მათ საყვარელ, თითო-ოროლა სტუმრით “გამორჩეულ” ბარში, უკვე რამდენიმე გაწელილი საათია, უძრავად იჯდა და ჩაჰყურებდა მის წინ მდგარ, გაუზავებელი ვისკის მოზრდილ ჭიქას. თავის ბოლო დაუმთავრებელ ნამუშევარზე ფიქრობდა და ჩვეულებრივზე მეტად ღრღნიდა შემზარავი უკმაყოფილების შეგრძნება, რომელიც ბოლო ოთხი წელიწადია ჩაბუდებულა მის ლურჯ, დაბერილ ვენებში და ფანატიზმით შეპყრობილ, მუქ სისხლს მოძრაობის საშუალებას არ აძლევდა. ნერვიულად ისრესდა ჩაშავებულ თვალებსა და ოფლით დაცვარულ შუბლს. ცდილობდა დაეოკებინა უსიამოვნოდ სასიამოვნო, მკრთალი შეგრძნება, მაგრამ, სიმართლე ითქვას, სულაც არ სურდა მისი მოშორება. შინაგანი ფორიაქი მას აძლევდა იმაში დაარწმუნების საშუალებას, რომ იგი ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო.
ჭიქების წმენდით დაკავებულმა, იტალიელმა ბარმენმა ცერად გადახედა ნაცნობ სტუმარს, რომელიც ჭიქას ჭიქაზე ცვლიდა ყოველთვის, როცა კი ესტუმრებოდა ამ უბადრუკ, ღარიბ დაწესებულებას. ახლა კი იგი უბრალოდ უმზერდა ჭურჭლის ფსკერს, ვით ქვესკნელის მიმზიდველ ბოლოს, რომელიც ნოზის მსგავსი, ტკბილი ხმით უხმობს თავის მსხვერპლს, რათა მან სამუდამო განსასვენებელი ჰპოვოს მის შემზარავ სიშავეში.
- ვალერ, სამი საათია წარბიც არ შეგტოკებია, არც კი მიმჩნევ, ძველ მეგობარს… - ყოყმანით დაიწყო იტალიელმა, მაგრამ ვალერს წარბი არც ამჯერად შეხრია. ბოხი, ხრინწიანი ხმით ძლივს ამოილაპარაკა.
- ეჰ, ჩემო პიერ… - თქვა და მისი სუსტი მხრები ოდნავ შეირხა. თავი ძლიერად მოიქნია და ბარმენისკენ გადააგდო. პიერს შთაბეჭდილება დარჩა, თითქოს, ვალერი მხრებზე ვერ შეინარჩუნებდა მრგვალ ბურთს, რომელიც სავსე იყო გენიალური, გიჟური იდეებით და რომელთა ერთადერთი წყარო ერთი უმშვენიერესი ქალბატონი გახლდათ. ქალბატონი, რომელიც მთელი თანამედროვე საზოგადოებისთვის ერთი ბუმბერაზი გამოცანა იყო. გამოცანა, რომლის არსებობის შესახებ იცოდა მხოლოდ ვალერიმ, პიერმა და თავად იმ ქალბატონმა. საზოგადოებისთვის ისიც არ იყო ცნობილი, რომ მათ ეს გამოცანა უნდა ამოეხსნათ. ამის ცოდნის საშუალებას ვალერი მათ არასდროს მისცემდა. ეს ქალი იყო მხოლოდ მისი.
- ეგ ქალი, ვალერ... - ხვდებოდა პიერი, რომ აზრი არ ჰქონდა, მაგრამ მეგობარს ამ მდგომარეობაში ვერ უმზერდა. - ეგ ქალი ბოლოს მოგიღებს.
- უკვე მომიღო ! - აწყლიანებული, მაგრამ აღფრთოვანებით გაჟღენთილი მზერა შეაგება მაღალ, შავგვრემან პიერს. ხელი დაბალ წვერზე მოისვა და ისე ამოიხვნეშა, თითქოს მთელი სამყაროს სადარდებელი მხრებზე აწევსო.
- მითუმეტეს, ძმაო ! როდემდე და სანამდე აპირებ ასე გაგრძელებას?
- სანამ ის არ მოვა და არ მეტყვის, "ვილი, ძვირფასო, ყველაფერი დასრულდა."
- არც არაფერი დაწყებულა, ვალერ. - შეწუხდა პიერი.
