თეთრი კაბა მაცვია, მდინარის პირას ქვაზე ვზივარ და გვირილის ფოთლებს მდინარეს ვატან. ვუყვარვარ? არ ვუყვარვარ?
უკვე ვინ იცის მერამდენე გვირილა გავაყოლე მას?! მეც გვირილა ვარ, ყველაზე დაჩაგრული ყვავილი, რომელიც წასვლას ლამობს, მაგრამ ვერ მიდის.
მარჯვენა ტერფს წყალში ვდებ და ვგრძნობ ყინულივით ცივ წყალს, სიცივე ძვლებში ატანს და კანკალს მაწყებინებს. ხელები მუქი ლურჯი მაქვს აი, ისეთი, მე რომ მიყვარს და ალბათ მაგიტომაც შემიყვარდა ჩემი ყინულივით ცივი ხელებიც. კაბა მუხლებიდან ჩემს ტანზე მოკვრას იწყებს, აღარ მაწუხებს ცივი ჰაერი და წყალი. ღრმა წყალში ჩავედი და მაშინვე ვყვინთავ, წყალში შევედი მიუხედავად იმისა რომ ცურვა არ ვიცი, თვალები ჯერ ძალიან მაგრად დავხუჭე და ნელ-ნელა მოვეშვი. ხელები გავშალე, თვალები გავახილე და ვუყურებდი სრულ სიბნელეს. სუნთქვა მინდა! სუნთქვა მინდა! ვიმეორებ გონებაში, მაგრამ ადგილიდან არ ვიძვრი.

დიდი ხანია ვცდილობ საკუთარ თავს გავეცნო,თუმცა წლების წინ მივატოვე საკუთარი თავის შეცნობა..ზოგჯერ ძალიან მინდა ვინმეს ვესაუბრო,მგონია რომ დღევანდელი რეალობიდან გამომდინარე ნამდვილი მსმენელი რთულია იპოვო..ასეც რომ არ იყოს საკუთარ თავზე უკეთ ვინ შეიძლება გაგიგოს.

მე, ტალუ ვარ გოგონა მუდამ მზიანი ავღანეთიდან. ზუსად არ ვიცი ჩემი ისტორია სად ან როდის დაიწყო იქნებ მაშინ როცა ჩავისახე ან იქნებ მაშინ როცა დავიბადე. მე ტრადიციულ ავღანურ ოჯახში დავიბადე როცა მამამ გაიგო, რომ ბიჭის ნაცვლად გოგო შეეხინა მაშინვე შემიძულა და ეს სიძულვილი მთელი ცხოვრება გაგრძელდა, არც დედა გამოირჩეოდა სიყვარულით. ქაბულის ცენტრში მდებარე მრავალი ბრძოლის მნახველი კორპუსის მე-3 სართულზე 2 ოთახიან ბინაში 13 ადამიანი ვცხოვრობთ მე, ჩემი 3 ძმა, დედა, მამა, მამას მეორე ცოლი მაკრო, ბებია, 2 ქვრივი მამიდა და მათი შვილები. (ავღანელი ტალუ)

23:37) შემოდგომის ნარნარი ღამე იყო.. შენზე ფიქრებმა შემომიტიეს კვლავ უმოწყალოდ,ირგვლივ სამარადისო სიჩუმე ჩამოვარდნილიყო,ნელი სიო არხევდა ხეებს,ცა ვარსკვლავებით შემოსილიყო თითქოს მასაც სციოდა როგორც ჩემს გულს,თბილ საბნად კი ვარსკვლავები ამოერჩია და დაეფარა ზედ გასათბობად,ხოლო გასანათებლად მთვარე ამოერჩია რომელიც უანგაროთ ანათებდა მის მშვენიერებას,მე კი კიბეზე მჯდარი,სიცივით შეპყრობილი შევცქეროდი ამ სილამაზეს,ფიქრებმა გამიტაცეს..ვიხსენებდი შენს ლამაზ სახეს და ათრთოლებულ სხეულს, რომელმაც მე მშვენიერება შემასწავლა,შენი თვალები მიუღწეველი,ამოუცნობი თეორემაა რომელსაც პითაგორაც ვერ ამოხსნიდა.ვიხსენებდი შენი ტუჩების გემოს, როგორ იფარებდი ჩოლკებს რომ არ მეკოცნა..ჯერ ყელზე გაკოცე ძლიერად მერე კი ტუჩებს წავეთამაშე.. <ფიქრებიდან ამონარიდი>

მზიანი, სასიამოვნო ამინდი არასოდეს გრძელდება იმდენ ხანს რომ მოსაყირჭებელი გახდეს.
არც სიმშვიდეა ხოლმე საამო როდესაც დროში გაურკვეველი ვადით იწელება და რაღაცის დასასრულს მზერაშეყინული ელი.
ულამაზეს ბაღში დამპალ სკამზე მჯდარს ასევე უხმოდ, უჩუმრად და უგრძნობად ზურგზე ამოგაცოცდება ეჭვის მატლი. იქამდე არ შეწყვეტს სვლას სანამ გულამდე არ მიაღწევს და მისი სლიკინა კანით ყოველ სარქველს არ მოსვრის.
ეჭვი მაშინვე შეყრის საავდროდ ღრუბლებს.
გადაფარავს მზის საამოდ მცხუნვარე სხივებს.
ეჭვი
ღრუბლებს ქარსაც მოაყოლებს და ქარიშხალი აგიწეწავს თმას.
გაგყინავს…

მომენატრე...
რა დრო გავიდა - არა?!
ახლა ფანჯარასთან ვზივარ, მთვარე და ლამპის შუქი მინათებს ღამეს, მაგრამ იცი, ჩემთან როდის დაღამდა?! - შენ რომ წახვედი, აი ზუსტად მაშინ დაღამდა, არადა სიბნელის მეშინოდა, ახლა კი, ჰაჰ..
ახლა, სინათლის მეშინია, სინათლეს სიცივე მოაქვს, რადგან როცა მზეა, მთელი ღამის ნაშფოთალი ვიღვიძებ, ოფლით გაწუწული, ოდნავ ნიავზეც მცივდება, შენ კი..
ჯანდაბა.. შენ ვერ გამათბობ, ალბათ შენც გცივა.
მომენატრე...

ერთ დღეს, სიყვარული, სიცოცხლეს შეხვდა...
-უკაცრავად. მაპატიეთ. ჩემი ბრალია. წინ არ ვიხედებოდი-ბოდიშების მოხდა დაიწყო სიყვარულმა, როდესაც უცხო ადამიანს შეეჩეხა და დააყრევინა ყველაფერი, რაც ხელთ ეპყრა.
-არა უშავს. ამაზე ნუ იდარდებთ-ქვემოდან ამოხედა მომზირალ ქალბატონს და თავისი მწვანეები შეანათა მის ლურჯებს, რომელიც ზღვას მოგაგონებდა, იმდენად უძირო იყო და ღრმა.-უკაცრავად, თქვენი სახელი?
-ჩემი? მე სიყვარული მქვია და თქვენ?
-სიცოცხლე...სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.
-ჩემთვისაც.

-გამარჯობა. აქ ვინ არის?-პატარა სოროდან, თავი გამოჰყო კურდღელმა, როდესაც შრიალის ხმა გაიგონა.
-სალამი. მე სიკვიდლს მეძახიან.
-სიკვდილს?-შეიცხადა პატარა კურდღელმა.
-დიახ.
-რატომ?
-არ ვიცი. ეს ღმერთს უნდა ჰკითხო.
-მას რატომ?
-იმიტომ, რომ მისი შექმნილი ვარ, რათა როცა დრო მოვა, ხალხი მასთან, ზეცთა საუფლოში წავიყვანო.

ხშირად ამბობენ სიყვარულს მნიშვნელობა არა აქვსო.სიყვარული, სიყვარულია-ო არა აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება ეს, შენი ოჯახის წევრი თუ ვინმე ახლობელი.მაგრამ ვერ დავეთანხმები ამ მოსაზრებს რადგან ყველა ცოცხალ თუ უსულო ადამიანს თუ არსებას თავისებური სიყვარული გააჩნია.აქედან გამომდინარე საჭიროა, რომ ადამიანმა ყველანაირი სიყვარული გამოცადოს.რადგან ეს ცხოვრების მართვაში დაეხმარება სწორედაც, რომ სიყვარულია გემის მმართველი კაპიტანი.თუ ის არ იქნება, ვერ მიხვდებით სწორ მიმართულებასა და გეზს.ყველაფერი კაპიტნით იწყება და მგზავრებით სრულდება, ყველა მგზავრს კი სიყვარულის განსხვავებული ისტორია აქვს და წარმოიდგინეთ სამყაროში რამდენგვარი სიყვარული არსებობს.თავს სიამოვნება, რომ გეხვევა და ამ დიდებულ გრძნობას განიცდი ამას რა ჯობს?ერთმანეთს სიყვარულს ვეფიცებით ადამიანები, ასეც არის გვიყვარს ისინი ვისაც ვუყვარვართ.სიყვარული ბუმერანგივით გვიბრუნდება თითოეულ ჩვენთაგანს და ეს რა გასაოცარი რამაა...სანახაობა კიდევ უხილავი, ამას მხოლოდ გრძნობები

- რაო, დღესაც გაძელი? მეგონა აღარ მოხვიდოდი.
ცალყბად გაეღიმა.
- ნამდვილი, რომ იყო გემრიელად გცემდი, მაგრამ სარკეში საკუთარ ანარეკლს ვერაფერს დავაკლებ.
იქვე სკამზე დავჯექი და დიდ სარკეში ჩავხედე საკუთარვ თავს, რომელიც მედიდურად მიყურებდა და ირონიით ევსებოდა სახე.
- უცნაური ხარ, ახლა უნდა გარბოდე, დამაყრუებელ სიჩუმეში სარკეში შენი ანარეკლი გელაპარაკები.
სიმწრით გადავიხარხარე.