11:01 PM ბედის ირონია (თავი 1) | ||||||
 მოდი დავიწყოთ თავიდან, მე ვარ ლანა გასვიანი 25 წლის, საშუალო სიმაღლის, როგორც უკვე მიხვდით ზედმეტი წონით. მივიღე უმაღლესი განათლება ბიზნესის განხრით. დაახლოებით ხუთი წლის წინ ჩემი მშობლები და უმცროსი ძმა მოხვდნენ ავტოკატასტროფაში, სადაც მხოლოდ ჩემი ძმა გადარჩა, მას შემდეგ ის ვერც დადის და ვერც ლაპარაკობს, მისი მოვლა და მკურნალობა ავიღე ჩემსთავზე და ეს ძალიან დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული, ამიტომ მჭირდებოდა სამსახური და დავიწყე მუშაობა ერთ-ერთ რესტორანში მთავარი შეფის თანაშემწედ.... ჩემი ძმა ახლა არის 15 წლის და მას სჭირდება ძალიან ბევრი მკურნალობა, მასაჟები და წამლები, სახელმწიფო კი გვეხმარება მაგრამ ეს თანხა მისი წამლების ნახევარსაც კი არყოფნის დანარჩენ ხარჯებზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი. სუპერმარკეტთან მიახლოებული ჩემი ყურადღება მიიქცია ლურჯი ფერის ძვირადღირებულმა სპორტულმა ავტომობილმა. სუპერმარკეტში შესვლისას მინის კარებს ,როგორც კი გავცდი რაღაცას დავეჯახე ამ რაღაცას ძალიან სასიამვნო მამაკაცის სუნამოს სუნი ასდიოდა. -მაპატიეთ.-მოულოდნელობისგან ჩავილუღლუღე. ავიხედე ზემოთ და დავინახე საოცარი ლურჯი თვალები ზუსტად ისეთი ფერის, როგორც წუთის წინ დანახული მანქნის ფერი იყო. მამაკაცმა გამიღიმა და გახდა უფრო მიმზიდველი ისეთი, რომ იმაზე მეტი უკვე შეუძლებელი იყო გზა დამითმო და გალანტურად დაიჭირა კარები. მე უბრალოდ მას თვალს ვერ ვაცილებდი. მის უკან იდგა ჩემით არშემჩნეული ახალგაზრდა გოგო რომელიც იყო შემდგარი მეტრო ქუსლებზე, სახეზე ტონა მაკიაჟით და ძალიან მოკლე კაბით. გამობურცა დაბერილი ტუჩები და წამოიძახა. -რას გაიყინე ძროხა?- მერე ხელმკლავი გამოსდო სიმპატიურ მამაკაცს. ყველას გასაგონად ხმამაღლა წარმოთქვა - წამოდით ბატონო თორნიკე, უფროსი ქალები ყველა ახალგაზრდა მამაკაცზე „ნერწყვს ყლაპავენ“. -გეყოფა აზა! - უთხრა მამაკაცმა და ერთად გავიდნენ სუპერმარკეტიდან. მე კი მივედი ბანკომატთან, რომ შემემოწმებინა დამერიცხა თუ არა თანხა. ცალი თვალით დავინახე, როგორ სხდებოდნენ ის წყვილი იმ მდიდრულ მანქანაში. იმ სილიკონიანი გოგონას სიტყვებმა ძალაინ არ წამიხდინეს გუნება და არ გამიფუჭეს შთაბეჭდილება სიმპატიურ მამაკაცზე, ის თუ როგორ გააჩუმა ის სილიკონიანი ჩემსგამო. ჩემს სახეზე აღიბეჭდა კმაყოფილი ღიმილი ისე, რომ სამსახურის დაკარგვაც დამავიწყდა. არის კიდე ჩვენს დროში კეთილშობილი ადამიანები. -შენ გაინძრევი თუ არა? - მომესმა ყურთან მამაკაცის ხმა. მე შევშინდი და შემოვტრიალდი უკან. ჩემს უკან იდგა მსუქანი მამაკაცი და ხელში ეჭირა ბარათი. -თუ არა - გავეცი პასუხი და მისგან შორს წავედი მე სასწრაფოდ ვიყიდე პროდუქტი გამოვედი სუპერმარკეტიდან და დავინახე, რომ ის ლურჯი მანქანა ისევ იქ იდგა... ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