- ცდები ! მწარედ ცდები, ჩემო პიერ ! ის ჩემში იყო, არის და იქნება მუდამ. ბანალურია, უღმერთოდ ბანალური, მაგრამ გასაგიჟებელი ბედნიერების მომტანი. - ყელში მომდგარ ბურთს ებრძოდა კაცი, რომელიც აწ უკვე ოთხი წელიწადია შეყვარებული იყო ქალზე, რომელზეც აღფრთოვანებითა და თავდავიწყებით ლაპარაკობდა.
- არ შეიძლება ასე, კვდები, ვალერ.
- მისთვის ? ხორცი არ დამენანება.
***
მიუყვებოდა ოთხკუთხა ფილებით მოპირკეთებულ ქუჩას და ბრაზობდა. მრისხანებას მისი სხულის თითოეული ატომი მოეცვა და არასდიდებით არ თმობდა პოზიციებს.
პიერი. მისი ერთადერთი მეგობარი, რომელსაც ორიოდე სიტყვის გაგება მაინც შეეძლო ქალზე, რომელიც გატაცებით უყვარდა. ახლა ისიც ეწინააღმდეგებოდა მას. მის დაუძლეველ სიყვარულს, მაგრამ უყვარდა ? განა შეიძლება ამ უღმერთოდ ღვთისებრ გრძნობას ესოდენ პატარა სახელი უწოდო ? მეტყველებას და მხატვრულ ლექსიკას არ ძალუძს იმის გადმოცემა, რასაც გრძნობდა ვალერი. ვერც იმას აღწერდა, თუ რას გრძნობდა ის ქალი მის მიმართ, თუმცა ჰგავდა კი მათი ემოციები ერთმანეთისას?
ვინ იცის…
უკიდურესობებს შორის იხლიჩებოდა კაცი და სიამოვნებდა კიდეც ეს. მისთვის არ არსებობდა მხოლოდ ერთი მხარე, ის ორივე პოლუსს ფლობდა, ან ისინი ფლობდნენ მას და მშვიდად ცხოვრების საშუალებას არ აძლევდნენ. თუმცა კაცს ეს არც სურდა.
მიაბიჯებდა ქუჩაში და ყურადღების გადატანას ცდილობდა საკუთარი თავისგან. დიდი ნაბიჯებით მიაპობდა ნოემბრის სუსხიან ჰაერს და გავარვარებული კანის გაგრილებაზე ოცნებობდა.
სიგარა მოიქცია თითებს შორის და ძლიერად მოქაჩა. ნაცნობმა სურნელმა აუწვა ნესტოები და ინსტინქტურად გვერდით გაიხედა.
- როგორც ყოველთვის, სიგარა საოცრად გიხდება, ვილი. - ქალის ხავერდოვანი ხმა გაისმა და მისწვდა მისი სმენის აპარატს.
- როგორც ყოველთვის, მხოლოდ შენ მეძახი ჩემი სახელის ამ ფორმას.
- არ მოგწონს ?
- ყველაზე მეტად.
- შედარებით-აღმატებითი ხარისხი არ მიყვარს. - ტუჩები ვარდივით მოკუმა ქალმა.
- მერე, რა ? მე ჰომ ვიცი, რომ მაინც საოცრად გსიამოვნებს, როცა ამას გეუბნები. - ცალყბად ჩაიცინა კაცმა.
- ბოროტი ხარ, ვალერა ბიძია !
- შენ არ გაბრკოლებს ჩემი ბოროტება.
- განა ეს ვინმეს აბრკოლებს, როცა საქმე შენ გეხება? - მის ხმაში უკმაყოფილება და ეჭვიც კი შეინიშნებოდა.
- არა, თუმცა შენ ერთადერთი ხარ, ვინც შეძლო და ჩემამდე მოაღწია.
- მიყვარს, როცა ამას მეუბნები.
- და მაინც, რამდენჯერ გავითამაშეთ ეს დიალოგი ? - კაცის ხმაში ნაღველი გამოკრთოდა.
- ძალიან ბევრჯერ და კიდევ ძალიან ბევრჯერ ვიზამთ ამას, რადგან უღმერთოდ ბევრს ეწევი, ვილი. - მის ხმაში კეკლუცობაც იყო და წყენანარევი საყვედურიც.
- რომ მივატოვო?
- ამას არ გააკეთებ. - მშვიდად მიუგო ქალმა და საკუთარ თავში ბოლომდე იყო დარწმუნებული.
- ასე გადაჭრით? ჩემი აზარტულობა დაგვიწყებია, ქალბატონო.
- ვილი, გიყვარვარ ?
- ნუ ცდილობ ჩემით მანიპულირებას, შენი სამანიპულირო კბილი მე კარგა ხანია გამოვიცვალე. - გაეცინა კაცს. თუმცა უნდოდა ეღრიალა, რომ უყვარდა, რომ მისი სიახლოვე სურდა, რომ არასდროს გაუშვებდა და რომ არაკაცი იყო.
- ყოველთვის წინასწარ როგორ უნდა იცოდე, რას ვიტყვი? - აწუწუნდა და ტუჩები დაბერა.
- ზედმეტად წუწუნა და ბუტია ხარ.
- შენ კიდევ ახმახი იდიოტი !
- რანაირად მელაპარაკები?
- როგორც მინდა, ისე !
- სიტუაციით სარგებლობ, არა ?
- შენ კი ძალიან ბევრს ეწევი, ვილი.
- მხოლოდ მაშინ რატომ მოდიხარ, როდესაც ვეწევი ? - უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა კაცმა.
- როცა ეწევი ხოლმე, სულ არ მოვდივარ.
- ჰომ იცი, რომ ჩემი დაბნევა არ გამოგივა ?
- მერე, რა? ყოველ ჯერზე ვცდი შენს დაბნევას, თუმცა მეეჭვება ამაზე მეტად შევძლო და თავგზა აგირიო. - ჩაეცინა ქალს და თავისი გრძელი, კუპრივით შავი თმა მოიქნია.
- რატომ მაგიჟებ? - თავისი ბინის კართან მისულმა ჰკითხა და მისი თმა თითებს შორის მოიქცია.
- იმიტომ, რომ ეს შენ გინდა, ვალერა. - ბროლივით კბილები გამოაჩინა ქალმა და მისი სახის ნაკვთები ულამაზეს ღიმილად დაიხატნენ.
- ლუ, ძალიან მომენატრე და ვიცი, რომ შენც. - ბინაში შევიდა და კედელს ააკრო. ვალერას ორმეტრიან სხეულში მომცრო ლუ ძალიან სასაცილოდ გამოიყურებოდა. კაცმა შუბლი შუბლს მიადო და ღრმად ჩაისუნთქა. - აქაც კი შემიძლია ვიგრძნო შენი სურნელი. შემიძლია ვიგრძნო შენი სულის ყველაზე ბნელი ემოციები, აქაც! - ცხვირის წვერი აეწვა კაცს და ხვდებოდა, სადაცაა მარილიან ცრემლთა ნაკადი მოასკდებოდა მის ჭაობისფერ თვალებს და ყველაფერს გააფუჭებდა. ამიტომ სწრაფად მოშორდა იქაურობას და ოთახში შევიდა.
მთელი ბინა სავსე იყო სხვდასხვა ფორმატის, აურის და მუხტის ერთი და იგივე ნახატებით, რომელიც ლუს სახეს, სხეულს, მიმიკას, ნაკვთებს ასახიერებდა. სადაც არ უნდა გაგეხედათ, ქალის თაფლისფერ მზერას თავს ვერ აარიდებდით. ვალერი კი ხატავდა ვნებიანად, აზარტულად, გიჟურად. გადმოსცემდა საკუთარ ემლციებს და ცდილობდა მათში ჩაეტია ლუს ემოციებიც. ირეალური გრძნობით გაჟღენთილი, არაადამოანური ემოციები, რომელნიც თავს ესხმოდნენ ქალს და ვალერი ამას აქაც კი გრძნობდა!
ხანდახან ბრაზი იმდენად მოაწვებოდა, რომ მის ამონთხევას თან ბოღმაც მოჰყვებოდა. არაფერს ნანობდა, ყველაფერს ზუსტად ისე გააკეთებდა, როგორც გააკეთა, მაგრამ… სურდა როგორც ლუ ამბობდა ხოლმე, სიკვდილის წინ მაინც ეგრძნო ბედნიერება წამით. და როდესაც ამ სურვილის მიზანმიმართულ მოზღვავებას გრძნობდა, მზად იყო გაენადგურებინა ყველაფერი, რაც კი ოდესმე შეექმნა და აკეთებდა კიდეც ამას. სათვალავი აერია მერამდენედ იწყებდა საკუთარი ბინის გავსებას ლუთი. თავისი ხელით გლეჯდა იმ ნახატებს, რომლებსაც ასე დაჰფოფინებდა ხოლმე თავს ლუ. ვალერისთვის კი ეს ყველაფერი უბრალოდ ტილო იყო. ტილო, რომელიც ვერასოდეს ასახავდა იმას, რაც სინამდვილეში იყო და ვერ გადმოსცემდა, თუ რას განიცდიდა, როდესაც ფიქრობდა და უმზერდა ამ ლამაზმანს.
მძიმედ მივიდა ტილოგადაფარებულ მოლბერტთან და ხატვა გააგრძელა. ასე ხდებოდა ხოლმე, ერთიანად ვერასდროს ხატავდა ამ ქალს. თითქოს ყველაფერი ორ სტადიად იყოფოდა. პირველ სტადიაზე ჯერ კიდევ ერთად იყვნენ, მეორე სტადიაზე კი მათ შორის გამჭვირვალე, მინის კედელი იყო აღმართული, რომელიც ვალერის წარმოდგენით არასოდეს ჩამოიშლებოდა.
და აი, ახლაც… დაასრულა ნახატი და ემოციები აღარ შერჩა. რამდენიმე საათი უმზერდა ასე გაშტერებით იმას, რაზეც ხარჯავდა მთელ დროს, ენერგიას და საკუთარ თავს. შემდეგ კი ერთი ხელის მოსმით ადგა და გაანადგურა ყველაფერი. ჰო, ისევ. ყველა ნახატი დახია და ერთმანეთის მიყოლებით დაწვა. უმზერდა ალს და გრძნობდა როგორ ფხაჭნიდა მის სულს რაღაც, რაღაც ამოუცნობი, სანატრელი და მიუწვდომელი.
ლუ კი ცარიელ ოთახში კედელთან იდგა. ხელებით კედელს მიყრდნობოდა და თავი ჩაეღუნა.
- უბრალოდ წადი, შენთვის ასე აჯობებს. - მშვიდი ხმით უთხრა ვალერიმ და იატაკზე დაჯდა.
- თუ შენთვის?! - ცოტაც და ბრაზი დაახრჩობდა ლუს.
- მუ მეკამათები.
- რატომ, ვილი ?! ჩვენ შეგვეძლო, მაშ, რატომ ?! - ცრემლი ვერ შეიკავა ქალმა.
- საქმეც მაგაშია, არ შეგვეძლო, ლუნა.
- სტყუი!
- როგორ გენებოს.
- ამაზრზენი ხარ ! მთელი არსებით მეზიზღები !
- აი, ხედავ ? შენც კი ვერ მოხვედი ჩემამდე და ვერ გაიგე.
- გაჩუმდი ! შენგან ასეთ უზნეო ტყუილებს ვერ ავიტან, ვილი ! - ღაპაღუპით მოსდიოდა ცრემლი ქალს, მაგრამ ვილი ვერაფერს გრძნობდა. საერთოდ ვერაფერს.
- მორჩი, ლუნა ! წადი და თვალთ აღარ დამენახო არასოდეს ! - თქვა და თვალები დახუჭა.
***
როცა გაახილა, ლუნა უკვე აღარ იყო იქ.
არც სხვაგან.
არც ერთი საათის,
თვის,
წლის შემდეგ.
ქალი წელიწადზე ბევრად მეტი ხანია რეალურად არ უნახავს. ჰო, ესაუბრებოდა, ეკამათებოდა, მაგრამ ეს არ იყო ლუ. უბრალლდ არ იყო ლუ.
ვალერის არ დაუხატავს, არ დაუწერია, არ შეუქმნია. ცხოვრობდა უდარდელად და საერთოდ აღარ ფიქრობდა ქალზე, რომლითაც სუნთქავდა. პიერს უხაროდა მეგობრის უდარდელობა, მაგრამ ხვდებოდა, ეს არ იყო იმ ვალერის დამახასიათებელი, რომელსაც იგი იმ ქალამდე იცნობდა.
წუხდა, მაგრამ ვერაფერს გახდებოდა. კაცი ჯიუტად არ აძლევდა უფლებას და საშუალებას, რომ ესაუბრათ.
ერთ დღეს კი კაცი გაუჩინარდა. აი, ასე უბრალოდ ! ადგა და გაუჩინარდა. პიერი ძალიან დიდხანს ეძებდა მას, თუმც უშედეგოდ. ადგილს ვერ პოულობდა ერთგული მეგობარი, რა ხერხი არ სცადა, მაგრამ ყოველი მისი მცდელობა კრახით სრულდებოდა. ბოლოს უკვე დარწმუნებული იყო, რომ ამქვეყნად მისი მეგობარი უკვე აღარ დადიოდა, ცოცხალთა რიგებში უკვე აღარ ეწერა.
ორიოდე თვის შემდეგ კი მოულოდნელად გამოჩნდა. დასუსტებულიყო და საკუთარ თავს არ ჰგავდა. ძველი ვალერის მხოლოდ ლანდი იყო დარჩენილი.
- ამაღამ მესტუმრე, გადავკრათ რამდენიმე. - მშრალად უპასუხა პიერის კითხვათა აჟიტირებულ კორიანტელს კაცმა და ბარიდან გაიძურწა. იტალიელი ბარმენი კი ცოტაც და ბოღმისგან გასკდებოდა. მზად იყო საბოლოოდ ეთქვა უარი ამ იდიოტზე, მაგრამ მაინც გადაწყვიტა მისულიყო. გული უგრძნობდა, რაღაც უნდა მომხდარიყო იმ დღეს.
და… არ შემცდარა. შევიდა ბინაში თუ არა, თვალი არაამქვეყნიური სილამაზის ქალმა მოსწყვიტა, რომელიც ვალერთან დახრილიყო და მდუღარე ცრემლებს აძლევდა უფლებას, რომ დაესერათ მისი სახე. ხელში წერილი ეჭირა, რომელიც მთელი ძალით ჩაებღუჯა და მისავათებულ ვალერის მთელი ტანით ეკრობოდა.
- მეზიზღები, მთელი არსებით მეზიზღები, ვილი. - ეჩურჩულებოდა ქალი და გულამოსკვნილი ტიროდა. ვალერი კი მხოლოდ დუმდა და იმდენად ძლიერად ეხუტებოდა ქალს, რომ ძვლების ხმასაც გაიგებდით მალე. - როგორ გაბედე, ვილი? როგორ გაბედე ამდენი დროის დაკარგვა? აღარ გამიშვა, ვილი. არც მე წავალ, უბრალოდ აღარ გამიშვა. - თქვა და მისი ბაგე მწველმა კოცნამ მოიცვა. ეს არ იყო უბრალო კოცნა. ეს იყო სამყაროს ინ-იანის საბოლოო შერწყმა, რომელსაც თავს ვერც ერთი უკვე ვერ დააღწევდა.

"არ უნდა ვწერდე ამას. არასდიდებით არ უნდა ვწერდე, მაგრამ უკვე მეათასე ფურცელს ვხევ, რომელიც ასე დავიწყე და იმედია ეს გაუძლებს ბოლომდე.
ვიცი ვინ ვარ და შენ ჩემზე უკეთაც კი იცი, მე ვინ ვარ. ზუსტად ამის გამო, უკან დავიხიე და დრო რომ უკან დაბრუნდეს, ახლაც იგივეს გავაკეთებდი. თუმცა ახლა სხვა დროა.
არაკაცი ვარ, იმიტომ, რომ ახლა შენ მე კი არა, სხვა გეხება. მაგრამ დამეფიცება, მე შენ გგრძნობ, ისინი კი ვერა. ვერც ერთ შენს ატომს ის ნაბიჭვრები ვერ აღიქვამენ, ისე როგორც მე. მე შენს სუნსაც კი ვგრძნობ ახლა, ჰო ასობით კილომეტრი გვაშორებს და მაინც, ყველა შენს ემოციას და იცი რა ? ეს გიჟური გრძნობა არ მინდა, რომ შენთანაც კი გავყო. უცნაურია არა ? მაგრამ ფაქტი.
მე და შენ ხორციელს დიდი ხანია გავცდით, მაგრამ შენ არ გაქვს უფლება ჩემს კუთვნილ შენ სხეულს ეხებოდე. არც გაქვს უფლება ის სხვას გაუყო და არ გაქვს უფლება იმისა, რომ ზედმეტად შეეხო კიდეც. იცი ეს რას ნიშნავს ? იმას, რომ სულით ხორცამდე ჩემი ხარ და ვერასდროს გახდები სხვისი.
რაც არ უნდა მოხდეს, ცხოვრებამ რამდენჯერაც არ უნდა გაგვაწნას სილა, მე და შენ მაინც ერთმანეთს ვეკუთვნით.
არ გეკითხები რას ფიქრობ.
ალბათ, როცა ამ წერილს წაიკითხავ, უკვე შენ გვერდით ვიქნები კიდეც, ერთმანეთის ალერსით დავტკბებით, მაგრამ უნდა დამეწერა.
არ გემშვიდობები, როცა ამ წერილს წაიკითხავ, გაკოცებ, გპირდები."

პ.ს. ამ ნაწარმოების ჟინი უკვე ძალიან დიდი ხანია მკლავს და აი, დადგა ნანატრი ჟამი.

ასევე დაგაინტერესებთ: