9:19 AM სიყვარული გრძნობების გარეშე 1თავი | ||||||
 ქეთიმ ცრემლიანი თვლებით გახედა საათს რომელიც ღამის ორს უჩვენებდა, შემდეგ კი დაძაბული მზერა ტელეფონზე გადაიტანა რომელიც ჯიუტად დუმდა, როცა მანქანის ხმა გაიგო დაფეთებული წამოვარდა ფეხზე და მაშინვე ეზოში გავარდა, გაფაციცებულმა მიადევნა თვალი ელექტრო კარის გაღებას, რომელშიც ირაკლის მანქანია შემოვიდა, რაღაცნაირად გაუხარდა და თან გული დაწყვიტა მეუღლის გამოჩენამ, თავადაც ვეღარ ერკვეოდა საკუთარ გრძნობებში იმდენად იყო დაბნეული. ირაკლი სწრაფად გადავიდა მანქანიდან, ცოლს მოუახლოვდა მომღიმარი სახით და პირდაპირ ტუჩებში აკოცა -ირაკლიი-უსაყვედურა ქალმა და თავი ოდნავ უკან გასწია -ტიროდი?-ცოლის თვალებში დანახულმა ცრემლებმა საშინლად იმოქმედა კაცზე და უმალ შეეყინა სახეზე ღიმილი -მე-აღმოხდა ქალს ჩამწყდარი ხმით და ცრემლები მოეძალა კვლავ -ქეთი რა ხდება?-დაიძაბა ირაკლი -თორნიკე... -ჰო რა თქმა უნდა-ნაწყენი ტონით ჩაილაპარაკა კაცმა -სხვა ვინ იქნება შენი ცრემლების მიზეზი თუ არა ის -შუადღის ოთხი საათიდან წასულია სახლიდან... ჯერ კიდევ გათიშული აქვს ტელეფონი და განზრახ არ რთავს, უნდა რომ გამაგიჟოს-დაუფიქრებლად შესჩივლა ქმარს -ესე იგი ოთხი საათიდან?-ჩაეკითხა კაცი ცოლს -ღმერთო... გთხოვ არ გამიბრაზდე-შეწუხდა ქეთი -რამდენჯერაც დაგირეკე და გკითხე თორნიკეს ამბავი მითხარი ყველაფერი რიგზეაო, გკითხე ტელეფონი გათიშული რატომ აქვს-მეთქი და დაუჯდაო, სიმართლე რატომ დამიმალე? -გზაში იყავი, თურქეთიდან მოდიოდი მანქანით, დაღლილ-დაქანცული, უძილო, განერვიულებული, არ მინდა ჩვენს გამო ზედმეტად გენერვიულა -წარმოდგენა არ გქავს სად შეიძლება იყოს? -არა -გიორგისთან ერთად იქნება...პირველი შემთხვევა თუ უკანასკნელი?-შეიცხადა ირაკლიმ, ხელი გადახვია ცოლს და სახლში შეიყვანა -რაღაც მოხდა-დაიწყო ყოყმანით ქალმა -ისევ იჩხუბა? დალია? მოწია? გაიკეთა? ვინემს დაეტაკა მანქანით?-თორნიკეს დაუსრულებელი პრობლემებით მობეზრებულმა კაცმა უინტერესოდ ჰკითხა ცოლს -მკითხა ქრისტინე ვინააო-ამოილურღლუღა ქალმა დივანზე უღონოდ დაეშვა, სახეზე ხელები აიფარა და ხმამაღლა ატირდა -ამის დედაც-შეიგინა ირაკლიმ-ამის დედაც -არ მაპატიებს-ცრემლიანი თვალებით ახედა ქეთიმ ქმარს-სიმართლე რომ გაიგოს არასდროს მაპატიებს -ვერ გაიგებს! ვერასდროს გაიგებს-ირაკლი ცოლის წინ ჩაიმუხლა, მისი აკანკალებული ხელები ხელში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა -გაიგებს... გაიგებს და არასდროს მაპატიებს, არც უნდა მაპატიოს-ქმარის ცივ ხელებს ძლიერად მოუჭირა ცივი თითები და ხელახლა ატირდა, ირაკლის ათასი კითხვა უტრიალებდა თავში მაგრამ ხმას არ იღებდა , ცოლის დამშვიდებას ელოდა მოთმინებით და ბოლოს როცა ქალი თავს მოერია დაწყნარდა და ტირილი შეწყვიტა, მშვიდად ჰკითხა -ქრისტინეს შესახებ საიდან გაიგო? -არ ვიცი არ მითხრა, სახლში გიჟივით მოვარდა ნასვამი იყო, იყვირა, იჩხუბა, იღრიალა და მის ვერცერთ კითხვას რომ ვერ ვუპასუხს ქრისტინას შესახებ, წავიდა, წარმოდგენა არ მაქვს ახლა სადაა და რა აკეთებს -ამოილუღლუღაქალმა და უკვე გვერდით მჯდომ ქმარს თავი მხარზე დაადო- მაპატიე-დაუჩურჩულა და უმალ თვალები დახუჭა რომ მოწოლილი ცრემლებისთვის წინააღმდეგობა გაეწია, მაგრამ ამაოდ -ქეთი-ირაკლიმ ნიკაპზე მოჰკიდა ხელი ცოლს, თავი ნაზად ააწევინ და თვალებში ჩააცქერდა -შენგან ეგ სისულელე მეორედ აღარ მოვისმონო- კატეგორიულად გააფრთხილა -გესმის რას გეუბნები?- ქალმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ხელახლა გადმოდენილი ცრემლების მოშორება სცადა მაჯებით, მაგრამ ირაკლიმ დაასწრო და მარცხენა ხელის ზურგი ნაზად ჩამოატარა მის გაფითრებულ ღაწვებს -მეშინია -იქმადე არ გაჩერდება სანამ პასუხებს არ მიიღებს ყველა კითხვებზე არა? -ჰო -სიმართლე უთხარი, ნაწილობრივ -არ შემიძლია-კვლავ ცრემლები გადმოუცურდა მთელი სხეულით აკანკებულ ქალს -ეს უნდა გააკეთო -გთხოვ-შეეხვეწა ქეთი ქმარს -ამის გაკეთებას ნუ მთხოვ არ შემიძლია -თავადვე ამბობ რომ არ გაჩერდება და პასუხების ძებნას დაიწყებს, დამიჯერე ჯობია შენგან მოისმინოს ის რისი მოსმენაც უნდა და ისე როგორც ჩვენ გვინდა -ვერ ვეტყვი რომ ქრისტინა ჩემი ტყუპისცალი იყო... არ შემიძლია ძალა არ მეყოფა -უნდა უთხრა, რადგან მასზე გაიგო ადრე თუ გვიან იმასაც გაიგებს რომ ის შენი და იყო -რომ მკითხოს ამდენი წელი რატომ ვუმალავდით რომ ტყუპისცალი და მყავდა? ამაზე რა ვუპასუხო? რომ დაინტერესდეს მისი წარსულით? ჩვენს სოფელში რომ ჩავიდეს? რამეს რომ მიხვდეს? -ოდესმე სიმართლე რომც გაიგოს ეს იმას არ ცვლის რომ შენ დედამისი ხარ და რომ ის ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად გიყვარს -ჰო მაგრამ ის, ამას ვერ გაიგებს, ვერ მიხვდება, ვერ გაიაზრებს, დავკარგავ, სამუდამოდ დავკარგავ, არასდროს მაპატიებს იმას რაც ჩავიდინე -ვერასდროს ვერაფერს გაიგებს -გთხოვ არ გინდა, შენც ხომ ხვდები რომ აზრი უკვე აღარფერს აქვს?- ტირდა ქეთი, ნელ-ნელა ქმრისკენ გადიხარა, თავი მის ყელში ჩარგო და თვლები მაგრად დახუჭა. თორნიკე მოღუშული სახით მიაჩერდა მეგობარს რომელიც უკმაყოფილო სახით ასხამდა ჭიქებში რომელიღაც, მაგარ ალკოჰოლურ სასმელს -ბოლომდე გაავსე!-ფაქტიურად უბრძანა მეგობარს და მესამე ღერს მოუკიდა ნერვიულად -აზრზე თუ ხარ მერამდენე ჭიქას ცლი? მე უკვე სათვლავი ამერია-სევდიანად გაეღიმა გიორგის და დაცლილი ბოთლი მაგიდაზე ხმაურით დადო -მკიდ.ა-უემოციო ტონით წარმოსთქვა ბიჭმა და სიბნელეში შეპარული მთავრის, მკრთალი ნათების ფონზე განათებულ სივრცეს გახედა, რომელშიც უხვად იჭრებოდა გარე განათების თანმიმდევრული ,,სინათლეები"-ლამაზია არა ღამის თბილისი?-ინტერესით ჰკითხა გიორგის და ცარიელი მზერა ქალაქის ხედიდან ვისკით სავსე ჭიქაზე გადაიტანა -ჰო რაღაც ,,პონტში" ასწორებს თბილისი, მაგრამ ხო იცი მე მცხეთა უფრო ,,მევასება", მიდი რა როდისმე წავიდეთ, უკვე ბოლომდე ,,მოიხოდა" სახლი -თუ გინდა ამაღამ წავიდეთ, სახლში მისვლას მაინც არ ვაპირებ -ჰოოო? ანუ წავიდეთ?-კმაყოფილი ტონით წარმოსთქვა გიორგიმ -ვაჩე რომ მოვა ეგრევე წავიდეთ-თონიკემ მერამდენეღაცა ჭიქა ჩაცალა და მომღიმარი სახით მიაჩერდა მეგობარს. -დაგვიანებისთვის ბოდიში-ვაჩეს ხმამ დაარღვია მაგიდასთან, ხელახლა გამაფებული სიჩუმე -სად ხად ამდენ ხანს შე ჩ.მა-უსაყვედურა თორნიკემ -მაგრად ხართ ორივე-გაეცინა ვაჩეს და ბოთლს წაეტანა -არ მგონია მიშველოს და დაგეწიოთ მაგრამ ცდად ნამდვილად ღირს-გახსნა და მოიყუდა მაგრამ მაშინვე წაართვა თორნიკემ -მცხეთაში ავიდეთო გიორგიმ და იქ გავაგრძელოთ-თავისი მანქანის გასაღები მიაჩეჩა ხელებში და ფეხზე წამოდგა -მე რა მკერძო მძღოლი ვარ?-აბუზღუნდა ვაჩე -თავისდროზე მოსულიყავი დაგილია და არ მოგიწევდა მძღოლობა -სიცილით მხარზე ხელი დაარტყა გიორგიმ, მაგიდაზე რამდენიმე ასლარიანი დაყარა და მეგობრებთან ერთად გავიდა გარეთ. დივანზე ჩაძინებულ ცოლს ფრთხილად შეეხმიანა ირაკლი -მოვიდა თორნიკე?-დაფეთებული ქალი სწრაფად წამოჯდა დივანზე -არა, არ მოვა, ბიჭებთან ერთად მცხეთაში წასულა -გიორგის სახლში? -ჰოო, ვაჩეს თავის დისთვის დაურეკია ამაღამ სახლში არ მოვალო ბიჭები მცხეთაში მივდივართო -თორნიკემ ისევ არ ჩართო ტელეფონი ხო? -არა... კარგი... აქ ჯდომას და მის ლოდინს აზრი აღარ აქვს წამოდი დავწვეთ-სევდიანად გაუღიმა ირაკლიმ ცოლს და ფეხზე წამომდგარ ქალს თავზე აკოცა. ცრემლინი თვალებით მიაჩერდა მარიანა დედას -იქნებ არ წახვიდე?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით -ჩვენც ვიმუშავებთ და როგორმე დავფარავთ სესხს-სევდიანი სახით გაუღიმა სოფიმ დედას, დას და ბებოს -გოგონებო გთხოვთ, ასე ნუ იქცევით-ხმა აუკანკალდა ნატოს- ხომ იცით რომ სხვა გზა არ მაქვს? -გვააქვს დედა გვააქვს-გაუბრაზდა სოფი დედას -გეყოფათ-გაბრაზდა ქალი-როგორ უნდა დავუშვა ის რომ მე თქვენ, აბიტურიენტები სამუშაოდ გაგიშვათ? თან იმისთვის რომ როგორმე ყოველთვიური ბანკის სესხი შევიტანოთ? და ამ ყველაფრის გამო თქვენ უნივერსიტეტში ვერ ისწავლოთ? -ვისწავლით-ატირდა მირიანა-როგორმე მოვახერხხებთ სწავლასაც და მუშობასაც -მორჩა, საკმარისია-ხმა გაიმკაცრა ნატომ -ეს თემა აქ და სამუდამოდ დაიხურა ! ხვალ მე საფრანგეთში გავფრინდები ნათლიათქვენთან, ეგრევე ოჯახში შევალ და მუშაობას დავიწყებ, როგორმე მივახერხებ რომ სესხიც დავფარო ხოლმე და თქვენც მოგხედოთ და უნივერსიტეტში გასწავლოთ -დედა -ვერ დავუშვებ რომ უსახლკაროდ დაგტოვოთ და უნივერსიტეტის გარეშე! -დედა ვიცი რომ ძალიან გაგიჭირდება იქ და დაიტანჯები- ჩაეხუტა მარიანა დედას და თავზე აკოცა -არაუშავს, მთავარია რომ თქვენ ისწავლოთ და სახლი შევინარჩუნოთ... -დედა ჯერ არ წასულხარ და უკვე მენატრები- ატირდა სოფიც -გთხოვ ასე ნუ იქცევით-ცრემლები მოერია ნატოს და ორივე შვილი გულში ძლიერად ჩაიკრა- თქვენგან მხოლოდ ორ სათხოვარი მაქვს გოგონებო, ძალიან გთხოვთ კარგად ისწავლეთ და ბებოს მიხედოთ. იმ ღამეს ერთად დაიძინეს სამივემ, მაგრამ ნატოს დაღლილს გონებას ძილი არ მიკარებია, ფიქრი, დაურსულებელი ფიქრი აგიჟებდა შვილებზე, ექვსი თვის წინ გარდაცვლილ ქმარზე, წნევიან დედაზე, საკუთარ მშობლურ მიწაზე, რომელიც რამდენიმე საათში გარკვევლი ვადით უნდა უნდა წაეგლიჯა ცხოვრებას მისთვის. გამთენიისას ადგა საწოლიდან და დაბლა ჩავიდა -გგონია რადგან 18 წლისები არიან შენი ტყუპები და წელს სკოლას ამთავრებენ დიდები არიან?-სევდიანი სახით მიაჩერდა მანანა შვილს და ჩუმად გადმოცირებული ცრემლები შეუმჩნევლად მოიწმინდა -ვიცი დედა რომ პატარები არიან, ძალიან პატარები გამოუცდელები, რომ ცხოვრებას ახლა იწყებენ და ყველაზე მეტად, სწორედ ახლა სჭირდებათ დედა და ისიც ვიცი რომ ძალიან გაგვიჭირდება ერთმანეთის გარეშე ყოფნა, მაგრამ რა ვქნა? რა გავაკეთო? ბაღის ამღზრდელის ხელფასით როგორ მოვერიო ბანკის კრედიტს? შვილებს როგორ ვასწავლო? თუ არ წავალ სახლს დავკარგავთ... გაგვიყიდიან... გოგონებიც უნივერსიტეტში ვეღარ ისწავლიან...ასე ჯობია... შენ ეყოლები გვერდზე, მეც სულ საიტზე ვიქმები და ვაგრძნობინებ ჩემს მხარდაჭერას. ცრემლებით გააცილეს ნატო საფრანგეთში ახლობლებმა, მაგრამ ყველაზე მეტად მარიანას და სოფოს გაუჭირდათ დედასთან გაურკევევლი ვადით გამომშვიდობება. იმ საღამოს, მანანამ შვილთან ლაპარაკის მერე თავი ძალიან ცუდად იგრძნო, მაშინვე წნევამ აუწია ნერვიულობისგან, დაბნეული მარიანა წამალს ეძებდა და ვერაფერით რომ ვერ იპოვა შეწუხებულმა რეცეპტს და ფულს დაავლო ხელი -წავალ ბე და გიყიდი -უკვე გვიანია-იუარა მანანამ -ხვალ მიყიდე, არაფერი მომივა დილამდე, თან არც ისე მაღალი მაქვს -არა, რას ჰქვია ხვალ გიყიდო-შეიცხადა გოგონამ- ბებოს ფუმფულა ლოყები დაუკოცნა და გარეთ გავარდა, იმის გამო რომ ნამტირალევ სოფი ახალი ჩაძინებული იყო, ამიტომ მარიანამ აღარ გააღვიძა ის და მარტო წავიდა აფთიაქში. თორნიკე მოღუშული სახით იდგა აივანზე, სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა და თვალს არ აშორებდა, ქუჩაში სწრაფი ნაბიჯით მიმავალ გოგონას, რომელმაც თითქოს იგრძნო მისი დაჟინებული მზერა, ერთი წამით, სულ ერთი წამით გაიხედა მისკენ და გზა განაგრძო იგივე სიჩქარით, თორნიკეს კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა სახეზე, რადგან გოგონამ მისი დაჟინებული მზერა იგრძნო და ქუჩიდან ზუსტად მისი მიმართულებით გამოიხედა, კარგა ხანა უყურებდა და თვალს ვერ წყვეტდა მის ქარისგან აწეწილ თმას და კაბის კიდეს -ლამაზია არა?-ზურგს უკნიდან მოესმა გიორგის ორინია ნარევი ხმა დაბნეულ ბიჭს და მაშინვე მისკენ მიტრიალდა -იცნობ?-დაინტერესდა თორნიკე -რაღაც პონტში -გაეცინა გიორგის -სერიოზულად?-აღფრთოვანდა თორნიკე -ოღონდ გაითვალისწინე ტყუპისცალი და ჰყავს და ისე ჰგვანან ერთმანეთს შანსი არა რომ განასხვავო -ვისზე ლაპარაკობთ?-ახლად გათვიძებული ვაჩე აჩეჩილი თმით გავიდა აივანზე -თორნიკეს გოგოზე -გაეცინა გიორგის -ორი დღეა აქ ვართ და გოგოს ჭაჭანება არაა ქუჩაში და მშუაღამისას სად ააგდეთ გოგოები? თან ტყუპები? ერთი ჩემია იცოდეთ -წესიერად ილაპარაკე-დაუბღვირა გიორგიმ -აქ ეგეთები არ მოსულა -უკაცრავად -ხელები ასწია დანებების ნიშნად ვაჩემ- ალბათ მე გავივე რაღაც არასწორად-უხერხულად გაიღიმა და თორნიკეს სიგარეტის კოლოფს დაწვდა -აუ შენც გაგითავდა?-უკმაყოფილო სახით, დაუდევრად მიაგდო ცარიწლი კოლოფი მაგიდაზე და სახლში შევიდა -წავალ ვიყიდი-მანქანის გასაღებს დაწვდა თორნიკე, სწრაფად ჩაირბინა კიბეები, ეზო გადაკვეთა, მაქნანაში ჩაჯდა და გიჟივით გააქანა. ფიქრებში გართული მარიანა ჩქარი ნაბიჯით მიდიოდა აფთიაქისკენ და საკუთარი ტელეფონის ხმამ ისე შეაკრთო რომ რამდენიმე წამის გაანმავლობაში ვერც მოახერხა რომ ეპასუხა -ჰო ბე -სად ხარ ბე ამდენ ხანს?-საყვედურით ჰკითხ მანანამ -აუ ბე ჩვენთან ახლოს რომ აფთიაქია იქ არ იყო შენი წამალი და მეორეში წამოვედი -რატომ წახვედი ასე შორს? -არაუშავს, უკვე მალე მივალ -გზაზე ფრთხილად გაგდადი ბებოს სიხარულო და მალე მოდი სახლში, ძალიან ვნერვიულობ -კარგი-გაეცინა მარიანას და გაუთიშა, მალევე იყიდა სასურველი წამლის მთელი კოლოფი, აფთიაქი სწრაფად დატოვა და ჩქარი ნაბიჯით დაიწყო სიარული ნახევრად ჩაბნელებულ ქუჩაში, შეკრთა როცა მოულოდნელად მოსახვევიდა მაღალი სიჩქარით გამოვარდა მანქანა, რომლიც სველ გზაზე მარტივად მოცურდა და ინერციით ზუსტად მარიანას მიმართულებით წამოვიდა, შეშინებული და დამმფრთხალი გოგონა ისე დაიბნა რომ ნაბიჯის წადგმა ვერ შეძლო ვერსაით და საშიშროების მოლოდინში თვალებდახუჭული ადგილს მიეყინა, საბედნიერო მანქანის აჟიტირებულმა და ნასვამმა მძღოლმა მალევე შენიშნა პოტენციური მსხვერპლი და თითქმის ნებაზე მიშვებულ მანქანას საჭზე ჩააფრინდა და მაქსიმაურად სცადა დაემორჩულებინა ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
