- ‎მომიყევი რამე შენზე. - პირამიდამდე დიდი მანძილი იყო გასავლელი, ამიტომ დრო საუბარში უნდა გამეყვანა.
- ‎ოჯახი არ მყავს. მხოლოდ ინა, ჩემი ახლო მეგობარი. იცი რა საყვარელია ? ხატავს. სულ მეუბნება, ოდესმე ისე დავხვეწ ხელს, რომ შენი ღვთაებრიობა გადმოვიტანო ფურცელზეო. - გაეცინა.
- ‎ოჰო, შეძლებია ადამიანის ზუსტად დანახვა. - კმაყოფილმა ჩავილაპარაკე და ყურადღება არ მივაქციე მის ბროწეულივით წითელ სახეს. - ალბათ, მეც დაგხატავ. - ჩემთვის მოულოდნელად წარმოვთქვი.
- ‎ხატავ ? - თვალები გადმოკარკლა სასაცილოდ.
- ‎ინჯინერთან ერთად მხატვარიც ვარ. - გავუღიმე.
- ‎რა მაგარია ! - ტაში შემოჰკრა მან.
- ‎ მე კიდე დედა მყავს მხოლოდ. მამა ორი წლის წინ გარდამეცვალა, მაგრამ მას ჯერ კიდევ ცოცხალი ჰგონია.
- ‎ვაუ..
- ‎ვაუ-ს მაშინ ამბობენ, როცა რაღაც მოსწონთ მგონი. - გვერდულად გავხედე.
- ‎აღვფრთოვანდი დედაშენით. - მითხრა და გაჩერდა. თვალებში ჩამხედა და მე მასში სიყალბის ნატამალიც კი ვერ დავინახე. გულწრფელად ამბობდა, რასაც ამბობდა.
- ‎რატომ ?
- ‎როფორ აგიხსნა. იმდენად იყო შეყვარებული მამაშენზე, რომ ვერ დაუშვა მისი გაშვება იქ. მართლა სიგიჟემდე და შეშლამდე ჰყვარებია.
- ‎ზოგჯერ ვფიქრობ ჯობდა არ ყვარებოდა-მეთქი. - ჩავილაპარაკე და მზერა ავარიდე, მაგრამ ეგრევე დადგა ჩემ წინ, თანაც გაბრაზებული.
- ‎როგორ ამბობ ამას ? დედაშენი ბედნიერია, გაჩუმდი ! - ბრაზიანი სახით მომშორდა და ხელიც გამიშვა.
მართალია, არ მესმის მისი პოზიცია, მაგრამ ეს თვალები და მრისხანებისგან დაბერილი წითელი ტუჩები მაგნიტის როლს ასრულებს, მე კი რკინისგან ნაგები უფორმო სხეული ვარ, რომელსაც იგი იმაზე დიდი ძალით იზიდავს, ვიდრე დედამიწა ჩვენ ორივეს.
პირამიდამდე გზა დუმილში გავატარეთ. მესმოდა მისი ღრმა სუნთქვა და ჭკუიდან შეშლამდე მინდოდა ალერსში დამეღალა და მისი წყვეტილი სუნთქვა დამცემოდა სახეზე.

საოცრება იყო პირამიდა ! ზუსტად ისეთი, როგორიც მე წარმომედგინა ! მოლურჯო შეფერილობის, ბუმბერაზი ნაგებობა, რომელიც მიხმობდა. მინდოდა ყველაფერი დამეთვალიერებინა იქ, მინდოდა ყველა კუთხე-კუნჭული შემესწავლა და დეფექტები აღმომეფხვრა. გონებაში უკვე მის გახსნას ვზეიმობდი. გული სხვანაირად აძგერდა, სუნთქვა შემეკრა და რატომღაც ადგილს მოვწყდი. ხელი ჩავავლე მეგუმის და სირბილით გაავეშურე შენობისკენ.
ხუთი თითივით ვიცნობდი მას. ზედმიწევნით ზუსტად მახსოვდა რა სად იყო, როგორ იყო, რატომ იყო !
კისრისტეხით შევედი ლიფტში და ადგილზე ვცქმუტავდი. ხელი მე-18 სართულის ღილაკისკენ გამექცა.
გოგო გაფართოებული თვალებით შემომცქეროდა და ვერ გაეგო რა დამემართა.
- და შენ არ იცოდი, რომ ეს შენობა არსებობდა ? - ცალი თვალი ეჭვის გამომხატველად მოჭუტა და ცერად შემომხედა.
- ‎ვერ აგიხსნი, უბრალოდ მენდე. ვუთხარი და ჩემს ხელში ჩაბღუჯული მისი ხელი ტუჩებთან მივიტანე. ფრთხილად შევახე და ვიგრძენი როგორ დაეხორკლა კაცი. სიამოვნებისგან ჩავიღიმე და თან ლიფტის კარიც გაიღო.
კარუსელების სექციაში ვიყავით. საბავშვო გასართობი იყო, მაგრამ მეგუმის აქაურობის დანახვა ისე გაუხარდა, რომ სიხარულისგან შეჰკივლა კიდეც.
ძალიან დიდხანს ვიცინეთ, გავერთეთ და საბავშვო ატრაქციონებზე თამაშით ვიჯერეთ გული. ხან დამალობანას ვთამაშობდით, ხანაც მგელობანას. ისეთი ბავშვური და საყვარელი იყო, 28 წლის კაცს კინაღამ ჭკუა დამაკარგვინა.
- კარგი, კარგი, გვეყო. - ქოშინით ვამბობ და აკუნტრუშებულ მეგუმის ქვემოდან ვუყურებ. - დავიღალე, ვნებდები!
- ‎კარგი რა ! - მუდარა გაისმა მის ხმაში, მე კი ნელა მივეპარე და მხარზე მოვიგდე. ძალიან მსუბუქი იყო. ისევ აკისკისდა.
- ‎რა იყო, რამდენს ჭამ, არ გრცხვენია ? - სერიოზული ხმით ვკითხე.
- ‎რა ? - ხმაში გაკვირვება გაეპარა.
- უნდა დაიკლო რა და. - უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე და მის რეაქციას დაველოდე.
- ‎რა დამპალი ბიჭი ხარ ! დამსვი ახლავე ! უნამუსო ! - აქოთქოთდა, მე კი სიცილი მოვრთე. არ ჩამოვსვი ისე დავიძარი აპარტისკენ და ორი კოლა ამოვაგდე. უკვე დამშვიდებული მეგუმი დავსვი იატაკზე და კოლა გავუწოდე. ერთხელ შემომიბღვირა და ქილა გამომართვა.
- ‎ჰეი..
- ‎გამანებე თავი.
- ‎მეგუ..
- ‎ვახტანგ, შემეშვი ! - თქვა და გაბრუნდა.
