ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა ჩემი მშობლები ავტო ავარიაში დაიღუპნენ.მე და ჩემმა ძმამ მაშინ მშობლებიც დავკარგეთ და მშობლებთან ერთად ცხოვრებაც.ვერ ვიტყვი მდიდრები ვიყავითთქო მაგრამ,მამას პატარა ბიზნესი ჰქონდა,ყოველთვის ბრენდი გვეცვა,ნორმალურ საკვებს ვიკვებებოდით და რაც მთავარია სიყვარული სუფევდა სახლში.რომ არა ის ბედნიერი დღეები რაც გამოვიარე ვერანაირად ვერ გავუძლებდი ამხელა ტკივილს...მეურვეობა მამას ბიძაშვილს დაეკისრა რადგან სხვა ნათესავი არავინ გვყავდა.ნამდვილი ურჩხულები არიან.სხვის დასანახავად ვითომ ზრუნავენ ვუყვარვართ მაგრამ როგორცკი სახლის კარი,იხურება მაშინვე იწყება უაზრო ჩხუბი ნახევრად შიმშილი და ნამდვილი ჯოჯოხეთი.მათ გულს ვერაფრით ვერ ვიგებთ.რომ არა გიო ალბათ თავსავკი მოვიკლავდი.მაგრამ რა ვუყო?ჯერ ის ვერ გაუგია დედა და მამა სად არიან რატომ აღარ მოდიან და მერე ის რომ უაზროდ ეჩხუბებიან.ამხელა დარტყმას ვერ მივაყენებ უჩემოდ ვეღარ გავზრდი.სულ რაღაც 8თვეში მე სრულწლოვანი ვხვდები და ვიბრძოლებ რომ მეურვეობა მე მოვიპოვო და ამ დესპოტებს მოვაშორო.მამას ბიზნესი ხომ ჩაიგდეს ხელში და გაანადგურეს,ახლა სასწრაფოდ ფული უნდათ და თურქეთში მიშვებენ სამუშაოდ.მე ვიუარე რათქმაუნდა გიოს მარტო ვერ დავტოვებთქო მაგრამ დამემუქრნენ მაშინ გიოს გავყიდით და ფულს იქიდან ავიღებთო,სხვა გზა არამაქვს როგორმე უნდა გავუძლო 8თვე.ცოტას ფულს დავაგროვებ,მამამ ანაბარიც გამიხსნა სადაც სწავლის ფულს აგროვებდა და 18წლოს რომ ვიქნები მეთვითონ ავიღებ.სადმე ვიქირავებ ბინას და მშვიდ გარემოში გავზრდი გიოს.საბრალო ჯერ 4წლისაა და ამხელა დარტყმააქვს უკვე მიყენებული ცხოვრებისგან.ამ წამს ისე მშვიდადდ სძინავს ჩემს მკლავებში,ღმერთო რა უსუსურია როგორ დავტოვებ,რომ გაიღვიძებს და აქ აღარ დავხვდები რას იზამს?მაგრად ვიხუტებ ვკოცნი ვკოცნი მაგრამ ვერ ვძღები.კარები იღება და იმ დესპოტიდან ერთერთი,ლილი შემოდის.
-გეყოფა მაგის ფერება დროა.ანზორი გაგიყვანს აეროპირტში,დროზე ადექი.
სისინებს,ბოროტულად.მე ჩემს ძმას კიდევ ერთხელ მაგრად ვკოცნი და ოთახიდან გავდივარ.
-ხომ გახსოვს რაც გითხარით?
ნერვიულად,მობეზრებული თვალებს ვატრიალებ და ტირილისგან ამომჯდარი ვოხრავ.
-მახსოვს ანზორი!როგორცკი ჩავალ იქ ვიღაც ქალი დამხვდება და გავყვები მას.
-ჰო მამაშენზე მეტი ჭკუა მაინც გაქვს.
