და ერთხელაც, მაშინ როცა არავინ მოელის, ის ბიჭი ჩაიდენს იმას, რასაც ვერავინ ვერასდროს წარმოიდგენდა. ერთხელაც, დაასრულებს ის სხვის სიცოცხლეს ისევე ჩუმად, როგორც მათ ჩააფურთხეს მას სულში. ერთხელაც, დადგება წამი, როდესაც იმდენად გულისამრევ რაღაცას ჩაიდენს ადამიანი, რომ ხალხს ვერანაირი რეაქცია ვერ ექნება მის საქციელზე იმიტომ, რომ მათთვის ის ანგელოზივით საყვარელი და ყველაფრის მიმტევებელი იყო.

დაინფიცირებულთა რიცხვმა 600-ს გადააჭარბა, კორონა მიდის, ნელ-ნელა ამოძრავდა მსოფლიო, ბილიკებზე ისევ დაიწყეს თავისუფლებამოზღვავებული ბალახების გათელვა და გზების დატკეპნა, თანდათან უბრუნდებიან ძველ ყოფას, თითქოსდა არც არაფერი მომხდარა, არა, ყველას ერთ ქვაბში ვერ მოვხარშავ, ეს მხოლოდ იმ ადამიანთა ხვედრია, რომელთაც ფიქრისთვის დრო არ რჩებათ, ან განძრახ არ იტოვებენ, დანარჩენებმა კი, რომლებიც ათაყვანებენ და პატივს სცემენ: ქსენოფონტს, პითაგორას, ციცერონს, ფარადეის, ჰომეროსს...იმისათვის, რომ ნათლად დაანახეს ადამიანთა მიღწევები და განვითარება, აიძულეს ეფიქრათ და დარწმუნებულიყვნენ და იმ ადამიანებმაც, რომლებმაც მათ გარეშეც შეძლეს გაეაზრებინათ ადამიანის სიველურე და უდიერი მოპყრობა სახლზე, ეზოზე, ბუნებაზე, დედამიწაზე, ღმერთზე-გადაწყვიტეს გაჩერება,

ეს ჩანახატი სხვა სახელით მქონდა გამოქვეყნებული. ჩემი სხვადასხვა ტექსტიდან რაღაცები მაკრატელით ამოვჭერი და აქ ჩავაკარი სისხლის წებოვნებით. იმედია ისიამოვნებთ.
---------------------------------------------------


შეიფრთხიალა ჩიტმა გუბეში და სველი ფრთებით დამძიმებულმა მიწის სიახლოვეს გააპო ჰაერი ფრენით. თვალი გაადევნა მიამ, ვიდრე ერთმანეთისგან ჩრდილმიმდგარ ფოთლებში არ ჩაიკარგა. მუქი იყო დედამიწაზე შავად მოფენილი ხეთა ჩრდილი და იქ მია იწვა, ფიქრების ლივლივში უგონოდ გართული.

ქარისგან აკორიანტელებული, სცენის კვამლივით იდუმალი მტვრის ბუღი იდგა გზაზე და ისერებოდა წვრილ-წვრილ ზოლებად უსაშველოდ გრძელ მწკრივში მდგომი უკლებლივ ყველა ლამპიონის ურცხვი ნათებით. ცა შავი იყო, მოღამებული და ბედნიერად მოცინარი ვარსკვალავებისგან შემოძარცვული. მთვარე - სრული, ვერცხლისფერი და მეოცნებეთ თანამგრძნობი - ეულად დანათოდა რხევისგან წელში გადამწყდარ ხეებს და დედობრივი ალერსით ჩუმად ღიღინებდა ღამის მშვიდ მუსიკას მხოლოდ ცასთან ახლოს, რადგან დედამიწაზე ქარი კვნესოდა, როგორც ვიოლიონო, ხემით დაჭრილი.

თავდაპირველად ჩემს შესახებ მოგიყვებით რამეს. მე ვარ ეკატერინე, კატერინა ან უბრალოდ კატო და ვარ 25 წლის. იმ ინციდენტის შემდეგ, რომელმაც ტყუპი ძმა დამაკარგვინა , 9 წელი გავიდა. დიახ, მართალია ძალიან ბევრს ვჩხუბიბდით, მაგრამ ავარიამ ის ხელებიდან ისე გამომტაცა დღემდე ვერ გავიაზრე. ამ დღის შემდეგ მე ყველაფერზე უარი ვთქვი, რაც კი გამომდიოდა . ჩემს ახლად აწყობილ კარიერას დავემშვიდობე და საოცარ უიღბლობას კარი ფართოდ გავუღე. ყოველთვის საშინლად მოუხერხებელი ვიყავი. სადაც მივდიოდი ან ყველაფერს ვაფუჭებდი, ან უფრო ვაფუჭებდი. ჩემი ძმა კი თითქოს მავსებდა, მასთან ერთად არაფერი მომდიოდა. ის ზედმეტად სრულყოფილი იყო, თუმცა ყოველთვის ამბობდა, რომ მე ბევრად უფრო ნიჭიერი ვიყავი. ახლა კი ვდგავარ თქვენს წინაშე და არ ვიცი როგორ მოგიყვეთ ისტორია, რომელმაც ჩემი ცხოვრება საგრძნობლად შეცვალა. ერთ დღესაც ჩემმა მოუხერხებლობამ იმად მაქცია რაც დღეს ვარ, ანუ...