- ‎მე-გუ-მი... კონიაკი სად მაქვსო რა მითხარი ? - ვთქვი და ზურგიდან მივეპარე. ხელები მხრებზე შემოვაწყვე და მოშიშვლებულ კისერზე ცხვირით ოდნავ შევეხე. არამიწიერი სურნელი ჰქონდა, ღრმად ჩავისუნთქე და დაჟინებული სურვილით აღსავსე მოზრდილი ნერწყვი გადავაგორე ყელში.
- ‎წ-წამოდი. - ისევ დაეხორკლა კანი და მე კმაყოფილმა ჩავიცინე. არანაკლებად ვიზიდავ მე მას.
ნელი ნაბიჯით მივყვებოდი უკან. ის კი თეძოს რიტმული რხევით მაღიზიანებდა თითქოს. ლიფტში შევედით თუ არა მძიმე აურა ჩამოწვა ჩვენ შორის. არც ერთი ვიღებდით ხმას და ეს ავის თუ რაღაც სასიამოვნოს მომასწავებლად მივიჩნიე.
29-ზე ლიფტი გაჩერდა და მეგუმი ისევ წინ გაიჭრა, ერთ ბინას მიუახლოვდა და კარი შეაღო. ხელით მანიშნა შენც შემოდიო და არ დავაყოვნე.
- აი! - სიამაყით აღვსილმა ამოფრიალა წინ კოლექციის ნაწილი და შექებას ელოდა.
- ‎ვოუ.. - გამეღიმა.
- ‎აბა, ჭიქებს მოვიტან. - დაფაცურდა და ორი ჭიქა გააჩინა.
- ‎რას გაუმარჯოს, მეგან ? - დივანზე დავჯექი და ფეხი ფეხზე გადავიდე.
- ‎მმმ... ცარიელ ქალაქს, ყავას და ამას ! - თქვა და ჭიქა ხელში ასწია.
- ‎ღვთაებას. - ხრინწიანი ხმით წარმოვთქვი და გადავკარი.
ოდნავ შეცბა, მაგრამ როცა ჩემი ხელი წელზე იგრძნო წინააღმდეგობა არ გაუწევია. ბროწეულის ფერი დაედო სახეზე და ოდნავ შეიშმუშნა. არ ვიცი როგორ აღმოვჩნდით იატაკზე, მაგრამ ფაქტია ზემოდან მოვექეცი. მისი ფეხები ჩემს წელზე იყო მჭიდროდ შემოჭდობილი, თლილი თითები კი ჩემს სახეზე დაძრწოდნენ და შესწავლას ცდილობდნენ თითქოს. ისისიყო მისი ბორდოსფერი ბაგის დაპატრონებას ვაპირებდი, რომ...
ისევ ეს მაღვიძარა !
გაბრაზებული წამოვტი და ხელში ავიღე. ჩავაცქერდი და აღარ მომინდა მისი გატეხვა...
8:30
გარეთ გავიხედე და ყველაფერი ძველებურად, ერთფეროვნად, ხმაურიანადაა.
ქალაქი ხმაურობს.
ხელები უღონოდ ჩამოვუშვი და მაღვიძარას ხმა აღარ მესმოდა. ვიცოდი, რომ ჯერ კიდევ ყროყინებდა ვირივით, მაგრამ არ მესმოდა.
ღონემიხდილი შევლასლასდი აბაზანაში და ვერაფრით ვერ ჩავაცხრე ის აღგზნება, რომელიც მეგუმიმ გამოიწვია.
გამოვედი თუ არა ლიამაც დაპროგრამებულივით დარეკა.
შემდეგ ისევ შარვალ-კოსტუმი, ეს ჰალსტუხი და...
ჯანდაბა.
ვზივარ ბოსის კაბინეტში, ვისმენ მის ქებას და გავყურებ ბუმბერაზ სივრცეს, რომელიც ცოტა ხნის წინ სავსე იყო. მე ამ სისავსეში ვეფერებოდი მეგუს...
ახლა კი ?

...

სამი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც ბოსს პროექტი ჩავაბარე და პირამიდა ავაშენე.
როგორ ასეთ მოკლე დროში ? არ ვიცი, არ მკითხოთ.
ყოველღამე იცით რა მესიზმრებოდა ?
კი, იცით.
რა ტანჯვით ვიღვიძებდი ?
როგორ მსურდა მისი შეხება ?
როგორ მეზიზღებოდა მაღვიძარა ?
როგორ არ ვამტვრევდი მას ?
როგორ ვიღვიძებდი დილით 8:30-ზე ოფლში გაწუწული და ვეძახდი მას ?
რა აზრი აქვს ამის აღწერას.

ყოველდღე დაპროგრამებულივით მივდიოდი ჩემი ოცნების პროექტთან და თვალყურს ვადევნებდი. არც ერთი დეტალი უყურადღებოდ არ გამომრჩენია, ამ შენობაზე აბსოლუტურად ყველაფერი ვიცოდი.
თმის ღერიდან ან ფეხის ფრჩხილამდე შესწავლილი მყავდა. ჰო, გაპიროვნებას აქვს ადგილი. მაგრამ რა ვქნა ? იმ სიზმრიდან მხოლოდ ეს დამრჩა.

და დღესაც, შევდივარ უკვე დასრულებულ შენობაში და ყველაზე ზუსტად ისეთია, როგორც მაშინ.
ცარიელი.
- ბატონო ვახტანგ ! - მომმართა სათვალიანმა გოგონამ.
- ‎გისმენ.
- ‎პირველი მცხოვრები უკვე გვყავს ! - სიხარულით წამოიძახა მან, მე კი გულში ღრმად, რაღაც ჩამწყდა. მხოლოდ რამდენიმე წუთით ვიგემე ის ნაცნობი სიცარიელე, რომელიც აქ სუფევდა მაშინ, როცა მე ჩემს მეგუმის შევხვდი. ნუთუ მართლა მხოლოდ ჩემი ფანტაზიის ნაყოფია ? რატომ არ მსურს ამის დაჯერება. ეს ჯომ ფაქტია.
- ‎სად ?
- ‎29-ე სართულზე, მეთექვსმეტე ბინაში. - ჩამოარაკრაკა სათვალიანმა, რომლის სახელიც სულ მავიწყდებოდა.
- ‎მოიცა, რა ?
- ‎ჰო. - ლამის ოთხად მოიკუნტა გოგო. მერე კი ფრთხილად შემომაპარა. - ახლა უკვე იქაა.
თავპირისმტვრევით შევვარდი ლიფტში და ის ორი წუთი, რაც ასვლისთვის დამჭირდა თავს ვწყევლიდი, რომ უფრო სწრაფი ლიფტები არ დავადგმევინე.
როგორც იქნა გაჩერდა ეს ოთხკუთხედი და მეც ელვასავით გამოვვარდი. მეთექვსმეტე კართან მივედი და... სანამ გავაღებდი გული გამიჩერდა.
ის იყო...
უფრო დაქალებული, უფრო გალამაზებული, უფრო ბავშვურიც კი...
გაოცების შეძახილი აღმომხდა და ლამის მთელი სული ამოვაყოლე მას.
ზუსტად ის ჯინსი და ზედატანი ეცვა. მკერდის ფორმა და ზომა გაზრდილოყო და მომრგვალებულიყო უფრო, თეძო მადისაღმძვრელად გამოიყურებოდა. გვერდულად იდგა და ფანჯარაში იყურებოდა.
ფრთხილად შემოაბრუნა მისი ბიუსტი და ნაცნობი დიდი ცისფერი თვალების ნახვისას შემაკანკალა.
- ვაუ...
- ‎ვაუს მაშინ ამბობენ, როცა რაღაც მოსწონთ მგონი. - ნერვიულობისგან ჩახლეჩილი ხმით მითხრა და მხრები აუცახცახლა. ლამაზ თვალებზე თხელი, პრიალა ცრემლის ფენა გადაეკრო და ტუჩზე იკბინა რომ არ ატირებულიყო. ნელი ნაბიჯებით მივუახლოვდით ერთმანეთს და ვკითხე.
- ‎დაგხატა ? - საპასუხოდ თავი დამიქნია და ნახატი ჯიბიდან ამოაძვრინა. საპასუხოდ გულის ჯიბისკენ წავიღე ხელი და ჩემი ვაჩუქე. გაოცებისგან ბაგე ოდნავ შეეხსნა. თვალები მომანათა და როცა ჩემი სახე დაინახა ყველაფერი დაავიწყდა.
ისევ ის იატაკი, ისევ ის პოზა, ისევ ის თითების ფალანგები ჩემს სახეზე...
- შენი სახის მოყვანილობა არასდროს დამვიწყებია. - ტუჩებთან ჩაიჩურჩულა და მე თავის შეკავება უკვე აღარ ძალმიძდა...
ხელები თეძოზე მოვხვიე და ვნებიანი კოცნით საძინებლისკენ გადავინაცვლე, საწოლზე გადავაწვინე და როგორც კი მისი ბროწეულისფერი დავლანდე, ის უკვე ჩემი იყო...

29ე სართული
მე16 ბინა
8:29
და დროულად გათიშული მაღვიძარა.
ზილისგან გაბუშტული მეგუმის ტუჩები
და
რეალობა.

...

Visul რუმინულად სიზმარს ნიშნავს.
შემთხვევით შემომეწერა დღეს.
არ ვიცი რა გამოვიდა :დ

ასევე დაგაინტერესებთ: