23ოქტომბერი... ის დღე რომ არა...

მანქანა მიაპობდა წვიმით დასველებულ გზას სადაც ცოლ-ქმარი ისხდნენ ორ მოზარდ ბავშვთან ერთად
- ამირან ცოტა ნელა ატარე, სიფრთხილეს თავი არ სტკივა- ეჯუჯღუნებოდა მზია
- მზია, ქალო იქნებ დამშვიდდე რა უნდა მოხდეს
- არ ვიცი... იმაზე მეტი მტერი გვყავს ვიდრე გგონია, გული რაღაც ცუდს მიგრძნობს
- დამშვიდდი, მშვიდობით ჩავალთ სახლში- ამშვიდებდა ამირანი ცოლს. უკანა სავარძელზე კი და-ძმა ენას არ აჩუმებდა
- სებე მაგ ენას თუ არ გააჩუმებ ამოგაძრობ იცოდე- ცოფებს ყრიდა გოგო
- ვის აშინებ კატერინა?- იწვევდა სებე
- აი დღეს დაბადების დღე მაქვს და ნერვებს არ ავიშლი რაა, მამაა უთხარი რომ ხვალ წავიდეთ კინოში; არ მომყვება და აქეთ მაშაყირებს კიდეც- მამას თავს აცოდებდა და თან თავის ძმას ეჯღანებოდა
-რა გჭირთ, ხალხმა რომ შემოგხედოთ ბაღის ბავშვები ეგონებით, ერთი უნივერსიტეტში მოეწყო მეორე კიდე მეორე კურსზეა და ვერ დასერიოზულდით ხო - იცინოდა ამირანი
- ნეტა ვის გვანან საინტერესოა- ხელები გადაიჯვარედინა მზიამ
- ნუ მკბენ ცოლო მაინც არ მეტკინება- ცოლს გადახედა ამირანმა
- გზას უყურე ამირან, ძალიან სწრაფად მიდიხარ ცოტა შეუნელე- საყვედურს საყვედურზე აძლევდა ქმარს
- კარგი ხო ოღონდ შენ დამშვიდდი- დაჰყვა ცოლის ნებას და მანქანის შენელებას ეცადა მაგრამ ამაოდ, უეცრად შიშმა აიტანა მაგრამ არ იმჩნევდა არ უნდოდა მათი განერვიულება. მანქანა კი სულ უფრო სწრაფად მიაპობდა გზას
- ჯანდაბა- შეიკურთხა ამირანმა- ბავშვებო აქ ცუდი მოსახვევია... გაიკეთეთ ღვედი და კარგად მოეჭიდეთ რამეს
- რა ხდება? სადმე გადაფრენას ხოარ ვაპირებთ-გაიხუმრა სებემ მაგრამ მამის გამომეტყველებაზე მიხვდა რომ რაღაც ცუდი მოხდებოდა, რაღაც ძალიან ცუდი
- ამირან... - ხმა ჩაუწყდა მზიას
- ყველაფერი კარგად იქნება- ცოლის ხელს აკოცა და სიყვარულით სავსე თვალები შეანათა
მანქანამ სვლას უფრო უმატა, ამირანმა მანქანა ვერ დაიმორჩილა, ორი ბრუნი გააკეთა და ამობრუნებული დაეცა...შემდეგ დამტვრევის ხმა, ხალხის კივილი:გადავარჩინოთ ვის გადარჩენასაც შევძლებთ. სასწრაფოს ხმა და შემდეგ სრული წყვდიადი.

1 კვირის შემდეგ
- გონს ჯერ კიდევ არ მოსულა? - გაფაციცებით ელოდა სებეს პასუხს თიკა
- არა თიკ, ჯერ კიდევ უგონოდაა- ცრემლი შეერია ხმაში
- ღმერთო რამდენის გადატანა გიწევს და ის რომ გაიღვიძებს გაგიჟდება, მის გვერდით უნდა ვიყოთ
- ხო თიკ, მთავარია ერთმანეთი გვყავს- სებემ თავისი განიერი მკლავები მოხვია თიკას
1საათის შემდეგ ექიმი გამოვიდა და შეატყობინა რომ კატო გონს მოვიდა.
თიკა და სებე გიჟებივით შეცვივდნენ პალატაში
- კატ, ჩემო საყვარელო- ეფერებოდა და სახეს უკოცნიდა მონატრებულ დას
- როგორც იქნა დამიბრუნდა ჩემი დაქალი- გადაეხვია თიკა
- კარგით ხომ არ მოვკვდი- გაეცინა მაგრამ ტკივილმა თავი შეახსენა და დაიმანჭა- ჯანდაბა აქ ძალიან მტკივა-სებე, დედა და მამა სად არიან?
- კატ ამაზე სახლში რომ მივალთ მერე ვილაპარაკოთ- ხმა უტყდებოდა სებეს
-ჯანდაბა სებე რა არის ამაში ისეთი რომ სახლში უნდა ვილაპარაკოთ?- თავს ვეღარ აკონტროლებდა კატო
- კატ, დამშვიდდი საყვარელო კარგი? აქედან რომ გავალთ მერე დავილაპარაკოთ მაგაზე- უღიმოდა თიკა
- ახლავე სასწრაფოდ მეტყვით რა ხდება!- მკაცრად გაიჟღერა კატოს ხმამ
- კარგი გეტყვი ოღონდ დამშვიდდი გთხოვ.... მოკლედ 1კვირა უგონოდ იყავი, ავარიაში მოვყევით და დედა და მამა...- წინადადებას ვეღარ აგრძელებდა სებე
- სებე დედა და მამა რა, დაასრულე ამის დედაც წინადადება- ყვირილზე გადავიდა კატერინა
- დაიღუპნენ კატ, აღარ არიან
- რა?- ხმა აუკანკალდა კატოს- სებე მატყუებ ხო?- ცრემლებმა პატრონის დაუკითხავად გაიკვალეს გზა და მის ლოყაზე ჩამოგორდნენ
- კატ, არ ინერვიულო რა ჩვენ შენს გვერდით ვართ- კატოსკენ დაიძრა თიკა
- ღმერთო... ის დღე რომ არა, ის დაწყევლილი დღე რომ არა- დაჭრილი მხეცივით ღრიალებდა და ტიროდა კატო, სებე და თიკა კი მთელი ძალით ეხვეოდნენ
1თვის შემდეგ
- ხო ძმა, იასნია ძალით გადაჭრეს, მამაჩემს ბევრი მტერი ჰყავდა და აუცილებლად უნდა გავარკვიო ვისი ხელი ურევია ჩემი მშობლების სიკვდილში- ბოლთას სცემდა სებე და ტელეფონში თავის ძმაკაცს ელაპარაკებოდა- კარგი ძმაო ახლა ვთიშავ თუ სიახლე იქნება ეგრევე გამაგებინე. ტელეფონი გათიშა და კარზეც კაკუნის ხმა გაისმა
- შეიძლება ბატონო სებე?- ღიმილით შემოვიდა კატო
- მოდი შე არანორმალურო- დას გადაეხვია და ლოყები დაუკოცნა
- ცოტას ვნერვიულობ, პირველი დღე მაქვს უნივერსიტეტში და არ ვიცი როგორ მოვერგები
- კატ, აქეთ უნდა მოგერგოს უნივერსიტეტი. აბა შენ იცი ბიჭებს მაგნიტივით ნუ მიიკრავ ახლა- ცხვირზე თითი ჩამოჰკრა კატოს- ახლა წავედი საქმეები მიხმობს
-მოკლედ გაუმართლათ ჩვენ მშობლებს ასეთი მემკვიდრე რომ დარჩათ. მენატრებიან სებე, სული მტკივა, თავზე მენგრევა ყველაფერი ვეღარ ვუძლებ - ტკივილით სავსე თვალები შეანათა ძმას
- მე შენს გვერდით ვარ კატ, ერთად გავუძლებთ, მე შენი ფარი ვარ და არ დავუშვებ რომ ნანგრევებმა დაგაზიანოს. ერთად ყველაფერს გადავლახავთ ახლა კი წადი გაგვიანდება- შუბლზე აკოცა დას და თვითონაც წავიდა

თიკა და კატო უნივერსიტეტის შესასვლელთან შეხვდნენ ერთმანეთს და ერთად შევიდნენ შიგნით.
- დღეს პირველი დღეა, ღმერთმა ქნას მშვიდობით ჩაიაროს- არ ჩერდებოდა თიკა და თან მთელ უნივერსიტეტს ათვალიერებდა
- არვიცი თიკ, ვნახოთ რა იქნება- მხრები აიჩეჩა კატომ
უცებ უკნიდან მძიმე დარტყმა იგრძნო, ბიჭი მთელი ინერციით დაეჯახა და პირდაპირ ძირს გაიშხლართა. გვიან გაიაზრა რომ ზედ ეწვა ბიჭს რომელსაც მთელი ინერციით დაეტაკა.
- ჯანდაბა, მაპატიე- იმდენად ახლოს იყო ამ ბიჭთან რომ სუნთქვა ეკვროდა, ჩაიძირა მის მწვანე თვალებში და ასე გაგრძელდებოდა კიდევ დიდხანს რომ არა ბიჭის ხმა რომელიც ისეთივე მიმზიდველი იყო როგორც თვითონ
- დიდხანს უნდა ვიწვეთ ასე?- დაიბღვირა ბიჭმა

- უი, უკაცრავად- წამოდგომა სცადა კატომ მაგრამ აუხსნელი ხმა ამოუშვა რადგან ფეხი საშინლად სტკიოდა და მხოლოდ ახლა შეახსენა თავი- ჯანდაბაა- სიმწრის ცრემლები წამოუვიდა
- კატ, კარგად ხარ- უცებ მიეჭრა თიკა
- თიკა შენი აზრით ახლა ბედნიერს ვგავარ?- თიკას მისდგა გამწარებული
-ამის მერე წინ იყუროთ უკეთესი იქნება- უკნიდან მოესმა ბიჭის ხმა
- უკაცრავად? ვიღაც მთელი ძალით შემასკდა და ამის გამო წავიქეცი მე მაპატიე ზურგზეც რომ არ მაქვს თვალები- უღრენდა კატო. შემდეგ ადგილიდან წასვლა სცადა მაგრამ ნაბიჯი გადადგა თუ არა მაშინვე ჩაიკეცა, უკვე ძირს უნდა ყოფილიყო გართხმული, როდესაც ბიჭის ძლიერმა მკლავებმა დაიჭირა
- შენ სულ ასეთი მოუხერხებელი ხარ?- დაცინვას აპირებდა ბიჭი როდესაც მისი წყლიანი თვალები შეამჩნია- ჯანდაბა ძალიან გტკივა? სიარულს შეძლებ?
თავი გააქნია კატომ რადგან ნაბიჯიც რომ გადაედგა ალბათ ადგილზევე დაღვრიდა სისხლს
- კარგი, ჯანდაბას- თავი გააქნია ბიჭმა და ზურგით დაუდგა გოგოს- შემომაჯექი ექიმთან აგიყვან
- რაა? არ მინდა მადლობა მირჩევნია ფეხით მივბობღდე ექიმამდე- იუარა კატომ
- ჯანდაბა, გოგონა გაუპატიურებას კიარ გიპირებ დახმარებას ვცდილობ, დროზე შემომაჯექი თორემ ძალით გაგათრევ
- გოგოებთან როგორ უნდა მოიქცე როგორც ჩანს არავის უსწავლებია. ახხ ჯანდაბა კატო ესღა გაკლდა- თავისთვის ილანძღებოდა, სხვა გზა არ ქონდა იძულებული იყო ბიჭის ნებას დაჰყოლოდა, ზურგზე შეაჯდა და ხელები ყელზე მჭიდროდ მოხვია
- კომფორტულად ხარ?- ცალყბად ჩაიღიმა ბიჭმა
- საკმაოდ- თვალები აატრიალა კატომ შემდეგ კი უფრო მჭიდროდ მოუჭირა ხელები
- ასე დამახრჩობ და მერე შენ მოგიწევს ჩემი ექიმთან წაყვანა- გაეცინა ბიჭს
- რამდენი ლაპარაკი გყვარებია. არ შეგიძლია დროულად გადაადგა ნაბიჯები?
- აუ ეს კაპასი როჟა ნახე რა- ჩაიბუზღუნა და გზა გააგრძელა.
გოგოები შურით და ზიზღით უყურებდნენ სასურველი ბიჭის ზურგზე შემომჯდარ გოგოს და მისი მოკვლის ხერხებს იფიქრებდნენ
- შენ აქ მგონი ძალიან სასურველი ხარ არა? გოგოები თვალებით მჭამენ- გაეცინა კატოს
- ვერც კი წარმოიდგენ ისეთი- ტუჩები გაილოკა ბიჭმა
- ხო, ვისთვის როგორ- თავისთვის ჩაიბურტყუნა კატომ


როგორც იქნა ექიმამდე მიაღწიეს. ბიჭმა კატო საწოლზე ჩამოსვა და ექიმებს დაუთმო მისი თავი
- შენი სახელი საყვარელო?- გაუღიმა ექიმმა
- კატო- სიმწრისგან ძლივს გაუღიმა
-კარგი კატო, მე ახლა გავალ საჭირო ხელსაწყოებს მოვიტან შენ კი მინდა რომ შარვალი გაიხადო ასე უფრო კარგად შევხედავ- ექიმი ადგა და საკუთარი კაბინეტი ცოტახნით დატოვა

კატო შარვლის გახდას აპირებდა როცა ბიჭის არსებობა ახლა გაახსენდა
-ასე უნდა იდგე და მიყურო? გაიხედო იქნებ- შეუღრინა კატომ
- კარგი ხო რა უხეში ხარ კატერინა- ძალიან ლამაზად გაიჟღერა მის მიერ წარმოთქმულმა სახელმა
- კატო მქვია, ცნობისთვის.
სანახევროდ გახდილი ქონდა შარვალი მაგრამ ფეხი იმდენად აწუხებდა რომ მუხლამდეც კი ვერ შეძლო შარვლის ჩაწევა
-ჯანდაბაა, ჯანდაბაა- ლამის იღრიალა კატომ
- რა ხდება? რამე გტკივა?- ელდანაცემივით შემოტრიალდა ბიჭი და კატოს ამგვარ მდგომარეობაზე გაეღიმა- ღმერთო ბაღის ბავშვი ხარ? შარვალს როგორ ვერ იხდი?
- ჩემს მდგომარეობაში რომ იყო მიხვდებოდი. ძალიან მტკივა
- კარგი, მოდი დაგეხმარები- მასთან მივიდა, მისი შარვლისკენ ხელი წაიღო როდესაც კატოს ხელმა შეაჩერა
- არ მინდა ექიმს ვთხოვ
- ექიმი ღმერთმა იცის როდის მოვა მანამდე ასე უნდა იყო?
-ვიქნები
- რა ჯიუტი ხარ კატერინა
- ჯანდაბა ისევ კატერინა- თავისთვის იკურთხებოდა კატო- კარგი ოღონდ ნელა გამხადე
ბიჭმა შარვალი ძალიან ფრთხილად მოაშორა მის სხეულს და გვერდზე გადადო
-ესეც ასე- ტაში შემოჰკრა ბიჭმა
- როგორ უხარია უყურე და ბაღის ბავშვს მე მეძახის- დასცინა კატომ
- ფეხი შესიებული გაქვს კატერინა- ეს თქვა და მისი ფეხისკენ წაიღო ხელი. მისი ხელის შეხებაზე გააჟრჟოლა კატოს. ნაზად და რიტმულად დაასრიალებდა მის ფეხებზე ხელებს.
- გეყოფა. მადლობა რომ დამეხმარე- უხეშად მოიშორა მისი ხელი
- კარგი ბრაზიანო კატერინა- თვალი ჩაუკრა ბიჭმა.
ექიმმა კატო გასინჯა, ფეხი დაბეჟილი ჰქონდა, სახვევები დაუნიშნა და უთხრა რომ დაესვენა და სახლში წასულიყო.
- შენით წამოხვალ თუ შემოგისვა ზურგზე ისევ
- იმედია არ დამაყვედრებ ახლა, შევძლებ როგორმე მაგრამ დაგეყრდნობი თუ შეიძლება
- ყოველთვის თქვენს გვერდით მიგულეთ კატერინა- თავი დაუკრა ბიჭმა
- მოგცლია რა- შეუღრინა კატომ
- უი მართლა მე მიგიყვან სახლამდე
- არ მინდა მადლობა
- ფეხით აპირებ სახლამდე მისვლას?