ასე ხდება, რომ წლების განმავლობაში შენთვის ცხოვრობ მშვიდად.. რას ქვია მშვიდად? როგორც უმრავლესობა, ხელფასიდან ხელფასამდე, უვლი შენს არასრულწლოვან ინვალიდ ძმას, მერე უცებ იგებ, რომ შენ მოყევი შემცირებაში, შენი უფროსი გეუბნება, რომ უნდა დატოვო სამსახური სასურველია, რომ დღესვე.. თან იმიტომ ტოვებ სასმახურს, რომ ზედმეტი წონა გაქვს და არ აკმაყოფილებ უფროსის კრიტერიუმს, თუმცა იმასაც არ აქვს მნიშვნელობა, რომ გაქვს უმაღლესი განათლება.
მოდი დავიწყოთ თავიდან, მე ვარ ლანა გასვიანი 25 წლის, საშუალო სიმაღლის, როგორც უკვე მიხვდით ზედმეტი წონით. მივიღე უმაღლესი განათლება ბიზნესის განხრით. დაახლოებით ხუთი წლის წინ ჩემი მშობლები და უმცროსი ძმა მოხვდნენ ავტოკატასტროფაში, სადაც მხოლოდ ჩემი ძმა გადარჩა, მას შემდეგ ის ვერც დადის და ვერც ლაპარაკობს, მისი მოვლა და მკურნალობა ავიღე ჩემსთავზე და ეს ძალიან დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული, ამიტომ მჭირდებოდა სამსახური და დავიწყე მუშაობა ერთ-ერთ რესტორანში მთავარი შეფის თანაშემწედ....

თავი III
ერთი კვირის შემდეგ.
ორშაბათი. დილის 7:25
დილით ადრე გამეღვიძა პატარა ბავშვივით ვიყავი გახარებული, ერთი შეხედვით გაგაოცებთ ჩემი გადამეტებული რეაქცია ეს ხომ უბრალოდ სამსახურია, მაგრამ ეს ჩემთვის ახალი დასაწყისის ნიშანი იყო. პირველად შემეძლო ის მეკეთებინა რაც მსურდა.

“ქურდი თვალები”

“მე მომწონს ეს შავი თვალები ასე რომ მიმზერს,რომ ვდნები.
მომწონს ეს შავი თვალები ასე რომ მწვავს და მაბრმავებს.
მაგიჟებს მე შენი თვალები, ასე რომ მცქერის, მაწამებს.
მაგიჟებს შენი ქურდი თვალები ასე რომ მიპყრობს და მატყუებს.
ჩავიმალები მე შენს თვალებში მარადისობის,უკუნით დღემდე.
შევიპარები მე შენს თვალებში მანამ სადამდეც ორივე შევძლებთ.
ოხ ეს შავი თვალები ასე სპეტაკად რომ მიმზერს.

"კატერინას წიწილები"
-ვიწვიი! ჯანდაბაა, ვიწვიი!
- გოგო, ხელი გაქვს აწითლებული რას შეყარე ქვეყანა?!
- ხმა ჩაიგდე თორე შეგიყრი ქვეყანას შენს პანაშვიდზე!
- მადლობელი დაგრჩები.- ჩაიჩურჩულა მიამ და გრილზე შემწვარი სიმინდი მადიანად ჩაკბიჩა.
მზის მწველი სხივები სულისშემკვრელი სილამაზით ერწმოდნენ ჰორიზონტს. თუმცა სიცხე იყო, სასიამოვნო და გრილი ნიავი სანაპიროს საოცრად უხდებოდა.
- სადაა ეს გოგო, დროზე მოიტანოს მაზი!- ბურდღუნებდა სალომე და მზისგან დაწითლებულ მაჯას სულს უბერავდა.
- ნეტა სად გქონდა თვალები დამცავ კრემს რომ იტიტყნიდი ტანზე?!- გამოეპასუხა დაქალი.
-ჯანდაბაში! -მიუგო სალომემ და მათკენ მომავალ ლიზასკენ სწრაფად გაიწვდინა ჯანმრთელი ხელი.

აღწერა:
ინგლისელი მოგზაური და კარტოგრაფი ჯონათან გრინი, რუსეთის იმპერატორისგან პეტრე I, ქვეყნის შორეული აღმოსავლეთის რუკის დამზადების შეკვეთას მიიღებს. მთავარ გმირს დაუჯერებელი თავგადასავლებით და საფრთხეებით სავსე, გრძელი გზა მოელის, რომელიც მას საბოლოოდ იდუმალ ჩინეთში მიიყვანს. სკეპტიკოს მეცნიერს გასაოცარი აღმოჩენები და უძველესი ჩინური მითოლოგიის გმირებთან პირისპირ შეხვდერა მოელის. იგი მისთვის აქამდე უცნობ არსებეს, აღმოსავლეთის პრინცესებს, საბრძოლო ხელოვნების ოსტატებს და ასევე დრაკონების მეფეს შეხვდება.