- ფუუ ამის დედაც,ისევ საბუთებს კრა ხელი და გადააგდო ამაზე ცოტა ჩამეცინა მარა წამსვე დავსერიოზულდი გიორგი კი კვალავ განაგრძობდა ოთახში ნერვიულად სიარულს და დროდადრო გადაპარსულ თავზე იწყობდა ხელებს, და მზერა ჩემზე უქვავდებოდა... რაღაც ისე ვერაა...

-გიორგი მშვიდობაა?!

როგორი რთული,ასატანია შენში არსებული ქაოსი, რომლსაც ვერ შველი
და ეს კიდევ უფრო გიმძიმებს სულს.

წერა დავასრულე და კმაყოფილმა ჩემს ნაშრომს გადავავლე თვალი, მიხარია ამის ნიჭი რომ მაქვს, მიხარია რომ შემიძლია ჩემი ემოციები ფურცლებს გავუზიარო,ვიცი ისინი შეინახავენ ჩემს საიდუმლოს,დადუმდებიან და მორჩიილად გამიგებენ.

ერთ დროს მნიშვნელოვანი სიტყვა გავცვითე. გრძნობებიც მოულოდნელად შემომეცვითა. შემთხვევით! განა, გამიზნულად… თუმცა რაღა აზრი აქვს, ან, იქნებ, აქვს?!
თუ მე და შენ ვერ ვხვდებით ერთმანეთის საუბარს, რაღა აზრი აქვს ასოების სიტყვებად დალაგებას?
თუ მე და შენ ვერ ვხვდებით ერთმანეთის გრძნობებს, რაღა აზრის აქვს ამ ერთიანობებს?

წამი არ დაკარგო ....
ხუთი წლის ვიქნებოდი პირველად რომ რაღაც დავხატე, ეს რაღაც იმდენად ლამაზი და საოცრება გამოვიდა დღესაც მისაღები ოთახის კედელზე დიდ ჩარჩოში ჩასმული კიდია. ხშირად გავივლი ვუყურებ და თავად ვერ ვხვდები, როგორ რანაირად დავხატე, ან საიდან შევძელი ასე პატარა ასაკში ასეთი ნამუშევრის შექმნა..

მოკალათდით კომფორტულად, მოიმზადეთ ცხელი ჩაი ან პოპკორნი. განეწყვეთ ისე, თითქოს ჰოლივუდური ფილმის საყურებლად ემზადებოდეთ, რადგან ისტორია რომელიც ახლა უნდა წაიკითხოთ, ფილმს ნამდვილად ჰგავს, თუმცა სცენარი ქართულია. წინ გულწრფელად ნაამბობი სიყვარულის ისტორია გელოდებათ. თავის პირადზე პედაგოგი ნინი მურცხველიძე საუბრობს:

-გაგიჟდი მარია.. იქ რაგინდა?!-შეიცხადა გოგომ
-შენ გგონია,შენს ქორწილს ჩავაშლევინებ იმ ხალხლს რა უფლებით ითხოვს ფულს.. წავალ და დაველაპარები.და ამ ფულსაც მივუტან
-ხვდები მაინც რა შედეგი მოჰყვება ამას. ეს მამამ რო გაიგოს. გაგიჟდება გთხოვ არ გინდა რაა რაც არის არის.-შეევედრა დას
-ხო იცი რო მაინც წავალ, იმ არანორმალურს სახეში უნდა შევხედო და ყველაფერი უნდა მივახალო პირში რასაც ცფიქრობ. მალე მოვალ არ ინერვულო, კარგი
-კარგი,ფრთხილად იყავი მაშინ რო მიხვალ დამირეკე,არ მანერვილო.
-კარგი დაო არ იდარდო აი ნახავ ყველაფერი კარგად იქნება.
-უთხრა და თავის საყვარეკი კედები ამოიცვა ფეხზე და საღამოს კაბით შემოაჯდა სკუტერს
შუა გზაზე რომ,გავიდა საცობში მოყვა..

ქარი შიგადაშიგ მელანქოლიურად გირხევდა წაბლისფერ, ლერწმის მსგავს თმებს, რომელთა სურნელიც ჩემი სახლიდან... მრავალი კილომეტრის მოშორებითაც კი მკაფიოდ იგრძნობოდა. შემდგომ წელში გასწორდი. შორიდანვე მიიქცია, შენმა მარტოსულმა ცხოვრებამ ჩემი გონება. თუმცა არ გთმობდი. შენკენ დაკავშირებული ძაფები მარადიულად შეხიზნულნი იყვნენ შენში... შენში და უშუალოდ შენს წმინდა სულთან, რომელსაც სანთლით ვეძებდი.

სოფელ რუისში თუ ბერბიჭას საფლავს მიუახლოვდებით პატარა ლოდს დაინახავთ, რომელზეც წვრილად წერია: “მოკვდა უპატრონოდ და არც ვინმე დარჩენია. გვიგულე შენს ჭირისუფლად!“ სასაფლაო ლამის კილომეტრეა გაწელილი და ეს წარწერა ერთადერთია, რომელმაც შეიძლება წამკითხველში სევდა გამოიწვიოს. რუისელები იმას არ სჯერდებიან, რომ საფლავის მნახველს მიცვალებულის სიცოცხლის წლები, სახელი, გვარი, მამის სახელი ამცნონ და ცდილობენ ხასიათის დეტალები თუ არა, შეძლებისდაგვარად ის მაინც ამოტფიფრონ ქვაზე ვისი შეკვეთით დამზადდა ეპიტაფია და რა მიზეზით გარდაიცვალა საფლავის პატრონი.
ეს ტექსტები ხან გარითმულიცაა და მერე როგორ? ჯვარედინი რითმებით, პარალელური რითმებით, გვხვდება ალიტერაციები და ტრიოლეტის ნიშნებიც კი. თუნდაც უნიჭოდ მაგრამ გულწფელად აუცილებელია მიცვალებულის სიკვდილის ამბის მოთხრობა: მა, კაცი რო მოვა, როგორ უნდა თქვას, როგორ უნდა მაიგონოს აქაური მკვდარი? – ფიქრობენ რუისელები და წერენ ტექსტებს: “ჩაიდანს ატყდა ემალი – გემშვიდობებათ ჯემალი”, “რას მერჩოდი ტრაქტორო ბუჩქის ძირას მეძინა”, “მოწყენილი ვარ შენ არ მყავხარ ჩემო მეურლევ, ამდენი ხანი როგორ კარგად, მაგრა იუღლე. მოწყენილი ვარ ჩემო მეუღლევ”...

ეს ჩანახატი სხვა სახელით მქონდა გამოქვეყნებული. ჩემი სხვადასხვა ტექსტიდან რაღაცები მაკრატელით ამოვჭერი და აქ ჩავაკარი სისხლის წებოვნებით. იმედია ისიამოვნებთ.
---------------------------------------------------


შეიფრთხიალა ჩიტმა გუბეში და სველი ფრთებით დამძიმებულმა მიწის სიახლოვეს გააპო ჰაერი ფრენით. თვალი გაადევნა მიამ, ვიდრე ერთმანეთისგან ჩრდილმიმდგარ ფოთლებში არ ჩაიკარგა. მუქი იყო დედამიწაზე შავად მოფენილი ხეთა ჩრდილი და იქ მია იწვა, ფიქრების ლივლივში უგონოდ გართული.

ქარისგან აკორიანტელებული, სცენის კვამლივით იდუმალი მტვრის ბუღი იდგა გზაზე და ისერებოდა წვრილ-წვრილ ზოლებად უსაშველოდ გრძელ მწკრივში მდგომი უკლებლივ ყველა ლამპიონის ურცხვი ნათებით. ცა შავი იყო, მოღამებული და ბედნიერად მოცინარი ვარსკვალავებისგან შემოძარცვული. მთვარე - სრული, ვერცხლისფერი და მეოცნებეთ თანამგრძნობი - ეულად დანათოდა რხევისგან წელში გადამწყდარ ხეებს და დედობრივი ალერსით ჩუმად ღიღინებდა ღამის მშვიდ მუსიკას მხოლოდ ცასთან ახლოს, რადგან დედამიწაზე ქარი კვნესოდა, როგორც ვიოლიონო, ხემით დაჭრილი.

« 1 2 3 4 5 6 7 ... 21 22 »