9:16 PM შავი ლოტოსები (თავი 5) | ||||||
-*-*-*-*-*- როცა ანდრონიკეს მსუბუქი ნაბიჯების ხმა მიწყდა ბილიკზე, ელისო ჯერ კიდევ გაშეშებული იჯდა და გაშტერებული მისჩერებოდა მის წინ დამდგარ თეთრი მარმარილოს დაბალ მაგიდას, რომელიც მზის შუქზე ბრწყინავდა. მის წინ მარტენი რაღაცას ამბობდა ბრაზნარევი ხმით, აშკარად ადულყაფარს უბრაზდებოდა, ლანძღავდა კიდეც, მაგრამ მათი ლაპარაკისათვის ელისოს ყური აღარ უთხოვია. ორივეს რა ცოტა ხანი იყო რაც იცნობდა, მაგრამ უკვე ხვდებოდა მათ, ხვდებოდა რაზე ლაპარაკში ატარებდნენ დროს. სულ ჩხუბში. სულ წყრომაში. გოგონამ თავი გადააქნია და შეეცადა რომ საკუთარ საქმეზე ფოკუსირებულიყო. ჯერ კიდევ ვერ გაეგო, აქ რას აკეთებდა, ეს ხალხი საერთოდ რა სისულელეზე ელაპარაკებოდა და ვისთვის უნდა მიემართა? ვისთვის დაეჯერებინა, ამათთვის? როცა ეუბნებოდნენ, რომ ამწუთას მისი გონება ზეცაში დაფარფატებდა და რაღაც უაზრო ილუზიებს ქმნიდა, იმის მიუხედავად რომ მისი სხეული დედამიწაზე ცოცხლობდა? ელისომ წარმოიდგინა საკუთარი სხეული, დინებას მიყოლილი და ატივტივებული. როგორ ულამაზოდ დაუჭკნებოდა კანი წყალში დიდხანს ყოფნისას, მერე კი მალევე თუ არ შეჭამდა, ცოცხალ ჩოჩხს დაემსგავდებოდა და ათასი წყალში მყოფნი მტაცებელი დაესეოდა. ასეც რომ არ მომხდარიყო, შეიძლებოდა დინებას სადმე, უფრო გაშლილ, უფრო დიდ ადგილას წაეღო, ანდა უბრალოდ გადმოებრუნებინა და წამსვე გათავებული იქნებოდა მისი საქმე აქაც და იქაც... გაშლილი ადგილი.. გაიფიქრა გოგონამ და თვალები ზემოთ ასწია. ცა ლურჯი იყო. შეეცადა, რომ ტალღები წარმოედგინა, თითქოს ცა მოძრაობდა, იბრძოდა, ნაპირს ეტაკებოდა... და მართლაც, იჯდა და შეჰყურებდა ქვემოდან, თუ როგორ მოძრაობდა ზღვა, როგორი სილამაზე იყო ქვემოდან შეხედვა და უკიდეგანო მოძრავი სილურჯის დანახვა... -ელისო, კარგად ხარ? - მოესმა თითქოს შორიდან მარტენის ხმა და თავი უცებ გადააქნია, გამოერკვა. თვალები მოისრისა და ფეხზე წამოდგა. -ელისო... - გაუმეორა ქალმა. - რა გჭირს? თვალები გაგიშტერდა, უცნაურად იყურებოდი... ხომ კარგად ხარ? -აცალე, მარტენ. - ჩაიცინა ადულყაფარმა იმ მწარე, მკბენავი სარკაზმით სავსე ხმით. - ასეთი ადგილი თავის ცხოვრებაში არ უნახავს საცოდავს, ტკბება სილამაზით... ელისოს უცებ თვალწინ გაუელვა თავისი სოფლის ატალახებულმა შუკებმა, ტალახში ჩაფლულმა საკუთარმა კაბამ და ჭუჭყიანმა ფეხებმა, რომელბსაც გამწარებული იხეხავდა მონარჩენი ერთი ციცქნა საპნით. ერთიანად ამტვერებულმა, ამოშრობილმა, გაყვითლებულმა ველებმა და დახეთქილმა მიწამ, და გული მოეკუმშა. გულში სიმწარე დაუტრიალდა და ადულყაფარისაკენ მკვეთრად შემობრუნდა. -გაჩუმდი, ადულყაფარ. - მკვახედ დაილაპარაკა მან. სხეული ერთიანად უდუღდა, თვითონაც არ იცოდა, ბრაზისაგან იყო ეს თუ სირცხვილის გამო. - შენ არაფერი არ იცი, გაიგე? რომ მეკითხებით, კარგად თუ ხარო, როგორ უნდა ვიყო? - გოგონამ ხელები სარკასტულად გაშალა მთელ სიგანეზე. - გადასარევად! - იყვირა მან. - პირდაპირ მშვენივრად! რა უნდა ვიფიქრო, როცა სადღაც აღმოვჩნდები, იმის შემდეგ რაც ფაქტიურად თავისმოკვლა ვცადე, აზრზე არა ვარ და ოთხი გამოშტერებული ლუნატიკი მეუბნება, ცოცხალი არ ხარო, ჰა? რა ვიფიქრო, გამაგებინეთ? რაღაცნაირად მჯერა, იმიტომ რომ ვგრძნობ, რომ მართლაც ასეა, რაღაც... რაღაც მიბიძგებს, მაგრამ ნუთუ ღირს დაყოლა? ელისომ სახე მოჭმუხნა, იგრძნო როგორ აეწვა თვალები. მთელი ძალით შეებრძოლა ცრემლებს, ახლა არ სჭირდებოდა ისინი, არაფერში... მარტენს სახეზე სიბრალულით სავსე გამომეტყველება ეხატა, ადულყაფარი კი გვერდით იყურებოდა, თვალს არ უსწორებდა. -მისმინე... - დაიწყო მარტენმა და გაღიმება სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. - არ ვიცი, მართალი ხარ, რა მდგმარეობაში ხარ, და ძალიან ვწუხვარ ამის გამო, რომ ვერ გეხმარები... მაგრამ ჩვენ არ ვართ ცუდი ხალხი, მართლა... დაგეხმარებით. რამდენადაც შეგვიძლია და კანონები ამის უფლებას მოგვცემს, ყველაფერს აგიხსნით და ბნელში არ დაგტოვებთ... ეს ადგილი მოგეწონება, ელისო. ბოლოს და ბოლოს, სიკვდილის მერე მაინც აქ მოგიწევს ამოსვლა და... -აქ არ ამოვა. - უცებ შეაწყვეტინა ადულყაფარმა და წარბები აწკიპა, მერე კი ელისოს გამოხედა. - მისი ადგილი ზემოთ იქნება უფრო. - თქვა მან. - ან ქვემოთ. გააჩნია. - დაამატა ორწამიანი სიჩუმის მერე. ელისომ ღრმად შეისუნთქა და თვალები დახუჭა. მერე კი შემოტრიალდა და სახლისაკენ სწრაფი ნაბიჯით წავიდა. -საღამოს კიდევ გესტუმრებით, ლამაზო! - მოაძახა ადულყაფარის ხმამ. - ბევრი საქმე არაფერი გვაქვს, ბეშქენი გამოჩნდება და გაგვართობს კიდევ! ელისომ მოიხედა, ბრაზითა და ზიზღით სავსე მზერა სტყორცნა ადულყაფარის ცალყბა ღიმილით გაცისკროვნებულ სახეს და ნაბიჯს აუჩქარა. სახლის კიბეებზე სწრაფად ააბიჯა. დაღლილი იყო უკვე და ყველაფერი სტკიოდა, მაგრამ იმის მიუხედავად, რომ ამდენი ხანი არ ეჭამა, საერთოდ არ შიოდა. თავი გააქნია. ახლა თვითონ მხოლოდ გონება იყო, რაში სჭირდებოდა საჭმელი? ისე კი არ იყო, რომ აქ რამე საჭმელი იქ მყოფ სხეულს მისწვდენოდა... კიბეს აუყვა, თავისი ოთახისაკენ. დერეფანში რომ მოუხვია, მაშინღა დაინახა ერთ-ერთი ფანჯრის გვერდით კარი და წამსვე კისერი წაიგრძელა. აქამდე ეს კარი არ ენახა. ალბათ გუშინ საღამოთი ვერაფრით ვერ შეამჩნია, თუმცა როგორ შეამჩნევდა ისეთი დაღლილი იყო, დილით კი უბრალოდ არ მიუქცევია ყურადღება, ნამძინარევი იყო და სხვა რამეზე ჰქონდა გონება გადატანილი. კარს ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა, და ზედ თითები მიადო. ახლაღა შეამჩნია, რომ თავისი ჭუჭყიანი თითები, რომლებიც სულ დახეთქილი და ტალახში ამოსვრილი ჰქონდა, გასუფთავებოდა და გათეთრებოდა, კანიც უფრო ნაზი ჩანდა. გოგონამ ნელა დაუსვა თითი საკუთარ ხელის ზურგს და თვალები დაახამხამა. მალევე გამოერკვა. უცნაური იყო საკუთარ თითებზე კონცენტრაცია, მითუმეტეს მათ ასე შეცვლილ შეხედულებაზე.. უცებ მოეჩვენა, რომ სხვა იდგა მის ადგილას, საკუთარ თავს თითქოს აღარ ეკუთვნოდა... უაზრო ფიქრები რომ მოეშორებინა, სასწრაფოდ მიაწვა კარს და გამოაღო, მერე კი თავი შესწია კარის ღრიჭოში და გარეთ გაიჭყიტა. თვალში გაშლილი სივრცე მოხვდა წამსვე და თვალებგაფართოებული მთელი სხეულით გაძვრა აივანზე. განიერი აივანი იყო, აშკარად ესეც მარმარილოსი, და ლამაზი, დატალღული ჩუქურთმების მქონე რიკულები ჰქონდა. მის წინ შადრევანი თუხთუხებდა და აქეთ-იქით ფანტავდა მზის შუქისაგან აბრწყინებულ წვეთებს. უცებ გოგონამ დაინახა და წარბები ასწია. შადრევნის იქით ანდრონიკე იდგა და შადრევნის ქვემოთა მხარეს ჩასჩერებოდა, რომელშიც ლოტოსები დაცურავდნენ. გოგონა ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა მას და გვერდით ამოუდგა, მერე კი ოდნავ წინ წაიხარა, რომ პატარა ბიჭთან უფრო ახლოს ყოფილიყო სიმაღლით. მართალია ეს ბიჭი საკმაოდ პატარა ჩანდა, მაგრამ როგორც საუბარს თუ გაითვალისწინებდა დილით ეზოში, საკმაოდ ჭკვიანი და გათვიცნობიერებული, ასევე ცუდი ხასიათის იყო. მაგრამ თუ ელისო აპირებდა აქნორმალურად ცხოვრებას, მაშინ ეს და სხვა ყველაფერიც რამენაირად უნდა აეტანა, სხვა გზა არ იყო. ამისათვის კი აქ მყოფ ნებისმიერ ადამიანს უნდა დაახლოებოდა. -ძალიან ლამაზი სახლი გაქვთ. - თქვა გოგონამ სიჩუმის დასარღვევად და ინტერესით მიმოიხედა, სახურავის დასანახად თავი მოღრიცა. - მშვენიერი ჩუქურთმებია და რამე... -რა გინდა? - გააწყვეტინა უცებ ბავშვმა. ხმაში გაღიზიანება ეტყობოდა. ელისომ თავი მკვეთრად მოატრიალა რომ მისკენ დაეხედა. -არაფერი. - მოკლედ მოუჭრა მან. - უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რო ძალიან ლამაზი სახლი გაქვთ, სულ ესაა... -არ გვაქვს. - მკვახედ მიუგო ანდრონიკემ. - აქვს. ეს ბეშქენის სახლია და არა ჩემი. ელისო მოიღუშა. -აქ ცხოვრობ, ნათესავები ხართ... - მხრები აიჩეჩა მან. - მაინც შეიძლება იმის თქმა რომ გაქვთ, მე ის კი არ მიგულისხმია, რომ... -არ ვიცი რა იგულისხმე. - თქვა ანდრონიკემ და ისევ ლოტოსებს ჩააშტერდა, რომლებიც თავისათვის ლივლივებდნენ წყალზე და ვარდისფრად უღუოდათ ყვავილები. - მე აქ საერთოდ არ უნდა ვიყო. -მაშინ რატომ ხარ? - დახედა ელისომ. - სხვაგან რატომ არ ცხოვრობ, თუ აქ არ გინდა? მარტენთან, მაგალითად... -იმიტომ რომ ბეშქენია აქ, მე ვერსად ვერ წავალ, სანამ იგი აქაა. - თქვა ანდრონიკემ და მისმა ხმის ტონმა ელისო ცოტათი შეაკრთო. მის სიტყვების ისეთი... გადამწყვეტი შეგრძნება დაჰკრავდათ, რომ გოგონას ცოტათი შეეშინდა კიდეც. -რას გულისხმობ? - ჩაეკითხა იგი, ცოტათი შეწუხებული. - რა, გაძალებს აქ დარჩენას ბეშქენი? ანდრონიკეს ჩაეცინა. -არა. - მოუჭრა მან. - პირიქით, ვერ მიტანს. მაგრამ იცის, რომ აქ უნდა ვიყო. ელისომ თავი ოდნავ უკან გასწია. ეს ამბავი არ მოსწონდა. -და... - ელისომ მიმოიხედა, ხმა ჩურჩულამდე დააგდო. - ხომ არ... გიტყამს ბეშქენი? ხელი დაუკარებია ოდესმე? ანდრონიკემ აწეული წარბებით გადმოხედა. -შენ რაში განაღვლებს? - თითქმის ზიზღნარევი ხმით ამოღეჭა მან. - შენი საქმე არაა... ვიღაც უცხო ხარ აქ, ნუ ყოფ ცხვირს იქ, სადაც არ გეკითხებიან... -რას ქვია არ მანაღვლებს? - მოიღუშა ელისო, გასწორდა და ბავშვს ზემოდან დახედა, მუშტები შეკრა. - თუ ბეშქენი რამეს გაძალებს, მაშინ ორ სიტყვას ვეტყვი მე მაგას! ეს არ შეიძლება... ეს... ეს... არაჰუმანური საქციელია, რამის დაძალება და თუ არ სურს შენთან ყოფნა და ვერ გიტანს... ამას ჯერ ერთი საერთოდ არ უნდა გაგრძნობინებდეს, და მერე მეორე, სხვაგან უნდა მიგიყვანოს, ან სხვას მიგაბაროს! ასე მოიქცეოდა ნებისმიერი ნორმალური ადამიანი... ანდრონიკე რაღაცნაირი სახით ამოჰყურებდა, თითქოს ღიმილს იკავებსო. ელისომ თვალები მოჭუტა. მისი გამომეტყველება ისეთი იყო, რომ ამ ხნის განმავლობაში პირველად, გოგონამ შეამჩნია ბავშვურობა მასში. თითქოს აქამდე რაღაც აკავებდა, უკან ექაჩებოდა და ანდრონიკე ძალას ატანდა საკუთარ თავს, რომ ძლიერი ყოფილიყო, გამომეტყველება ცივი და შუვალი ჰქონოდა.. „ბეშქენივით.“ გაიფიქრა ელისომ ბრაზით. -არაფერი არ იცი და გაჩერდი რა. - უცებ დაილაპარაკა ანდრონიკემ. - და ბეშქენი ადამიანი არ არის, დაგავიწყდა? ელისომ ყბები შეკრა. -მე ბეშქენს დაველაპარაკები. - განაცხადა მან და მოიღუშა, როცა ანდრონიკემ გაწბილებული გამომეტყველებით გააქნია თავი. -არაფერი გამოვა და ტყუილად გაირჯები. - უთხრა ბავშვმა და ამოხედა. - დაანებე მაგ საქმეს თავი. არავინ მცემს მე და კარგად ვარ. ელისომ აღარაფერი უპასუხა, იცოდა, რომ არ გამოუვიდოდა ანდრონიკეს დარწმუნება იმაში, რომ ბეშქენი არასწორად იქცეოდა, ბავშვი ალბათ ისე იყო მიჩვეული ასეთ მოპყრობას... -კარგი. - თქვა მან ბოლოს და ჩუმად დადგა, თან ანდრონიკეს თვალს ადევნებდა, რომელიც ისევ ლოტოსებს დასჩერებოდა და თვალები ოდნავ გაშტერებოდა. -ეს ლოტოსები რატომაა ყველგან? - იკითხა გოგონამ და დაიხარა, რომ გადაფურჩქნილ ფურცელს შეხებოდა. თითები ნაზად დაუსვა მას გადაშლილ ხასხასა ფურცლებზე. -ხელი აუშვი, რა. - უთხრა ანდრონიკემ და ელისომ მოულოდნელობისაგან ხელი მკვეთრად ასწია, მერე კი პატარა ბიჭს გამოხედა. იგი იდგა და რაღაცნაირად დაჭიმულიყო, თვალები გამაგრებოდა. -კარგი... - თქვა გოგონამ და გასწორდა, ხელი დამდუღრულივით წაიღო ზურგს უკან, და ანდრონიკეს დააშტერდა, რომელიც ისევ ქანდაკებასავით იდგა და ლოტოსს ჩაშტერებოდა. -წავალ მე. - თქვა ელისომ და შემოტრიალდა. არ იცოდა რატომ, მაგრამ გრძნობდა, რომ რაღაც ცუდი ჩაიდინა, რაღაც პერსონალურ, მნიშვნელოვან საგანს შეეხო. „ლოტოსები იქნებ მართლა მნიშვნელოვანი არიან აქ?“ გაიფიქრა მან, როცა თავისი ოთახის კარი შეაღო. „ ბოლოს და ბოლოს, ყველა მოსახვევში ლოტოსებია... ანდრონიკემაც მითხრა, არ შეეხოო... „ ლოგინზე ჩამოჯდა და გარეთ გაიხედა. ფანჯრიდან სინათლე შემოდიოდა, და უცნაური იყო, მაგრამ შუქზე მოცურავე მტრის ნაწილაკებს ვერ ხედავდა. ელისო შემოტრიალდა, ფანჯარას ზურგი შეაქცია და გვერდზე წამოწვა. ყველაფერზე ერთად ფიქრობდა. თვალები დახუჭა, რატომღაც სხეულში ნერვიულობა აუბუყბუყდა. არა, საერთოდ გააგიჟებდა ეს ადგილი და მასში მცხოვრები ხალხი. -*-*-*-*-*- შემდეგმა კვირამ ისე ჩაირბინა, რომ ელისოს თითქმის არ შეუმჩნევია. მაგრამ მხოლოდ თითქმის. უაზროდ დადიოდა აქეთ-იქით, საღამოს ეზოში იჯდა და ადულყაფართან კამათით იოხებდა გულს. ბეშქენიც გამოჩნდებოდა ხანდახან, შორიახლოს ჩამოჯდებოდა ძელსკამზე და გაიჭიმებოდა, უშველებელ ადგილს იკავებდა, რაზეც მარტენი ბრაზით შუყვირებდა ხოლმე, სწორად და წესიერად დაჯექიო, რაზეც ბეშქენმა რამდენიმეჯერ ისე უპასუხა, რომ ელისოს გახსენებაც არ უნდოდა. ბესქენი მარტენისა და ელისოს ალეწილ სახეებზე გაიცინებდა, იმ ბნელი, საზიზღარი სიცილით და ახორხოცებულ ადულყაფარს გადახედავდა, კმაყოფილი. ელისო იმ დონემდე მიდიოდა, რომ თვითონაც სურდა დაეყვირა და ამ ორი უტვინო მამაკაცის უაზრო ხორხოცი შეეწყვიტა, მაგრამ ხედავდა, როგორი ულტიმატური კრახით სრულდებოდა მარტენის ყოველი ცდა და ამიტომ ყოველთვის უკან იხევდა. გოგონა ყველა აქ მყოფს ათვალიერებდა, და ცდილობდა, რომ თითოეული ადამიანი შეეფასებინა. თვალით აწონ-დაწონიდა მათ. უკვე გასაგები იყო, რომ ანდრონიკე უცნაური ბავშვი გახლდათ. რატომღაც სულ იქუფრებოდა, ცუდ ხასიათზე მყოფი დადიოდა, რაც ელისოს ძალიან აკვირვებდა, და ამავდროულად, ბავშვის ასეთ ბუნებას ბეშქენს აბრალებდა, რის გამოც ბეშქენს კიდევ უფრო მეტად ვერ იტანდა. ბეშქენი და ადულყაფარი, რასაკვირველია, იმის გათვალისწინებით, რომ საუკუნეები იყო, რაც აქ ცხოვრობდნენ, ახალგაზრდობიდან ჯერ კიდე გამოუსვლელი ლაწირაკებივით იქცეოდნენ. ორივე დეგენერატი იყო, და აქ ელისოს გონებაში მათ დახასიათებას წერტილი ესმებოდა. მარტენი ერთადერთი ნორმალური ჩანდა. იგი ჭკვიანი იყო დარაც მთავარია, წესებსა და ნორმალურ მოქცევას აფასებდა. ელისო ხშირად ილანძღებოდა მასთან ერთად საღამოობით და როგორც მეგობარს, ისე უყურებდა. ყველაფრის მიუხედავად, ეს ადგილი ელისოს გონებაში ისევ საიდუმლოებით იყო მოცული. ბევრი რამ არ ესმოდა. მაგალითად, ვერ გაეგო, რატომ იყო აქ ამდენი ლოტოსები. ესმოდა, რომ ლოტოსი წყლის მცენარე იყო და არ უნდა გაჰკვირვებოდა, მაგრამ ამდენი ლოტოსი? საითაც არ უნდა გაეხედა, ყველგან კონტეინერი იდგა ლოტოსებით. უკვირდა, რომ აქამდე ტაშტებში არ დაცურავდნენ ლოტოსები. ასევე, ანდრონიკესა და ბეშქენის კიდევ ერთი უცნაურობა. ანდრონიკე არასოდეს არ გამოდიოდა საღამოობით გარეთ, როგორც კი შებინდდებოდა, დასაძინებლად მიდიოდა. ბეშქენი კი მთელი დღე სახლში არ იყო, სადღაც ეგდო და საიდანღაც ახერხებდა საღამოობით შმოპარვას და მათ საუბრებზე დასწრებას. ელისო ეჭვით იყო აღვსილი, მაგრამ გულწრფელად არ იცოდა, რა ეფიქრა. მისი აზრით, მოცდა საუკეთესო აზრი იყო, იქნებ მარტენს დასცდენოდა რამე... მაგრამ მარტენი და ათას რამეზე მოლაპარაკე ადულყაფარიც კი ამ საკითხების შესახებ ჯიუტად დუმდნენ, ელისო კი სულ გაწბილებული რჩებოდა კითხვის დასმის შემდეგ. როგორც კი რამეში დაინტერესდებოდა, ბეშქენი მაშინვე დაგეშილი ნაგაზივით დაუღრენდა და გააფრთხილებდა, სხვის საქმეში ცხვირს ნუ ყოფო, რასაც შეტაკება მოჰყვებოდა, მერე კი მარტენს უხდებოდა მათი გაშველება. ელისომ თავი გააქნია, რომ ეს ფიქრები მოეშორებინა, და ჭიშკარში გამავალ მარტენს ხელი დაუქნია. ქალი დაღლილი ჩანდა, საუბარში ჩართული არ იყო და მალევე თქვა, სახლში უნდა წავიდეო. ბეშქენი რაღაცაზე იყო გასული, ამიტომ მარმარილოს მაგიდასთან მხოლოდ ელისო და ცალყბად მოცინარი ადულყაფარი დარჩნენ. -აბა, აბა... - გაუცინა კაცმა. - როგორა ხარ, ძვირფასო? ხომ არ გაინტერესებს რამე? ელისომ დაუბღვირა. -მოკეტე. - გაწყრა იგი. - თუ არაფრის თქმას არ აპირებ, მაშინ პირი მოხურე, არ მინდა შენთან ლაპარაკი. ადულყაფარმა წარბი ასწია და საზურგეს მიეყუდა. მისი სახე უცებ სერიოზულმა გამომეტყველებამ მოიცვა. -მაგ სიტყვები უკვე მითხრეს. -თქვა მან ჩუმად, თითქმის ჩურჩულით, და ელისომ უცნაურად გამოხედა. - მაგდაგვარი, უფრო სწორად. - გაასწორა მან. - ძალიან ჰგავხარ. გოგონა მოიღუშა. -იცი რა, ყელში ამომივიდა ამდენი დამალული სიტყვები, ქვეტექსტები და ქარაგმები. თუ ამბობ, პირდაპირ მითხარი. ვის ვგავარ? - მკვახედ მოუჭრა ელისომ და გვერდზე გაიხედა, პასუხს არ ელოდა. ადულაყაფარი ასე იოლად არ დაყაჭავდა პასუხს... -ვიღაცას, რომელსაც საუკუნეების წინ შევხვდით. - თქვა უცებ კაცმა და ელისომ გამოცებით მოატრიალა თავი. - აი, პირველი უნიკალური შემთხვევა. გოგონამ პირი დააღო და სკამზე ოდნავ წინ წაიწია. -ვიღაც ქალი, ხომ? - იკითხა მან. - ვინ იყო? ადულყაფარმა პირი გააღო, და დახურა, მერე კი ამოიხვნეშა. -ოღონდ დამპირდი, რომ ბეშქენთან და ანდრონიკესთან... ვიმეორებ, არც ერთთან არ ახსენო, თორემ მოგახრჩობენ. - გააფრთხილა ადულყაფარმა, ელისომ კი თანხმობის ნიშნად თავი ოდნავ დაუქნია. - ამას იმიტომ გეუბნები, რომ ვხედავ, შენთვის უკეთესი ამის ცოდნა... - ადულყაფარმა ტუჩი მოიკვნიტა და მიმოიხედა. -ჰო, ქალი იყო. - თქვა მან. - ახალგაზრდა, ლამაზი... შენზე ცოტა უფროსი. ისიც ძალიან შეშინებული იყო თავიდან, მაგრამ მერე შეეგუა, ნელ-ნელა შეეწყო აქ ცხოვრებას, სამიოდე კვირა გაატარა აქ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ საუკუნეებად მოეჩვენა. რაც მთავარია... ბეშქენი შეუყვარდა. და უფრო მნიშვნელოვანი, ბეშქენსაც შეუყვარდა იგი. - ადულყაფარმა მწარედ ჩაიცინა ელისოს თვალებგაფართოებულ გამომეტყველებაზე. - მან ლოტოსები გაზარდა და ბაღში, ამ გუბურებში გაუშვა. ამ ლოტოსებს, მთელი საუკუნეების მანძილზე, გაშვებიდან მოყოლებული, ფერი არ შესცვლიათ, სულ ვარდისფერი და ლამაზები არიან, სულ მათი მშვენიერების მწვერვალზე. - ადულყაფარმა თავი გვერდზე გადასწია. -ანუ.. - ელისომ თვალები გააფაციცა, მოლურჯო სინათლეზე მობრწყინვალე ლოტოსის ყვავილებს გახედა. - ანუ... ბეშქენს ისევ უყვარს იგი? -მიხვდი. - გაუღიმა ადულყაფარმა,მაგრამ ამ ღიმილში ელისომ სევდა დაინახა და გული ჩასწყდა. უცებ სინდისის ქენჯნა იგრძნო იმის გამო, რომ ადულყაფარსა და ბეშქენზე ასე ცუდად ფიქრობდა. - ლოტოსები... მათი სიყვარულის ნიშანია. სანამ ბეშქენს იგი უყვარს, ლოტოსებიც იცოცხლებენ, ისევ ისეთი ლამაზები იქნებიან. ელისო ყვავილებს დაჟინებით მიშტერებოდა. რატომღაც თვალები აუწყლიანდა. -ნაღვლიანია. - თქვა მან უცებ. - არ ვიცი რატომ, მაგრამ ძალიან ნაღვლიანია. - მან თვალები მოიწმინდა. ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა. -და ეს ქალი... - ხმა ჩაიწმინდა ელისომ. - ეს ქალი მარტენი ხომ არაა? -ოჰ, არა. - ხელი გაიქნია ადულყაფარმა. - მარტენი რომ ის ქალი იყოს, შენი აზრით ბეშქენი ასე იქნებოდა სულ? მწარე და იდიოტურ ხასიათზე მყოფი? ელისომ მხრები აიჩეჩა, არ იცოდა, რა ეპასუხა. -ალბათ არა. - თქვა მან ბოლოს. -იცი რა... დაიწყო ადულყაფარმა. - მემგონი ბეშქენმა უკვე გითხრა, რომ არ მოსწონს აქ რომ ხარ, ხომ? -თუ ყოველ საათს გულისხმობ, კი. - უკმაყოფილო სახით დაუქნია თავი ელისომ. - სულ მეუბნება: „როდის მიეთრევი სახლში? ჩემი სახლი სასტუმრო არაა!“ - გოგონამ ბეშქენის ბოხ ხმას გასცინა და გაიღიმა, როცა ადულყაფარი ახორხოცდა. -ნუ დაადანაშაულებ. - ღიმილით უთხრა კაცმა. - შენი წასვლა იმიტომ უნდა, რომ იმას აგონებ, ამას კი ვერ იტანს. ელისომ ჩაიფრუტუნა. -ჩემი საქმე არაა მაგ. - ჩაილაპარაკა ხმადაბლა და მოტივტივე ლოტოსებს გადახედა. - მაგრამ როგორც ჩანს, ჩემი პრობლემა ყოფილა. რას იზამდა. მოუწევდა ცოტა ხანი გაძლება, უნდოდა თუ არა. ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