სიბრაზისგან ვწითლდები და სადაცაა გავსკდები.
-არ გაბედო და მამა ასე აღარ მოიხსენიო.
-ნუ ტლიკინებ!წამოდი და დანარჩენს მანქანაში აგიხსნი.
გიოს მისაღებიდან თვალს კიდევ ერთხელ ვავლებ და ლილის ვემუქრები.
-რომ გავიგო...გიოს ხელს თუ დააკარებთ რომელიმე იცოდეთ!არ გამოგიგზავნით ფულს.
ბოროტულად ეცინება ხელს მკრავს და მესისინება.
-მიდი,მიდი დროზე.არ გამოგზავნი და გავყიდით ამ შენს ლაწირაკს და ეგაა.ხომ იცი ლუიზას თვალი ისედაც უჭირავს იშვილებს და წავლენ საზღვარ გარეთ ქე დარჩები მარტო ამ შენს გიოს გარეშე.ასე რომ კეთილი ინებე,იმუშავე და გვარჩინე.
გაცეცხლებული ჩავრბივარ კიბეზე და მანქანაში ვჯდები.რა გახარებულები არიან...ხანდახან ჩემს მშობლებზეც ვბრაზდები ერთერთი მაინც გადარჩენილიყო ამ დღეში ხომ არ ვიქნებოდით.
-...გესმის!
ფიქრებში მეაჭრება ნუგზარის ყვირილი.
-რა!
-პირველ ხელფას რომ აიღებ იმ ქალს მისცემ ნახევარს.ასე გვითხრა 700დოლარი ექნებაო.ვიღაც მოხუცს უნდა უარო.ხომ გეხერხება პამპერსების ცვლა.
ბოროტად იცინის და მანქანას აჩერებ.
-პამპერსის ცვლა უფო სასიამოვნო იქნება ვიდრე თქვენნაირი დესპოტების ყურება და მოსმენა.
კბილს ვკრავ მეც.სანაცვლოდ თავში წამორტყმას ვიღებ და ბრძანებას რომ მანქანიდან გადმოვეთრიო.
აეროპორტში ვიღაც კაცს მაბარებს მინდობილობით რომ გადავკვეთო საზღვარი.ვითომ მოსიყვარულე,მეხვევა და ყურში იმ ყველაფერს მჩურჩულობს და მახსენებს რაც უნდა ვქნა.თვითმფრინავში ვჯდები და ჩემს ბოღმას გასაქანს ვაძლევ.
ოხ როგორ მძულს,მეზიზღება ეს კაცი და მისი ალქაჯი ცოლიც.როდის გავა 8თვე.სულ იმას ვიცნებობ წარმატებული გავხდე და მაგათ ვაზღვევინო მინდა ჩემს ფეხებთან რათხმული ვნახო.მინდა იმ თვითოეული ცრემლისთვის ვაზღვევინო რაც მე და გიომ ვღვარეთ.გიოს გახსენებაზე გული რაღაცნაირად მეკუმშება.სხეული მიცახცახებს.ვინ ჩაიკრავს გულში?ვინ მოეფერება და დააწყნარებს დედა რომ მოენატრება?ახლა მეც მოვენატრები როგორ ავუხსნა ბავშვს რომ მივატოვე.მაპატიებს?მე ხომ სულ იმას ვპირდებოდი რომ არასდროს მივატოვებდი.რა ვქნა რა გავაკეთო.საპირფარეშომდე ძლივს მივდივარ კარებს ვკეტსვ და ქვითინს ვიწყებ...არ ვიცი რამდენი ხანია ვარ აქ.კარზე მიკაკუნებს ვიღაც მეკითხება კარგათ ვარ თუბარა.მეც შედარებით მშვიდად ვპასუხობ "დიახ"ს სახეზე წყალს ვისხამ და ჩემს ადგილს ვუბრუნდები.
აეროპორტში ვიღაც ქალი მხვდება მიღიმის,და მათვალიერებს თავიდან ბოლომდე.
-ოჰოო კაი ჯიშიანი ბავშვი ყოფილხარ.არ მეგონა ასეთი ლამაზი თუ იქნებოდი.იცი რა მე მოხუცთან უნდა გამეში მაგრამ გადავიფიქრე.მოახკედ გაგიშვებ.რაგქვია?
ამ ყველაფერს თითქოს თავისით ამბობს ისე თან თვალს არ მაშორებს თავიდან ფეხებამდე მათვალიერებს.
-ნიტა.
-ნიტა.მე მარინე და ნუ ჩამოგტირის ეგ სახე მაგარ სამსახურს მაძლევ.ოღონდ გზა გვეცვლება ადანადან სტამბულში გადავფრინდებით და ეგაა.სტამბულის მერთან წახვალ სამუშაოდ სუფრის გაშლა ხომ იცი.
ირონიულად მიღიმის და წინ მიდის.
-ჩემთვის მნიშვნელობა არაა სად ვიმუშავებ მთავარია ფული ავიღო.
ვებუზღუნები.რატომღაც არ მომდის ეს ქალი თვალში.თუმცა სიმართლე ვთქვი რა მნიშვნელობააქვს დამლაგებელი ვიქნები თუ მოხუცს მოვუვლი მთავარია ფული ავიღო ომათ ვუგზავნო და ცოტა ჩემთვისაც დავაგროვო რომ გიო დავიხსნა.ნეტა თუ გაიღვიძა?ალბათ ჰო და სავარაუდოდ უკვე ტირის მე რომ ვერ მხედავს.მის გახსენებაზე გული კიდევ იმ უცნაურობას აკეთებს თითქოს ნელდება და ამავდროულად გაორმაგებულად იწყებს ფეთქვას...
სტამბულშიც ჩავფტინდით და სავარაუდოდ მერთანაც მივედით.მანქანაში უნიფორმას მესვრის და მეუბნება რომ გამოვიცვალო.მისი ტონი აღარ მომწონს ისე აგრესიული და ცივი გახდა.სასწრაფოდ ვიცმევ და მანქანის კარს ვაღებ გადასასვლელად რომ მკლავში ძლიერად მავლებს ხელს და მივყავარ.ტკივილისგან სახე მემანჭება თუმცა იმდენად დაბნეული ვარ არცკი ვეუბნევი რომ გამიშვას.შესასვლელში უამრავი დაცვის ბიჭები დგანან.ერთერთს ეუბნევა რომ ბოსი დაუძახონ.ის პერანგის მანჟეტში დამაგრებულ აპარატში რაღაცას ჩურჩულობს ისე რომ თვალს არ მწყვეტს.ჯანდაბა გული საშინელ ფეთქვას იწყებს და ვხვდები აქ დასალაგებლად არავის მოვუყვანივარ.ვიღაც 50 წლამდე სოლიდურად ჩაცმული მამაკაცი მოდის და ყველა დაცვის წევრი უცნაურად წრიალს იწყებს,მარინაც ნერვიულად ერთი ფეხიდან მეორეზე ინაცვლებს ეყრდნობა და მკლავზე უფრო ძლიერად მიჭერს თუმცა ალბათ ვერც ხვდება რას აკეთებ.თვალებით ერთმანეთს რაღაცას ანიშნებენ და თავს უკრავენ.მარინეს იმ დაცვის წევრთან მიმათრევს და მაფრთხილებს რომ არ გავინძრე ადგილიდან თვითონ კი ბოსს მიყვება უკან.ბოსიც მიდის,გვერდიდან მათვალიერებს და თან რაღაცას ელაპარაკება.როგორცკი თვალს ეფარებიან და დაცვის ბიჭებიც შედარებით დუნდებიან.მაშინვე გავრბივარ,გავრბივარ უკან მოუხედავად და არც კი ვიცი ვინმე მომსდევს თუ არა,ან საერთოდ ვის გავურბივარ.ან რახდება ჩემს თავს.გული ყელთან მებჯინება ფეხებიც მეკვეთება და რომ არ წავიქცე იქვე მიტოვებულ შენობაში შევდივარ და მუხლებზე ვეცემი.შიში სასოწარკვეთა სიძულვილი ერთდროულად მეჯახება ტვინზე და ღრიალი მივარდება,ორივე ხელს პირზე ვიფარებ რომ როგორმე ჩავახშო ჩემი ხმა რომ არავინ გაიგოს.შედარებით ვწყნარდები ისისაა გზის გაგრძელებას ვაპირებ რომ ის დაცვის წევრი თავზე მადგება თმაზე ხელს მავლებს და მათრევს.სიმწრისგან შიშისგან ისე ვკივივარ ჩემი კიარა სხვისგანაც არ გამიგია მსგავსი ხმა.არაამქვეყნიური ბგერები ამომდის პირიდან და შველას ვითხოვ მაგრამ ამაოდ.ბოსის ფეხებთან მაგდებს და ერთი ნაბიჯით მშორდება.ბოსი წამოდგომაში მეხმარება და როგორცკი ფეხზე ვდგები ლოყაზე ძლიერ ტკივილს ვგრძნობ წონასწორობას ვკარგავ და რომ არა ის დაცვა რომელიც ჩემს უკან დგას ისევ დავეცემი.უნებლიედ ხელი ლოყაზე მიმაქვს საშინლად მიბჟუის და მიხურს.მარინეს გაკაპასებული წივილი მარკვევს
-შე ლაწირაკო როგორ გაბედე და გაიქეცი.შე პატარა ბო...ო.შე...
ხელი წამოიღო დასარტყმელად მაგრამ ბოსის ყვირილი უშეშებს ჰაერში.
-გეყოფა!დალურჯებული არაფერში მჭირდება.
ჩემსკენ მოდის კიდევ ერთხელ მათვალიერებს ხელს სწევს და ლოყაზე მისვამს.ტკივილისგან და მის შეხებისგან ვცბები და უნებლიედ უკან ვიხევ
-ურჩი ხარ,ლამაზი.უკვე ვიცი ვისავ შევთავაზებ შენს თავს.შინაგანის მინისტრი გიჟდება ურჩ ქალებზე და თან ქართველებზე.
ბოროტად იღიმის და ხელებს ერთმანეთს უხახუნებს.
-მუსტადა!წაიყვანე(საათს უკვირდება)2საათი გაქვს ყველაფერი აუზსენი და მოამზადე...და თითი არ დააკარო გასაგებია!
ბოლო ფრაზას ავის მომასწავლებლად მკაცრად ამბობს და მარინას უბრუნდეაბ.
მე მუსტაფა მიმათრევს.ოთახში შევყავარ,საწოლზე მაგდებს თმაში ხელს მავლებს და მაღლა მაწევინებს.იხრება თმაზე მყნოსავს და თვალები სიამოვნებისგან ეხუჭება.
შიშისგან გული ლამის გასკდეს.
-ოხ როგორ სიამოვნებით დავტკბებოდი შენით....მომისმინე.ახალიხარ ახლებში კარგათ იხდია.მერე მოძველდები და აქედანაც მიგაბრძანებთ.ჩემი რჩევაა ჭკვიანად მოიქეცი რაც უფრო დიდხანს იქნები შენთვის კარგი იქნება.
ხელს ვევლებ ხელზე რომ თავი განვითავისუფლო მაგრამ ის უფრო ძლიერად მქაჩავს და თავისკენ მიზიდავს.შუბლზე ლოყებზე გიჟივით მკოცნიდმს.ცდილობს ტუჩებსაც მიწვდეს მაგრამ ამ დროს კარი იღება და ბოსი შემოდის.მუსტაფა შეცბუნებული დგება და ტანსაცმელს უაზროდ ისწორებს.
-ხომ გითხარი თითი არ დააკაროთქო.შე სი....ო
ბოლოხმამდე გაცეცხლებული უყვირის და სავარაუდოდ აგინებს მე ამდენი არ მესმის.კი ვისწავლე თურქული მაგრამ გინება ნამდვილად არა.
-ის ქალიშვილია შვილო...ხომ იცი რამხელა ფულს ავიღებთ.აი ხვალ კი ისიამოვნე თუ გინდა.
შედარებით მშვიდად ეუბნევა.
-ახლა კი მოაწესრიგე და ესენი ჩააცვი.
ცელოფანს საწოლზე აგდებს და გასვლას აპირებს.მე ამ ყველაფრისგან ამ მონასმენით გულის რევის სპაზმა მაწვება და პირდაპირ მის ფეხებთან გულს ვირევ.ის თმაზე ხელს მისმევს.
-შენ ისეთი ნადავლიხარ ამასაც გაპატიებ.მუსტაფა.მოაწესრიგე ჩქარა.
-კარგი მამა.მივხედავ არ ინერვიულო.
რობოტივით ვაკეთებ იმ ყველაფერს რასაც მიბრძანებს.შხაპის შემდეგ მაძალებს რაღაც გამჭირვალე ნაჭრის ნაკუწი ჩავიცვა.ვემუდარები გამიშვას მაგრამ არც კი მისმენს.თავის საქმეს ასრულებს მემუქრება რომ ჭკვიანად მოვიქცე.რადგან აქ ელიტის წამომადგენლები დადიან და არა ჩვეულებრივი ხალხი და, გადის.იქვე კედელზე ვეყუდები ვეშვები და ოთხად ვიკუნტები.ცრემლების ტალღა თვალებზე მეჯახება და ვტირი.ვტირი ჩემს ბავშვობას ვტირი ჩემს მშობლებს ჩემს შიშს და გაურკვევლობას.ჩემს ძმას ვტირი.ვიცი იმ ყველაფრის მერე რაც თავს დამატყდება სიცოცხლე გიოს გამოცკი აღარ მენდომება...ან უნდა კი ასეთი და მის გვერდით?მას ძლიერი ქალი უნდა რომ დედობა გაუწიოს.ჩემნაირი უსუსური უნიათო და განადგურებული რას უზამს?იქნებ გააშვილონ...ამასაც დავთანხმდები რომ ვიცოდე დარწმუნებული რომ ვიყო როგორც შვილი ისე რომ უნდოდეთ იმ დესპოტების გადამკიდე უკვე ვეღარავის ვენდობი,იქნებ ისიც ასე უნდა აწამონ.ღმერთო არა ოღონდ გიო არა გთხოვ.დედა მამა დამეცმარეთ გთხოვთ...როგორ გავიქცე აქედან?როგორ დავაღწიო თავი?ვქვითინებ სხეული მითრთის...უცებ სახელური იწევა საკეტი ჩხარულით იღება და ვიღაც შემოდის.ჩამრთველს რთავს და ფლუესცენსიური სინათლე ნელა და ზუზუნით ირთვება.კარი მის ზურგს უკან ისევ იხურება და ნელი და აუჩქარებელი მსუბუქი ნაბიჯებით ჩემსკენ ეშვება.ჩემს წინ ჩერდება და მაკვირდება.მშვიდათ ნიტა დაწყნარდი.ნიტა...მკლავზე ხელს მავლებს და მაყენებს,ცდილობს ხელი მომაცილოს სახიდან რომელიც ჯიუტად მაქვს აფარებული და არაფრის დიდებით არ ვიღებ.ვგრძნობ ჩემსკენ როგორ იხრება,კისერთან მის ცხელ ჰაერს ვგრძნობ...მისი ტუჩების შეხება პიკია.არსაიდან მოზღვავებული ენერგია მთელი ძალით მეჯახება მთელს სხეულში და მეც ვერ ვაანალიზებ ისე ძლიერად და სწრაფად ვარტყამ სახეში.ახლად ნასწავლ თურქულს ძლივს ვუბამ თავს და კბილებში ვცრი
-არ გაბედო და არ შემეხო მეორედ.
ვუყურებ,აღტაცება გაოცება და ბრაზიცკი ერთდროულად ესახება.წამოს მეასედში მვარდება და ახლა ტუჩებზე მკოცნის.თვითონვე მცილდება და ისევ გაოცებული თითქოს საკუთარ თავში რაღაცის ახსნას ეძებს დაბნეული თვალებს ახამხამებს.მე ისევ სილას ვაწნი.ამის მეტს ვერც ვერაფერს ვერ ვაკეთებ ჩემი დამცავ მექანიზმად მიმუშავდება.
მოულოდნელად ხელს მკრავს,ზურგით კედელს ვეჯახები,ხელებით ხელებს მიჭერს თავს ზემოდ მაწევინებს და ზედ მეკვრება,ცდილობს ისევ მაკოცოს მაგრამ მე ვყვირი თავს ვაქნევ და ზედ ვეჯახები რამენაირად წონასწორობა დავაკარგვინო და იქნებ გავიქცე.ღმერთო მიშველე დამეხმარე გთხოვთ!უცბათ კარი იღება და ბოსს ვხედავ რომელიც შეშინებული და გაოცებული გვიყურებს.
-ბატონო...თქვენ....თქვენ...ბატონო...ოთახი შეგეშალათ.
სწრაფად მშორდება და მე ძალა გამოცლილი ვიკეცები.
-გთხოვთ...გთხოვთ...გამიშვით გთხოვთ.
რუტინასავით ვიმეორებ ერთდაიგივეს.
-ბატონო...ბოდიშს გიხდით თუ ამ პატარა ბო...ა,გაგაბრაზათ.
ა ლა ამ არაადამიანურ სიტვაციაში რომ არ ვიყო გულიანად გადავიხარხარებდი ისე დამფრთხალი ხმააქვს ამ არაკაცცს.თავს ვწევ რომ შევხედო და დავინახო რა სახეაქვს,სახეზეც იგივე შიში ესახება რაც ხმაზე.შემდეგ ჩემს წინ მდგომს ვაკვირდები.რა ახალგაზრდაა ეს არამგონია მინისტრი იყოს.რა აშენებს ასე?ამის რატომ ეშინია?!
-ბატონო მეთვითონ მიგაცილებთ თქვენს ოთახამდე.
-მე...ეს მინდა.
არა გთხოვ წადი წაეთრიე გაყევი.
-რა თქვით?!კი მაგრამ...
-ეს ქალი მინდა რამე პრობლემაა!
ისეთი ხმით წარმოსთქვა,მხრებშიც გაიშალა და დაიბრუნა განდიდების მანიით შებყრობილი,მოგოლის თუ მბრძანებების მოყვარულის იერი.თითქოს თავის ტყავში ჩაჯდა.ბოსიც უფრო მეტად დამფრთხალი და გაოგნებული ჯერ მე მერე ახალგაზრდას და ისევ მე მიყურებს.უსიტყვოდ თავს უქნევს და კარებს უკან უჩინარდება.ისევ მარტონი ვრჩებით.
-ადექი და საწოლზე დაწექი.
მისი ბრძანება მაკრთობს.
-არა.და საწრთოდ მგონი შენ შეგეშალა ოთახიო გითხრეს.მოშორდი აქედან,გაეთრიე!
-სანამ კაი ხასიათზევარ გირჩევ ადგე და შენი ფეხით მიხვიდე საწოლთან.
-რო არა რა.რას მიზავ?
-აი ამას.
ხელში მიტაცებს ლოგინზე მაგდებს და ზემოდან ხარბათ დამცქერის.მე შეშინებული მეორე მხრიდან ისევ გადავდივარ საწოლიდან.
-არ გაბედო და არ მომეკარო მეთქი გესმის!თორემ მოგკლავ,ყველას მოგკლავთ.
მისი ხარხარი მაკრთობს.
-შეენ?!შენისთანა სიფრიფანმა და სასოწარკვეთილმა რა უნდა მიყოს?
-გთხოვ წადი.მომშორდი.
ფეხი ფეხზე იდებს შარვლიდან უხილავ მტვერს იბერტყავს და ირონიულად მომჩერებია.
-იცი რამხელა ფული მაქვს გადახდილი შენში?მერე და რომ წავიდე ვინ ამინაზღაურებს ?
-ნაგავო!შენ ჩემში კიარა იმ ვიღაცაში გაქვს გადახდილი ასე რომ აქ დროს ტყუილად კარგავ.
-მართალი ხარ.ფული სხვაში გადავიხადე მაგრამ მე შენ მომეწონე რაღაცნაირად დღეს ურჩობის ხასიათზე ვარ.და საერთოდ ასე უკარებას როლს დიდხანს გააგრძელებ?იქნებ საქმეს შევქცეოდით.
არ გაბედო და ხელი არ დამაკარო პირუტყვო.
-თუ ამხელა ფული გაქვს აქ რა გინდ?ვინმე ვერ ნახე?
ის ცბება მაგრამ თავს არ ყიდის.
-გამოგიტყდები და თქვენნაირები კარგ სიამოვნებას მპირდებიან ხოლმე.მე ფულს ვიხდი თქვენ მასიამოვნებთ.
-გაეთრიე აქედან მირჩევნია მოვკვდე ვიდრე შენნაირ ცხოველს მივეკარო.
-ხომ იცი რომ ბოლოს მაინც დამნებდები...
-იოცნებე!
დგება ტაშს კრავს და ჩემსკენ მოდის.მე შიშისგან ფეხები მიკანკალებზს.
-თამაში გინდა?ვითამაშოდ...ოღონდ ლოგინში.
ხელს მავლებს და ამ გამჭირვალე მატერიის ნაკუჭს ერთი ხელის მოსმით მახევს ზედ.სირცხვილისგან ერთიანად ვწითლდები და ხელებს მკერდზე ვიფარებ.ლოფონზე მაგდებს და ზემოდან მაწვება ხელებს დიდი ძალისხმევის მიუხედა მაცილებს მკერდიდან ცალი ხელით ორივე ხელს თავს ზემოდ მიკრავს და მიჭერს,მეორე ხელით კი თავს მიჭერს და კიდევ ერთხელ მკოცნის.
მძულს ჩემი თავი ასეთი უსუსური რომ ვარ.უაზრო მხდალი ტირილის მეტი არაფერი რომ არ შემიძლია...ჩემდა უნებლიედ ტუჩზე ვკბენ.ღრიალებს,-ოხ შენი დედაც!სწორდება და სალფეტკით ტუჩზე დადენილ სისხლს იწმენდს.
-ოხ შე პატარა ბო..ო.გგონია ამას შეგარჩენ.
-ვიცი რომ არ შემარჩენ,ვიცი შენნაირი კაცები რა მხდალები არიან,არასრულფასოვნების კომპლექსი გაწუხებთ,თორე ნორმალური ჩამოყალიბებული კაცი აქ არ მოძებნის ქალს.უბრალოდ გთხოვ (ცრემლებს ისევ ვეღარ ვერევი მასთან მივდივარ და მუდარით სავსე თვალებით ვაჩერდები.)სანამ ჩემზე ძალას იხმარ ჯერ მომკალი.გთხოვ გევედრები...
წამით შეშდება გაოცებული მაკვირდება.
-რას მეუბნევი?!
-მირჩევნია მოვკვდე ვიდრე შემეხო...გთხოვ.
-საერთოდ არ მოგწონვარ?
ნერვიულ სიცილს ვეღარ ვიკავებ და უაზროდ მოწოლილ ისტერიკულ სიცილს ვტეხ.
-მე შენ პირველად გხედავ!რა მოწონებაზე მელაპარაკები.
-იცი...რომ გაკოცე რაღაც სხვა ვიგრძენი...ვიცი მოგეწონები...
-არა .არა არა..არგესმის რას გელაპარაკები რატომ არ გესმის?მომკალი ნუთუ ასეთი ძნელია?
ვარდები და მუშტებს ვუშენ.ვკივივარ სახეს ვუკაწრავ.ის ხელს მიჭერს და რომ ვერ მაჩერებს სახეში ძლიერად მარტყამს.ლოგინზე მაწვენს აბრეშუმის ზეწარს მაფარებსდა თვითონაც უკნიდან მიწვება.
-არ მინდოდა დამერტყა...მაპატიე უბრალოდ ისტერიკა გქონდა...
მე ხმას ვერ ვიღებ ვერცკი ვსუნთქავ გაბედულად.მეზიზღება მთელი არსებით.
-აქ რატომ ხარ...
ცდილობს ლაპარაკში ამიყოლიოს მაგრამ მე ხმას ვერ ვიღებ.
-მითხარი.აქ რატომ ხარ...
-მე...მე...მომატყუეს...
-ანუ მოტყუებით ხარ აქ და ამბობ რომ არაფერი გესაქმება?
-ხომ გითხარი აქ მომატყუეს და ისე მომიყვანეს და ჰო მაპატიე მაგრამ მე არ ვარ ის ვინც შენ სიამოვნებას მოგანიჭებს და დროს ტყუილად კარგავ.
-მაგრამ შეგიძლია გახდე...მარტო ჩემი...
-არასოდეს.
მაგრად მიხუტებს ცხვირს ჩემს თმაში ყოფს ღრმად ისუნთქავს და სავარაუდოდ ითიმის რადგან ცხელი ჰაერი მეფინება კისერში.
-ამასაც ვნახავთ.დასაწყისისთვის უბრალოდ ასე ჩახუტებული დავიძინებთ.
.......
გამთენიისას დგება თავზე მკოცნის.
-ვიცი რომ გღვიძავს...ვიცი მთელი ღამეე არ გძინებია.წავედი მაგრამ აუცილებლად დავბრუნდები.
კარებს აღებს და გადის.სასწრაფოდ ვდგები კარებს ვაღებ და ვიხედები იმის დასამტკიცებლად რომ ნამდვილად წავიდა.ბუნდოვნად მესმის ბოსის და ამ კაცის ხმა.
-...საკმარისია?
-დიახ ბატონო.არც იყო ამხელა თანხა...უფროსწორად საერთოდ არ იყო...
-გეყოფა! და გაფრთხილებ იმ გოგოსთან არავინ შეუშვა დღეიდან ის ჩემია.გაიგეთ!
-დიახ ბატონო.დღეიდან ის შეიხის გოგოა.
-მიყვარს სწრაფად რომ მიგებენ!
ჯანდაბა,მე თავს აქედან მართლაც რომ ვერ დავიძცრენ...მისი მსუბუქი ნაბიჯების ხმა უკვე შორიდან მომესმის.კარებს ვხურავ,საწოლთან მივდივარ და ვწვები.მთელს სხეულში ატლასის სიცივე მივლის.მთელი დღის ,ღამის ნანერვიულები თავისას შვრება მადუნებს და ძილში მითრევს,მე ვეღარც ან აღარც ვეწინააღმდეგები და უკვე ღრმა ძილს ვეცემი.



საცდელი თავია თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ.
პ.ს.დიდი ხანია არაფერი დამიწერია და მუზა ცოტა გამებუტა...ნელნელა შემოვირიგებ

ასევე დაგაინტერესებთ: