√დროს არასდროს სწყინდება სინანული გვაგრძნობინოს...მე არასდროს შემეძლო მესაუბრა ხმამაღლა გრძნობებზე,ისინი გონებაში იდგავდნენ ფესვებს...და როცა ჩემში წარმოიშვა ყველაზე მთავარი შეგრძნება სიყვარულის იმ ერთადერთის მიმართ დაბადებული გრძნობა-გონებას არ მივეცი უფლება მიეტანა გულამდე,ალბათ ასეც ხდება ხოლმე გაურკვევლობას თავადვე ვუქმნით ხანდახან საკუთარ თავს.
ერთი წლის წინ ათი წლის უნახავ საყვარელ მხარეს ვესტუმრე,სულ რამდენიმე დღით,იქ ჩასულმა გადავწყვიტე დამევლო ის ადგილები რომლებთანაც განსაკუთრებული მოგონებები მაკავშირებდა.ჩასვლისთანავე,იმ ღამესვე გავეშურე გარეთ ქუჩებში რათა არც ერთი წამი არ დამეკარგა...მივაბიჯებდი და ვიხსენებდი ძველ დროს...ბავშვობაში როცა აქ ყოფნის დროს სახეს ხელებში ვრგავდი და ოთახის სარკმლიდან ჩემს წინ ამაყად აზვირთებულ მთებს შევყურებდი მეგონა რომ სადღაც მიწის სიღრმეში ვიჯექი,მეფიქრებოდა რომ ეს სხვა სამყარო იყო,ხოლო როცა გზას ვადგებოდით და ვხედავდი როგორ ამოვდიოდით ამ სასიამოვნო გარემოდან და ვუერთდებოდით ხმაურიან ქალაქს,მინდებოდა თითოეულ გზად შემხვედრ ადამიანთან მივსულიყავი და მეთქვა მათთვის "ეს უნდა ნახოთ იქ რა კარგია"...ჩემთვის განსაკუთრებული იყო საათები რომლებსაც მდორედ მოსეირნე მდინარის ნაპირთან ვატარებდი,აჩემებულ ლოდზე ჩამოვჯდებოდი და ჩავყურებდი მწვანე,ჭაობისფერ მდინარეს რომელიც მის ზემოთ გადაფურცლული ცის სილურჯის ნაცვლად ნაპირის ზოლზე აშოლტილ ხეთა ტოტების ანარეკლს მასპინძლობდა,გულის სიღრმეს უხსნიდა სუსტ ტოტებზე დაკიდებულ ფარატინა ფოთლების ფურცლებს,რაკრაკებდა მდინარის ხმა და ამ დროს მე არ მესმოდა შრიალი ფოთლების,სულ ვფიქრობდი |
არასასურველი მესამე შვილი აღმოვჩნდი ჩემი ოჯახისთვის..
სიღატაკე...
სიცივე...
ქუჩა...
შიმშილი..
ცემა..
მოკლე მონახაზი ჩემი ბავშვობისა.
არც იმდენად გამიმართლა ცხოვრებაში,რომ ნაგავსაყრელზე დატოვებული 25 წლის უკან ვინმე შეძლებულ და თბილ ადამიანს ვეპოვნე,პირიქით..ჩემი უფროსი მარინა,როგორც მასე ვეძახდით ზედმეტად მკაცრი და მომთხოვნი იყო,ქუჩაში გვაიძულებდა მოწყალების თხოვნას და ყველა ფულს გვართმევდა დღის ბოლოს რასაც კი ვაგროვებდით..მზიანი დღეც კი ნაცრისფერი იყო..მეც მინდოდა ბავშვობა,მეც მინდოდა ხალისი ცხოვრების..მეც მინდოდა ოჯახი და საბანი რომ მქონოდა..თუმცა მიტოვებულ შენობაში,კარდონებით გაშლილ საწოლზე ისხდნენ ნინი და გიორგი,ძველ პურს ერთმანეთს უნაწილებდნენ და ოცნებობდნენ..ოცნებობდნენ მომავალზე... |
23ოქტომბერი... ის დღე რომ არა...
მანქანა მიაპობდა წვიმით დასველებულ გზას სადაც ცოლ-ქმარი ისხდნენ ორ მოზარდ ბავშვთან ერთად
- ამირან ცოტა ნელა ატარე, სიფრთხილეს თავი არ სტკივა- ეჯუჯღუნებოდა მზია
- მზია, ქალო იქნებ დამშვიდდე რა უნდა მოხდეს
- არ ვიცი... იმაზე მეტი მტერი გვყავს ვიდრე გგონია, გული რაღაც ცუდს მიგრძნობს
- დამშვიდდი, მშვიდობით ჩავალთ სახლში- ამშვიდებდა ამირანი ცოლს. უკანა სავარძელზე კი და-ძმა ენას არ აჩუმებდა
- სებე მაგ ენას თუ არ გააჩუმებ ამოგაძრობ იცოდე- ცოფებს ყრიდა გოგო
- ვის აშინებ კატერინა?- იწვევდა სებე
- აი დღეს დაბადების დღე მაქვს და ნერვებს არ ავიშლი რაა, მამაა უთხარი რომ ხვალ წავიდეთ კინოში; არ მომყვება და აქეთ მაშაყირებს კიდეც- მამას თავს აცოდებდა და თან თავის ძმას ეჯღანებოდა
-რა გჭირთ, ხალხმა რომ შემოგხედოთ ბაღის ბავშვები ეგონებით, ერთი უნივერსიტეტში მოეწყო მეორე კიდე მეორე კურსზეა და ვერ დასერიოზულდით ხო - იცინოდა ამირანი
- ნეტა ვის გვანან საინტერესოა- ხელები გადაიჯვარედინა მზიამ
- ნუ მკბენ ცოლო მაინც არ მეტკინება- ცოლს გადახედა ამირანმა
- გზას უყურე ამირან, ძალიან სწრაფად მიდიხარ ცოტა შეუნელე- საყვედურს საყვედურზე აძლევდა ქმარს
- კარგი ხო ოღონდ შენ დამშვიდდი- დაჰყვა ცოლის ნებას და მანქანის შენელებას ეცადა მაგრამ ამაოდ, უეცრად შიშმა აიტანა მაგრამ არ იმჩნევდა არ უნდოდა მათი განერვიულება. მანქანა კი სულ უფრო სწრაფად მიაპობდა გზას
- ჯანდაბა- შეიკურთხა ამირანმა- ბავშვებო აქ ცუდი მოსახვევია... გაიკეთეთ ღვედი და კარგად მოეჭიდეთ რამეს
- რა ხდება? სადმე გადაფრენას ხოარ ვაპირებთ-გაიხუმრა სებემ მაგრამ მამის გამომეტყველებაზე მიხვდა რომ რაღაც ცუდი მოხდებოდა, რაღაც ძალიან ცუდი
- ამირან... - ხმა ჩაუწყდა მზიას |
- რაო?! - ელვის სისწრაფით მოვწყდი საზურგეს. თვალები იმხელაზე ვჭყლიტე, მეგონა გადმომცვივდებოდა. ნერწყვიც დამიშრა, რომ ერთიანად ამწვარი ყელი დამესველებინა. ქეროლს მივშტერებოდი და ნელ-ნელა სუნთქვა მიხშირდებოდა.რაღაცას მეუბნებოდა კიდევ, მაგრამ არაფერი მესმოდა. "შენს გარდა ამ საქმეს ვერავის ვანდობ" ამომიტივტივდა გონებაში და საჭეს გაშლილი მტევანი მთელი ძალით დავარტყი. ჩემს გვერდით მჯდარი ქერა შეკრთა, თუმცა ახლა მისი დაწყნარების თავი ნამდვილად არ მქონდა.
- ჯანდაბა ბლეიკ! ჯანდაბა!
|
ღამის ოთხი საათი სრულდებოდა, მაშინ როცა ყველას ეძინა, საოპერაციოში ექიმები ცდილობდნენ დაეხსნათ სიკვდილის ბრჭყალებიდან კიდევ ერთი სიცოცხლე.
უმძიმეს მდგომარეობაში იყო ახალგაზრდა პაციენტი და ოპერაციაც გართულებებით მიმდინარეობდა, ორჯელ გაუჩერდა გული, რამდენჯერმე სისხლის ჩაღვრის საშიშროებაც გაჩნდა ორგანიზმში.
სიკვდილის სუნით გაჟღენთილ თითქმის ცარიელ დერეფანში, კედელზე მიყრდნობილი სასოწარკვეთილი ქალი ძლივს წარმითქვავდა ლოცვას, ცრემლგამშრალი და ხმაწასული,
-გადამირჩინეთთ,არ დამღუპოთ-ნერვიულად ირწეოდა და ხელში მოქცულ ცისფერ პერანგს ყნოსავდა..
-დე გთხოვვ, წყალი მაინც დალიე, კარგად იქნება, აი ნახავ აქედანაც დააღწევს თავს გადარეული ვაჩე, რომ გაიღვიძებს ვეჩხუბები, ასე რომ გვანერვიულა, ძალიან ვეჩხუბები- სუსტი მკლავები მოხვია გოგონამ კუთხეში ჩაკეცილ ქალს და თავზე აკოცა და ცრემლები წამოუვიდა.
-გამოიღვიძებს... კარგად იქნებაა...
|
„სიყვარულის მიზეზმი მხოლოდ სიყვარულია !“
არ არსებობს დედამიწაზე იმდენად მრავალფეროვანი საგანი როგორიც სიყვარულია . იგი მარიონეტად აქცევს ადამიანს , მის ფიქრებსა და ქმედებებს აკონტროლებს სრულიად ამოუცნობს ხდის . ამსხვრევს ყველა კედელს, ლახავს ყველა ბარიერს და სულში გადგმული ფესვებით სამუდამოდ რჩება მთელს არსებაში.
ღიმილიანი სახით უყურებდა საყვარელ ბიჭს . ვერაფერს ამჩნევდა , მხოლოდ მას ხედავდა და ზოგჯერ თავს აიულებდა მზერის სხვა რომელიმე საგანზე გადატანას. არ ესმოდა, ვერ აღიქვამდა , სამყაროს იყო მოწყვეტილი და უბრალოდ ტკბებოდა თვეების შემდეგ სამშობლოში დაბრუნებული სიყვარულის ცქერით. მანამ დაფარფატებდა ბედნიერი სანამ ეს უკანასკნელი ფეხზე არ წამოდგა და მოულოდნელად გამოჩენილ უცნობი გოგონა არ წარუდგინდა მრავალრიცხოვან სამეგობროსა და ოჯახისწევრებს
-გაიცანით ჩემი საცოლე გვანცა ვეკუა - აჩქარებული გულისცემა ნელ-ნელა შენელდა და ბოლოს გაჩერდა. სახიდან ჩამოერეცხა ღიმილი და იგრძნო შინაგანი ტკივილი,რომელიც მთელს სხეულს მოედო. ქაოსი იყო ირგვლივ, ყველა გაოცებული უყურებდა წყვილს, არავინ იცნობდა , გოგონას რომელიც ასე ამაყად იდგა ბიჭის გვერდით. თავადაც არ იცნობდა , მისი უამრავი მეგობარი გოგონა ჰყავდა ნანახი , ყველა ვისაც კი
|
ყველა ადამიანის ისტორა სადღაციწყება და სადღაც მთავრდება. გადამწყვეტ წამშ ვგრძნობთ, რომ აი ახლა, სწორედ ახლა შეიცვლება ჩვენი ცხოვრება და ახალი ეტაპზე გადავალთ. ჩემი ისტორია არ ვიცი როდის დაიწყო, რაც თავი მახსოვს სულ ასეა. ყოველ წამს ცხოვრების ახალ საფეხურზე მივძვრები და არ ვიცი საიდან იწყება ან სად მთავრდება. |
-ვაიმეეეეე
-რახდება ნიცა,რა გაყვირებს?
-ვაიმე დედაა,პასუხებიი
-სასწრაფოდ ნახე
-ოხ ,ღმერთოო ოღონდ ეს არაა
-კარგი დეე მშვენიერია მერე რა რომ ბიზნესზე ვერ მოხვდი,ეს ფაკულტეტიც ხომ მოგწონდა
-მთელი ცხოვრებ მანდ მინდოდა და ახლა საერთოდ სხვაგან აღმოვჩნდი,არაუშავს ალბათ ასე მეწერა |
თვალებს ვახელ და საოცარ სიმსუბუქეს ვგრძნობ, უწონობას განვიცდი. ასეთ ადგილას არასოდეს მოვხვედრილვარ. ირგვლივ პლანეტების გაუჩერებელი მოძრაობა, ქარები და შიშინია. ხმაც უცნაური ჩამესმის. ამგვარი ჯერ არაფერი გამიგონია. თითქოს უზარმაზარ სივრცეში გავიჭერი და პლანეტების, ვარსკვლავების და სხვადასხვა ციური სხეულების ტრიალში ადგილს ვერ ვპოულობ. გონება ისეთი თავისუფალია, თითქოს მეხსიერების ველი ალესილი ცელით გამიკაფეს და მხოლოდ ალაგ-ალაგ, შეცდომით ან განგებ შემორჩა ძირეული ფრაგმენტები. შიში? |
მერე შენ დაიწყე - შეგიყვარდი.
***
სამყაროში არსებობს ძალა, რომელიც ყველაფერს აკონტროლებს და პატარა ხორბლის მარცვლისხელა მუხტი ყველა ადამიანშია. მთავარია - შენმა უარყოფითმა თავისი დადებითი იპოვოს, ან, პირიქით, მაგრამ წარღვნა იწყება მაშინ, თუკი ორივე ერთნაირია.
მაღლა გადაწყვიტეს, რომ სიმარტოვეს ჩვენთან არ უნდა და როგორც წესი, გაგრძელებაც მარტივი მისახვედრია, როცა თეზისი თითქმის არგუმენტირებულად გაქვს დასაბუთებული. ფაქტობრივად, გავლილი მანძილი უდრის დროისა და სიჩქარის ნამრავლს და ისე, ფიზიკა ძალიან კარგი რამეა იმიტომ, რომ ამ წუთს, ზუსტად ამ ფორმულით ვცხოვრობ. |
« 1 2 ... 8 9 10 11 12 ... 21 22 » |
