მძიმედ ჩამოშვებულ ლურჯ, ხავერდის ფარდებს ვერაფრის დიდებით მოერია გამთენიის ნათება და ახლადგამოღვიძებულ ქალაქს ავტომობილების მსუბუქი ხმაურითღა ამცნო ახალი დღის დადგომა.საწოლის გვერდით მოდგმულ პაწაწინა ტუმბოზე, საცოდავად აწკრიალდა ტელეფონი და ჩამი-ჩუმ გამქრალ სახლში ჩაქუჩის დარტყმის ეფექტი ჰქონდა ატეხილ ხმაურს.ღია ყავისფერ, ტილოს ნაჭრისგან შეკერილ თეთრეულში გახვეულმა ფიგურამ ზანტად იცვალა მხარე და უკმაყოფილოდ გადმოხედა ძილის ანგელოზების დამფრთხობ მოკაშკაშეს.თვალებისფშვნეტით აიწება ყურზე და ნამძინარევი ხმით აღმოხდა საყვედური ყურმილის მეორე მხარეს მყოფის მიერ მოყრილი ახსნა-განმარტების პასუხად.

ქეთიმ ცრემლიანი თვლებით გახედა საათს რომელიც ღამის ორს უჩვენებდა, შემდეგ კი დაძაბული მზერა ტელეფონზე გადაიტანა რომელიც ჯიუტად დუმდა, როცა მანქანის ხმა გაიგო დაფეთებული წამოვარდა ფეხზე და მაშინვე ეზოში გავარდა, გაფაციცებულმა მიადევნა თვალი ელექტრო კარის გაღებას, რომელშიც ირაკლის მანქანია შემოვიდა, რაღაცნაირად გაუხარდა და თან გული დაწყვიტა მეუღლის გამოჩენამ, თავადაც ვეღარ ერკვეოდა საკუთარ გრძნობებში იმდენად იყო დაბნეული. ირაკლი სწრაფად გადავიდა მანქანიდან, ცოლს მოუახლოვდა მომღიმარი სახით და პირდაპირ ტუჩებში აკოცა
-ირაკლიი-უსაყვედურა ქალმა და თავი ოდნავ უკან გასწია
-ტიროდი?-ცოლის თვალებში დანახულმა ცრემლებმა საშინლად იმოქმედა კაცზე და უმალ შეეყინა სახეზე ღიმილი
-მე-აღმოხდა ქალს ჩამწყდარი ხმით და ცრემლები მოეძალა კვლავ
-ქეთი რა ხდება?-დაიძაბა ირაკლი
-თორნიკე...

-გამარჯობა-ნაზი ღიმილით მივესალმე ჩემს წინ მდგარ საყვარელ მამაკაცს და ჩავეხუტე-ძალიან მომენატრე, ეს 2 დღე შენს გარდა ვერავიზე და ვერაფერზე ვფიქრობდი.-უცებ მოვშორდი და დაღვრემილი თვალებით შევაცქერდი მის უნაკლო სახეს.-შენ არ მოგენატრე?
-ნუთუ შეიძლება შენისთანა გოგო 2 დღე ჩემთან არ ყოფილიყო და არ მომნატრებოდა?-ღიმილით ყურში ჩამჩურჩულა და თვალებთან ჩამოცვენილი თმა ნაზად გადამიწია.-შემოდი!-რესტორნის კარები გამიღო და შესვლაზე მიმანიშნა.
-არვიცი ერთხელაც არ დაგირეკავს...-წარბი ავწიე და სადა მოკლე წითელი კაბა კიდევ უფრო ძირს დავქაჩე.
-ვილაპარაკებთ...-დაიჩურჩულა და უკან გამომყვა.
ცარიელ მაგიდას მივუსხედით.
-ორი წითელი ნახევრად მშრალი ღვინო-შეუკვეთა ოფიციანტს და ჩემი ხელები მის ხელებში მოიქცია.

"არაფერი ხდება შემთხვევით"

- ბოდიში,რომ გაწუხებთ,იქნებ , მოგეპოვებოდეთ ისეთი ტანსაცმელი,რომელიც აღარ გჭირდებათ?- ღია ფანჯარას მოხუცი კაცი მოუახლოვდა და მორიდებით გამიღიმა. ცნობისმოყვარედ ავათვალიერე.სიძველისგან შეჭმული ტანისამოსი ეცვა.
გული შემეკუმშა.
მზერა მის თვალებზე შევაჩერე და შევცბი.
თვალები,ზუსტად
მამაჩემის თვალები და გამოხედვა ჰქონდა.
-თუ არ გაქვთ,არაუშავს,- უხერხულად შეიშმუშნა და წასვლა დააპირა.
-მოიცადეთ,- უცებ გამოვერკვიე. - მოვძებნი,ერთი წუთით,- ვუთხარი და კარადას ვეცი. გულით მინდოდა,რამე მეპოვნა,რაც გამოადგებოდა.
-რას ეძებ?- ოთახში დედაჩემი შემოვიდა და ჯერ მე,შემდეგ ფანჯარასთან მდგომ მოხუცს შეხედა.

ანიტა არ იყო ჩვეულებრივი გოგო ის იყო გამორჩეული და ჭკვიანი , მისი სილამაზე საზღვრებს სცდებოდა მისი ლამაზი თითები და სხეული ყველა ადამაინს მოსწონდა რაც მთავარია მისი სული უმწიკვლო და წმინდა იყო როგორც ნაზი ბავშვის სული, ის ჯერ კიდევ 16 წლის იყო , როდესაც მოიტაცეს და ძალით გათხოვებაც მოუწია ყველაფერ სწორედ აქედან იწყება , 27 აპრილს,მის დაბადების დღეს მისმა საქმრომ ( გიორგიმ) გეგმა დასახა თუ როგორ უნდა მოეტაცებინა ანიტა მაგრამ რას იფიქრებდა, რომ ყველაფერი ასე განვითარდებოდა, როგორც ძველ დროში და წარმოიდგინეთ 90 იანები , მაგრამ ახლა ხომ 21-ე საუკუნეა ,რას იფიქრებდა საწყალი გოგონა ,რომ მშობლები ასე გაიმეტებდნენ მას და ეჭვი შეეპარებოდათ მასში... მეც საგონებელში ვიყავი ჩავარდნილი , როდესაც ამ ამბავს ანიტა მიყვებოდა და თან , სულ ქვითინებდა. მე და ანიტა დიდი ხნის მეგობრები ვართ ... ახლა კიდევ მოგითხრობთ ამბავს თუ რა გადახდა ჩემს ანიტას ...

- მისმინე - კარები ხმაურით შემოაღო. - შენთვის ახალი ამბავი მაქვს, - თავზე დამადგა.
- და რა? - სამუშაოდან თავი არ ამიწევია, ისე ვუპასუხე.
- ახალი კლიენტი გვყავს...
- და მერე?
- შენ გითხოვს...
- ვერ მივხდი...
- გოგო, რავა ვერაფერს ვეღარ ხვდები შენ ამ ბოლო დროს? ხომ ხარ კარგად? ეჭვის ტონი შეეპარა მის ხმას.
- და ცუდად ყოფნის რა შემატყვე? - ქვემოდან ავხედე.
- გაგაგიჟებს ეგ ციფრები შენ, და ეს ახალი კლიენტიც გინდა კიდევ? ხო დარჩი მერე მთლად გაუთხოვარი, ახლა გასათხოვარი მაინც გქვია... - ხელები ჩაიხვია გულთან.

-ვილიამ,- მესმის ხმა ზურგს უკნიდან და მეც ძალდატანებით ვწევ თავს მაგიდიდან. ჭერზე დაკიდებული ერთადერთი სანათი პირდაპირ თვალებში მანათებს,- აღიარე ბოლოს და ბოლოს, რომ შენ გაიტაცე, გააუპატიურე და მოკალი 12 წლის სილვია ბეინი.
-რა ჭკვიანური რამ მითხარით, ბატონო გამომძიებელო, ნეტავ მე რატომ ვერ მოვიფიქრე აქამდე?- ცინიკურად ვამბობ და მთელი ტანით წინ ვიხრები, ჩემს მაჯებზე დამაგრებული ბორკილი ჟღრიალებს.
-დამცინი კიდეც, არა?- თავს უკმაყოფილოდ აქნევს,- საერთოდ არ გეცოდები? კვირაში შვიდი დღე, ლამის 24 საათის განმავლობაში წინ მიზიხარ და არაფერს ამბობ, მგონი შენ შეყვარებას ვიწყებ.
-ცოლი არ აეჭვიანოთ, ბატონო გამომძიებელო.

როცა ბავშვი ვიყავი არასდროს მჯეროდა იმ გამოთქმის ერთ წამში ყველაფერი იცვლებაო, მაგრამ 18 წლის ასაკში ეს სიტყვები ზედმიწევნით ამიხდა.

მე ნილა ცაგარელი ვარ ახლა 23 წლის ვარ, ვცხოვრობ ნიუ-ორკში. უფრო კონკრეტულად კი მარკსის ქუჩაზე, თუმცა ჩემი ისტორია 3 წლის წინ თბილისში დაიწყო. ჩვენი ოჯახის ტრადიცია იყო, რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო შობას აუცილებლად მშობლიურ ქალაქში გავატარდბდით. მამა ამ ტრადიციას არასდროს არღვევდა და ამის საშუალებას არც ჩვენ გვაძლევდა, მომაბეზრებელი იყო ნიცა-თბილისის საჰაერო გზა, მაგრამ ამისგან თავის დაღწევა ოჯახის არცეთ წევრს არ შეგვეძლო. მე არასდროს მიყვარდა ხალხმრავლობა ამიტომაც ნათესავებითა და მეგობრებით სავსე სახლს ხშირად ვტოვებდი და თბილისის ქუჩებში ვსეირნობდი. ასე მოხდა 3 წლის წინაც მახსოვს 7 იანვრის სუსხიანი ღამე იყო და ქუჩას

იდეალურ შემთხვევაში, მამაკაცი ფეხმძიმე ცოლს ხელის გულზე ატარებს, ახალნამშობიარევს კი ყველანაირად ეხმარება, რომ ბავშვისა და ოჯახის მოვლის შრომა შეუმსუბუქოს.
თუმცა ყოველთვის ასე არ ხდება და ჩვენს ირგვლივ უამრავი კაცია, რომელიც სწორედ ამ რთულ პერიოდში მარტოს ტოვებს ცოლს ყველა პრობლემის წინაშე. ეს ინტერნეტმომხმარებლების რეალური ისტორიებია, რომლებსაც თავად გვიზიარებენ.

მაშინ 29 დეკემბერი იყო, დღე როდესაც თბილისში თოვლი მოვიდა - სტუმარი, რომელიც ბოლო რამდენიმე წელი თბილისელებს ცოცხალი თავით არ გვენახებოდა. ეს ფაქტი კი ჩემს წინასაახალწლო განწყობას და მღელვარებას კიდევ უფრო ამძაფრებდა. ჯერ კიდევ ნოემბრის ოცდასამიდან ირმებიანი წინდებითა და ფიფქებიანი ჯემპრებით დავდიოდი. ამის გამო კი სახლშიც და უნივერსიტეტშიც ელფის სახელით ვიყავი ცნობილი. ყოველთვის მჯეროდა 31 დეკემბრის სასწაულების, ჩაფიქრებულ-ახდენილი ოცნებებისა და ბევრი, რაც შეიძლება ბევრი საჩუქრის. უნივერსიტეტის ბოლო დღეს ირმის რქებიანი “აბადოკიც” დავიმაგრე თავზე, ელფის ფორმაშიც გამოვეწყვე და საგუდაგულოდ შეფუთული საჩუქარიც მოვიმარჯვე ხელში.