10:44 PM წარსულის შეცდომები (თავი2) | ||||||
 თუმცა ვის წარმატებაზე ვსაუბრობთ?გასაუბრებაზე უპასუხისმგებლოდ გამოვიქეცი,ვიღაცასთან, ვისი სახელი არც მიკითხავს, სექსი მქონდა და ახლა,ცარიელი ჭიქით ხელში ჩათბუნებული ვზივარ საწოლში მაკაკასავით.ლეპტოპი გადავშალე, მეილი გავხსენი,თითები ერთმანეთში გადავხლართე,დავატკაცუნე და როგორც პიანისტი კლავიშებში დაასრიალებს თითებს,ისე დავიწყე წერა,საბოდიშო წერილის.ნუ,რა თქმა უნდა, ათასი სისულელე მოვიგონე ჩემი შეცდომის დასაფარავად. ბოლოს ღრმად ამოვისუნთქე და ლეპტოპი გვერდზე გადავდე. გარეთ წვიმის ხმა ისმოდა,არადა დილით თითქოს კარგი ამინდი იყო. მეგონა გოგოებთან ერთად გავიდოდი სადმე,მაგრამ ამ შემოდგომას ხომ ვერ გაუგებ,რა დროს წვიმა იყო ახლა?ტელეფონს დავწვდი და მაკას გადავურეკე -რას შვრები მაკატერინე? -რა ქენი ნენეჩკა გასაუბრებაზე? -ჰმ,ახლა,რომ მეკითხები მანამდე დაგრეკა აფერისტო -ვმუშაობდი გოგო,წეღან მოვედი მეც დაღლილი -გამო, გამოვიძახოთ რამე და ჩავსკდეთ,თან მოგიყვები ნეტა რა უნდა მოვუყვე,მე საცოდავმა? -კარგი,დარეკე მანამდე შენ. ტელეფონი მხიარულად გამითიშა და გულწრფელად გამეცინა მის კუჭის მონობაზე. საჭმელი უხსენე ოღონდ და არ დაეზარება,სულ რომ კვდებოდეს..ეტყობოდეს მაინც?სიმსუქნით არც მე გამოვირჩევი,1.65სმ 55 კილო,ნორმალურია ჩემი სიმაღლისთვის.ადრე ვვარჯიშობდი,ასე,რომ მომჯდარი,ლამაზი,მკვრივი საჯდომი და გამოყვანილი წელი მაქვს.გრძელი წაბლისფერი თმა და წაბლისფერივე თვალები.ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი გოგო ვარ,მაგრამ მაქვს რაღაც ეშხი,რაც მამაკაცებს ასე იზიდავთ ჩემში. მალევე მაკუნაც ადგილზე გაჩნდა და კურიერიც ფეხდაფეხ მოყვა, -კარგ დროს მოვიდა. ტაში შემოკრა და იმის მაგივრად,რომ ჩემთვის ეკოცნა კურიერს თანხა მიაჩეჩა და გაბრწყინებული თვალებით გაილოკა ტუჩებზე მომდგარი ნერწყვი. -შე დამპალო,გამყიდველო ქალო -კარგი რა ნენე,ხომ იცი ბურგერი ჩემი ცხოვრებაა -შენი სატრფოთი ატირებული,რომ მომადგები დასამშვიდებლად ბურგერთან გაგიშვებ.წავუმწარე და ენა გამოყოფილი შევეგებე ცალ ყბაში ბურგერ გაჩხირულს. -მე და ბესოს ყველაფერი კარგად გვაქვს,შევრიგდით თვალები გადავატრიალე,ნიშნად იმისა,რომ გულზე არ მეხატებოდა ეგ შენი ბესო,მაგრამ სიყვარულს წინ ვერ აღვუდგები და დაქალის გრძნობებს პატივის ცემით ვხვდები. -ვერ ვხვდები,რატომ გეჯავრება ასე ძალიან? ალბათ სახეზე ძალიან დამეწერა მის გახსენებაზე გამოწვეული უსიამოვნო ზიზღი. -არ ვიცი,უბრალოდ ეგ ბიჭი შენი შესაფერისი არ არის. -კარგი რა,გვიყვარს ერთმანეთი -სად არის სიყვარული მაკუნა -გულში დაო გულში -როგორ ფიქრობ სიყვარულია ის რომ გატირებს?ღამეს გათენებინებს? გავიგე,მთელი ბრძენი ხალხი ამას ქადაგებს,ყველა წიგნში ნატანჯი ხალხი გვხვდება,რომლებიც სატრფოს სიყვარულით თავებსაც იკლავენ, სხეულსაც ყიდიან მოკლედ ათასი სისულელე და რატომ? როცა გიყვარს ბედნიერი არ უნდა იყო? თვალზე ტკივილის კი არა სიხარულის ცრემლები უნდა მოგდიოდეს. რამდენჯერ დაშორდი მაგ შენ ბესოს? რამდენჯერ გატკინა გული? ეგ არის სიყვარული? დღეს შენ უყვარხარ და ხვალ სხვასთან,რომ წავა? -ოდესმე შეგიყვარდება და მიხვდები -შენც მაკუნა -მე უკვე მიყვარს -არ მგონია ეგ სიყვარული საკმარისი იყოს შენთვის.ადამიანი,რომელიც დაგაჭკნობს ის ვერ გაგახარებს ვერასდროს.25წლის ხარ და ჩამომჭკნარი ხარ. აღარაფერი უთქვამს, ერთი ამოიოხრა,თითქოს იმ ჭრილობაზე დავაყარე მარილი სადაც ეგონა შეხორცებოდა.მიყვარს,დებივით ვართ და ვერ დავუშვებ უბედური იყოს,ვხვდები არ არის ბედნიერი იმ ბიჭთან. რამდენი წელია უკვე იცნობს და ჯერ შეყვარებულების სტატუსითაც არ სარგებლობენ.მუდამ ერთად არიან თითქოს და ეს ყველაფერი ისე ჩანს,რომ შეყვარებულები არიან,მაგრამ იმ ბიჭის ცხოვრებაში უკვე არსებობდა გოგო,როცა მაკუნა გამოჩნდა და მიუხედავად იმისა,რომ ის უმტკიცებს მასთან არაფერი აღარ აკავშირებს ,ვხვდები,როგორ მწარედ ატყუებს. მაშინვე დაანება თავი,როცა იმ გოგოზე გაიგო,ეს ყველაფერი იქამდე მოხდა სანამ ღრმად შეტოპავდა.თუმცა ვაღიარებ ის არ დანებდა.ხვდებოდა,წერდა,ურეკავდა,უმტკიცებდა,რომ დაშორდა.ხან წერილები ანახა.მოკლედ ეს შტერუკაც პირველი სიყვარულით აღფრთოვანებული მალევე მოეხვია კისერზე და ერთგულება შეფიცა.რასაც მასზე ვერ ვიტყოდი და ღმერთმა ქნას ჩემი ვარაუდები არ გამართლდეს. -შენმა გასაუბრებამ, როგორ ჩაიარა?თემა სწრაფად შეცვალა და ჩემს ჩაფიქრიანებულ თვალებს მისი მწვანეები შემოანათა.ოჰ რა ლამაზია ეს დამპალი -ყველაფერი სექსით დამთავრდა პარკინგზე.მხრები ავიჩეჩე და ჩემი თავით დაღლილმა სადღაც უსასრულობაში დავიწყე ყურება. -გიჟი ხარ,ერთი დღე ყოფას გიტირებს ეგ ყველაფერი და მე გაგაფრთხილე. -კარგი ახლა,რა უნდა დამემართოს.ბევრი ბევრი დავორსულდე -მერე ეგ პატარა რამეა? -აბორტს გავიკეთებ,წამალს დავლევ,რამდენი რამე არსებობს? -სულ გადაირიე ნენე,რაზე ფიქრობ?აბორტზე როგორ შეგიძლია ფიქრი.შენ,შენ გინდა,რომ შენს სხეულში მყოფ სიცოცხლეს ცხოვრების უფლება წაართვა? -ის ვერც გაიგებს რადგან მარცვლის ხელაც არ იქნება და საერთოდაც,მგონი ორსულად არ ვარ ჯერ და აქამდე ეგ არც დამმართვია,ასე,რომ განვაგრძოთ ძვირფასო ცხოვრება. მარტო დარჩენილმა, წყვდიადში გახვეული ოთახი უსიცოცხლოდ გადავათვალიერე და მივხვდი, ახლა შიშიც აღარ გამაჩნდა..ადრე სიბნელის მაინც მეშინოდა,მაგრამ ახლა ესეც დავკარგე.თითქოს ყველაფერი მაქვს,თუმცა ცარიელი ვარ.რაღაცა მაკლია.ბევრი ფიქრი არ დამჭირდა,მალევე მიეცა სხეული უმოქმედობას და გადავეშვი სადღაც სიზმრების სამყაროში,სადაც ხშირად ბედნიერს მეღვიძებოდა,რეალობისგან განსხვავებით. მეორე დღეს ბარგი ჩავალაგე და უმუშევრობის სტატუსით დაჯილდოებული,იქამდე სანამ ახალ სამსახურს მოვძებნიდი სოფელში წავედი.შემოდგომით ყველაზე ლამაზია აბასთუმანი,გაყვითლებული ფოთლები ძირს,რომ მოფენილა თავზე დაჰყურებს აღმართული ნაძვები ჯარად.წიწვების სურნელი შეგიტყუებს ტყის სიბნელეში,სიცივე მთლიანად დაიპყრობს შენს სხეულს და თვალებს,რომ დახუჭავ შორიდან,მარტოდ დარჩენილი ბეღურას ჭიკჭიკსაც მოკრავ ყურს.პატარა სამოთხეა.ღმერთო,როგორ მომნატრებია აქაურობა.ოჯახი არ მელოდებოდა,ჩემი და კისერზე ჩამომეკიდა და იმდენი ვკოცნე სანამ არ დამისხლტა ხელიდან.მოვესიყვარულე ყველას და ბუხრის წინ მოვკალათდი,მინდოდა ეს სიმშვიდე დიდხანს გამყოლოდა. -რა იყო მა? -რაზე მეკითხები მამა? -ჩაფიქრებული ჩანხარ..ვინმემ ხომ არ გაწყენინა? -მე?კარგი რა..არ იცნობ შენს შვილს? -ვიცნობ და სწორედ მაგიტომ გეკითხები -გასაუბრებაზე ვიყავი,თან ვერ ვიყავი და მაგის გამო -ეგ როგორ გავიგო? -უბრალოდ ჩავფლავდი, კარგი კომპანია იყო,გამიმართლებდა ალბათ,რომ დამეწყო სტაჟირება -ყველაფერი წინ გაქვს კიდევ დაგირეკავენ..მაგის გამო ნუ მოიწყენ,გამხიარულდი -დედუ,მოდი შენი საყვარელი ხაჭაპურები დავაცხე -ნენე,უთხარი დედას გამიშვას გოგოებთან ერთად რა? სევდიანი და აბურტყუნებული გამოვიდა ოთახიდან ანიკო -სად უნდა გაგიშვა გოგო?ხომ არ გინდა მოგხვდეს შენ?გია უთხარი რამე თორემ გამიჩინა ჭაღარა -მა,სად მიდიხართ რომ? -ქეთის დაბადების დღეა და სადმე წავიდეთო,ბორჯომშიო ან ბაკურიანშიო. -მერე და აქ ტყე არ გვაქვს?გააჩუმე ენა. -კარგი დედა დამშვიდდი რა იყო? გამეცინა, ეს ხმაურიც კი მომნატრებია.. -როდის აქვს დაბადების დღე? -ორ დღეში.. გაბუსხულმა ტუჩები წინ გადმოყარა და ხელ გადაჯვარედინებული დაესვენა სავარძელში. -ჰო და მე წამოგყვებით,თან ყურადღებას მოგაქცევთ,თან გაერთობით -მართლა ნენე? -დედა ახლაც არ გამიშვებ? -თუ წამოგყვებათ მაშინ კი ერთი იკივლა ანიკომ და მადლობის ნიშნად ჩამეხუტა.ორ დღეში ბორჯომში წავედით,მშობლებმა ბავშვები მე მანდვეს გამოცდილი დედასავით და მეც პირობა მივეცი,რომ მთელებს დავუბრუნებდი.ცოტა ალმაცერად კი გამომხედეს,მაგრამ მერე დედამ ხელით ანიშნა ,ნუ მიაქცევთ ყურადღებას ვერ არისო და დამშვიდდნენ.თუმცა აი,ვერ არისო-ზე, რომ დამშვიდდნენ,როგორ მენდობოდნენ ხომ წარმოგიდგენიათ, ამიტომ ბოლომდე ავიღე პასუხისმგებლობა და კიდევ ორი დღე მათ დევნაში გავატარე. არც სასმლის დალევა დავუშალე და არც ცეკვა,მერე ვიჯექი და ხან ერთის თავი მეჭირა ხან მეორის და ასე შემდეგ კიდევ კარგი 5გოგო იყო სულ. ვიცი,როგორი ასაკია 15 წელი.გგონია,რომ ყველაფერი იცი,უკვე დიდი ხარ და სამყარო შენია,ამიტომ ვეცადე ასეც ეგრძნოთ თავი. იმის მტკიცება,რომ ჯერ ძალიან პატარები არიან ,უბრალოდ ამ ორ დღეს გაუფუჭებდა თითოეულს.სახლში მშვიდობიანად დავბრუნდით, ამასობაში კი კვირაც მიიწურა.კვირა საღამოს გადავშალე ჩემი ლეპტოპი და მეილებს გადავხედე.ერთი შევკივლე,როცა კიდევ ერთი გასაუბრება დამიგეგმეს და ლამის ვიტირე ეს გასაუბრება ხვალ,რომ იყო.რა უნდა მექნა?ოჯახი ავაწიოკე , სასწრაფოდ მოვძებნე მანქანა და დავბრუნდი თბილისში. მეორე დღეს ამაყად მივაბიჯებდი კომპანიის კიბეებზე.შესვლამდე ღრმად ამოვისუნთქე და კიდევ ერთხელ გავიხსენე რა მივწერე საბოდიშო წერილში,რომ არ შემშლოდა რამე. დაძაბულობა მალევე მომეხსნა, სახეზე ეწერთ კმაყოფილება,ჩემს შესახებ მოსმენილიდან გამომდინარე.შეიძლება ცოტათი თავქარიანი ვარ,მაგრამ ჩემი საქმე ძალიან კარგად ვიცი.ბევრი,რომ არ ვისაუბრო ამიყვანეს.სტაჟირება 2თვე და შემდეგ გამოცდა. -ქ.ნენე მე სანდრო მიქაბერიძე ვარ,დირექტორის მოვალეობის შემსრულებელი -სასიამოვნოა.გამოწვდილ ხელს ჩემი გავუწოდე და ჩამოვართვი.სასიამოვნო მამაკაცი ჩანდა,მაგრამ ეს სამსახურია,არანაირი ფლირტი და ურთიერთობები.ჩემი თავი მკაცრად გავაფრთხილე და ხელი მალევე გამოვითავისუფლე. -და დირექტორის მოვალეობას რატომ ასრულებთ? წინადადება ჩავამთავრე და მერეღა ვიკბინე ენაზე.რა შენი საქმეა ნენე.სანდროს გაეცინა და გამომხედა -უკაცრავად,მართალია ჩემი საქმე არ არის -არა,რატომ.კარგია,რომ დაინტერესებული ხართ ,ლონდონშია 1თვიან კურსებზე. -კურსებზე? -დიახ,კომპანიისთვის ის მუდამ სიახლეს ეძებს და სწავლობს.ამიტომ ვართ ასეთი წარმატებული. -მერე და არ ურჩევნია უფრო ახალგაზრდები გაუშვას?მეტი სტიმულია,არა? გულიანად გადაიხარხარა -არც ისაა ბებერი,3კვირაში შენც გაიცნობ. დემნას ძალიან მოეწონები -რატომ? -გემჩნევა,როგორი ინტერესიანი ხარ და დარწმუნებული ვარ მშრომელიც, ეს ორი კომბინაცია მის იდეალს ქმნის. -და თქვენ უბრალოდ მის მოვალეობას ასრულებთ?ვფიქრობ თანამშრომელზე მეტია თქვენთვის. -ყველაფერთან ერთად დაკვირვებულიც ხარ. თითი დამიქნია მოღიმარმა და წარმოვიდგინე მისი ასაკის,მისნაირი მეორე,სავარაუდოდ მეგობრები არიან.როგორც სანდროს შევატყვე 33წლამდე თუ იქნება.ასაკს ვეღარ ვკითხავდი,ასეთი უნამუსოც არ ვარ.გავუღიმე და კაბინეტი დავტოვე.საოცარი გრძნობა დამეუფლა.თითქოს ჰაერში ამიტაცეს განცდებმა,არ მჯეროდა,რომ ამიყვანეს და ხვალიდან უკვე მეც თანამშრომელი მერქმეოდა(ნახევრად).ბედნიერების ტალღები ისე დაიპარებოდნენ ჩემს სხეულში,რომ მინდოდა ყველასთვის გადამედო.მაკუნას დავურეკე,გოგოებს გადავურეკეთ და აღსანიშნად კლუბში წავედით.ისეთ კარგ ხასიათზე ვიყავი,ახლა მხოლოდ ჩემს თავზე ვფიქრობდი.ჭიქას ჭიქაზე ვცლიდი და მალევე ალკოჰოლმა მთლიანი სხეული მოიცვა.ადევნებულ მზერას გავექეცი,რამდენიმე აყოლილ მამაკაც ხელიდან დავუსხლტი და მალევე სახლში წავედი.უსიცოცხლოდ დავესვენე საწოლზე და ჩამეძინა,უსიამოვნო გრძნობამ გამაღვიძა შუა ღამეს.სასწრაფოდ აბაზანაში შევვარდი და კუჭი დავიცალე.ცხელი შხაპი მივიღე და საათს,რომ დავხედე უკვე 4ხდებოდა.სველი თმა ავიკეცე და საწოლს დავუბრუნდი,მაკუნას დარეკილებს ახლაღა შევხედე.მივწერე,რომ კარგად ვარ და ძილი შევიტრიალე.კლუბებს ის გააჩნიათ,რომ როცა მათთან ერთად სწავლობ ცხოვრებას ადრე ადგომასაც ეჩვევი და დილით წუწუნი არ გიწევს.ჩემს პირველ სამუშაო დღეს გამოვეწყე და მალევე ლიფტის კართან ვიდექი.ყველაფერი კარგად მიდიოდა,1კვირა ისე გავიდა ვერ გავიგე,გავიცანი თანამშრომლები,ზოგი მომეწონა ზოგი არა,ნუ რა თქმა უნდა ჯერ ალმაცერად მიყურებს ყველა,მაგრამ მე ვაკეთებ იმ საქმეს, რაც სიამოვნებას მანიჭებს.დღეები ისე გადიოდა სახლში მისულს დასვენების მეტი არაფერი მინდოდა.ადრე თითქოს ასე არ ვიღლებოდი,აშკარად გადავეჩვიე მუშაობას..კიდევ ერთი კვირა გავიდა,თავს კი უფრო მეტად დამძიმებულად და დაღლილად ვგრძნობ.მიმატა თავბრუს ხვევამ და გულის რევის შეგრძნებამ.გულის რევამ?ჩემ თავზე გამეცინა,-არა,თავი გავაქნიე და სამუშაოს მივუბრუნდი.მთელი დღე მხოლოდ ერთი რამ მიტრიალებდა თავში.საქმეს გული ვერ დავუდე,სანდროს გათავისუფლება ვთხოვე და აფთიაქში გავიქეცი.სასწრაფოდ ტესტი ვიყიდე და ემოცია მოზღვავებულმა სწრაფი ნაბიჯით ავიარე სადარბაზო და სააბაზანოში შევვარდი.ანერვიულებული და აცახცახებული ვკვეთდი აბაზანა ოთახის იატაკს და ნერვიულად ვიკვნეტდი ტუჩს.საბოლოოდ ტესტი ამოვატრიალე და მკრთალად,მაგრამ გარკვევით დავინახე მეორე ხაზი.გონება დამებინდა,თითქოს წამიერად გავითიშე.ჩავიკეცე,ცივი ოფლი მასხამდა,ხელები სახეზე ავიფარე და ნერვიულად დავიწყე ქანაობა.არ მეგონა ასეთ ემოციას თუ გამოიწვევდა ჩემში რამე.ღმერთო არ მჯერა,ორსულად ვარ.როგორ?რანაირად?რატომ?.ეს აქამდე არ მომხდარა,ვისგანაც ვარ ვხვდები,მაგრამ მისი არც სახელი ვიცი,არც გვარი,რა თქმა უნდა ბავშვს არ დავიტოვებ,მაგრამ ახლა რა უნდა ვქნა?ამას ვერავის ვეტყვი.მაკუნა მომკლავს,ვერც სამსახურს დავკარგავ.ძალა მოვიკრიბე და წამოვდექი.სახეზე წყალი შევისხი, ჩემს თავს გავუღიმე სარკის მეორე მხარეს და თითქოს ბოროტებამ გაიმარჯვაო,ჩემი თავი გავამხნევე,რომ არც პირველი ვარ და არც უკანასკნელი ვინც აბორტს გაიკეთებდა.დილით ჩვეულად გამოვეწყე,სისუსტის მიუხედავად თავს ძალა დავატანე და ოფისში ბედნიერი სახით შევედი.ხვალ გინეკოლოგთან წავალ და ყველაფერს გავარკვევ,რა ჯობია და როგორ.კაბინეტში შესულს დირექტორის ოთახიდან სიცილის ხმა შემომესმა.აშკარად მარტო სანდრო არ როხროხებდა,ყურადღება არ მივაქციე,მალევე თავისთან დამიბარა და მეც ბედნიერი სახით შევედი კაბინეტში -აი დემნა ეს ნენეა,ჩვენი ახალი თანამშრომელი,მასზე გეუბნებოდი გაუგებთო.. -სასია…. მგონი გონება დავკარგე,არ მახსოვს რა მოხდა,ყრუდ ჩამესმოდა ყვირილი და ბინდ გადაკრული ამაოდ ვცდილობდი თვალის გახელას.თითქოს პირი გადაეკერათ,ყვირილი მინდოდა თუმცა წუთის წინ ნანახი უფრო მეტად მამუნჯებდა. საბოლოოდ საშინელმა სუნმა მომიყვანა გონს,ხელით გავინიავე ცხვირთან და ხველებით წამოვიწიე.ზემოთ ავიხედე და ისევ მის თვალებს გადავაწყდი,დღის შუქზე მკაფიოდ იკვეთებოდა მისი სახის ნაკვთები.მისი ცისფერი თვალები და უფერული სახის კანი ისე ლამაზად ერწყმოდა ერთმანეთს,გაოცებული შევყურებდი ჩემს წინ მდგარ მამაკაცს,რომელიც ალბათ მიხვდით ვინც აღმოჩნდა. სანდრომ ფეხზე წამომაყენა, წამით არ მოუშორებია მზერა ჩემთვის.თანამშრომლები გაიფანტნენ და მხოლოდ ჩვენ სამნი დავრჩით ოთახში. -ყველას ასე ესალმები ნენე? ამას ისე ამბობდა მიმიკა არ შეუცვლია.დაბნეული სანდრო იდგა და ვერ გაეგო უნდა გასულიყო თუ დარჩენილიყო. -მაპატიეთ მე,უბრალოდ შეუძლოდ გავხდი -ჩემს დანახვაზე? -მოდი მე გავალ,როგორც ჩანს რაღაც საერთო უკვე იპოვეთ.მორიდებით გაიხურა კარი და ოთხ კედელში წამიერად ისეთი უჰაერობა და უხერხულობა დატრიალდა,რომ ლამის ისევ შემიტრიალდა გულის წასვლა.ჩემკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა და მეც მაშინვე კედელს ავეკარი ფარად. -აბა,ქალბატონო ნენე გისმენთ -მე..რას..ვერ ვხვდები რის თქმას ელოდებით? ირონიულად გაეცინა და ზიზღით სავსე მზერა მომაპყრო -ანუ გინდა მითხრა,რომ ეს ყველაფერი დამთხვევაა? -ნამდვილად ისევ ირონიულად გაიცინა რამაც წყობიდან გამომიყვანა. -და რა გგონია,პარკინგზე დაგხვდი და ეს ყველაფერი სპეციალურად გავაკეთე იმიტომ,რომ სამსახურში მოვიდოდი და აქედან სარგებელს მივიღებდი? -ნამდვილად. ჩემივე სიტყვები გამიმეორა და სავარძელში ისე ჩაჯდა ერთხელ არ შემოუხედავს.საშინლად გავბრაზდი,ისეთი ზიზღი და ამპარტავნება დავინახე მასში,ხელი მუცლისკენ წავიღე და ძლიერად მოვიჭირე.გულში იმის გაფიქრებაც მოვასწარი,რომ სწორ გადაწყვეტილებას ვიღებდი ამ ბავშვის არ დაბადებით. -იცით რა, შეგიძლიათ ახალი სტაჟიორი ეძებოთ,ვინც მახეებს არ დაგიგებთ. -კარგად ხელით კარისკენ მანიშნა და მოწოლილი ცრემლი ჭერზე ახედვით გადავაგორე უკან. -მიხარია,რომ ჩემს შვილს შენნაირი მამა არ ეყოლება. შვილის ხსენებაზე შეცბუნებულ თვალებს რომ გადავაწყდი,კარი გამოვიჯახუნე და სწრაფი ნაბიჯებით გავუყევი გზას სახლისკენ. უსიცოცხლოდ მივედი სახლამდე.არც კი მახსოვს,როგორ მივაღწიე. ისე დამამცირეს, ქუჩის ქალი მიწოდეს, იმის ღირსადაც კი არ ჩამთვალა შემოეხედა. მასზე ხომ მერეოდა გული,მაგრამ ჩემს თავზე კიდევ უფრო ვბრაზობდი. ღირსი ხარ ნენე.შენი ბრალია.შენი ჰორმონები ოდესმე გაზღვევინებდა. მაკუნა გაფრთხილებდა. ახლა რა მიიღე? ,,კახპას,,წოდება.მთელი ღამე გავათენე.გული ისევ მერეოდა,ალბათ იმიტომ,რომ მშიოდა,მაგრამ საერთოდ არ ვფიქრობდი,რომ მეჭამა.მინდოდა კიდეც ეს ბავშვი რაც შეიძლება მალე მომეშორებინა ,ამიტომ საბოლოოდ გამთენიისას ჩამეძინა.დილით ჩაი და გახუხული პური შევჭამე ძალით და გინეკოლოგთან კონსულტაციაზე წავედი. ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
