მთავარი » » კატერინას წიწილები (სრულად)

10:54 PM

კატერინას წიწილები (სრულად)

"კატერინას წიწილები"
-ვიწვიი! ჯანდაბაა, ვიწვიი!
- გოგო, ხელი გაქვს აწითლებული რას შეყარე ქვეყანა?!
- ხმა ჩაიგდე თორე შეგიყრი ქვეყანას შენს პანაშვიდზე!
- მადლობელი დაგრჩები.- ჩაიჩურჩულა მიამ და გრილზე შემწვარი სიმინდი მადიანად ჩაკბიჩა.
მზის მწველი სხივები სულისშემკვრელი სილამაზით ერწმოდნენ ჰორიზონტს. თუმცა სიცხე იყო, სასიამოვნო და გრილი ნიავი სანაპიროს საოცრად უხდებოდა.
- სადაა ეს გოგო, დროზე მოიტანოს მაზი!- ბურდღუნებდა სალომე და მზისგან დაწითლებულ მაჯას სულს უბერავდა.
- ნეტა სად გქონდა თვალები დამცავ კრემს რომ იტიტყნიდი ტანზე?!- გამოეპასუხა დაქალი.
-ჯანდაბაში! -მიუგო სალომემ და მათკენ მომავალ ლიზასკენ სწრაფად გაიწვდინა ჯანმრთელი ხელი.
-შენ თუ ასე აპირებ გაგრძელებას მთელ ქუთაისს გაანათებ- ცალყბად ჩაიცინა ლიზამ, სალომეს დამწვრობის წამალი ხელში დაუგდო და სიმინდის ჭამით გართულ გოგონას გახედა.
- კიდე ჭამ?
- მრე რგანდ- ამოილუღლუღა გატენილი პირით გოგონამ და ლუკმა ძლივძლივობით გადაყლაპა. მერე შეკრული წარბებიდან მის გვერდით ჩამომჯდარ მოკისკისე ლიზას გახედა.
- სულ არ გადარდებთ ხო?- ბრაზობდა წამლის წასმით გართული სალომე და გოგონების გასაგონად ხმამაღლა ლაპარაკობდა.- მე აქ ვიტანჯები და იმის მაგივრად რომ დამამშვიდოთ დგახართ და შეყვარებული წიწილებივით ჭუკჭუკებთ.
- ჯერერთი, ვზივართ სალ, და მეორე შეყვარებულებს წიწილებს კიარა, გვრიტებს ეძახიან.- ჩაიხითხითა ლიზამ და სალოს დაბღვერილ სახეზე ისე ხმამაღლა აკისკისდა, შორიახლოს მყოფმა დამსვენებლებმა ეჭვის თვალით გახედეს.
სიმინდის ჭამით გართულმა მიამ ლიზას სიცილზე თავი ვეღარ შეიკავა, თუმცა ჩაცინების მაგივრად მიხვდა, ყელში ლუკმა გაეჭედა. გოგონამ სიმინდი ძირს დააგდო და ხელების ისტერიულ ქნევას მოჰყვა.
-მია! რადაგემართა?- სანამ ლიზა სიტუაციაში გაერკვეოდა სალომემ უცებ აღიქვა მომხდარი და ჯანმრთელი მარჯვენა ისე ძლიერად ჩასცხო გოგონას ბეჭებში, მარიამმა პირიდან გადმოსროლილი ლუკმა თავის წინ, ხუთიოდე ნაბიჯში, ზურგით მყოფ მკლავებს დაყრდნობილ ბიჭს პირდაპირ კეფაში გაარტყა.
- შიგ გაქ?!- როგორც კი სული მოითქვა კმაყოფილ სალომეს გაოცებულმა გახედა და წინ, კეფის სრესვით წარბებშეკრულ ბიჭს კბილები გაღიმების ნიშნად დაუკრიჭა.
- ეჰ, სადაა მაგის ქონა და კაი ცხოვრება...- ვითომ ჩაფიქრებულმა სალომემ გადაიხარხარა და ფეხზე წამოდგა.
-აეყარეთ ახლა, ჩაეგდო მზე ვერ ხედავთ?
- სულ გასულხარ.- მიუგო ლიზამ.
- კიარ გასულა გაეთრა! ეტყობა ბათუმის მზემ დაარტყა თავში.
- სანამ კარგ ხასიათზე ვარ, დაოკდით თორემ თავები დაგენაყვებათ!- წინ მიმავალმა სალომემ უკან ადევნებულებს ხმამაღლა გასძახა და სასტუმროსკენ მიმავალმა ნაბიჯს აუჩქარა.

* * *
- ო დიო მიო, რა ცეცხლია!
- ვინ?
- ალექსანდრე!- სალომემ მის საწოლზე მოკალათებულ ლიზასკენ ტელეფონის ეკრანი შეატრიალა, საიდანაც ოციოდე წლის სიმპათიური, ბიჭი იმზირებოდა.
- გოგო! რამდენი ხანია მაგას ქრაშავ, რაიყო, შეგიყვარდა?
- მგონი.
- რა?
- მგონიმეთქი!
ლიზამ თვალები აატრიალა და ფეხზე წამოდგა, რათა აწკრიალებულ ტელეფონისთვის ეპასუხა.
- მარიამია.
- რომელი?
- წერეთლის ასული... ალო, მარიამიი...
-რაოო?- იკითხა წამომჯდარმა სალომ, როგორც კი ლიზა დადუმდა. გოგონამ თვალები დაუბრიალა და ანიშნა გაჩუმებულიყო.
- რააა? მართლაა? აუ რაკაიაა.- ლიზამ სიხარულისგან ხტუნვა დაიწყო.
- ჰო, კაი გელოდებით პაწკ- უთხრა და ზარი გათიშა.
-ამოღერღე ქალო!
- მარიამი და მისი ბიძაშვილი მოდიაან!
- ვინ ბიძაშვილი?
- ალექსანდრე ქალო!
- წეღან ფოტო რომ განახე ის?- მოულოდნელობით გაოცებული სიტყვებს ერთმანეთს ვერ აბამდა.
- ხოო გოგოო!- გაკრეჭილი ლიზა მოუთმეად ელოდა მის რეაქციას. უცებ გააზრება ვერ მოასწრო, სალომემ იღრიალა "აეეეე",-ო, დახრილს ხელი ჩაავლო მხრებში და თავისთან იმდენად ძლიერად მიიზიდა ორივე საწოლზე გაიშოტნენ. სწორედ ამ დროს სააბაზანოდან თავზე პირსახოც შემოხვეული მია გამოვიდა და დახვედრილ სანახაობას გაოცებული მზერა და დაღებული პირი შეახვედრა.
- ძალიან არ იკვნესოთ- მერე სიტუაცია გაიაზრა, ჩაიცინა და სააბაზანოს კარი გამოიხურა.
- ტუზი დამეცა დაქალოო!- დაიყვირა ფეხზე წამომდგარმა სალომ და ამჯერად მას ჩაავლო მხრებში ხელი და სახე სახესთან რომ გაუსწორა ჩაჰყვირა : - საკუთარი ფეხით მოდის ჩემთაან!
- ვინ?
- ალექსანდრე!
-ჰაა?
- აუ, მაღიარეთ სექსბომბა და სასწაული ვარ!
- რატომ?
- რაცაქ ჩამოვედი სულ ვფიქრობდი ნეტა ლექსოც ჩემთან იყოს- მეთქი და ხედავთ? გულმა ჩემსკენ გამოუწია...- სალომე გაცისკროვნებული თვალებით ლიზას და მიას უმზერდა და სიხარულისგან და ბედნიერებისგან აჟიტირებული, ადგილს ვეღარ პოულობდა.

* * *

- აეხლა დერეფანში ვდგავარ, მოფარებულში და ველოდები როდის შემოეთრევა ჩემი მომავალი მული და ქმარი.
- არ მიკვირს- ტელეფონიდან დაქალის ნამძინარევი ხმა მოესმა სალომეს.
- შენ რა კიდევ ვერ გამოიძინე?
- დამაცადე?
- გოგო რა დროს ძილია, ალექსანდრე უნდა ვნახო!
- ისე, მეგონა უფრო გამბედავი იყავი.
- რას გულისხმობ?
- რატომ იმალები? ადექი და დაადექი თავზე, რომ წასულხარ და გადასულხარ ოცნებებში, იქ მულიო, იქ ქმარიო, როდის იყო გენაცვალე ქალს მოესურვოს და მაშინვე გათხოვდეს.
- აუ აბა რა ვქნა?
- მომისმინე, გოგონები მანდ არიან?
- ჩემს უკან სავარძლებზე არიან ჩამოსკუპებულნი- სალომემ ამ სიტყვებზე უკან გაიხედა და ეშმაკურად მომზირალ ორ წყვილ თვალს შუათითი აუწია ნერვებმოილმა.
- ჰოდა, შეეცადე ალექსანდრემ პირველი შენ დაგინახოს, ეგენიც კაი დარტყმულები არიან.
- ჰმ, შენ გგონია ჩემს ლექსოს ვინმე წამართმევს? კბილებით დავიჭერ და არავის გავატან!- დაიმუქრა ბოლოს და ყურთან მიდებულ ტელეფონში, ჩაფხუკუნების ხმა გაიგო, თვალები აატრიალა.
- აიხნიე! შენ როდის ჩამოხვალ?
- სალ, ხოიცი, ვერ მოხერხდება წელს ჩემი ზღვაზე ყოფნა, სამაგიეროდ გულით გუგულშემატკივრებ.
- მიყვარხარ ცქნაფა... აიხნიე?!
- ჰო, რაიყო?
- მოვიდა.
- ვინ?
- ალექსანდრე ქალო რაგეტაკა!
- რაა, ჩქარა გათიშე და მიდი რასელოდები!- გოგონამ მობილური მანამდე გათიშა სანამ სალომე რამეს მოიმოქმედებდა. სასტუმროს მთავარი შესასვლელის ფოიეში
ორმეტრიან, ხშირი და გრძელფოთლებიან მცენარეს ამოფარებული სალომე, სუნთქვა შეკრული უყურებდა ბიძაშვილთან ერთად მომავალ ალექსანდრეს და გულაფართხალებულმა აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა. მერე უცბად თითქოს თავში ნათურა გაუნათდაო, მცენარის უკანა მხრიდან გამოხტა და რეგისტაციის გასავლელად მიმავალ ბიჭს პირდაპირ სახეზე შეასკდა.
- ფუ, შენი!- შეიკურთხა ბიჭმა მოულოდნელი ტკივილისგან და ინსტიქტურად უკან დაიხია.
- სად გაქვს თვალები?- შეტევაზე გადავიდა სალომე.
- თავად გამომიხტი!- კბილებში გამოსცრა ბიჭმა და ცერა თითით ქვედა ტუჩიდან წამსკდარი სისხლი მოიწმინდა.
- ესეიგი კიდე მე ვარ დამნაშავე? ვერ ხედავ შუბლი რა დღეში მაქვს?
- წითელია იმიტომ რომ ტუჩი გამიხეთქე!
- კაი ნასოსი აქვს ჩემს მეგობარს და დაგიბერავ ნუ გეშინია!- თვალები დაუბრიალა ნერვებმოშლილ ალექსანდრეს და მათკენ მომავალ გოგონას შეეგება.
- წერეთლის ასულო!- გაშლილი ხელებით ბიჭი გაწია და მარიამს მთელი ძალით ჩაეხუტა.
- გიჟქალაა, როგორ ხარ?
- აუ მაგარ გასწორებულად, მადლობელი ვარ შენი ეს ხისთავიანი აქ რომ ჩამოიყვანე- ყურში ჩასჩურჩულა, და მომლოდინე ალექსანდრეზე ანიშნა. მერე კი მათკენ დაძრულ დაქალებს გზა დაუთმო.
- მარიამ, რეგისტრაციას გავივლი.- თქვა გოგონების ხანგრძლივი მისალმებისგან მობეზრებულმა და მათ ზურგი აქცია. სალომე სწრაფად დაეწია ალექსანდრეს და მის გვერდში ამომდგარმა ბიჭის გაკვირვებული მზერა მიიღო.
- ვფიქრობ უნდა გაგეცნო!
- არამგონია საჭირო იყოს.
- რატომ?- იკითხა და ალექსანდრეს აედევნა.
- გიცნობ.
- მართლა?
- შენ სალომე არ ხარ? კუპატაძე.- შეჩერდა ალექსანდრე და გოგოსკენ შეტრიალდა.
- ვაუ, გცოდნივარ.
- და სხვათაშორის შენზე ბევრი მსმენია.
- მართლაა? მაინც რა?
- საშინლად არანორმალური ხარ.
- გცოდნია ყველაფერი!- ჩაიბურტყუნა უხალისოდ სალომემ.
- და სხვათაშორის ისიც ვიცი, რომ მქრაშავ.- თქვა და რეგისტრაციის გასავლელად მაგიდას დაეყრდნო.
- უკვე აღარ- არ საიბნა სალომე.
- როგორ?
- უკვე იცი რომ მომწონხარ, ეს დაქრაშვა არაა- თვალი ჩაუკრა და ბიჭს გაეცალა. გოგონებისკენ ხტუნვით მიმავალ თმაგაშლილ გოგონას ალექსანდრემ ვნებიანი მზერა გააყოლა.
- რით დაგეხმაროთ?
- აჰ, უკაცრავად- ფიქრებიდან გამორკვეულმა უხერხული ღიმილით გაუწოდა მომსხახურე პერსონალს პირადობა.

* * *
- გეფიცებით სექსია! ბომბი! ნახეთ როგორ უხდება გადახოტრილი თავი, ან ეს კუნთები? ერთი საწოლში მოვიხელთო მეტი არაფერი მინდა!- მელას თვალებით ათვალიერებდა სალომე ვერანდაზე სასაუზმოდ გამოსულ ბიჭს და ტუჩებს მშიერი ლომივით ილოკავდა.
- ნუ შეგვჭამე ამ ლექსოთი, მიდი და დაელაპარაკე!- თავი ამოყო ტელეფონიდან ლიზამ.
- სხვათაშორის ჩემი ბიძაშვილია და სულაც არ მხიბლავს მასთან დაკავშირებული შენი ბინძური ფანტაზიების განხილვა- თქვა სასაცილოდ წარბშეკრულმა წერეთელმა და წვენი მოსვა.
- აქედან ერთ კვირაში მიდიხართ, შენ ქუთაისში, ის თბილისში და მაინტერესებს მერე რას იზამ?- იკითხა მიამ.
- ვაიმეე გამანებეთ თავი და ნუ მაჭყლითავთ ფიქრებს!- თვალები დაუბრიალა გოგონებს და მათკენ მოსულ ლექსოს ანგელოზისებრ ნაზი ღიმილით მიეგება. ბიჭი გოგონებს მიესალმა და სალომეს წინ ჩამოჯდა.
- ყავა უკვე შევუკვეთე. - ახარა მარიამმა ბიძაშვილს. ალექსანდრემ თავი თანხმობის ნიშნად დაუქნია.
- შენ სულ ასეთ ვიდზე ხარ ხოლმე?- შეეკითხა უცბად სალომე.
- როგორზე?
- აი სულ სათვალით მოძრაობ?
- თითქმის.
- ვაუ- ამოიბურტუნა უხალისოდ.
- მოკლედ რა გადავწყვიტეთ- თავი ამოყო ლიზამ ტელეფონიდან- სანამ ჩამოცხება ზღვაზე წავიდეთ და საღამოს ბოტანიკურ ბაღში გავისეირნოთ.
- არგაზრია- ამოილუღლუღა ჭამით გართულმა მიამ.
- გუშინდელივით ყელზე არდაგადგეს შვილო- გადაუჩურჩულა სალომემ.
გოგონამ ლუკმა გადაყლაპა და დედისმკვლელი თვალებით გახედა სალოს.
- ვფიქრობ "ციცინათელა" არაა გამოსატოვებელი ადგილი- ხმა ამოიღო ლექსომ და სალომეს გახედა.
- ამ კვირაში ორჯერ ვიყავით უკვე- მიუგო ლიზამ
- არაუშავს, კიდევ მინდა!- ჩაერია სალომე ბიჭისთვის თვალმოუშორებლად. უცბად ლექსო წამოდგა და გოგონებისგან მოშორებით ცარიელი მაგიდისკენ დაიძრა.
- შეხედეეთ ჩემი მზერას ვერ გაუძლო- ჩაიქირქილა სალომემ.
- მზერას ვერ გაუძლო კიარა, ტელეფონზე რეკავს, დებილო- თქვა მარიამმა და ფეხზე წამოდგა- მე დავამთავრე და ოთახში ვიქნები.
-ლიზაზუ, მია არ გინდა თქვენც გაჰყვეთ?- იკითხა სალომემ.
- არა რატო?
- იმიტომ რომ მე და თქვენი მომავალი სიძე მარტო დაგვტოვოთ!-სათქმელი თვალებდაჭყეტილმა თქვა. მიამ ამოიოხრა და ბურგერითურთ წავიდა, ლიზას ჩაეღიმა და უხმოდ გაჰყვა მას. სწორედ ამ დროს ოფიციანტმა ალექსანდრესთვის ყავა მოიტანა. სალომემ ალექსანდრეს გახედა, ბიჭი მისგან ზურგშექცევით იდგა და ტელეფონზე ლაპარაკობდა. გოგონამ ვითომ ბუნებრივი ქვევით მარილი აიღო და ალექსანდრეს ადგილისკენ გადაწეულმა ყავაში სამი კოვზი ჩაყარა და მოურია. მომლოდინე და საქციელით გამხიარულებული თავის სკამზე ნებიერად გაიშოტა და ბიჭს დაელოდა. როგორც კი ლექსომ მობილური ჯიბეში ჩაიდო მაშინვე მაგიდისკენ დაიძრა სადაც გოგონები ეგულებოდა.
- სად არიან? - იკითხა როდესაც მხოლოდ სალომე დაინახა.
- ესე თქვეს ჩვენ ვჭამეთო და ისვენებენ.
- შენ კიდევ ჭამ?
- კიი რატომაც არა?- შეეკითხა გოგონა და ჩანგლით აღებული სალათის დიდი ლუკმა პირისკენ წაიღო. სწორედ ამ დროს ალექსანდრემ ყავა მოსვა და მოულოდნელობისა და უგემურობისგან იმხელაზე გადააფურთხა სასმელი, წინ მჯდომი სალომე გაწუწა. გოგონას ჩანგალი ხელიდან გაუვარდა და ფეხზე წამოხტა.
- დებილი ხარ შვილო?!- დაიღრიალა და მთელმა ვერანდამ მათკენ გაიხედა.
- მე...- გაფართოებული თვალებით უყურებდა ტალახისფრად შეღებილ სალომეს ბიჭი და არ იცოდა რა ექნა.
- რა შეენ, სად გაქვს პირი!- გაცეცხლებულმა სალომემ სალათის ჯამი აიღო და სკამზე მჯდარ ლექსოს პირქვე დაამხო. სანახაობით გამხიარულებული ხალხის შეძახილები აქა-იქიდან ისმოდა.
- სალომე!- დაიგრგვინა ლექსომ და სალომეს იმდენად ესექსუალურა მის მიერ წარმოთქმული სახელი, მზად იყო ათასი ფინჯანი ყავა დაეცალა თავზე, ოღონდ კიდევ გაეგო ნათქვამი.
- ალექსანდრე!- თუმცა ჯიბრში ჩაუდგა ბიჭს, მაგრამ როგორც კი შენიშნა როგორ უყურებდნენ და როგორ უღებდნენ ვიდეოს, სიწრისგან ღრმად ამოისუნთქა და ყურებიდან კინაღამ ბოლი გამოუშვა. გაკაპასებული პრინცესასავით დაიჭიმა და თავაწეული შევიდა შენობაში. ალექსანდრესაც რა დაედგმოდა ათას წყვილ თვალში?- სალათის ჯამი მაგიდაზე დააგდო და გოგონას სასტუმროში შეჰყვა.
- ხეპრე! გაუზრდელი იდიოტი! ეს რამ შემაყვარა ღმერთო! უკულტურო ვირი! კატერინას ძროხა ეგ!- სალომე ლექსოს სალანძღავ სიტყვებს არ იშურებდა და გოგონების საერთო ოთახისკენ მიმავალი კბილებში სცრიდა. წურწურით ჩამოდიოდა თმიდან შეფურთხებული ყავა და ერთი სული ჰქონდა შხაპი მიეღო. საძინებლის კარი შეგლიჯა და გაოგნებულ გოგონებს ყურადღება არც მიაქცია, თავის საწოლზე დადებულ პირსახოცს წვდა და სააბაზანოში შევარდა.
- სალომე!- ფეხზე წამომხტარი მია კარს დაეჯაჯგურა, თუცმცა დაკეტილი აღმოჩნდა.
- ქალო, რა დაგემართა?- იკითხა კართან ატუზულმა წერეთელმა.
- რა და შენმა სანაქებო ბიძაშვილმა ყავა გადმოასხა პირიდან! - კარსუკან დაიწყო ლაპარაკი გოგონამ.
- რა?
- რა რაა, დალია ის ერთი ყლუპი და ისე გადმოაფრქვია და შემწუწა დრაკონს შეშურდებოდა!
- არამგონია მარტო ის იყოს დამნაშავე- ხმა ამოიღო აქამდე ჩუმად მყოფმა ლიზამ.
- სალო?- იკითხეს როდესაც კარსუკან დუმილი ჩამოწვა.
- ხოო, ჯანდაბა მარილი ჩავუყარე ჭიქაში, მარა რა ჩემი ბრალია გემოვნების რეცეპტორები ავ ძაღლს რომ მიუგავს?!- აყვირდა გოგონა და საშხაპედან გამოსულს ფეხი დაიცურდა.
- ჭირი შენ! შენ დაუნგრი შენს ამშენებელს- მიმართა სველ იატაკს და კარსუკან როგორც კი სიცილის ხმა გაიგო, პირსახოცი შემოიხვია სხეულზე და კარი გააღო. საწოლზე წამოწოლილი ლიზა, კედელთან ჩასრიალებული მია და მაგიდას დაყრდნობილი წერეთელი სულმოუთქმელად იცინოდნენ.
- მაგიტო ჰგავდი კატერინას სველ ქათამს?- იკითხა მიამ და სიცილის ახალი ტალღა დაიწყო.
- ნეტა შენ რაიცი კატერინას ქათმების?- რიტორიკულად დასვა კითხვა და სამოსის ასაღებად კარადა გამოაღო.
- ისე ღირსი კი იყავი- უთხრა ლიზამ.
- მოგაჭრი ენას ძირში! თავად არიცის ქალის პატივისცემა!
- ისე მიკვირს ქვეყანა რომ არ დაამხე თავზე
- წერეთელო, შუა ვერანდაზე, ამოდენა ხალხის წინ სალათის ჯამის დამხობის გარდა რამის თავი მქონდა?- ცალყბად გაიღიმა გასხენებისას და კვლავ სააბაზანოში შევიდა.
- ვერაა ეს!- განაცხადა მიამ და ფეხზე წამოდგა.

* * *

აღმოსავლეთის მზე სანაპიროს მწველ სინათლეს ჰფენდა. მზის ქოლგის ქვეშ, მჯდარი სალომე ზღვაში მოცურავე თავის მეგობრებს უყურებდა და ტელეფონზე ლაპარაკობდა.
- აიხნიე, გესმის რას ვამბობ? იმ სიმპაწიაგა უცხოპლანეტელმა ყავა შემასხა მეთქი!
- ღირსი ხარ მეთქი!- მოესმა ტელეფონიდან.
- ეხლა შენც უნდა დაიწყო?
- ლექსო მეცოდება შენს ხელში.
- ჰმ, საწყალს ჩემს ტვინში ცალი თვალით შეახედა, ქვეყნიდან აორთქლდებოდა.
- გიჟი ხარ!
- ვიცი!
- ვის სად შეახედა ცალი თვალით?- მოულოდნელად ზურგსუკან ბარიტონი მოესმა და კინაღამ ტელეფონი გაუვარდა ხელიდან. სალომემ უკან მიიხედა, თავს ალექსანდრე წამოსდგომოდა.
- ო, მამმა მია!- აღმოჰხდა სალომეს ბიჭის შიშველ სხეულზე და დაუშვტინა. ბიჭმა ზემოდან დამცინავად დახედა.
- როგორც სჩანს წასვლის დროა- თქვა ტელეფონიდან გოგონამ, როცა სალოს ხმა გაიგო და ზარი გათიშა.
- მოგეწონე?
- ჯერ კიდევ არ დამვიწყია დილანდელი.- თქვა და თხელი მატერია, რომელიც წელზე ჰქონდა შემოხვული, გაბანტა.
- შენი აზრით ამის მიზეზი რა იყო?
- არ ვიცი- აიჩეჩა მხრები სალომემ.
- უნიჭოდ ცრუობ.
- ჩემო კარგებო, სიმინდი ვის უნდა?- წყლიდან ამოსული მია წყვილს მიუახლოვდა და სალომეს მკვლელი მზერა დაიმსახურა, დარღვეული იდილიის გამო.
- მე არ მინდა- გამოსცრა გოგონამ კბილებში.
- არც მე- უპასუხა ლექსომაც სალომესგან თვალმოუშორებლად.
- კაი მაშ მე ვიყიდი- საფულე აიღო და წყვილს გაეცალა.
- იცი ლექსო...- სალომემ სათქმელის დასრულება ვერ მოასწრო სანაპიროზე ჩოჩქოლი ატყდა. წყვილმა ზღვისკენ გაიხედა. ერთგან წყალი ძლიერად იმღვრეოდა და რამდენიმე ბიჭი მისკენ გარბოდა. მიხვდნენ ვიღაცას შველა სჭირდებოდა.
- მარიამი სად არის?- იკითხა მოვარდნილმა ლიზამ და როგორც კი წყვილის გაიურკვეველი მზერა მიიღო თავში ხელი შემოირტყა და ამოიკვნესა.
- მითხრა შორს უნდა გავცუროვო- ტირილის ნოტები გაერია მის ხმას. სიტუაცია გაიაზრა თუ არა ლექსო ადგილს მოსწყდა და ზღვისკენ გაიქცა, თუმცა ვიღაცას თავის ხელში ჩასვენებული ბიძაშვილი უკვე მოჰყავდა.
- მარიამ, მარიამ!
- გონზეა, სულზე მივუსწარით- თქვა მაღალმა, დაკუნთულმა ბიჭმა და მარიამის ბუნდოვანი მზერა დაიჭირა რომელიც მისკენ იყო მიმართული. გოგონა შეზლონგზე დააწვინა და უკან გადგა.
- კარგად ხარ?- იკითხა ლექსომ და გოგონას სახე ხელებში მოიქცია.
- კიი- უღონოდ ამოთქვა წერეთელმა და თვალები დახუჭა.
შეშფოთებულ სალომეს და ლიზას მია მიუახლოვდა.
- რა მოხდა?
- ერთმა სულიერმა თავის გამოდება გადაწყვიტა- წყრომით გახედა მარიამს სალომ.
- და მაგარი ბიჭიც ააგდო- გადაუჩურჩულა გოგონებს ლიზამ და თავით ხელებგადაჯვარედინებულ, შავთმიან და დაკუნთულ ტიპზე ანიშნა. გოგონებმა ჩაიცინეს.
- რა გაცინებთ? - დასვა ლექსომ კითხვა.
- ბიჭები ამას ვერ გაიგებთ- უპასუხა სალომემ და დაინახა, როგორ ჩაეღიმა ტუჩის კუთხეში თვალდახუჭულ წერეთლის ასულს.

* * *

- ექიმმა კარგად ხარო, არაფერი საგანგაშოო და შემეშვით ეხლა.- საძინებელში შესულ მარიამს გოგონები დაეხვნენ.
- რაგინდა შენც კაი ტუზი გადაირტყი.- წარბები აუთამაშა სალომ.
- აუ რატიპია ხალხნო! დღეს მესენჯერში მომწერა შევხვდეთო.- დაიწიკვინა და ტაში შემოჰკრა.
- საიდან მოგაგნო? - დასვა შეკითხვა მიამ.
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს, აბა დაფქვი სადაური ვინაა.
- ჯერ იმას გეტყვით რომ სვანიაა! გაბრიელი ჰქმევია, დადეშქელიანია და უკვე წარმოვიდგინე ქორწილში რომელი კაბა მეცმევაა.
- სულ გაგიბერიათ!- თქვა ლიზამ და თავი გააქნია.
- იგემე სიყვარულის ელექ დაო?- შეეკითხა სალომე წერეთელს.
- რა ყოფილხარ ცხოვრებაააა- წაიმღერა მარიამმა და გადაიკისკისა. გოგონებს სიცილი უეცარმა ხმაურმა შეაწყვეტინათ. ოთახში მოულოდნელად შემოვარდნილი ორი თმაგაწეწილი გოგონა, ხმაღლა სუნთქავდა.
- ღმერთო ჩემო! - შეჰკივლა მიამ.
- აიხნიე? მარო?- გაოცებული იყო ლიზა.
- აი, დაგენძრათ რასაც ჰქვია- გამოსცრა მარომ კბილებში და ხელები გადააჯვარედინა- სულ დაგავიწყდათ თქვენი დაქალი?
- მაროო!- შეჰკივლა სალომ და გოგონას ისე შეახტა, სათვალე ჩამოუგდო ცხვირიდან.
- ცხენო! მომშორდი! არ უნდა გეთქვა ლექსო რომ ყოფილა აქ და წერეთელსაც უშოვია სატრფო? აიხნიეს და კატერინას რომ არ ეთქვათ ვერც გავიგებდი, დაჟე წითურასაც, საბაჰსაც და ძლივს შემოღწეულსაც სცოდნია!- გამწარებული იყო მარო.
- როდის მეთქვა, შენი სატრფოების გუგუას და ბექას დევნაში რომ იყავი?- დაუბრიალა თვალები სალომემ.
- მე არ მოგენატრე?- იკითხა აიხნიემ.
- ჩემო სისათუთევ, შენ ყველაზე მეტად- თქვა სალომ და საწყალ გოგოს ისე ჩაეხუტა კინაღამ ჩაუმტვრია ნეკნები.
- აქ რა ქარმა გადმოგაგდოთ?- იკითხეს ხანგრძლივი მოკითხვის შემდეგ გოგონებმა და სავარძლებზე ჩამოსხდნენ.
- რამ და ისეთი აბმავი გავიგეთ თქვენ კი არა, წერეთელო, შენც ვერ წარმოგიდგენია.
- რა?
- სალომე, თურმე ლექსო გიცნობდა! ყველაფერი იცის შენზე, ვინ ხარ, სად ცხოვრობ, სად სწავლობ, ოჯახზეც კი აქვს ინფორმაცია.
- რაებს როშავ აზრზე ხარ ბოვშო?
- ხალხნო ჩემი მამიდაშვილის მეგობარი, კატერინას კლასელის დეიდაშვილი ყოფილა, ხოდა ეს ბიჭი თურმე ძაან ახლო ყოფილა ლექსოსთან და კატერინა იცნობს მაგ ბიჭს და ყველაფერი დააფქვევინა.- სულმოუთქმელად ჩამოარაკრაკა აიხნიემ.
- და ანუ ლექსო სალოზე ყველა ინფორმაციას ფლობს ახლა?- იკითხა მოსმენილით გაოცებულმა ლიზამ
- და ამდენი ხნის განმავლობაში ამ დარტყმულს ეგონა ფეისბუკზე ყურადღებას არ მაქცევსო?- იკითხა მიამ.
- ამ დროის განმავლობაში ისე იქცეოდა თითქოს უბრალო ნაცნობი ვყოფილიყავი- ამოთქვა სალომ.
- რანაირი ბიძაშვილია, რატომ არ მითხრა?!- გაბრაზდა წერეთელი.
- მიყვარხარ კატერინა- სავარძელში ჩაცურდა ცრემლმომდგარი სალომე- ეგ რატომ არ წამოვიდა?
- გავუარეთ მარა, ესე თქვა მე ლექსოს და სალომეს ერთად ვერ ვნახავ, მერე ფსიქიატრიულში დამაწვენენო თან არ მინდა ზღვაზე, ნებით თუ უნებლიეთ გავირუჯებიო და მოკლედ მთელი რიგი მიზეზებს ჩამოჰყვა.
- რა უჟმურია- დაიჯღანა მია.
- სუსი!- დაუბრიალა თვალები სალომემ და ფეხზე წამოხტა.
- ლექსოსთან მივდივარ!
- ასე? - ჰკითხეს საცურაო კოსტუმში და თხელ ნაჭერში გამოწყობილს.
- ცეცხლი უნდა დავუნთო!- თვალი ჩაუკრა გოგონებს და ოთახიდან გავიდა. როგორც იცოდა, ლექსოს ოთახი იმავე სართულზე სამი კარის მოშორებით იყო. კარზე დააკაკუნა და მოუთმენლად დაელოდა გაღებას. გაიღო თუ არა იხილა რა წელს ზემოთ შიშველი ალექსანდრე, ამოიოხრა და სანახაობით დამტკბარი კარის ჩარჩოს მიეყრდნო.
- სალომე?- ჩაეღიმა ბიჭს და ხელები ერთმანეთს გადააჯვარედინა.
გოგონამ დამჯდარ კუნთებს თვალი არ მოსწყვიტა ისე უთხრა ბიჭს:
- ცეცხლი ხარ!
- შენ კი პანტერა!- მიუახლოვდა ალექსანდრე ჩურჩულით.
- ქორი ხარ!
- კატერინას სველი ქათამი- ჩაიცინა ბიჭმა და მაჯაზე ხელი მოსხვია. სალომე უცებ გამოერკვა და გაცეცხლებულმა ბიჭს ხელი ძლიერად ჰკრა.
- იდიოტო!
- სად გარბიხარ- მაჯაში ხელი ჩაავლო, გოგონა თავისკენ დაქაჩა, ოთახში შეათრია და სწრაფად ჩაკეტილ კარებს ააკრა.
- კიდევ ერთხელ შემეხები და თითებს მოგამტვრევ!- გამოსცრა სალომემ კბილებში.
- დარწმუნებული ხარ, არ გინდა შეგეხო?- ბიჭი ნელა მიუახლოვდა სალომეს და თითები ნაზად აუსრიალა მკლავზე.
- აი, ხედავ როგორ დაგეხორკლა კანი?
- ჯანდაბა შენ წერეთელო!- მოთმინება ამოწურულმა გოგონამ ალექსანდრეს კეფაში ხელი ჩაავლო, თავისკენ ძლიერად დაქაჩა და ტუჩებში აკოცა. მისი ქმედებით ნასიამოვნემა ბიჭმა ღიმილი ვეღარ შეიკავა და თვალებდახუჭულს ველურ კოცნაში აჰყვა.
უცებ აიტაცა მისი სხეული, ფეხები წელზე შემოიჭდო და კედელს ააყრდნო. მის მხრებს ჩაჭიდებულ სალომეს მთელი მონდომებით, ვნებით და გრძნობით ეამბორებოდა. მერე ყელისკენ ჩაცურებული ტუჩებით სველი და მწველი კოცნების დატოვება დაიწყო. ზურგიდან უკანალზე ჩაცურებული ხელი ისე ძლიერად მოუჭირა, გოგონამ კვნესა ვეღარ შეიკავა.
- მომაგლიჯე და ეგაა!- რა გააჩერებდა პრეტენზია რომ არ გამოეთქვა? ალექსანდემ ღიმილით გადაუწია თმა და მხრებზე მხურვალედ მიაკრო ტუჩები.
- ლექსო!- ამოიჩურჩულა ვნებააშლილმა გოგონამ.
- მიყვარხარ სალომე!- გოგონას პირთან ნათქვამმა აღიარებამ სალონე გააშეშა.
- რაა?- მოულოდნელობისგან შემცბარი სალომე ბიჭის სხეულიდან ჩამოხტა.
- მიყვარხარ.
- რამდენი ხანია?
- საკმაო ხანი.- უპასუხა მოკლედ.
- და როდიდან დაგაინტერესე?- შეეკითხა ვნებიანი ხმით გოგონა.
- მას შემდეგ რაც ტელეფონზე დამირეკე და ვიღაც გიორგის მაგივრად გამლანძღე.
- გაგაგიჟე არა?- იკითხა აჭარხლებულმა.
- გამაგიჟე!- ალექსანდრემ სალომე თავისთან მიზიდა.
- შენი აზრით, რომ არ მყვარებოდი ჩაზასებას გაღირსებდი?
- რაა?
- ეს ლიზას ლექსიკონია, დორბლიან კოცნას ნიშნავს.- სერიოზული სახით მოსაუბრე სალომეზე ბიჭმა სიცილი ვეღარ შეიკავა და ხმამაღლა გადაიხარხარა.
- ანუ გიყვარვარ?
- ვაფანატებ შენზე- თქვა თუ არა გოგონამ ძლიერად დააგდო საწოლზე ალექსანდრე და ზემოდან მოექცა. ველურივით ეტაკა ტუჩებზე და მისი პერანგი შუაზე გაგლიჯა.
- ფრთხილად ქაჯო!
- ვიღაცას მე ვეგონები ბიჭი- ჩაიცინა გოგონამ და ალექსანდრეს კეფაში შეუცურა თითები.
ბიჭი უცბად გადატრიალდა, გოგონას ზემოდან მოექცა და თხელი მატერია ტანიდან შეუხსნა. ამავედროულად კოცნიდა და სალომეს ფერებას არ წყვეტდა. სწრაფად გაათავისუფლა მის ქვეშ მოქცეული სხეული საცვლებისგან და გოგონას გამაგრებულ კერტებს სველი ტუჩებით შეეხო. სიამოვნებისგან აკვნესებული სალომე დაბალზე დაყენებულ თმაზე ეფერებოდა და როგორც კი იგრძნო მის სხეულს შერყმული ბიჭი, ხელები ბეჭებზე გადაიტანა და ფრჩხილები ძილერად ჩაასო. ფეხები მის წელს მჭიდროდ შემოხვია და მის ჩქარ მოძრაობას მოქნილად აჰყვა. ალექსანდრემ სიამოვნებისა და ტკივილისგან ამოიგმინა. შუბლი გოგონას შუბლს მიაბჯინა და მთელი წონა საკუთარ მკლავებს დააყრდნო. სწრაფი ბიძგების ფონზე ორივეს ვერშეუკავებელი კვნესა სწყდებოდათ პირიდან. სალომემ ოფლით დაცვარული ბიჭის სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებში ეამბორა. ალექსანდრემ კი ცალი ხელით მკერდზე მოუჭირა.
-ააჰ, ლექსო!- კიდევ ერთი სასიამოვნო ბიძის შემდეგ სალომემ კივილი ვეღარ შეიკავა და ხელები ბიჭის სხეულს შემოხვია.
- ზემოთ მინდა!- ამოიგმინა გოგონამ.
- ჯანდაბა!- ამოიოხრა ორგაზმთან მიახლოებულმა ბიჭმა და სწრაფი მანევრით გოგონა ზემოდან მოიქცია. ხელები საჯდომზე ძლიერად მოუჭირა და სწრაფად ამოძრავებულს თოძოები შეახვედრა. მოულოდნელად, მათი ხმა რაღაცის მძიმე ტკაცანმა გადაფარა, ორივემ იგრძნო როგორ მოსწყდნენ ადგილს და ჩატეხილ საწოლს თან ჩაჰყვნენ.
-ოუუუუ!- სალომეს მოულოდნელი ჩავარდნისა და დაცემისგან მასში ღრმად შესული ასოს გამო კივილი ყვირილში გადაეზარდა.
- ამის დედა მოვტ*ან.- გამსოცრა კბილებში ბიჭმა.
- მე არ გეყოფი?- ჩაჰკივლა მის მხარს დაყრდნობილმა ყურში და მოძრაობა გააგრძელა. ოფლით დაცვარულ ბიჭის პრესს ხელებით დაეყრდნო და თავი უკან გადაწია. გადაშლილი სანახაობით აღრფრთოვანებული ალექსანდრე სალომეს თვალს ვერ სწყვეტდა. წყვილის მზგზნებარე კვნესა მთელ ოთახს ედებოდა. პიკს აღწეული ვნების გამო ორივემ მძიმედ ამოიკვნესა და გათავებისთანავე გოგონა უღონოდ დაეცა ბიჭის სხეულს.
-ამის შემდეგ გაფუჭებულ საწოლზე გვექნება სექსი!- გამაცხადა სალომემ და ალექსანდრეს ძლერ მკლავებში გაიტრუნა. ბიჭს ჩაეცინა.

* * *
მეორე დილით გოგონების საერთო საძინებელში შესულ სალომეს ასეთი სცენა გადაეშალა წინ:
- საწოლზე წამოწოლილი ლიზა შეუჩერებლად ფხუკუნებდა. კარადასთან მდგარი მარო გაბრაზებული კეცავდა ტანსაცმელს და თაროებში ტენიდა, აიხნიეს ყურში ყურსასმენები გაერჭო და თვალგახელილი მიშტერებოდა ჭერს. სააბაზანოდან კი ხმაური გამოდიოდა.
როგორც კი ოთახში შევიდა სამი წყვილი თვალი მას მიაშტერდა ხოლო სააბაზანოს კარები კი მიამ გამოგლიჯა.
- შიგ გაქვთ გოგო?!- იყვირა გამწარებულმა მიამ
- რა გაწიოკებს შვილი!
- წუხელ დანთებული ცეცხლი ალბათ ხანძარში გადაგეზარდათ ჰო?- იკითხა მარომ და ტანსაცმელი უდიერად შეაგდო კარადაში.
- რა მოხდა?
- შენ გქონდა წუხელის სექსი და კიდე ჩვენ გვეკითხები რა მოხდა?- გაწიწმატდა აიხნიე.- იმხელაზე კვნესოდით აქ გამოდიოდა თქვენი ხმა და ამ სართულზე ყველა მცხოვრები იძულებულნი გავხდით აქაურობას გავცლოდით.
- თან ის რაღაც ჩახანის ხმა- ამოიზმუვლა მიამ- ესე მეგონა შუაზე გაგაპო- თვქვა და ზიზღისგან გააკანკალა.
ლიზა გოგონებს უყურებდა და კვლავ იცინოდა.
- შეხედე, ბავშვი რა დღეში ჩამიგდეთ! კიდევ ვერ გამოდის მდგომარეობიდან!- მიმართა მარომ სალომეს.
აღქმულმა სიტუაციამ სალომეს ხარხარი მოჰგვარა.
- ლიზა სულ გაგიბერია! წერეთელი სადაა?
- ასე თქვა არ ვაპირებ ჩემი ბიძაშვილის ცეცხლოვანი ღამის მომსწრე გავხდეო და საჭმელად ჩავიდა, მერე მგონი თავის სვანს უნდა შეხვედროდა- უთხრა დამშვიდებულმა ლიზამ.
- ისე, კაი იყო?- შეეკითხა ეშმაკურად მია სალომეს.
- რაღას ეკითხები ქალო!- დაუბრიალა აიხნიემ თვალები და თმაგაწეწილ, აწითლებულსა და ალექსანდრეს მაისურში გამოწყობილ დაბნეულ სალომეზე ანიშნა. გოგონამ თავი გააქნია და სააბაზანოში შეიკეტა.
- წერეთლის ასულს გადაეცით მაგისი ბიძაშვილი ქმრად მიმყავს, ან ნებითა მისითა ან ძალითა ჩემითა!- გამოსძახა აფხუკუნებულ მეგობრებს სააბაზანოდან და ბიჭის მაიკა გაიხადა. მერე მისი სურნელი შეისუნთქა და წინა ღამის გახსენებამ ღიმილი მოჰგვარა.

* * *
- გეუბნეოდი არ იყო კარგი აზრი ჩვენი მარტო წამოსვლა!- ჯუჯღუნებდა გოგონა და "ციცინათლელას" დაბღვერილი ავლებდა თვალს.
- არ გინდა რომანტიკა შევქმნათ?- იკითხა მომღიმარმა ალექსანდრემ და გოგონას ხელი შეუცურა წელში
- ატრაქციონებით რა რომანტიკა იქმნება ლექსო?
-ოხ, სალომე- ამოიხვნეშა ბიჭმა. -ნაყინი გინდა?
-არა!
-არც ატრაქციონზე დაჯდომა?
-არა!
-კარგი მაშინ ზოოპარკში შევიდეთ
-არა!
-სალომე, რა პატარა ბავშვივით იქცევი, შენებური გაუშვი ისევ?
-არა!
-საერთოდ "კის" მნიშვნელობა იცი?
-არა!
-სალ, გამებუტე?
-არა!
-ღმერთო გამძლეობა მომეცი ამის ხელში.
-არა!
ბიჭმა ჩაიცინა და დაბღვერილს დახედა.
- კაი მორჩი ჭირვეულობას და საღამოს ყველაზე რომანტუკულ ადგილს გაჩვენებ, კარგი?

* * *

- მოდი აქ, ფრთხილად გადმოდი.
- ნაზი ნუ გგონივარ თორე გადაგტეხე ბეჭებში!- სალომე ნავში მოქნილად ჩახტა და ლექსოს დაელოდა. ბიჭმა თოკი გამოხსნა და ნავში ჩაჯდა. წყვილი თავიანთ ადგილებზე მოკალათდა და ბიჭმაც ნიჩბები ძლიერად მოუსვა.
- შორს არ წავალთ, აქვე სანაპიროს ხაზთან ვიყოთ.- უთხრა ალექსანდრემ. სალომემ თავი თანხმობის ნიშნად დაუქნია.
- ისე, პირველი ბიჭი ხარ რომელმაც მთვარის შუქზე და ტალღების ხმის ფონზე ასეთი საოცარი რომანტიკა შექმნა.
- ნეტა რის გამო?
- ამდენი ხანი არავის დავუნტერესებივარ. - თქვა ვითომ სასხვათაშორისოდ.
- მართლა?- ურწმუნოდა გახედა ბიჭმა. სალომემ თავი დამაჯერებლად დაუქნია. ცოტა ხნით დუმილი ჩამოწვა წყვილს შორის. ალექსანდრე თვალმოუშორებლად უყურებდა გოგონას.
- ლამაზი ხარ.
- ვიცი.
ბიჭმა ჩაიცინა როცა სალომე ახლოს მიუჯდა. თავი გაუკავა და ტუჩებზე დააჩერდა.
- ნამდვილი ქაჯი ხარ! მაგრამ გიხდება- ამოთქვა ჩუმად ბიჭმა და სალომეს ტუჩებს დაეწაფა. კოცნაში უმალ აყოლილმა ბიჭი თავისკენ ქვევით დაქაჩა.
- გაგვიძლებს?- შეეკითხა ნავზე
- გაგვიძლებს.- ჩაიცინა ბიჭმა და სარაფანი თავზემოთ გადააძრო სალომეს. თავი ყელში ჩაურგო და ზღვის ტალღების გამო ნაზად დარხეულ მოზრდილ ნავზე დააწვინა.
- აამ- ამოიკვნესა გოგონამ როგორც კი ბიჭის დაბლა ჩაცურებული ხელი იგრძნო და ხელები ბიჭის კისერს შემოხვია.
- თმა უნდა გაიზარდო!- კვნესით უთხრა ალექსანდრეს.
- რატომ?- ამოთქვა ბიჭმა ჩურჩულით.
- მინდა მოგქაჩო ხოლმე!
- გავიზრდი- დაუდო პირობა და მკერდზე დატოვებული ცხელი კოცნების ფონზე ქვედა საცვალი გახადა.
- ვერ დავეტევით- ჩაიცინა გოგონამ.
- იდაყვებს დაეყრდენი- ვნებიანი იყო ბიჭის ხმა.
შემდეგ ზურგით მდგარი წინ გადახარა და ასო ნელა შეუცურა სხეულში.
- წერეთელო!- ამოიკვნესა სალომემ.
ბიჭმა ცალი ხელი კეფაზე მიაყრდნო, ცალით კი გოგონას მკერდზე მოხვია და სწრაფი ფიძგების ფონზე ზელვა დაუწყო. მათი კვნესას ტალღების ხმა კვეთდა და ზღვის წიაღში შთანთქდა, მთვარის სინათლით განათებულ ნავს კი ნაზად არხევდნენ. ვნების კოცონში მდუმარედ გადაშვებულნი ვეღარაფერს აღიქვამდნენ ერთმანეთის გარდა. აკვნესებულ სალომეს მოულოდნელად თვალი მკვეთრმა სინათლემ მოსჭრა.
- ვიღაცაა- ამოიგმინა ალექსანდრემ როდესაც სანაპიროზე მოძრავი სინათლე შენიშნა.
- წესიერი სექსი არ მღირსებ.. ააა- ამოიყვირა მასში ღრმად შეჭრილი ბიჭის გამო და თავი უკან გადააგდო.
-ხმა გაიგო მგონი, გვიახლოვდება!- ამოიჩურჩულა მან და პიკს მიღწეულმა პირში ჩადებული თავისი მუშტით კვნესა დაფარა. ბიჭმა სწრაფად გადააცვა სარაფანი.
- არის აქ ვინმე?- გაისმა კაცის ხმა სანაპიროდან და როგორც კი ფანრის სინათლე ნავს დაეცა, შეცბუნებული სალომე ფეხზე წამოხტა, ბიჭისკენ სწაფად შეტრიალდა, თუმცა წონასწორობა ვეღარ დაიცვა და ალექსანდრეს გამოწვდილ ხელს ჩაეჭიდა. ძლიერი რხევის გამო ნავი დაირხა და დარღვეული პროპორციის გამო ამოყირავდა და წყვილიც თან გაიყოლა.
- სალომე!- ამოყვინთვისთანავე დაიყვირა ბიჭმა.
- ცოცხალი ვარ!- შესძახა გოგონამ და თავისკენ მიცურებულ ბიჭს მხრებში წაეპოტინა.
- ცურვა ხომ იცი?
- მოდი რომანტიკას ნუ ჩავშლით!- ჩაიცინა სალომემ მის ყურთან და ცალი ხელი ჰაერში ააფრიალა.
- დაგვეხმაარეთ!- დაიყვირა განწირული ხმით.

* * *
- გავიგეთ სალო რაც შეგემთხვათ და რა მაინტერესებს, ის საცვლები რა იქნა?- სიცილით იკითხა წერეთელმა და ხაჭაპურის მოზრდილი ნაჭერი გადაიშვა პირში.
- რავიცი, მე სარაფანი მეცვა, ლექსო შიშველი იყო და წყლიდან არ ამოსულა.- აიჩეჩა მხრები გოგონამ.
- ანუ, გადწყდა მიდიხართ თბილისში ჰო?
- კიი, დედაჩემი ძლივს დავარწმუნე შეყვარებუთან ერთად სადმე წასვლა არ შემჭამს.
- მობეზრებულად გააქნია სალომემ თავი და აწკრიალებულ ტელეფონს უპასუხა.
- რაღაც საეჭვოდ მალე დაახლოვდნენ ესენი- ჩაიჩურჩულა თვალებმოჭუტულმა მარომ.
- სიყვარულს რას გაუგებ ჩემო ოლღა!- ხელი აიქნია აიხნიემ და ტელეფონში თავით გადაშვებულ ლიზას გახედა.
- რაო შენმა რომეომ?
- მგონი ვრიგდებით- ამოიოხრა გოგონამ.
- გეფიცებით ლიზამ და გიორგიმ ბრაზილიურ სერიალს მოუჯოკრეს- დადო დასკვნა წერეთელმა და ხელში ზურგჩანთა დამშვენებულ სალომეს ახედა.
- ყველაფერი მოგვარებულია, ლექსომ ჩამო, გელოდებიო, არ მაქვს ეხლა თქვენი პროშვნის თავი ჩემი ბიჭი მელოდება, აბა ჰეეთ, აბა ჰოოთ, ჩემზე ადრე არავინ გათხოვდეთ თორე დედას გიტირებთ!- ხელის ქნევით დაემშვიდობა დაშტერებულ გოგოებს და საძინებლის კარი გაიჯახუნა.
- კატერინა ბედნიერია, არავინ რომ არ ჯდება თავის გემოვნებაში- თქვა ლიზამ და წერეთელს ხელიდან ხაჭაპური აართვა.
* * *
- ლექსოო, ეხლა ვფიქრობდი და გამახსენდა არსად ეწერა რომ ეს გზა თბილისისკენ მიდის.
- არც მიდის- მომხიბვლელად ჩაიღიმა ბიჭმა.
- აბა რა ხდება?
- გიტაცებ.
- ვაუ მართლა?
- კიი.
- და იცი რომ შემიძლია უკან მოგაბრუნო?
- არ მომაბრუნებ!
- რატომ ვითომ?
- შენც გინდა ჩემი ცოლობა.
- რაიცი?
- აბა გათხოვებაზე და ოთხ შვილზე ტყუილად ოცნებობდი?
- ოთხი მინიმუმი იყო!
- კარგი, მაქსიმუმ უსარულო იყოს.
- ანუ მიტაცებ?
- კი!
სალომემ ღია ფანჯარაში თავი გაყო და მთელი ხმით დაიკივლა.
- ააააააა, მიიიიშველეეეეთ!!!
- რა გაკივლებს გოგო!
- აკი გიტაცებო?!
- გიტაცებ მაგრამ ხომ შენი ნებით მომყვები და რას გაჰკივიხარ!
- რავიცი თითქმის ყველა გოგო წიოკსა და ყვირილს იწყებს და ჩვენც ამ გატაცებას რამე ხიბლი შევძინოთ რა...
- ღმერთო მიშველე.
- ახლა ღმერთიც უძლურია- თვალი ჩაუკრა ბიჭს და გულისგანგმირავი კივილი ამოუშვა პირიდან.
- მგონი დავყრუვდი!- მარჯვენა ყურზე ხელი აიფარა ალექსანდრემ.
- ისე, სად მივდივართ?
- კატერინა დაგვხვდება თურქეთის საზღვართან.

ასევე დაგაინტერესებთ:

✔ ჩვენ ვქმნით საუკეთესო ნივთებს თქვენთვის, მთავარია ისურვოთ და საპოვნელაში აუცილებლად იპოვით

✔ აღნიშნე ჩვენთანერთად ვალენტინობა ❤️

✔ ლაზერით ჭრა და გრავირება

✔ რა ვაჩუქო? მოგვწერეთ მოგეხმარებით საჩუქრის შერჩევაში

საპოვნელა

კატეგორია: სასიყვარულო ისტორიები | ნანახია: 723 | დაამატა: cosa-naff | ტეგები: katerinas-wiwilebi-srulad, istoria, 4love.ge | რეიტინგი: 0.0/0

სულ კომენტარები: 0


სახელი *:
Email *:

კოდი *:

ლოგინი:
პაროლი: