10:06 PM ფენიქსის პარაზიტები (თავი 1) | ||||||
 პ.ს მომნატრებია აქაურობა ^^ 1 თავი -ნემო, ახლავე წამოდი, დადვანმა ისევ იჩხუბა! პირველი მარტის დილა, „ფენიქსის“ სკოლა-პანსიონის დირექტორისთვის -ნემო მოსაშვილისთვის სწორედ ამ სიტყვებით დაიწყო, რაც ოდნავადაც კი არ გაჰკვირვებია ამ უკანასკნელს. ბოლო ორი წელი, რაც ამ კაბინეტში უწევდა ჯდომა, პრობლემურ მოზარდებთან ურთიერთობის გამოცდილება საკმაოდ მრავალფეროვანი დაუგროვდა. ზოჯერ ისეთი მძიმე შემთხვევებიც ჰქონია, ფიქრობდა ცხოვრებაში მეტად ვეღარაფერი გააოცებდა, თუმცა ყოველ ჯერზე ხვდებოდა, რომ ინტუიცია ძალზე სასტიკად დასცინოდა. ფენიქსის სკოლის „პარაზიტებად“ ცნობილი მოსწავლეები -დანიელ დადვანი, პაკო ბურდული, ლორა ლიჩელი და ვლადი ანჯაფარიძე, იმ სკანდალურ ოთხეულში შედიოდნენ, რომელთათვისაც გამუდმებული თვალყურის დევნება და ყურადღების მიქცევა გახლდათ საჭირო, რათა სკოლის შენობა ერთ დღეს ფერფლად არ ექციათ, ან კიდევ რამე უარესი არ მოემოქმედათ, თავიანთი ხასიათიდან გამომდინარე. „ფენიქსი“ ოდნავადაც არ ჰგავდა სხვა საგანმანათლებლო დაწესებულებებს. აქ სრულიად განსხვავებულ წესებს, კანონებსა და სწავლების სტილს შეხვდებოდით. პირველ რიგში, მასწავლებლებს, რომლებიც ხსენებულ სკოლა-პანსიონატში ასწავლიდნენ, გარკვეული ასაკობრივი შეზღუდვა ჰქონდათ. ყოველი პედაგოგისთვის სავალდებულო მოთხოვნა იყო ოცდაორიდან ოცდაათი წლამდე ყოფილიყო და სერთიფიცირების გამოცდებშიც საკმაოდ მაღალი შედეგი ჰქონოდა ნაჩვენები. ასეთ პედაგოგებს, სამსახურში აყვანამდე სკოლა კიდევ ერთ დამატებით ტესტირებას უტარებდა, რომელიც საკმაოდ რთული გასავლელი გახლდათ და მოიცავდა როგორც ღია კითხვებს, ისე ზეპირ გამოკითხვას უზარმაზარი მონიტორის წინ, რომელშიც მხოლოდ გამომცდელის ხმა ისმოდა და მისი გამოსახულებაც ჩანდა წელს ზემოთ. მეტად რთული იყო „ფენიქსში“ მასწავლებლის სტატუსის მოპოვება. თუკი ამას ვინმე შეძლებდა, ჩვეულევრივზე ორჯერ მეტი ანაზღაურებითა და ყოველთვიური ბონუსებით გახლდათ უზრუნველყოფილი, რის გამოც, აქ მოსახვედრად საკმაოდ ბევრი პედაგოგი იბრძოდა, მათგან კი საკმაოდ ცოტას თუ გამოსდიოდა ეს. მოსწავლეებისთვისაც საკმაოდ მკაცრი წესები იყო დადგენილი. რამე სერიოზული დარღვევის შემთხვევაში, ბავშვები, ფეხბურთელების მსგავსად გაფრთხილებას იღებდნენ ყვითელი ბარათის სახით, ხოლო მესამე გაფრთხილებაზე კი დაუყოვნებლივ ირიცხებოდნენ სკოლიდან, უკან დაბრუნების ნულპროცენტიანი შანსით. არც შეფასების სისტემა იყო მარტივი -კლასიდან კლასში