9:14 AM "არაფერი ხდება შემთხვევით" | ||||||
 "არაფერი ხდება შემთხვევით" - ბოდიში,რომ გაწუხებთ,იქნებ , მოგეპოვებოდეთ ისეთი ტანსაცმელი,რომელიც აღარ გჭირდებათ?- ღია ფანჯარას მოხუცი კაცი მოუახლოვდა და მორიდებით გამიღიმა. ცნობისმოყვარედ ავათვალიერე.სიძველისგან შეჭმული ტანისამოსი ეცვა. გული შემეკუმშა. მზერა მის თვალებზე შევაჩერე და შევცბი. თვალები,ზუსტად მამაჩემის თვალები და გამოხედვა ჰქონდა. -თუ არ გაქვთ,არაუშავს,- უხერხულად შეიშმუშნა და წასვლა დააპირა. -მოიცადეთ,- უცებ გამოვერკვიე. - მოვძებნი,ერთი წუთით,- ვუთხარი და კარადას ვეცი. გულით მინდოდა,რამე მეპოვნა,რაც გამოადგებოდა. -რას ეძებ?- ოთახში დედაჩემი შემოვიდა და ჯერ მე,შემდეგ ფანჯარასთან მდგომ მოხუცს შეხედა. - ტანსაცმელს ითხოვს,-ჩუმად ვუთხარი და ძებნა განვაგრძე. - მერაბ,შენი დახეული ჯინსები და აჭრელებული მაისურები არაფერში გამოადგება,-მითხრა დედამ უკმაყოფილოდ და ფანჯარასთან მივიდა. -სახლში შემობრძანდით,გთხოვთ,-მიმართა მოხუცს და კარის გასაღებად გაემართა.მე ისევ იმედიანად გავაგრძელე ძებნა,იქნებ მის შესაფერის წავწყდომოდი რამეს. -აქა მშვიდობა,-შემოსასვლელიდან მოხუცის ხმა მომესმა. კარადას თავი ვანებე და მეც გავედი. ღმერთო,როგორ ჰგავდა მამაჩემს.მიხვრა-მოხვრა,სიარული,გამოხედვა.. გული მომეწურა. -თქვენი სახელი,ბატონო?- დედას ხმაზე შევატყვე, რომ მასაც მამა წარმოუდგა თვალწინ. - სახელი..-დანანებით ჩაიცინა მოხუცმა და თავი გააქნია.- დავიწყებულ ადამიანს რაღად უნდა სახელი?-ამოიოხრა და თვალები აუწყლიანდა. დედას აღარაფერი უკითხავს,უხმოდ წამოდგა და თავის ოთახში გავიდა. -წყალს დაგისხამთ,ან ჩაის გაგიმზადებთ?- უფრო თხოვნა იყო,ვიდრე შეთავაზება. -წყალი,თუ შეიძლება? სწყუროდა, ერთი მოსმით ჩამოცალა და ჭიქა ფრთხილად დადგა მაგიდაზე. დედა შემოვიდა.ხელში,მამაჩემის ტანსაცმელი და ფეხსაცმელი ეჭირა,რომელსაც უკვე რვა წელია სათუთად ინახავდა. არ მეგონა,თუ თავის სიცოცხლეში ვინმესთვის გაიმეტებდა. - ბატონო, ესენი მოგერგებათ,-მოხუცს მიაწოდა და დავინახე ,დედას როგორ აუკანკალდა ნიკაპი. მოხუცმა ჯერ მე შემომხედა,მერე დედას,მის სახეზე წავიკითხე,რომ ყველაფერს მიხვდა.წამოდგა და მხოლოდ ფეხსაცმელი გამოართვა. - მალე,ძალიან მალე წავალ და ის იცნობს თავის ფეხსაცმელს,-თქვა და დაუმშვიდობებლად გავიდა სახლიდან. მე ერთ ადგილას ,დამუნჯებული ვიდექი და ვუყურებდი დედას,რომელსაც თვალები აცრემლიანებოდა. *** ბინდში ეხვეოდა ზამთრის ქალაქი. ქუჩებს ხელიდან ეცლებოდნენ ადამიანები.მეც აჩქარებული მივდიოდი სახლისკენ და სიცივისგან გათოშილ ხელებს ჯიბეებში ვმალავდი.გზად,გრძელი ხეივანი უნდა გამევლო.ვიფიქრე,მოკლეზე გადავჭრი-მეთქი,სავალ ბილიკიდან გადავედი და ხეებს შევერიე.ცოტა ღრმად რომ შევედი,ლამპიონების შუქმაც იკლო, ნელ-ნელა ისე ბნელდებოდა,ვინანე კიდეც ამ გზით წამოსვლა,თუმცა უკან მიბრუნებაც დამეზარა. -შენ რა გაბედული ბიჭი ყოფილხარ,-საიდან გამოვიდნენ ვერ დავინახე,სამნი იყვნენ,შუაში მომიქციეს და დამცინავი ღიმილით ამათვალიერეს. -რა ხდება?-ვეცადე არ შემტყობოდა შიში და ყოველ შემთხვევისთვის თითები მოვმუშტე. -ვა,რა გონორზეა?!- უხეშად ჩამაფრინფა მკლავზე ერთი. -ხელი გაწიე!- მხრის გაქნევით ვეცადე მომეშორებინა თავიდან. -ეს ნახე რა?!-არ ესიამოვნა ჩემი წინააღმდეგობა და მოულოდნელად ისე მწარედ მომიქნია ხელი ზედ კუჭის თავზე,რომ ორად მოვიკეცე,თუმცა უცებ გავიმართე წელში და იერიშზე გადავედი. მხოლოდ ერთხელ მოვასწარი მუშტის მოქნევა.ძირს დაგდებულს დაუნდობლად მირტყამდნენ. ტკივილსაც ვეღარ ვგრძნობდი,ისე დამიბუჟდა სხეული,თავზე ხელებწაფარებული ვცილობდი,სახე მაინც გადამერჩინა.რისთვის ამიშარდნენ,იქამდე ვერ მივხვდი,სანამ შარვლის და ქურთუკის ჯიბეები არ ამომიტრიალეს,ფულს ეძებდნენ და იპოვნეს კიდეც,ცოტა.ამის გამო უშვერი სიტყვების თანხლებით კიდევ დამიმატეს წიხლები. ცოტაც და რომ არ შემშვებოდნენ ,ნამდვილად გავითიშებოდი,ან უარესი,მოვკვდებოდი. სირბილით გამეცალნენ. დიდი მცდელობის მიუხედავად ფეხზე ვერ ავდექი. გვარიანად ვიყავი ნაცემი. ხეივნისკენ გავიხედე,კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო. მძიმედ გადადგმული ნაბიჯების ხმა რომ მომესმა,იმედიანად ამოვისუნთქე.ხმა უფრო და უფრო ახლოვდებოდა. გამიხარდა და ვეცადე დამეძახა. ისე მქონდა შენგრეული გულ-მუცელი,ხავილის მეტი არაფერი აღმომხდა. ჩემს თავთან, ვიღაც რომ შეჩერდა,პირველი რაც თვალში მომხვდა და ვიცანი,მამაჩემის ფეხსაცმელები იყო. თვალი ავაყოლე და ჩემსკენ დახრილი ნაცნობ მოხუცის სახეს წავაწყდი. უხმოდ მომკიდა ხელი და დიდი წვალების შემდეგ,ფეხზე წამომაყენა. მის მხარზე დაყრდნობილს აღარც ცემა მახსოვდა და აღარც ტკივილი. ჩუმად,უხმაუროდ გავყავდი სამშვიდობოს მამაჩემის ფეხსაცმელებს. *** -ვინ არის,სად ცხოვრობს,არაფერი უთქვამს?- დედაჩემი მთელი სხეულით თრთოდა. -არაფერი ვიცი,მომიყვანა და წავიდა,- ვუთხარი გულდაწყვეტილმა. -რატომ არ ჰკითხე,მერაბ?! -ვკითხე დედა,ვკითხე!მაგრამ არ მიპასუხა!-ხმას ავუწიე,უფრო ჩემს თავს ვუწყრებოდი,ვიდრე დედას. - შემთხვევით არაფერი ხდება..-ჩაილაპარაკა დედამ და ჩაფიქრდა. მეც ჩავფიქრდი. ალბათ ხეივანთან ახლო ცხოვრობს,აბა,რა უნდოდა იქ? უნდა მოვძებნო! თავს პირობა მივეცი,რომ მთელ ქალაქს გადავატრიალებდი და მაინც ვიპოვნიდი. *** ერთი კვირის შემდეგ შევძელი გარეთ გასვლა და მაშინვე ხეივანს მივაშურე.ერთ-ერთი სკამი შევარჩიე, ჩამოვჯექი და მიდამო მოვათვალიერე. გული მიგრძნობდა,მოხუცისთვის ეს ადგილი უცხო არ უნდა ყოფილიყო. --ესა-მესა გადის ესა.. ესა-მესა გადის ესა...- შვიდი-რვა წლის გოგო-ბიჭები სათამაშოდ ემზადებოდნენ. ჩემი ბავშვობა გამახსენდა და თვალი მივადევნე პატარებს. - რეზო,შენ იხუჭები,-ახმაურდნენ ბავშვები.ბიჭუნა დანებებული წავიდა ხისკენ და თვალებზე ხელაფარებულმა დაიწყო თვლა. ჩემსკენ გოგონა გამოიქცა და მორცხვად გამიცინა. -შენთან დავიმალები რა?!-პასუხს არ დალოდებია,მკვირცხლად შემოუარა სკამს და ზურგსუკან მომექცა. -მანიშნე როცა რეზო შორს იქნება,-მიჩურჩულა და მიწაზე ჩაჯდა.გამეღიმა,ისე ოსტატურად ჩამრთო თამაშში,თან მის შიკრიკად. -....ვიხილები და მოვდივაარ!- რეზომ ჯერ ხის გარშემო დაზვერა ,შემდეგ პარკს მოატარა თვალი და ფრთხილი ნაბიჯით დაიწყო ძებნა. -სად არის? ვერ ვხედავ,- ზურგზე თითით მომიკაკუნა გოგონამ. -ჯერ არ გახვიდე,იქ ტრიალებს,- ჩუმად ვუთხარი და მკლავები სკამის საზურგეზე ჰორიზონტალურად გავშალე,რომ უკეთესი სამალავი გამოსვლოდა გოგონას. -მადლობა. -რა გქვია?- ვეცადე,რეზოსთვის შეუმჩნეველად მეკითხა,რომელიც გაფაციცებით დაეძებდა ბავშვებს. - ლილიანა,შენ?-უცებ გამიშინაურდა. -მერაბი. -რეზო მოცილდა ხეს?- ისევ ზურგზე მომიკაკუნა. -მგონი მიდის,მოიცადე. -რა ლონდრეა,-ჩაილაპარაკა გაბრაზებულმა. -რატომ არის ლონდრე?-გამეცინა. -იმიტომ,რომ თამაში არ იცის,დგას იქ,ხომ უნდა მოგვძებნოს? -მიდის..ლილიანა,მოასწრებ მგონი "დასტუკებას". -მართლა?- ფეხზე წამოდგა და გასაქცევად მოემზადა. -მიდი!-შევაგულიანე,თუ არა, ადგილს ერთი ფეხის დაკვრით მოსწყდა. ისე სწრაფად გარბოდა,შემეშინდა,არც თუ უმიზეზოდ,ის იყო ხესთან უნდა მიერბინა,ვერ დავინახე კარგად,რას წამოკრა ფეხი,ყირაზე გადაიარა და ძირს გაიშხლართა. გიჟივით გავქანდი მისკენ და ხელში ავიტაცე.ხმამაღლა არ უტირია, უხმოდ გადმოყარა სიმწრის ცრემლები.აშკარად ჩემი შერცხვა. სამალავებიდან ბავშვებიც გამოძვრნენ და ჩვენს გარშემო მოიყარეს თავი. აღარავის ახსოვდა დახუჭობანა. -შენი მშობლები სად არიან?- ვკითხე და გულზე მივიხუტე. -არ ჰყავს,- რეზომ მიპასუხა. -სად ცხოვრობ,ლილიანა?-ხმა შემეცვალა. -აი,იმ სახლში,-ახმაურდნენ ბავშვები და თითების გაშვერით მიმახვედრეს მისამართი. -პაპიკო ინერვიულებს,ასე,რომ დამინახავს,-ასლუკუნდა გზაში ლილიანა. -პაპიკო ვინ არის?-უცებ ვერ მივხვდი. -ჩემი პაპა,-მითხრა და ისევ გააგრძელა სლუკუნი. ნაბიჯს ავუჩქარე. ჩახუტებული ბავშვით ხელში სწრაფად ავირბინე კიბე და კარზე ძლიერად დავაკაკუნე. ადგილზე გავშეშდი ,როდესაც ღია კარში ნაცნობი მოხუცი დავინახე. -რა დაემართა?-შეშინებულმა მკითხა და ლილიანას ხელი მოკიდა. -წავიქეცი,პაპიკო,მაგრამ არაფერი მტკივა,-მეორე ნაწილში იცრუა. -შემოდი,-გზა დამითმო. მორიდებით შევედი და ლილიანა ტახტზე დავსვი. -მადლობა,-მითხრა მოხუცმა და მხარზე ხელი მომითათუნა,ზუსტად ისე,როგორც მამაჩემმა იცოდა ხოლმე. -რა გტკივა?-მიუბრუნდა ბავშვს. -არაფერი პაპიკო,ხომ გითხარი?- დასამტკიცებლად ფეხზე წამოხტა და გაირბინა.-აი!- აკისკისდა. გული მომეწურა.ვიცოდი,სტკიოდა,ისე ძლიერად დაეხეთქა მიწაზე,მაგრამ ითმენდა..ითმენდა პაპიკოს გამო. -მე წავალ..-ჰაერზე უნდა გავსულიყავი,თორემ ყელს მოწოლოლი ცრემლი მახრჩობდა. *** - მარტო ზრდის?- დედა მაგიდასთან თავდახრილი იჯდა. -ჰო,მარტო.. - სულ მარტო?- ნამიანი თვალებით ამომხედა. -ჰო,სულ მარტო.. ** მეორე დილას, მე და დედა სამსახურში წასასვლელად რომ ვემზადებოდით, კარზე ზარის ხმა გაისმა. ასე უთენია არავის ველოდით . კართან მოხუცი იდგა. გაფითრებული და შეშინებული. -რა მოხდა? -გული გადამიტრიალდა მის დანახვაზე. -ლილიანა..-თქვა და ხმა ჩაუწყდა. -რა დაემართა ბავშვს?- დედა მოხუცზე მეტად გაფითრდა. -გონება დაკარგა ღამე,ტვინის შერყევა ჰქონია,საავადმყოფოში წავიყვანე,- ხმა აუკანკალდა. -ღმერთო!-დაზაფრული ხმით წამოიძახა დედამ. საშინლად ვიგრძენი თავი,პირი გამიშრა.რომ არა ჩემი აყოლა თამაშში,იქნებ ,არც წაქცეულიყო. დანაშაულის გრძნობამ სხეულის ჭამა დამიწყო. *** -ესა-მესა,გადის ესა.ესა-მესა,გადის ესა,-ბავშვები დახუჭობანას თამაშისთვის ემზადებოდნენ.ხეივანში,ისევ იმ სკამზე ვიჯექი,გვერდით მოწყენილი ლილიანა მეჯდა. -კარგი,ნუ ჩამოუშვი ცხვირი,რამოდენიმე დღეში შენც ითამაშებ,- მხარზე მივიხუტე და თავზე ვაკოცე. -ისევ ლონდრე დაიხუჭება,-ტუჩები გაბუშტა. -ვითომ? -ისე ვითვლით,რომ ეგ დაიხუჭოს,-ეშმაკურად ჩაიცინა. - ვერ ხვდება?- გამეცინა. -ხომ გითხარი,ლონდრეა-მეთქი,-აკისკისდა. - ეგ ცუდი საქციელია,-კოპები შევუკარი. -ვიცი..- შეიშმუშნა. -მერე,რატომ ექცევით მასე? - იმიტომ,რომ არ უკვირდება! - იქნებ,იმიტომ არ უკვირდება,რომ გენდობათ? თქვენ კი ბოროტად სარგებლობთ მისი ნდობით. დავინახე როგორ შეცბა და სახე შეეცვალა. მთელი თამაშის განმავლობაში უხასიათოდ იჯდა და ფეხებს აქანავებდა. საღამოს თოვა დაიწყო.მე და დედა ფანჯარასთან, მაგიდას ვუსხედით და ჩაის ვსვამდით. - მერაბ, სულ იმათზე მეფიქრება,- სევდიანად მითხრა. -მეც,-ვთქვი და მოხუცის ნაღვლიანი თვალები წარმომიდგა თვალწინ. - შევთავაზე,ლილიანას ჩემთან წავიყვან-მეთქი.. -მერე? -არაფერი უთქვამს,თუმცა იმედიანად გაეღიმა,-თავის კანტურს მოჰყვა დედა. გვიან ღამემდე, უძილობით შეპყრობილნი ვისხედით მე და დედა და უკვე მეორე ფინჯან ჩაის მივირთმევდით.აქა-იქ ვცვლიდით თითო სიტყვას,ჩაფიქრებულები გავცქეროდით ფანჯრის მინაზე წყლად ქცეულ თოვლის ფიფქებს. -მერაბი!მერაბი!- კარზე ბრახუნს ლილიანას შეშინებული ხმა მოჰყვა.მე და დედა ერთად წამოვხტით,სანამ კარამდე მივედი,ჩემი დამემართა. -ლილიანა?! აქ როგორ მოხვედი? რა მოხდა?! -პაპიკო არ მოსულა სახლში,-ატირებული ჩამეხუტა. -მოიცადე,დამშვიდდი,ცოტა შეაგვიანდა,ნუ გეშინია,- ხელში ავიყვანე. -ცოტა არა,ბევრი დააგვიანდა,შემეშინდა,- ტირილს უმატა.საათს შევხედე, ორს აკლდა ათი წუთი. დედას ვანიშნე ბავშვი გამომართვი-მეთქი. გიჟივით ვიცვამდი ტანზე. კარგს არაფერს ვფიქრობდი,გული ცუდს მიგრძნობდა. პირველი რაც მომაფიქრდა,ხეივანს მივაშურე,ისე ვიყავი გამწარებული,ალბათ,ის სამნი რომ შემხვედროდნენ ,უსიტყვოდ დავცხებდი. ყველა კუთხე-კუნჭული უშედეგოდ მოვიარე. სახლშიც შევამოწმე,ცარიელი დამხვდა. ახლომახლო და შორი ქუჩებიც გადავტკეპნე ძებნაში. აღარ ვიცოდი სად მეძებნა,იმას კი მივხვდი,რომ რაღაც უჭირდა,თორემ ბავშვს მარტო არ დატოვებდა. მანქანები და ხალხი,რომ ამოძრავდა,მაშინღა მივხვდი ,თავზე დამთენებოდა. ისე ვიყავი დაღლილი და სიცივისგან გათოშილი,სიარულის თავი აღარ მქონდა.სახლში დაბრუნება გადავწყვიტე.თუ შუადღემდე არ გამოჩნდებოდა,პოლიციაში განვაცხადებდი. ტაქსიში მოწყვეტით ჩავჯექი და მძღოლს მისამართი ვუთხარი. - ქეიფი?- გვერდულად გადმომხედა მძღოლმა.ჩემი გადაღლილი სახე,სიმთვრალედ მონათლა. -არა, მოხუცს ვეძებდი,- ისე ვუთხარი მისკენ არ გამიხედავს. -ვა,ვინ მოხუცს?-ინტერესი გაუძლიერდა. -მოხუცს,მამაჩემის ფეხსაცმელებით,-ამოვიოხრე და ბარათაშვილის ხიდზე ორ ადამიანს მივაყოლე თვალი,ხელებს უცნაურად იქნევდნენ,თითქოს წყალზე ანიშნებდნენ ვიღაცას. -ვა,მოიპარა?- თვალები ჭყიტა. -გააჩერე!- სასოწარკვეთით დავიძახე, მძღოლი ადგილზე შეხტა. -რა მოხდა?! -გააჩერე,დროზე! შეშინებულმა დაამუხრუჭა.გადასვლისას ყურს მომწვდა მისი ხმა. - გიჟია,ოხერი! მართლაც გიჟივით გავრბოდი.ხიდს მივუახლოვდი,თუ არა, ადგილზე შევდექი . -არა! არა!- გამწირულმა წამოვიყვირე და მუხლებზე დავეცი. ხიდზე მამაჩემის ფეხსაცმელები ეწყო. *** ბარდნიდა. როგორც ქარავანი,ისე მიირწეოდა საფლავთშორის ბილიკზე მოხუცის დათოვლილი კუბო. იმ დღეს მეორედ დავმარხე მამაჩემი. *** -ესა-მესა,გადის ესა, ესა-მესა,გადის ესა!- ბავშვები სათამაშოდ ეზადებოდნენ. - დღეს მე ვიხუჭები!- დაიძახა ლილიანამ და ამაყად გამომხედა. დასასრული ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