- ჩემს ძმას დავურეკავ
- არა მე წაგიყვან- არ ეშვებოდა ბიჭი
- ღმერთოო ჯანდაბას კარგი წამიყვანე
მანქანაში ჩასვა და შემდეგ საჭეს მიუჯდა. 10წუთში კატოს სახლის წინ იყვნენ. ბიჭმა მანქანას მოუარა, კატოს კარები გაუღო და გადმოსვლაში დაეხმარა
- სახლში არის ვინმე?
-რა იყო ჩემთან გადმოსახლებას აპირებ- მიუბრუნდა კატო
- რა ხუმარა ხარ- ძალით გაიცინა ბიჭმა- იმიტომ გეკითხები რომ ამ ფეხით მარტო ვერ გაქაჩავ სახლში რა ხომ ხვდები
- აჰა გასაგებია, როგორი მზრუნველი ხარ, წესით ჩემი ძმა სამსახურშია და მარტო ვარ მაგრამ დაქალს დავურეკავ და ის მოვა
- ის გოგო არა? რა ერქვა მოიცადე
- თიკა
- ხო თიკა.. ლექცია 2საათი არ დამთავრდება ამიტომ მანამდე მე დავრჩები
- ოჰ, გადაწყვეტილებას ისე იღებ რომ სახლის პატრონს არც ეკითხები?
- ჰმმ, ვინაა სახლის პატრონი?- წარბი აზიდა ბიჭმა
- ჩემი ძმა- გაეღიმა კატოს მიუხვდა ბიჭს საითკენაც მიყავდა საუბარი
- ხო და შენს ძმას აქ ვერ ვხედავ ამიტომ თავისუფლად შემიძლია სახლში შესვლა, ახლა კი წავედით კატერინა
- ჰმმ შენი სახელი არ გითქვამს იცი?
- ალექსანდრე, ალექსანდრე გოდერძიშვილი- თავი დაუკრა ბიჭმა
- არც ისე სასიამოვნოა მაგრამ კატო ჭავჭავაძე- ბიჭის ხელს თავისი შეაგება
- დამიჯერე იმაზე სასიამოვნო იქნება ვიდრე შენ გგონია
- თავდაჯერებულობა ხალხს ღუპავს, მე კი ამაში ექსპერტი ვარ ამიტომ ასეთიდარწმუნებულიც ნუ იქნები
- ამას დრო გვაჩვენებს კატერინა- თვალი ჩაუკრა ალექსანდრემ
მთელი დღის განმავლობაში პატარა ბავშვივით თავს დასტრიალებდა კატოს და ყველა სურვილს უსრულებდა. თვითონაც კი ვერ სცნობდა საკუთარ თავს. უკვე მოსაღამოვდა და მისი წასვლის დროც დადგა
- კარგი კატერინა ახლა ჩემი წასვლის დროა უნივერსიტეტში შევხვდებით- ლოყაზე აკოცა და კარისაკენ გაემართა
კატო კარის გაღებას აპირებდა როცა სხვამ დაასწრო მისი შემოღება
-სებეე- ძმას ჩამოეკიდა კატო და ცოტა დაიძაბა რადგან მის სახლში ბიჭი იმყოფებოდა თან ასეთ დროს
- გამარჯობა პატარავ, ფეხზე რა მოგივიდა?- გიჟივით მივარდასაკუთარ დას, დას რომელიც ყველაფერზე მეტად უყვარდა და მთელ მსოფლიოს დაუპირისპირდებოდა მის გამო
- არაფერია სებე დაჟეჟილი მაქვს უბრალოდ- აწყნარებდა ძმას
- ჰმმ- ჩაახველა ალექსანდრემ- გამარჯობა, ალექსანდრე- ხელი გაუწოდა მის წინ მდგომ ბიჭს სებემ ახლა შეამჩნია რომ სახლში მარტო არ იყვნენ და ბიჭს მიუბრუნდა, როდესაც უეცრად ნერვებმა აიტანა, მისი სახის დანახვისას თავი ძლივს გააკონტროლა რომ იქვე არ ეცემა
-ჩემს სახლში რა გინდა შე ნაბი*ვარო- ღრიალით მივარდა სებე მასზე არც ისე დაბალ ბიჭს.
 

ისტორიის გაგრძელება

ასევე დაგაინტერესებთ: