თავდაპირველად ჩემს შესახებ მოგიყვებით რამეს. მე ვარ ეკატერინე, კატერინა ან უბრალოდ კატო და ვარ 25 წლის. იმ ინციდენტის შემდეგ, რომელმაც ტყუპი ძმა დამაკარგვინა , 9 წელი გავიდა. დიახ, მართალია ძალიან ბევრს ვჩხუბიბდით, მაგრამ ავარიამ ის ხელებიდან ისე გამომტაცა დღემდე ვერ გავიაზრე. ამ დღის შემდეგ მე ყველაფერზე უარი ვთქვი, რაც კი გამომდიოდა . ჩემს ახლად აწყობილ კარიერას დავემშვიდობე და საოცარ უიღბლობას კარი ფართოდ გავუღე. ყოველთვის საშინლად მოუხერხებელი ვიყავი. სადაც მივდიოდი ან ყველაფერს ვაფუჭებდი, ან უფრო ვაფუჭებდი. ჩემი ძმა კი თითქოს მავსებდა, მასთან ერთად არაფერი მომდიოდა. ის ზედმეტად სრულყოფილი იყო, თუმცა ყოველთვის ამბობდა, რომ მე ბევრად უფრო ნიჭიერი ვიყავი. ახლა კი ვდგავარ თქვენს წინაშე და არ ვიცი როგორ მოგიყვეთ ისტორია, რომელმაც ჩემი ცხოვრება საგრძნობლად შეცვალა. ერთ დღესაც ჩემმა მოუხერხებლობამ იმად მაქცია რაც დღეს ვარ, ანუ...

ასე ხდება, რომ წლების განმავლობაში შენთვის ცხოვრობ მშვიდად.. რას ქვია მშვიდად? როგორც უმრავლესობა, ხელფასიდან ხელფასამდე, უვლი შენს არასრულწლოვან ინვალიდ ძმას, მერე უცებ იგებ, რომ შენ მოყევი შემცირებაში, შენი უფროსი გეუბნება, რომ უნდა დატოვო სამსახური სასურველია, რომ დღესვე.. თან იმიტომ ტოვებ სასმახურს, რომ ზედმეტი წონა გაქვს და არ აკმაყოფილებ უფროსის კრიტერიუმს, თუმცა იმასაც არ აქვს მნიშვნელობა, რომ გაქვს უმაღლესი განათლება.
მოდი დავიწყოთ თავიდან, მე ვარ ლანა გასვიანი 25 წლის, საშუალო სიმაღლის, როგორც უკვე მიხვდით ზედმეტი წონით. მივიღე უმაღლესი განათლება ბიზნესის განხრით. დაახლოებით ხუთი წლის წინ ჩემი მშობლები და უმცროსი ძმა მოხვდნენ ავტოკატასტროფაში, სადაც მხოლოდ ჩემი ძმა გადარჩა, მას შემდეგ ის ვერც დადის და ვერც ლაპარაკობს, მისი მოვლა და მკურნალობა ავიღე ჩემსთავზე და ეს ძალიან დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული, ამიტომ მჭირდებოდა სამსახური და დავიწყე მუშაობა ერთ-ერთ რესტორანში მთავარი შეფის თანაშემწედ....

თავი III
ერთი კვირის შემდეგ.
ორშაბათი. დილის 7:25
დილით ადრე გამეღვიძა პატარა ბავშვივით ვიყავი გახარებული, ერთი შეხედვით გაგაოცებთ ჩემი გადამეტებული რეაქცია ეს ხომ უბრალოდ სამსახურია, მაგრამ ეს ჩემთვის ახალი დასაწყისის ნიშანი იყო. პირველად შემეძლო ის მეკეთებინა რაც მსურდა.

"კატერინას წიწილები"
-ვიწვიი! ჯანდაბაა, ვიწვიი!
- გოგო, ხელი გაქვს აწითლებული რას შეყარე ქვეყანა?!
- ხმა ჩაიგდე თორე შეგიყრი ქვეყანას შენს პანაშვიდზე!
- მადლობელი დაგრჩები.- ჩაიჩურჩულა მიამ და გრილზე შემწვარი სიმინდი მადიანად ჩაკბიჩა.
მზის მწველი სხივები სულისშემკვრელი სილამაზით ერწმოდნენ ჰორიზონტს. თუმცა სიცხე იყო, სასიამოვნო და გრილი ნიავი სანაპიროს საოცრად უხდებოდა.
- სადაა ეს გოგო, დროზე მოიტანოს მაზი!- ბურდღუნებდა სალომე და მზისგან დაწითლებულ მაჯას სულს უბერავდა.
- ნეტა სად გქონდა თვალები დამცავ კრემს რომ იტიტყნიდი ტანზე?!- გამოეპასუხა დაქალი.
-ჯანდაბაში! -მიუგო სალომემ და მათკენ მომავალ ლიზასკენ სწრაფად გაიწვდინა ჯანმრთელი ხელი.

სცენის კიდეზე ჩამომჯდარი, გრიმით დამძიმებულ სახიანი მსახიობი ხმამაღლა მოთქვამს. შეშლილი სახით აჟღერებს გულსაკლავ ემოციებს. მისი ხმა მხოლოდ სიტყვებს დაატარებს მთელ დარბაზში, ყველა წერტილამდე მოხუცის ძვლებაჭრიალებული ნაბიჯებით მიდის და ხვრეტს კედლებს, ზედ საწყალ ბზარებს აჩენს და ძალიან ჰგავს ჟანგმოკიდებულ, ფორმაშეცვლილ ლურსმანს, რომელსაც სრულად ვერასდროს ჩაარჭობ, რადგან უკვე ძალიან სუსტია საიმისოდ, რომ ზედაპირი ჩახვრიტოს. ხმა მინელებული ძალითღა კვნესის, უმწეო ბზარები გულს უმოწყალოდ უკლავს. ჩუმდება, რაკი ვეღარ ბედავს ხელმეორედ შეუტიოს დარბაზის კედლებს და გულს ურევს წინა ცდისას საცოდავად დაკაწრულზე ყოველი შეხება. ხმა არ ხევდება, მაინც მიიწევს კედლის ზედაპირზე და თითქოს თითს აყოლებს თავის შემოქმედებას, ბზარებს მიუყვება წყლის მოუსვენარი წვეთივით. ბოლოს ისიც გაჩერდება, როცა კედელს გაჟღინთავს სისველით და თავად აღარაფერი დარჩება. ხმაც კვდება, თითქოს. სიჩუმე ფეთქდება დარბაზში და ცოტახნით, ვიდრე ხმაური ძალებს იკრებს ვულკანური ამოფრქვევისთვის, სიკვდილი ივანებს მსახიობის სხეულში. სცენის და მსახიობის ინტიმს ყოველი მხრიდან სხვები არღვევენ, არანორმალური ხმაურით შემოდიან კულისებიდან და მიცვალებულთან მუხლებზე ვარდებიან ისე, თითქოს ტყვია გაისროლეს. ტირიან, გოდებენ. მკვდარი ისევ სცენის კიდეზე ზის და მჯდომიარედ განასახიერებს სიცოცხლესთან გამოსალმებას.

ბოლო ღმერთო ჩემო დიდი ბოდიში უცბად ხელიდან დამისხლტა ვლაპარაკობდი თა გულზე მყავდა.მიხუტებული სულ კანკალებდა ჩემი გოგო მხოლოდ შემდეგ ავხედე უცნობს მუქი შავი თვალები და ამავე ფერის თმა ქონდა გამოყვანილი ყბები და დაკუნთული სხეული დაჰიპნოზებული ვიდექი მის წინ

- არაუშავს ხდება ხოლმე თქვენი სახელი ?

- კეტრინი

- ანდრეი

და ასე დასრულდა ჩვენი საუბარი ბო ხელში ავიყვანე და სახლისკენ მიმავალ გზას გავუყევი ჯერ შოკში ვიყავი ვერ ვიაზრებდი რამოდენიმე წუთის წინ მომხდარ ამბავს მაგრამ რაც მთავარია ბოს არაფერი მოსვლია ჩემი სულელი როგორ შემაშინა ....

რაც გიწერია შენი ბედია :

ცხოვრება მოულოდნელობებით არის სავსე ზოგჯერ ისეთ სიურპრიზს მოგიწყობს რომ მთელ ცხოვრებას აგირ დაგირევს მაგრამ ყველაფერსაც ხომ თავისი რაღაც ხიბლი აქვს ? 1998 წელი იდგა როცა მაჩაბელების ოჯახს დიდი ხნის ნანატრი ქალიშვილი შეეძინათ კატერინა გარეგნობით დედას გავდა თოვლივით თეთრი კანი მუქი მწვანე თვალები და დიდი სისხლისფერი ტუჩები ჰქონდა ძალიან განსხვავდებოდა სხვა ბავშვებისგან ზოგსაც მოსწონდა მასში ეს თვისება და არც თაყვანისმცემლები აკლდა .
მოვემზადოთ და დავიწყოთ
1....
2......
3......
 

ბავშვობა ყოველთვის კარგად ახსენდებოდა სოფელი, მოსიყვარულე ბებია და მხიარული მეგობრები. ამ გადმოსახედიდან, როგორი ლაღი ცხოვრება ჰქონდა ჩვენს პერსონაჟს?! იმ დროიდან ცოტა რამ თუ შემორჩა და ყველაზე მთავარი, მისი განუყრელი მეგობარი დენიელი. მართალია, მამამისს დიდად გულზე არ მოსდიოდა მისი შვილი „სოფლელ“ ბიჭთან რომ მეგობრობდა, მაგრამ არასდროს შეუშლია მათი მეგობრობისთის ხელი. იცოდა დენი ალექსანდრესთვის რამდენს ნიშნავდა, ამიტომ ყოველთვის შორიდან უცქერდა მათ წლების განმავლობაში. გადიოდა დრო და ბატონი თამაზი ნელ- ნელა თბებოდა პატარა სოფლელი ბიჭის მიმართ და მიხვდა, რომ არც ისეთ ცუდ გავლენას ახდენდა მენაბდე მის სანაქებო ვაჟზე.
მათმა მეგობრობამ წლები გასტანა და უკვე 25 წელს ითვლიდა. ბიჭები წამოიზარდნენ და დაკაცდნენ, ალექსი მამის კომპანიას ჩაუდგა სათავეში და რა თქმა უნდა, დენიელიც გვერდში ყავდა. უკვე ერთი წელი იყო რაც ალექსანდრე კომპანია “GE infared”-ის სათავეში იდგა და ამ მოკლე დროში საკმაოდ ბევრი მოგებაც მოუტანა მას. თავიდან აქციონერები და ფირმის მეწილეები ეჭვის თვალით უცქერდნენ, მაგრამ გეგეჩკორმა და მენაბდემ მათი თავჩაუხრელი შრომით დაუმტკიცეს შესაძლებლობები და ახლა უკვე პატივისცემითაც კი ეპყრობოდნენ მათ, როგორც თანასწორებს ამ დაუნდობელ ბიზნესში.

ჩუმი გმინვა გაისმა თეთრად აბრდღვიალებულ ოთახში,ყურს უსიამოვნოდ მოხვდა აპარატების მონოტონური ზუზუნი. ზანტად გაახილა თვალები, თეთრმა შუქმა თვალი მოსჭრა და უმალ დახუჭა.თავი უსკდებოდა. გარედან ჩახშულად ისმოდა მოლაპარაკეთა ხმები,ახლაღა მოავლო თვალი ოთახს ,რომელშიც იმყოფებოდა.თეთრი ,არაფრით განსხვავებული საავადმყოფოს პალატა ერთი მის მარჯვნივ არსებული ფანჯრით.როგორც ჩანს მხოლოდ ის იყო ამ პალატაში.ფანჯარასთან მიდგმული ერთი მაგიდიტა და ორი სკამით,ფანჯრის მოპირდაპირედ ერთი კარები იყო ,ალბათ შემოსასვლელი კარები და მის გვერდით შედარებით მომცრო კარები ",სააბაზანო"გაიფიქრა ახლად გაღვიძებულმა.ინტერირეის თვალიერებით გართულს მალევე შეახსენა თავი ტკივილმა, რომელიც მთელ სხეულს მოდებოდა, უფრო დიდხანს წოლისგან დაბუჟებულმა ადგილებმა.

პროლოგი:
ბნელა. არა კი არ ბნელა უკუნითია გარშემოც არაფერიჩანის ნახევარმთვარის მკრთალი შუქი მხოლოდ ერთ ბილიკს ანათებს გეგონება ვინმესთან შეკრული იყოს. გარშემო მხოლოდ ჭრიჭინების და ბუს ხავილი არღვებს უკუნითში მდგარ მდუმარებას აქაიქ ფოთოლიც გაშრიალდება თითქოს რაღაცას იუწყებიან მაგრამ რას? აი უკვე ამ ხმენს კიდევ ერთი ხმაც შეუერთდა ბრთხილი და სუსტი ნაბიჯის ხმა. ვიღაც ძალიან ნელა მოემართება წინ თან აკანკალებული ნაბიჯით, ეშინია ვითომ? განიცდის? დარდობს? ნეტავ რა ფიქრი უტრიალებს თავში? და პასუხი მხოლოდ ერთია. მდუმარება!