ღამის ოთხი საათი სრულდებოდა, მაშინ როცა ყველას ეძინა, საოპერაციოში ექიმები ცდილობდნენ დაეხსნათ სიკვდილის ბრჭყალებიდან კიდევ ერთი სიცოცხლე.
უმძიმეს მდგომარეობაში იყო ახალგაზრდა პაციენტი და ოპერაციაც გართულებებით მიმდინარეობდა, ორჯელ გაუჩერდა გული, რამდენჯერმე სისხლის ჩაღვრის საშიშროებაც გაჩნდა ორგანიზმში.
სიკვდილის სუნით გაჟღენთილ თითქმის ცარიელ დერეფანში, კედელზე მიყრდნობილი სასოწარკვეთილი ქალი ძლივს წარმითქვავდა ლოცვას, ცრემლგამშრალი და ხმაწასული,
-გადამირჩინეთთ,არ დამღუპოთ-ნერვიულად ირწეოდა და ხელში მოქცულ ცისფერ პერანგს ყნოსავდა..
-დე გთხოვვ, წყალი მაინც დალიე, კარგად იქნება, აი ნახავ აქედანაც დააღწევს თავს გადარეული ვაჩე, რომ გაიღვიძებს ვეჩხუბები, ასე რომ გვანერვიულა, ძალიან ვეჩხუბები- სუსტი მკლავები მოხვია გოგონამ კუთხეში ჩაკეცილ ქალს და თავზე აკოცა და ცრემლები წამოუვიდა.
-გამოიღვიძებს... კარგად იქნებაა...
-კარგად იქნება ჩემო ლამაზო, აი ნახავ-ფრთხილად წამოაყენა წყალი მიაწოდა ერთიანად ფერ დაკარგულ ქალს, მერე მამაკაცს მიუბრუნდა ერთ წერტილზე ჰქონდა თვალები გაშტერებული, დიდი ტკივილი იგრძნობოდა მის თვალებში, არ ამბობდა არაფერს სიტყვებით თუმცა მისი მზერაა ყველა სიტყვაზე მეტად მიახვედრებდა ადამიანს მის სულის ტკივილს.
-მაა გთხოვვ ასე ნუ ხარ, ნუ ნერვიულობ, მალე დასრულდება, ყველაფერი კარგად იქნებაა, ლოყაზე აკოცა და მოეხვია.
-რატომ აღარ სრულდება ეს ოპერაცია.
-მალე დასრულდებაა...მალე ყველაფერი კარგად იქნება...

ოთხი საათი იყო, დაქანცული მზერით გამოვიდა საოპერაციოდან ექიმი,წამებში მასთან გაჩნდა გამწარებული მართა, უკან მიჰყვა დავითი და მეგიც, მიუხედავად იმისა რომ ყველას ამშვიდებდა თვითონ საშინლად ეშინოდა, ეშინოდა იმ წამს გამოსული ექიმის ნათქვამი ამბის,გათიშული მავედრებელი მზერა მიაბყრო
-როგორაა ვაჩე?
-რთულინოპერაცია იყო, თუმცა გადარჩა, ყველაფერი კარგადაა-
-მადლობაა ღმერთს- გახარებულმა ამოთქვა მართამ, ხელახლა დაიბადა, შვებით ამოისუნთქა ყველამ, ექიმს მადლიბა გადაუხადეს და უკვე მოლოდინის რეჟიმი ჩაირთო როდის ნახავდნენ ვაჩეს, როდის გაიღვიძებდ,
ორი დღე დატოვეს რეამინაციაში,შემდეგ პალატაში გადმოიყვანეს და მალევე მოვიდა გონს, ერთი შეხედვით ყველაფერი რიგზე იყო, მაგრამ მორე ჯოჯოხეთი მაშინ დადგა როცა ვაჩემ გავლა ვერ შეძლო, ვერ გრძნობდა კიდურებს, ჯერ მძიმე ოპერაციას აწერდნენ ამ ყველაფერს, თუმცა დეტალური გამოკვლევებით დადასტურდა ის რისიც ექიმს ყველაზე მეტად ეშინოდა, ვაჩე ვერ გაივლიდა, წელს ქვემოთ მოწყდა ზურგის ტვინი დაუზიანდა, მდგომარეობა მძიმე იყო,არავინ იცოდა გაივლიდა თუ არა საერთოდ ოდესმე.
სწორედ ამ დღიდა აირია ყველაფერი.ეს იყო ცხოვრების ახალი ეტაპი, ბევრი
ტანჯვით,სასოწარკვეთა, იმედგაცრუებით სავსე დაბრკოლება...

"მკურნალი"
****
-ანასტასიაა გაიღვიძე დაგაგვიანდა- დილიდან გაისმა ოთახში თათულის ხმა, რაც საკმარისი იყო ორჯონიკიძის ქალბატონის გამოსაფხიზლებლად,ძილბურანში ჩაესმა შეტყობინება, გულში დარჩენილი, დაგვიანების შიშის გამო დაბნეული წამოხტა საწოლიდან
-გათენდა... სამსახური.. დამაგვიანდა- უკვე საწოლზე წამომჯდარი საწოლიდან გადმოსვლას ჩქარობდა,სრულიად მოულოდნელად ფეხი საბანში აეხლართა,წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა და იატაკზე გაიშოტა,ცივ იატაკს ისე მწარედ ჩაეხუტა სხეული აეწვა, უკმაყოფილი სახით წამოდგა.
-რა ხდება? ომი დაიწყოოო? დაგვბომბეს?-ოთახში მაშო შემოვარდა, აწითლებული უნცროსი და რომ დაინახა რა თქმა უნდა უკვე გადახარშა რაც მოხდა,
-ლამის სამზარეულოს ჭერი დამემხო თავზე ანასტასია- სიცილი ვეღარ შეიკავა და ლამის თვითონაც დაბლა დაწვა ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა ანას.
-რა გაცინებს ნეტა ვიცოდე?... დედას ბრალიაა იმან დაიწყო დაგაგვიანდებაო, არადა სად მაგვიანდება ჯერ 8 საათია, არ იცოდეთ მაინც ჩემი პანიკები, ასე შეიძლება.-საუბრობდა და თან სააბაზანოსკენ დაიწყო სვლა.
-ტასო ნელაა კარი..-სიტყვა არ დაასრულებუნა მაშოს, ამჯერად სააბაზანოს იატაკზე გაემხო-
-ღიაა კარი არ მიჰკრა გვერდი- თავზე დააჩერდა და წამოდგომაში მოეხმარა.
-რა კარგ დროს მითხარი, ვაიმე დედააა...-გვერდი დაიზილა
-რა ხდებაა შვილო, რემენტი დაიწყეთ რა რახა-რუხია-გაკვირვებული შემოყო ოთახში თავი კოტემ
-ტასომ გაღებულ კარს მხარი მიკრა და იატაკს ემთხვია მამა, ისეთი არაფერი
-ტასოოო, კარგად ხარ შვილო?
-მშვენივრად ვარ მამა, ძალიან კარგად,-თმა გაისწორა და აბაზანის კარს მიეყრდნო
-უნდა ვიბანაო, სიცილი არ გაბედოთ, რომ გამოვალ დავიწყებული იყოს ეს ამბავი იცოდეთ- გვარიანად დაჟეჟილმა აბაზანის კარი მიიხურა.
დილა აშკარად ცუდად დაეწყო, განერვიულებული დაჯდა ოჯახთან ერთად საუზმეზე,
-ანასტასია რა სახით ზიხარ კარგად ხარ?
-მნიშვნელივანი დღეა,მე კიდე დილა სააშინლად დავიწყე,ასე რომ გაგრძელდეს მეშინია.
-დაწყნარდი ყველაფერი კარგად იქნება, მოუხერხებელი კი ხარ მაგრამ ზოგჯელ ხომ გიმართლებს არა, თან მაიას ევასები მაგრად აგიყვანს ასისტენტად.
-ნაშვილები ვარ??? რანაირი და ხარ, ოდნავ მაინც არ უნდა გამამხნეო მაშო, საერთოდ რა ევასები? რა სიტყვებით მეტყველებ?
-გამშვიდებ, რა ვქნა მეტი, რას ერჩი ჩემს მეტყველებას?
-გოგოებო, კარგით გეყოთ ჩხუბი
-მაშომ დაიწყო მამა, ჩემი ბრალი არაფერი არაა-
-ხოო ტასო, ტასოს ბრალია ყველაფერი-ფეხზე წამოდგა ანასტასია-დედა შემომხედე შენ მაინც მიშველე,ყველაფერი რიგზეაა? რამე ცუდად ხომ არ მაცვია?-თათულის წინ დატრიალდა ანასტასია
-კი ტასო, ფეხსაცმელები ჩაიცვი მარტო და ეგაა
-წავედიი, ადრე უნდა მივიდე, არ უნდა დამაგვუანდეს-ზურგჩანთა გადაიკიდა მხარზე, მობილური აიღო, თეთრი კედები ჩაიცვა და გაჩერებისკენ დაიძრა.
-კიდევ რაღაც სასწაული მოხდება დღეს ვგრძნობ-სახლიდან გასულს თვალი გააყოლა მაშომ, გაიცინდა და ყავა მოსვა
-მაშო მის ნერვულ სისტემას კიდევ შენი გაღზიანება უნდა, ისედაც მემგონი ძალიან შესუსტებული აქვს.-გაიცინა კოტემ და ქალიშვილს გახედა.
****
კლინიკაში მშვიდობით მიაღწია, მოთბინებით დაიწყო ლოდინი კაბინეტთან, ერთ საათში დაბრუნდება სასწრაფო საქმე გამოუჩნდაო ექთანმა ასე მოახსენა, სამუშაო დღე არ ჰქონდა ამტომაც ნერვიული ფონის ჩაით გადატანა კადაწყვიტა, კაფეტერიაში ჩავიდა და საყვარელი ჩაი შეიძინა,კმაყოფილი მოიქცია ფინჯანი თითებს შორის და ერთ-ერთი კუთხის მაგიდისკენ დაიძრა,ჩაის სურნელი მის ყნოსვის ორგანოს წვდებოდა და უკვე გრძნობდა მის სასიამოვნო, საყვარელ გემოს, მობილურის ხმამ მოაფხიზლა,ცალი ხელით დაიწყო ჩანთაში ქექვა, რომ როგორმე ენახა და ეპასუხა, სულ დაავიწყდა ცხელი ჩაი რომ ეჭირა ხელში, ისიც დაავიწყდა უამრავი ადამიანი რომ ირეოდა ირგვლივ, რაღაცას არაბუნებრივად წამოსდო ფეხი ვერ გაიაზრა ისე გადაემხო ვიღაცის ეტლს და ცხელი ჩაი ფეხებზე დაასხა
-არა... სიზმარია...არ მომხდარაა-თავლებ დახუჭული ელოდა რომ გაეღვიძბოდა, იმაზე არ უფიქრია რა პოზაში იყო.
-ეეე ვაჩიკო ნახე გოგოები ციდან გიცვივა, რაღა გაწუწუნებს?-
-კარგი ხედია ლუკა ვერაფერს ვიტყვი-გაიღიმა ბიჭმა-
-გოგონაა კარგად ხართ- ლუკა გოგოსკენ დაიხარა -ვაა ანასტასიააა შენ ხარ?უკვე იწვოდა სირცხვილისგან, ნატრულობდა ნეტავ მიწა გასკდეს და ჩავქვესკნელდეო, ნაცნობი ხმა რომ გაიგო უკვე სუიციდზე დაიწყო ფიქრი.
ლუკას ხმაზე ძლივს მოტვინა როგორ პოზაში იყო გადამხობილი,ნელა გასწორდა და ნერვიულად გაისწორა თმა..
-ლუკაააა...-საცოდავი მზერით ახედა...
-კარგად ხარ?
-ჩემი ჩაიი...-ჩაის ფინჯანი ცარიელი რომ დაინახა უნებურად წამოისროლა ეს სიტყვები, არადა სხვა რამის თქმა უნდოდა..
-თავი დაარტყა ამან?...-სავარძლიდან ამოხედა ჩაით შელამაზებულმა.
-ვაიმე.. რა ჩაი... დიდი ბოდიში, ვწუხვარ არ მინდოდა,დაიწვით? გეწვით...-
-არ მეწვის, ვერაფერს ვგრძნობ, ...მკაცრად ამოთქვა ეტლში მჯდომმა და ეტლი გააგორა.
-მე ...
-დაწყნარდი ანა, არაფერიაა.
-მე არ მინდოდა არც ჩაის გადასხმაა და არც ის რომ ცუდად გამოსულიყო, ვერ მოვიფიქრე, რა სულელი მარ-შეწუხებულმა მიირტყა თავზე ხელი და შავთვალებას გახედა.
-არაუშავს არ იდარდო მაგაზე, შენ ხომ კარგად ხარ ?რამე ხომ არ იტკინე?შენც დაიწვი?
-კი დავიწვი ოღონდ ჩაით არა, სირცხვილით
-დაივიწყე არაფერიაა... -სიცილით ფახედა ლუკამ აწითლებულ ანას
-წადი გაყევი რააა, უშველე რამე
-კარგი კარგი... კარგად იყავი, არ ინერვიულო, შენი ამბავი რომ ვიცი, ამაზე ფიქრით უარესებს მოახდენ- სიცილით დატოვა ლუკამ.
ანასტასია კი საშინელ განწყობაზე დადგა, საბედნიეროდ მაიამ აიყვანა თავის თანაშემწედ, ამან გადაატანინა ფიქრი სხვა რამეზე.
- იმ მოუხერხებელმა შარვალი დამისვარა-უკმაყოფილომ დახედა ჩაით დასვრილ შარვალს -
-რა საყვარლად დაიბნა შეამჩნიეე ვაჩიკოო
-ვერა.
-არ მოგბეზრდა? 100 წლის მოხუცივით რატომ იღრინები
-ლუკა სულ ერთი და იგივეს ნუ მეუბნები, მოეხმარე ახლა შენს ხეიბარ ძმაკაცს, შარვალი მოაწოდე ან დამხმარეს დაუძახე..
-საცოდავი ანასტასიაა მემგონი გადაგიმტერა.
-საიდან იცნობ?
-აქ მუშაობს, უცნაურია შენთან არ გამოუშვიათ ჯერ.
-ერთი თვეა აქ ვარ, ყველა უსაქმურმა მიმკურნალა მის გარდა.
-არადა ეს კლინიკა საუკეთესოა და ეს ჩემზე კარგად იცი შენ.

****
სახლში ფრენა-ფრენით მივიდა.გახარებული ჩაეხუტა თათულის,
-აჰა ანუ უკვე ექიმის დამხმარე გოგო ხარ.
-დიახ, უკვე ხვალიდან ჩავერთვები და პაციენტებს მივხედავ... იცი რა კმაყოფილია მაიააა, ჩემს პირად პაციენტთანაც მოგიწევს მუშაობაო.
-ყოჩაღ მოუხერხებელო, ახლა მართლა ვამაყობ შენით.
-იამაყე, აი ნახავ როგორ ინანებ მოუხერხებელს რომ მიწოდებ დაო-გაიჯგიმა და სასაცილოდ გახედა მაშოს- ახლა წავალ გამოვიცვლი, -ჩაი გამიმზადეთთ-ჩაიზე ის შემთხვევა გაახსენდა.
-რა მოდხა ანა?
-არაფერი, წავალ ვიბანავებ.-კიბეები აირბინა, ცხელმა აბაზანამ მთელი დღის ნაგროვები დაძაბულიბა და დაღლილობა მოუხსნა უკან დაბრუნებულს თავის საწოლზე ქალბატონი მაშო დახვდა მოკალათებული.
-რა გინდა გოგო აქ? გული გამიხრთქე.
-უნდა ვისაუბროთ-შოკოლადები დაიწყო გულზე და ერთი მოკბიჩა.
-რაზე?
-დღის ამბები ბოლომდე არ მოგიყოლია, რაღაც სასწულუ მოხდა და შენ არ ამხელ
-მაშოოოო
-ანასტასია, მაინც ვერ დამალავ დიდხანს და მიდი ახლა
-ვიღაც ბიჭს დავეჯახე, ჩაი გადავასხი
-ვაიმე დედა.. მერე? გეჩუბა? გცემა? რამე ცუდი გითხრა
-არა არაფერი მსგავსი.
-მოიცა ცივი იყო ის ჩაი?
-არა, ის ბიჭი იჯდა საარძელში, ფეხებს ვერ გრძნობდა, ყველაზე საშინელება ისაა რომ იმ ეტლზე გადავწექი, პირდაპირი მნიშვნელობით უკანალი ავუფრიალე სახესთან-საწოლზე გაიშხლართა და შოკოლადი აიღო.-
-აი თურმე... წარმომიდგენია სიტუაცია-გაიცინა და თავზე დაუსვა ხელი
-მინდოდა მიწას ჩავეტანე... უსიამოვნებებს მაგნიტივით ვიზიდავ.
-კარგი მთავარია ხვალიდან უფროსი ასისტენტი ხარი, იმას გააკეთებ რაც მართლა გამოგდის.
-ზოგჯელ ძალიან მამშვიდებ -ჩაეხუტა მაშოს და ლოყაზე ხმაურით აკოცა...

ისტორიის გაგრძელება

ასევე დაგაინტერესებთ: