ფილმის სიუჟეტი
ფილმი ეგოისტი და ექსცენტრიული ბოროტმოქმედის, კრუელა დე ვილის ახალგაზრდობის შესახებ მოგვითხრობს, რომელსაც დალმატინელის ლეკვები საშინლად სძულდა და მათი ტყავისგან შეკერილ სამოსზე ოცნებობდა. თუმცა, ის ყოველთვის ასეთი არ იყო – 1970-იან წლებში მას ესტელა ერქვა, და ხულიგნებთან ერთად ლონდონის ქუჩებში ცხოვრობდა, სადაც ჩვენ დალმატინელების მიმართ ესტელას სიძულვილის წარმოშობის ნამდვილ მიზეზს ვიგებთ…

ფილმის სიუჟეტი:
გაი რიჩის ექშენ-თრილერი და 2004 წლის ფრანგული ფილმის “ინკასატორის” რიმეიკი, შურისძიების სურვილით შეპყრობილი იდუმალი მამაკაცის სახელად ეიჩის შესახებ, რომელიც საინკასაციო კომპანიაში მუშაობას იწყებს, რათა ლოს-ანჯელესში საინკასაციო მანქანებზე გახმაურებული ძარცვის სერიებში თანამონაწილეები იპოვოს, რომლებმაც მისი ვაჟი მოკლეს. მორიგი ძარცვის დროს, მთავარი გმირი მოულოდნელად თავის სასტიკ უნარებს ავლენს და კოლეგებს აოცებს, რომლებიც ინტერესდებიან, ვინ არის ის და საიდან მოვიდა. მალე ეიჩის მოტივები საბოლოოდ ნათელი ხდება, როდესაც ის ანგარიშწორების მიზნით გადამწყვეტ და შეუქცევად ნაბიჯებს გადადგამს.

ქეთიმ ცრემლიანი თვლებით გახედა საათს რომელიც ღამის ორს უჩვენებდა, შემდეგ კი დაძაბული მზერა ტელეფონზე გადაიტანა რომელიც ჯიუტად დუმდა, როცა მანქანის ხმა გაიგო დაფეთებული წამოვარდა ფეხზე და მაშინვე ეზოში გავარდა, გაფაციცებულმა მიადევნა თვალი ელექტრო კარის გაღებას, რომელშიც ირაკლის მანქანია შემოვიდა, რაღაცნაირად გაუხარდა და თან გული დაწყვიტა მეუღლის გამოჩენამ, თავადაც ვეღარ ერკვეოდა საკუთარ გრძნობებში იმდენად იყო დაბნეული. ირაკლი სწრაფად გადავიდა მანქანიდან, ცოლს მოუახლოვდა მომღიმარი სახით და პირდაპირ ტუჩებში აკოცა
-ირაკლიი-უსაყვედურა ქალმა და თავი ოდნავ უკან გასწია
-ტიროდი?-ცოლის თვალებში დანახულმა ცრემლებმა საშინლად იმოქმედა კაცზე და უმალ შეეყინა სახეზე ღიმილი
-მე-აღმოხდა ქალს ჩამწყდარი ხმით და ცრემლები მოეძალა კვლავ
-ქეთი რა ხდება?-დაიძაბა ირაკლი
-თორნიკე...

-გამარჯობა-ნაზი ღიმილით მივესალმე ჩემს წინ მდგარ საყვარელ მამაკაცს და ჩავეხუტე-ძალიან მომენატრე, ეს 2 დღე შენს გარდა ვერავიზე და ვერაფერზე ვფიქრობდი.-უცებ მოვშორდი და დაღვრემილი თვალებით შევაცქერდი მის უნაკლო სახეს.-შენ არ მოგენატრე?
-ნუთუ შეიძლება შენისთანა გოგო 2 დღე ჩემთან არ ყოფილიყო და არ მომნატრებოდა?-ღიმილით ყურში ჩამჩურჩულა და თვალებთან ჩამოცვენილი თმა ნაზად გადამიწია.-შემოდი!-რესტორნის კარები გამიღო და შესვლაზე მიმანიშნა.
-არვიცი ერთხელაც არ დაგირეკავს...-წარბი ავწიე და სადა მოკლე წითელი კაბა კიდევ უფრო ძირს დავქაჩე.
-ვილაპარაკებთ...-დაიჩურჩულა და უკან გამომყვა.
ცარიელ მაგიდას მივუსხედით.
-ორი წითელი ნახევრად მშრალი ღვინო-შეუკვეთა ოფიციანტს და ჩემი ხელები მის ხელებში მოიქცია.

"არაფერი ხდება შემთხვევით"

- ბოდიში,რომ გაწუხებთ,იქნებ , მოგეპოვებოდეთ ისეთი ტანსაცმელი,რომელიც აღარ გჭირდებათ?- ღია ფანჯარას მოხუცი კაცი მოუახლოვდა და მორიდებით გამიღიმა. ცნობისმოყვარედ ავათვალიერე.სიძველისგან შეჭმული ტანისამოსი ეცვა.
გული შემეკუმშა.
მზერა მის თვალებზე შევაჩერე და შევცბი.
თვალები,ზუსტად
მამაჩემის თვალები და გამოხედვა ჰქონდა.
-თუ არ გაქვთ,არაუშავს,- უხერხულად შეიშმუშნა და წასვლა დააპირა.
-მოიცადეთ,- უცებ გამოვერკვიე. - მოვძებნი,ერთი წუთით,- ვუთხარი და კარადას ვეცი. გულით მინდოდა,რამე მეპოვნა,რაც გამოადგებოდა.
-რას ეძებ?- ოთახში დედაჩემი შემოვიდა და ჯერ მე,შემდეგ ფანჯარასთან მდგომ მოხუცს შეხედა.

ანიტა არ იყო ჩვეულებრივი გოგო ის იყო გამორჩეული და ჭკვიანი , მისი სილამაზე საზღვრებს სცდებოდა მისი ლამაზი თითები და სხეული ყველა ადამაინს მოსწონდა რაც მთავარია მისი სული უმწიკვლო და წმინდა იყო როგორც ნაზი ბავშვის სული, ის ჯერ კიდევ 16 წლის იყო , როდესაც მოიტაცეს და ძალით გათხოვებაც მოუწია ყველაფერ სწორედ აქედან იწყება , 27 აპრილს,მის დაბადების დღეს მისმა საქმრომ ( გიორგიმ) გეგმა დასახა თუ როგორ უნდა მოეტაცებინა ანიტა მაგრამ რას იფიქრებდა, რომ ყველაფერი ასე განვითარდებოდა, როგორც ძველ დროში და წარმოიდგინეთ 90 იანები , მაგრამ ახლა ხომ 21-ე საუკუნეა ,რას იფიქრებდა საწყალი გოგონა ,რომ მშობლები ასე გაიმეტებდნენ მას და ეჭვი შეეპარებოდათ მასში... მეც საგონებელში ვიყავი ჩავარდნილი , როდესაც ამ ამბავს ანიტა მიყვებოდა და თან , სულ ქვითინებდა. მე და ანიტა დიდი ხნის მეგობრები ვართ ... ახლა კიდევ მოგითხრობთ ამბავს თუ რა გადახდა ჩემს ანიტას ...

მომენატრე...
რა დრო გავიდა - არა?!
ახლა ფანჯარასთან ვზივარ, მთვარე და ლამპის შუქი მინათებს ღამეს, მაგრამ იცი, ჩემთან როდის დაღამდა?! - შენ რომ წახვედი, აი ზუსტად მაშინ დაღამდა, არადა სიბნელის მეშინოდა, ახლა კი, ჰაჰ..
ახლა, სინათლის მეშინია, სინათლეს სიცივე მოაქვს, რადგან როცა მზეა, მთელი ღამის ნაშფოთალი ვიღვიძებ, ოფლით გაწუწული, ოდნავ ნიავზეც მცივდება, შენ კი..
ჯანდაბა.. შენ ვერ გამათბობ, ალბათ შენც გცივა.
მომენატრე...

- მისმინე - კარები ხმაურით შემოაღო. - შენთვის ახალი ამბავი მაქვს, - თავზე დამადგა.
- და რა? - სამუშაოდან თავი არ ამიწევია, ისე ვუპასუხე.
- ახალი კლიენტი გვყავს...
- და მერე?
- შენ გითხოვს...
- ვერ მივხდი...
- გოგო, რავა ვერაფერს ვეღარ ხვდები შენ ამ ბოლო დროს? ხომ ხარ კარგად? ეჭვის ტონი შეეპარა მის ხმას.
- და ცუდად ყოფნის რა შემატყვე? - ქვემოდან ავხედე.
- გაგაგიჟებს ეგ ციფრები შენ, და ეს ახალი კლიენტიც გინდა კიდევ? ხო დარჩი მერე მთლად გაუთხოვარი, ახლა გასათხოვარი მაინც გქვია... - ხელები ჩაიხვია გულთან.

ვერასდროა წარმოვიდგენდი ჩემი ცხოვრება ასე თუ აირეოდა და ასეთი სტრესის გადატანა თუ მომიწევდა. საყვარელმა ადამიანმა ისე მიმატოვა უკან არ მოუხედავს, ძალიან ცუდად ვიყავი თუმცა დროთა განმავლობაში შევძელი საკუთარი თავის ხელში აყვანა და ცხოვრების ჩვეულ რიტმში გაგრძელება, როცა ყველაფერი კარგად იყო ისევ დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენა ათი თვის განმავლობაში თავს არ მანებებდა ცდილობდა შევრიგებოდი და ამისთვია ყველაფერს აკეთებდა არ ნებდებოდა ბოლოს კი როცა დამიყოლია სულ ცოტახნით იყო ჩემთან ადამიანური. ცოტახანში ჩემი ცხოვრების განადგურება დაიწყო ცდილობდა ჩამოვეშორებინე ჩემთვის საუკეთესო ადამიანებს. ყოველ დღეს ჯოჯოხეთად მიქცევდა მუდმივი სტრესისგან სიკვდილის ზღვარზეც კი მივედი ძალიან მეშინოდა მისი მუქარის და ვერავის ველაპარაკებოდი სახლში გამოვიკეტე და როდესაც შევძელი მასთან დაშორება მაინც არ მომეშვა სიყვარულს მეფიცებოდა მეუბნებოდა რომ ასე არ მოიქცეოდა რომ ის ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო ტიროდა იმის გამო რომ ჩემთან განშორება არ უნდოდა მე კი მასთან წამით გაჩერებაც აღარ მინდოდა.

-ვილიამ,- მესმის ხმა ზურგს უკნიდან და მეც ძალდატანებით ვწევ თავს მაგიდიდან. ჭერზე დაკიდებული ერთადერთი სანათი პირდაპირ თვალებში მანათებს,- აღიარე ბოლოს და ბოლოს, რომ შენ გაიტაცე, გააუპატიურე და მოკალი 12 წლის სილვია ბეინი.
-რა ჭკვიანური რამ მითხარით, ბატონო გამომძიებელო, ნეტავ მე რატომ ვერ მოვიფიქრე აქამდე?- ცინიკურად ვამბობ და მთელი ტანით წინ ვიხრები, ჩემს მაჯებზე დამაგრებული ბორკილი ჟღრიალებს.
-დამცინი კიდეც, არა?- თავს უკმაყოფილოდ აქნევს,- საერთოდ არ გეცოდები? კვირაში შვიდი დღე, ლამის 24 საათის განმავლობაში წინ მიზიხარ და არაფერს ამბობ, მგონი შენ შეყვარებას ვიწყებ.
-ცოლი არ აეჭვიანოთ, ბატონო გამომძიებელო.