ჩვენი ცხოვრება აუხსნელი ძალით მოცემული გასამრჯელოა ამქვეყნიური სირთულეებისთვის... ჩვენი თავი, ჩვენი სიცოცხლე, შემოსავალია, გარშემო მყოფნი და მათთან ურთიერთობა კი ცხოვრებისეული ბონუსია..
როგორც ვერ წარმოგიდგენიათ ცხოვრების აგება მხოლოდ ბონუსზე და ხელფასზე ხართ ორიენტირებული, როდესაც გონებაში ერთი თვის ხარჯები გიტრიალებთ; ასევე, არ უნდა აგებდეთ მთელ ბედნიერებას სხვა ადამიანებსა და მათთან ურთიერთობებზე...

მუსიკას უსმენდა, როცა საღებავებით მოთხვრილ სამოსელში შებუდებული ორი კაცი გამოჩნდა. ისეთი განცდა დაეუფლა, თითქოს სადღაც მიმალულსა და გარინდულს, საიმედო ნავსაყუდელში მიაგნეს და ახლა იქაურობას დაანგრევდნენ, ნაფშხვენებად აქცევდნენ უკლებლივ ყველა აგურს, რომ კედლები კვალავაც არ აშენებულიყო.
 

უიმედო ადამიანი რომ მკვდარია ალბათ იცი არა?
ახლა მეც მკვდარი ვარ...
როგორღაც მოახერხე და ჩემში საბოლოო იმედის ნაპერწკალიც ჩააქვრე.
სულ ოდნავ ციმციმებდა, მაგრამ ჩემთვის საკმარისი იყო, რომ მეარსება.
შენ კიდევ ჩემი იმედის სანთელი ჯერ მიანელე და ახლა უკვე საბოლოოდ შეუბერე სული...
სრულ სიბნელეში ვარ, მარტო და გზის გაგნება რომც შემეძლოს, უკვე ძალა აღარ მაქვს ფეხზე წამოვდგე.
ორი დღის წინ გეუბნებოდი, შენგან საბოლოოდ მივდივარ, ფრთებს ვშლი და ვთავისუფლდები-მეთქი. ახლა კიდევ ვზივარ და საკითარ თავზე მეცინება.
ეგეც იმედი იყო, იმედი რომ თავს დაგაღწევდი.
თუმცა, თავი როგორ გავითავისუფლო იქიდან, სადაც რეალურად არც კი მიარსებია? შენთან ჩემი ადგილი სრც არასდროს ყოფილა, არც არის და არც იქნება. მაშასადამე, გამოდის რომ არც ჩემი თავისუფლებაა შენთან.
თუმცა, მაინც შენი ბრალია!

როგორც თითქმის ყველა ნაწარმოებს ახასიათებს და დასაწყისში შესავალით მოგვესალმებიან ხოლმე, მეც არ ვუღალატებ ჩვეულ წესს და ორიოდე სიტყვას გეტყვით იმ ამ ამბის შესახებ რომელიც ვფიქრობ რომ უნდა იცოდეთ. მინდა მე და ჩემს ცოლზე გიამბოთ, უბრალოდ ვფიქრობ რომ ჩვენი ისტორია მოგცემთ იმედს, იმედს რომ ერთმანეთი თავდავიწყებით გიყვარდეთ. სხვა თუ არაფერი რამოდენიმე სასიამოვნო წუთს მაინც გაჩუქებთ, ყოველ შემთხვევაში მინდა რომ სასიამოვნო იყოს. ჩემთვის ამაზე სასიამოვნო არაფერია დედამიწის ზურგზე.
მე გიორგი მქვია, ძალიან მომწონს ჩემი სახელი. ალბათ ფიქრობთ რომ ერთი უბრალო თინეიჯერი ბიჭი ვარ სახეზე გამონაყარით, რომელიც დეპრესიამ დაამარცხა და ცდილობს ემოცია ფურცელზე გადმოსცეს. ამ შემთხვეევაში იმედს გაგიცრუებთ და გეტყვით რომ პენსიაზე

სამყარო.მმმ.....სამყაროვ, ჰო სამყაროვ,-შენ გესაუბრები. ყველა ადამიანის გარემოს რომ ალამაზებ, ზოგიერთისას კი ამახინჯებ, ცდილობ ადამიანს ერთი მთლიანი ლამაზი გარემოცვა შესძინო, ან სულაც ის გარემოცვა გაუნადგურო, რომელიც ადამიანმა, პიროვნებამ თავისივე ხელით შექმნა, აიწყო ან სულაც ილუზია შესძინა და არანაირი სამყარო არ შეუქმნია თუნდაც რაიმე ნაწილებით, აანაკუწა, შეაწება, მიაწყო ერთმანეთზე და რაიმე ისეთი გააკეთა, რასაც მისი სამყარო მიამსგავსებდა.

მინდა გაიღვიძო ელ...მინდა მომეხვიო და სიზმრებისგან შეშინებული გულში ჩამიკრა, როგორც მაშინ წლების უკან ელ. კოშმარებისგან დამფრთხალი ბავშვი მინდა რომ, უბრალოდ დაამშვიდო. ახლა რომ ამ სიტყვების გაგება შეგეძლოს, შენს ძლიერ ხელებს მომხვევდი, გაიღიმებდი და მეტყოდი: ყოჩაღ ან, ესაა ჩემი გოგო, ესაა გოგო რომელიც ყოველთვის მინდოდა...პირველი რაც შენში მომეწონა მამაცური გამოხედვა იყო, გამოხედვა რომელზეც ვფიქრობდი რომ მხოლოდ შენ შეგეძლო, შემდგომ შენმა ჩახუტებამ და მზრუნველობამ გამაოგნა. როდესაც ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ პირვლად მოგაკითხე, უბრალოდ გულში ვფქირობდი რას აკეთებ ანნა, ნუთუ არ გრცხვენია, ბიჭს პირდაპირ სახლში უვარდები, პირდაპირ მიდიხარ და ეუბნები მე შენ მინდიხარ. შენ არც კი შემოგიხედავს ჩემთვის, როგორც გასართობისთვის. მე ნელნელა ვიხდიდი შენს თვალწინ, ვშიშვლდებოდი თითქოს საჩუქარს ვხსნიდი. შენ კიდევ რა ქენი? შენი გრძელი მაისური მომაწოდე და მითხარი ჩაიცვი და საწოლშიო. ელ... ეს იყო მომენტი როცა მივხვდი რომ კი, კი საყვარელო ეს შენ იყავი...

------------

ყველასა და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა. ვერც კი წარმომედგინა ამხელა სიყვარული თუ შესაძლებელი იყო. ყოველ შემთხვევაში არ მეგონა თუ ჩემს თავში ვიპოვიდი ამხელა გრძნობას. მხოლოდ მე ვიცოდი როგორი იყო. როდის სტკიოდა, როდის უხაროდა და როდის იყო ბედნიერი. მის თვალებში ვკითხულობდი ამას და მის თვალებშივე იკითხებოდა მისი ყოველი ქმედება და სიყვარული. მაგრამ ამასთან ერთად, იმდენად ამოუცნობი იყო, რომ მასთან ერთად გატარებული ყოველი დღე ერთი დიდი თავგადასავალი იყო. თავგადასავალი, სადაც ის იყო ჩემი პირადი მეგზური. მასთან ერთად ყოველი მზის ამოსვლა იყო ბედნიერების, სიყვარულის, სითბოს, იმედის, თავგადასავლების, ერთმანეთის, ჩვენი... ჩემი და მისი...

თითები, საღებავით მაქვს დასვრილი. ჩემში არის რაღაც, რაც მოულოდნელად იღვიძებს. რომლის შემდეგაც, ფუნჯს ვკიდებ ხელს და სრუილიად მოწყვეტილი ვარ გარე სამყაროს. სიმართლე, რომ ვთქვა ახლაც შოპენის სიმღერას ვუსმენ. მოქმედებს, ჩემს გრძნობებზე, აზრებზე, ისე როგორც არასდროს არავინ და არაფერი.

ჩემვთის წერა და ხატვა არის ის რაც, მავიწყებს ყველაფერს ყველა პრობლემას. ვთავისუფლდები მგონია, რომ ფრთები მაქვს შესხმული. და მგონია, რომ ყველაფრის ნიჭი მაქვს. შემიძლია, საათობით ვიჯდე ჩემს მაგიდასთან და ვხატო. თუ შემეშლება, კვლავ დავხატო. ვაფერადო, შევქმნა, და განვავითარო საკუთარი თავი. რომ იცოდეთ, როგორ მამშვიდებს ეს ყველაფერი.

ადამიანებით სავსე ოთახში მარტო ვარ საწოლში ვწევარ <br>და მტკივა , სხეული მტკივა, ყველა ადგილი მტკივა, ყველა მოქმედი ორგანო მტკივა , ვგრძნობ ყინულის ნატეხები ვენებში როგორ იწყებს ლღობას, როგორ უერთდება გავარვარებულ სისხლს და როგორ მალე შედის რეაქციაში,

თენდება, მერამდენედ ისევ თეთრად თენდება ღამე...
ისევ სიჩიმე , ისევ სულის გამაყრუებელი ტკივილი, ისევ შინაგანი ხმის გოდება , ისევ ბოღმა და ისევ ბრაზი ....
ამ ყველაფრს ერთადერთი გამზიარებელი სიგარეტის ბოლია , რომელსაც არც კი იცი უკვე მერამდენედ უკიდებ ...
თითქო მხოლოდ მისი ღრმად შესუნთქული ბოლი გაძლევს ცხოვრების გაგრხელების ძალას .....