გადასასვლელი ბარიერი, თითო საგანში რვა ქულაზე დაბლა არ ჩამოდიოდა, რის გამოც, მოსწავლეთა დიდ ნაწილს ზედიზედ ორი წელიც კი უწევდათ ხოლმე ერთსა და იმავე კლასში ჯდომა. ყოველი კვირის ბოლოს, შემაჯამებელი გამოცდები ან კომპიუტერებთან ტარდებოდა, ან კიდევ უზარმაზარ დარბაზში, სადაც მოსწავლეები ერთი-ერთში უჯდნენ პედაგოგებს და არც „შპარგალკის“ მეშვეობით გამოძრომა შეეძლოთ ამ სიტუაციაში. სკოლის სისტემა, მართლაც საათივით იყო აწყობილი და ყოველ ადამიანს, ვინც „ფენიქსის“ შენობის ზღურბლს გადმოაბიჯებდა მკაცრი მოვალეობები ჰქონდა დაკისრებული. თუმცა, მიუხედავად ამისა, მაინც იყო ერთი „მაგრამ“. სწორედ ის უშლიდა ხელს მთელი ამ სისტემის იდეალურობას და ნელ-ნელა ძირსაც უთხრიდა მას. -ამჯერად ვინ ამოიღო მიზანში? -უკმაყოფილო გამომეტყველებით დადგა თავისი ყავის ფინჯანი მაგიდაზე ნემომ და კარში დაფეთებული სახით მდგომ სასწავლო ნაწილს-ქალბატონ ალას, მზერით მოუწოდა სიმშვიდისკენ. ეს უკანასკნელი სკოლაში ახალ მოსულად ითვლებოდა და ნამდვილად არ იცოდა რამდენად ჩვეულებრივ მოვლენად ქცეულიყო მთელი სკოლისთვის დადვანის გახეთქილი წარბი, ან ტუჩი. ხსენებული პიროვნება, უფრო კონკრეტულად კი დანიელ დადვანი, მეტად პრობლემატური, მეთერთმეტე კლასის მოსწავლე გახლდათ, ვისთვისაც იმპულსურობა და ჩხუბისგან გადაყვლეფილი მუშტები, უკვე ერთგვარ სუვენირადაც კი ქცეულიყო. საკმაოდ რთული ხასიათისა გახლდათ დანიელი. ბუნებით ფიცხსა და იმპულსურს, მუდამ ჩხუბის ეპიცენტრში პოულობდნენ ხოლმე და ამას, ვერანაირი გაფრთხილება და შეგონება ვერ შველოდა. მომენტებში უმიზეზოდ აგრესიულიც იყო, მომენტებში სიტყვასაც არ დაძრავდა, თუკი ხმის ამოღების ხასიათზე არ იყო და ლაპარაკი არ სურდა, მომენტებში კიდევ ყველა გაკვეთილს ერთიანად აცდენდა, სკოლის უკანა ნაწილში, ერთ ამოჩემებულ ადგილას ჯდებოდა და გაუჩერებლად ხატავდა თავის დიდ წიგნაკში. აი ხატვის ნიჭი კი მართლაც საოცარი ჰქონდა ბიჭს. მხოლოდ ეს გახლდათ ერთადერთი საქმე, რასაც თავადაც სიამოვნებით აკეთებდა და არც სხვისი ძალდატანება სჭირდებოდა ამისთვის. -არ ვიცი ნემო, არ ვიცი! -ქალის შეშინებული ხმა, თითქოს კაბინეტში მდგომ საგნებსაც ზაფრავდა იმ წამს -ისეთი გამეტებით სცემდა, სახეც კი ვერ გავარჩიე. დაუყოვნებლივ უნდა წამოხვიდე! იჩქარე! -მოვდივარ, მოვდივარ, მაგრამ შენ ჯობია თავი ხელში აიყვანო. დიდი ალბათობით, ამგვარ ფაქტს კიდევ ბევრჯერ შეესწრები და იმუნიტეტი უნდა გქონდეს გამომუშავებული . . . კაბინეტის კარის გამოხურვისას, ისევე, როგორც ფოიეს დატოვებისას, ქუსლიან ფეხსაცმელებზე შემდგარი ქალბატონი ალა, ფეხდაფეხ მისდევდა წინ წასულ დირექტორს. ქალს ჯერ კიდევ ნათლად ახსოვდა ბიჭების ჩხუბის ყოველი კადრი და მიუხედავად ნემოს სიტყვებისა, შინაგანად დამშვიდებას ჯერაც ვერ ახერხებდა. სკოლის შენობიდან გასული დირექტორი და სასწავლო ნაწილი, დიდ, მაღალი გალავნით შემოსაზღვრულ ეზოში გაბიჯებისას, ზუსტად შემდეგნაირი სურათის მომსწრენი გახდნენ, საკუთარი თვალებით: -დადვანი სკამზე მშვიდი სახით იჯდა, გადაყვლეფილ მუშტზე ნელ-ნელა იხვევდა თეთრ სახვევს, ხოლო მის მიერ ნაცემი, ცხვირიდან წამოსული სისხლით სახემოთხვრილი ბიჭი, ძირს ნახევრად უგონო მდგომარეობაში ეგდო და ყურადღებას არც არავინ აქცევდა. დროის იმ მომენტში, მოსწავლეები გაკვეთილებზე იყვნენ და ეზოც სრულიად ცარიელი იყო. ერთადერთი სწორეს ეს ამშვიდებდა ნემოს. ყველაზე ნაკლებად ახლა იმის სურვილი ჰქონდა, ამ ძალადობრივ ფაქტს, თვითმხილველები ჰყოლოდა სხვა ბავშვების სახით, ამიტომ, ნანახით შეძრწუნებულ, მეტიც, შოკირებულ ალას თვალებით ანიშნა სწრაფად გამომყევიო, ინციდენტის ადგილს მიუახლოვდა და უდარდელი სახით მჯდომ დანიელს თავზე ისე დაადგა, როგორც ჯალათი —სიკვდილმისჯილ პატიმარს. -ალა, ეს ბიჭი გაიყვანე და ექთნის კაბინეტში ისე შეაპარე, რომ სხვამ ვერავინ დაინახოს -თითქოს უძლეველი მონარქის ბრძანებასავით გაისმა ეს სიტყვები დირექტორის პირიდან. ქალს, მართალია ციებიანივით უკანკალებდა ხელები ნერვიულობისგან, თუმცა ყოველი ღონე, რაც კი გააჩნდა, საკუთარი თავის ხელში აყვანას შეალია იმ წამს და ბოლოს, როგორც იქნა ისიც შეძლო, რომ ასფალტზე, ზღვის ვარსკვლავივით გართხმული, სისხლში ამოსვრილი, ნახევრად თვალებგახელილი ბიჭი ფეხზე წამოეყენებინა. -კარგად მიხედონ ალა! -უკან არც გაუხედავს ისე გასცა მორიგი ბრძანება დირექტორმა -შეამოწმონ ტვინის შერყევა ხომ არ აქვს, ან სხეულის დაზიანებები. რამდენიმე წუთის შემდეგ, პირადადაც მოვინახულებ -კარგი ნემო -თუკი მეც აღარ ვარ საჭირო, დაგტოვებთ -დირექტორის თავზე დადგომის შემდეგ, პირველად დაძრა სიტყვა სკამზე მჯდომმა ბიჭმა. გადაყვლეფილი ხელის სახვევით გადახვევას, სწორედ იმ წამს მორჩენილიყო და ახლა, წყლის ისე ბოთლიდან უდარდელად სვამდა გამჭვირვალე სითხეს, თითქოს ინციდენტის უშუალო თანამონაწილე კი არა, უბრალო თვითმხილველი ყოფილიყო. -ერთადერთი, სადაც აქედან წახვალ, ეს ჩემი კაბინეტია, დადვანი! -მკაცრი, მეტად შეუვალი და სიმშვიდის ბიღაბს ამოფარებული საუბროდა ნემო, თანაც მეტად გამოკვეთილად წარმოთქვამდა თითოეულ სიტყვას. სკოლაში, დირექტორად მუშაობის დაწყებამდე, საკმაოდ სერიოზული, ფსიქოლოგიური კურსებიც ჰქონდა გავლილი, ამიტომ, საკმაოდ კარგად იცოდა დანიელისნაირი ადამიანების ხასიათი და ისიც, რომ მათნაირებთან საუბრისას, წყობიდან გამოსვლა, მხოლოდ მათსავე წისქვილზე თუ დაასხამდა წყალს. -დირექტორო, თქვენი კაბინეტი ბოლოს გუშინ საღამოს მოვინახულე და რომ არ მოგატყუოთ, ჯერ დიდად არ მომნატრებია -უკუღმა გადმოტრიალებული ბოთლიდან გადმიღრილი წ'ყლით, ბეტონზე შერჩენილი ალისფერი კვალი გადარეცხა ბიჭმა ამის თქმისას. ნემოს კვლავაც არ დაუკარგავს მოთმინება. უკვე იმუნიტეტიც კი ჰქონდა გამომუშავებული დადვანთან ურთიერთობაში, ამიტომ, ახლაც შესაშური სიმშვიდით, თუმცა მაინც მკაცრი ტონით გაიმეორა თავისი ბრძანება: -დადვანი, მესამედ აღარ გაგიმეორებ, ახლავე ადექი და გამომყევი! ამ ჯერზე, წინააღმდეგობა აღარ გაუწევია ბიჭს. უბრალოდ, რამდენიმე წამით იჯდა სკამზე უმეტყველო მზერით, მაგრამ ანიშნა თუ არა თვალებით დირექტორმა სკოლის შენობაში შესასვლელი კარისკენ, ფეხზე მეტად სერიოზული სახით წამოდგა, ცარიელი ბოთლს სკამთან მდგომ პატარა, ნაგვის ურნაში მიუჩინა ადგილი და წინ წასულ ნემოს უკან მორჩილი ვეზირივით გაჰყვა. სკოლის შენობის პირველ სართულზე, სადაც გაკვეთილები მიმდინარეობდა, სამარისებური სიჩუმე სუფევდა დროის ამ კონკრეტულ მონაკვეთში. სწორედ ამ სართულზე, დერეფნის შუა ნაწილში მდებარეობდა თავად ნემოს კაბინეტიც, ამიტომ შევიდნენ თუ არა შენობაში, სწორედ იქეთკენ აიღეს გეზი და უკვე კართან მოსულებს, უკან, გოგონას მხიარული ხმაც წამოეწიათ: -რა მოხდა დადვანო? დირექტორის კაბინეტში გასეირნების გარეშე ერთი დღეც ვერ ძლებ? ეს ხმა, დანიელის თანაკლასელსა და სკოლის ერთ-ერთ ყველაზე დაუმორჩილებელ მოსწავლეს, თვით —ლორა ლიჩელს ეკუთვნოდა. გადაჭარბებულად ნამდვილად არ ჩაითვლებოდა, თუკი ვინმე იმას იტყოდა, რომ სარეველა ბალახის მსგავსად ამოსულიყო ამ სკოლაში გოგონა. იგი მართლაც ასი პროცენტით ამართლებდა სიტყვებს, რის მიხედვითაც, ლამაზ სხეულს, ყოველთვის ლამაზი სული არ ამშვენებდა. ჩვიდმეტი წლის ლორა, საკუთარ გარეგნობას მეტად ბოროტად იყენებდა, რაც ძირითადად გამოიხატებოდა მამაკაცი მასწავლებლების შებმაში, დამაკმაყოფილებელი შეფასებების დაწერის მიზნით და თავისი თანატოლი ბიჭების გაბრუებაში, რათა საშინაო დავალებები და პრეზენტაციები, სწორედ მათ მოემზადებინათ ლორას მაგივრად. სხვა მხრივაც არ განიცდიდა წესების დარღვევის დანაკლისს გოგონა —გართობის მიზნით, უამრავჯერ ჩაუშლია სააქტო დარბაზში მოწყობილი ვიქტორინები, სინათლის მთელ სკოლაში გამორთვით, გაკვეთილის მსვლელობისას, საპირფარეშოში გასულს, სახანძრო სიგნალიც უამრავჯერ ჩაურთქვს და დიდი აურზაური გამოუწვევია, ერთხელ კი, დერეფანში მოწევისა და ნამწვავიც იქვე, დაუდევრად დაგდების გამო კინაღამ მთელი სკოლის გადაწვის მიზეზიც გახდა. დირექტორის კართან მდგომი დანიელი, რამდენიმე წამის განმავლობაში, თვალმოუშორებლად მიშტერებოდა სკოლის ფორმაში გამოწყობილ, დამცინავად მომღიმარ გოგონას, შუა გაკვეთილიდან გამოსულს, აშკარად საპირფარეშოსკენ რომ ჰქონდა გეზი აღებული. სწორედ ასე თამამად მიშტერებოდა ეს უკანასკნელიც, მანამ, სანამ, ნემოს მკაცრმა ხმამ არ გაკვეთა უხილავი მახვილით მათ შორის გაბმული მზერითი კავშირი: -ლორა, თუ შეიძლება შენი გზა გააგრძელე! როგორც იცი, არც თავად განიცდი ჩემი კაბინეტის ხშირი მონახულების დანაკლისს. ამ სიტყვებზე პასუხის გაცემა, უკვე საჭიროდ აღარ ჩაუთვლია გოგონას. მხოლოდ სარკასტულად ჩაეცინა ნემოს მკაცრ რეპლიკაზე, ზღურბლთან შეყოვნებულ დადვნას თვალი გამომწვევად ჩაუკრა და კვლავ საპირფარეშოსკენ გააგრძელა გზა, გრძელი, შოკოლადისფერი თმის მოხდენილი რხევით. კაბინეტში, თევზებივით მდუმარედ შევიდნენ ნემო და დანიელი. იქაურობა ზუსტად ისე გამოიყურებოდა, როგორც ტიპური დირექტორის სამყოფი ოთახი. სავარძლის უკან —უზარმაზარი, წიგნებითა და მოსწავლეების პირადი საქმეებით გადავსებული, მუხისფერი კარადა იწონებდა თავს, მის ოდნავ ზემოთ კონდიციონერი იყო დამონტაჟებული, კედლები ღია ყავისფერ ტონალობაში გადაეწყვიტათ, ხოლო მაგიდა, რომელთანაც ნემო ატარებდა თავისი დროის უდიდეს ნაწილს, ათასგვარი წვრილმანი საბუთებით, კალმებით, ჭიკარტებით, სხვადასხვა ზომის სტეპლერებითა და ათასი სხვა საკანცელარიო ნივთით გახლდათ გადავსებული. ტყავის გორგოლაჭებიან, რბილ სავარძელში მოთავსებისა და ორივე ფეხის მაგიდაზე შემოწყობის შემდეგ, დირექტორმა, მარჯვენა ხელით ანიშნა დაჯომისაკენ დანიელს. ამ უკანასკნელსაც აღარ მოუცდია დიდხანს. ნემოს უხმო თხოვნის შესრულებამდე, მხოლოდ ერთხელ ჩაეცინა ირიბად, მერე კი, ხმაურით გამოსწია სკამი, ხელის მარტივი მოძრაობით შემოატრიალა უკან, მას უკუღმა გადააჯდა და მკლავებით სკამის საზურგეს ჩამოეყრდნო. -აბაა? -იკითხა მან დახეთქილ ტუჩებზე დამჩნეული ოდნავი ღიმილით -დღეს რისი ლექცია მექნება? მორალის, ზნეობის თუ ანტიძალადობრივ თემებზე აპირებთ დამატრენინგოთ? -მაქედან არც ერთი -თქვა თუ არა, მაგიდის უჯრიდან იმ წამს ამოღებული სიგარეტიც გააბოლა, პირდაპირ დანიელის თვალწინ. მართლაც რომ ოლიმპიური სიმშვიდით პასუხობდა დირექტორი, ბიჭის ყოველ ცინიკურ რეპლიკას, რითაც, მისი თავდაჯერების შერყევასა და საკუთარი უპიტატესობისთვის ხაზის გასმას ცდილობდა -როგორც ვიცი შენობაში მოწევა გეკრძალებათ -და თავად თუ ემორჩილები რომელიმე აკრძალვას? -ეჭვით დაწვრილებულ თვალებს, კითხვით სავსე გამოხედვაც მოაყოლა. დანიელს კიდევ ერთხელ ჩაეცინა ირიბად. აშკარა იყო, ნემოსგან ასეთ საქციელს ყველაზე ნაკლებად ელოდა. -ისე, წესების დამრღვევი დირექტორი მაგრად ასწორებს. ერთ ღერს მეც ხომ არ მომაწევინებთ? -აქამდე დაფიქრებულხარ რატომ არ გრიცხავთ სკოლიდან ან შენ, ან იმ სამ მუშკეტერს, შენზე არანაკლებ ტვინის მბურღველები რომ არიან? -დადვანის შეკითხვა დააიგნორა დირექტორმა და ჭერისკენ მზერამიპყრობილმა, ჰაერში გაუშვა პირიდან გამოსული კვამლი. მოპასუხე მხარისგან, წამითაც კი არ დაუგვიანია პასუხს: -მაგას იმიტომ არ აკეთებთ, რომ ჩვენი მშობლები, ამ სკოლისთვის დიდ შემოწირულობას იღებენ თავიანთი სქელი საფულეებიდან. რა თქმა უნდა, ამის დაკარგვა არ გაწყობთ -ცდები -კვლავ არ უყურებდა სახეში ნემო და ისე განაგრძობდა ურჩ მოსწავლესთან წამოწყებულ დიალოგს -ასე ფულის გამო კი არა, იმიტომ ვიქცევი, რომ ჩემი პირადი ინტერესია ოთხივენი კარგად შეგისწავლოთ, თქვენი ამა თუ იმ ქმედების არსს ჩავწვდე, დასკვნა დავდო და შემდეგ რაღაცის შეცვლაზე ვიზრუნო თქვენში. არ მინდა აქედან გასულები უფრო მეტად აცდეთ გზას და ყველასთვის ტ*აკის ჭიებად იქცეთ. მინდა ადამიანები დადგეს თქვენგან, მინდა რაღაცას წარმოადგენდეთ ამ ცხოვრებაში, ეს კი თქვენი ძალისხმევით უნდა მოხდეს და არა მდიდარი მშობლების ჯიბით. -იცით რას გეტყვით?! ვისზეც გინდათ ჩაატარეთ თქვენი სულელური ფსიქოლოგიური ცდები, მაგრამ ჩემს შინაგან სამყაროში ძრომიალს დაუყოვნებლივ შეეშვით! -სკამიდან ფეხზე წამომდგარი, დირექტორის მაგიდას ხელის გულებით დაეყრდნო. წამების წინ სრულიად მშვიდად მჯდომი ბიჭის მზერა, იმ მომენტში ისე გამძვინვარებულიყო, თითქოს მის ჭრილობაზე, დიდი კოვზით, შეუბრალებლად მოეყარა ვინმეს მარილი. თვალებიც კი ისე საზარლად ჰქონდა ბრაზისგან ჩასისხლიანებული, თითოეული კაპილარის დათვლაც თავისუფლად შეიძლებოდა -თუ ჩემს სულში რამე სინათლის სხივს ეძებთ, სულ ტყუილად! იქ, სიბნელის გარდა ვერაფერს აღმოაჩენთ და დროსაც ტყუილად დაკარგავთ. -თუ შეიძლება დაჯექი, მე ჯერ საუბარი არ დამისრულებია -არც არის აუცილებელი თქვენ დაასრულოთ. თუკი ერთ მხარეს, დიალოგის გაგრძელების სურვილი აღარ აქვს, იგი უკვე დასრულებულად ითვლება -დირექტორის საპასუხო სიტყვების ლოდინით თავი აღარ შეუწუხებია დანიელს ამის შემდეგ. მხოლოდ ერთი ღერი სიგარეტი ამოაძვრინა მაგიდაზე დადებული მისი კოლოფიდან, ყოველგვარი დამშვიდობების გარეშე გატრიალდა და გასასვლელი კარი, ისე ხმაურიანად გაიჯახუნა, ლამის ანჯამებიდანაც ამოაგდო ეს უკანასკნელი. კაბინეტში, მარტოდმარტო დარჩენილი ნემო, რამდენიმე წამის განმავლობაში, სრულიად უხმოდ უყურებდა იმ მუხისფერ კარს, საიდანაც ცოტა ხნის წინ გავიდა დადვანი. მერე კიდევ ერთი ნაპასი დაარტყა, მაგიდაზე შემოწყობილი ფეხები ერთმანეთის მოყოლებით ჩამოალაგა ძირს და თავისთვის, ფიქრიანად ჩაილაპარაკა: -ამ ბავშვს რაღაც აწუხებს. რაღაც ძალიან სერიოზული . . . * * * მეთერთმეტე — "A" კლასში, გეოგრაფიის გაკვეთილი მიმდინარეობდა. მერხებთან მსხდომი, სკოლა-პანსიონის უნი-ფორმაში გამოწყობილი ბავშვები, ფაქტობრივად თვალებდახუჭულები ისმენდნენ ახსნილი მასალის თითოეულ სიტყვას. ვინაიდან გეოგრაფია ცხრილში პირველი ეწერათ და ძილისგანაც სულ რაღაც ერთი საათის წინ იყვნენ გამორკვეულები, ჯერ კიდევ მთქნარების წუთები ჰქონდათ და ყოველივე ეს, თითქოს ჯაჭვური რეაქციით გადაეცემოდა საკლასო ოთახში მყოფ თითოეულ მოსწავლეს. საგნის მასწავლებელი, საკმაოდ ახალგაზრდა და დახვეწილი ქალბატონი, ოცდაექვსი წლის ნატა ნინოშვილი გახლდათ, რომელიც, მიუხედავად მომენტებში საშინელი ხასიათისა, მთელ კოლექტივს შორის, მაინც ყველაზე მეტი ჰუმანურობით გამოირჩეოდა, სემესტრული შეფასება იქნებოდა ეს, თუ წლიური. გაკვეთილი ჩვეულ ტემპში მიმდინარეობდა. სიის ამოკითხვისა და მოსწავლეთა დასწრების ჟურნალში ასახვის შემდეგ, ქალბატონი ნატა, ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე გადავიდა ახალი მასალის ახსნაზე და ამისთვის, სპეციალურად მომზადებული სლაიდ-შოუც გაუშვა, საგაკვეთილო თემის შესაბამისი დასურათებითა და წარწერებით. ლაპარაკის აზარტში შესულს, იმ მომენტში ყველაზე ნაკლებად სჭირდებოდა ხელის შემშლელი ფაქტორის გამოჩენა, თუმცა, როგორც კი გაკვეთილის დაწყებიდან რვა წუთის შემდეგ, საკლასო ოთახის კარი გაიღო და შიგნით, ყავისფერთმიანმა ბიჭმა შემოაბიჯა, ტანზე უსწორმასწოროდ მორგებული, ოდნავ ჩახსნილი პერანგით, აჩეჩილი თმითა და ნამძინარევი სახით, ნინოშვილი იძულებული გახდა, საგაკვეთილო მსვლელობა გარკვეული დროით შეეწყვიტა, რათა კარში მდგომი, დაგვიანებული მოსწავლისთვის რამდენიმე სიტყვის თქმა შესძლებოდა. -როგორც ყოველთვის, ახლაც ვაგვიანებთ, არა ადამაშვილი? -სათვალის თხელი მინების მიღმა, უკმაყოფილების გრძნობით სავსე თვალები მოუჩანდა ქალს -თანაც მთელი რვა წუთით. დაგვიანებული მოსწავლე, კვლავაც უმეტყველო სახით იდგა შემოღებულ კარში. სახის თითოეულ მონაკვეთზე ეტყობოდა, რომ იმ წამს, მიღებული შენიშვნა ისე ეკიდა ფეხებზე, როგორც ფერფლად ქცეული ქალაქ პომპეის მოსახლეობა. -დიდი ბოდიში მასწ, ჩემი მაჯის საათი ჩამორჩა და დრო ამერია. ახლა შეიძლება დავჯდე? -ჰოო? -ქუსლების კაკუნით გაიარ-გამოიარა დაფასთან ნატამ. უკმაყოფილო გამომეტყველების წამითაც არ შორდებოდა მის სახეს -წინა კვირაში მაღვიძარამ არ დარეკა, იმის წინაში მშვენიერ სიზმარს ხედავდი და ვერ მოწყდი, იმის წინაში კიდევ როცა ოთახიდან გამოდიოდი ფეხი აგიცურდა და ლოგინის კუთხეს ჩამოარტყი თავი -მერე შუბლზე ხელი მიიჭირა, ბიჭის ოდნავ შეწითლებულ თვალის უპეებს დააკვირდა და დამცინავად დაამატა: -სანამ კარს შემოაღებ, ნორმალური მიზეზი მაინც მოიფიქრე ადამაშვილი, რათა ყველანი მოვტყუვდეთ. საკლასო ოთახს, ერთიანად გადაურბინა სიცილის ტალღამ და თითქოს, ცოტათი გამოაფხიზლა კიდეც მიძინებული ვულკანივით პასიური ბავშვები. როდესაც ხმაური საკმაოზე მეტად შემაწუხებელი გახდა, ნატამ ხელის აწევით გააჩერა ახმურებული ბავშვები და ვინაიდან, გაკვეთილის ახსნა შუა გზაზე ჰქონდა მიტოვებული, დაგვიანებულ მოსწავლეს თვალებით ანიშნა თავისი მერხი დაეკავებინა. -მიდი, მიდი, დაჯექი, მეტ დროს ნუღარ მაკარგვინებ -უღრმესი მადლობა -შეფარული სარკაზმი ჩადო თავის ტონში ბიჭმა, თუმცა, წავიდა თუ არა რიგის ბოლო მერხისკენ, კვლავ მოესმა მასწავლებლის შენიშვნით სავსე ხმა: -სად მიდიხარ? შენი ადგილი ლილეს გვერდითაა -მესამე რიგის პირველ მაგიდასთან მჯდომ, თოვლივით ფერმკრთალ, მწვანეთვალება გოგოზე ანიშნნა ნატამ ამის თქმისას, ვისაც მზისფერი თმის სულ პატარა ნაწილი ლამაზად ჰქონდა ჩაწნილი, დანარჩენი კიდევ მხრებზე ჩამოეშალა და ადამაშვილს, მორცხვ მზერას არ აშორებდა. ბიჭმა მობეზრებულად ამოიხვნეშა. მიუხედავად იმისა, რომ საშინლად არ მოსწონდა პირველ მერხთან ჯდომა, მასწავლებლის ნებას მაინც ყოველგვარი პროტესტის გარეშე დაჰყვა და მხრებიდან მოხსნილი თავისი თავისი ჩანთა, სწორედ იმ მერხზე დააგდო, რომელზეც ნატამ ანიშნა ცოტა ხნის წინ. -დილა მშვიდობის ვლად -დაბალი ხმით მიესალმა გვერდით მჯდომი გოგონა, ადამაშვილს, რათა საგაკვეთილო მკვლელობისთვის არ შეეშალა ხელი. -დილა მშვიდობის -თვალები ჩაწითლებული გაქვს, გუშინ ცუდად გეძინა? -ჰო -უღიმღამოდ გაეპასუხა ბიჭი თანამოსაუბრის მორიგ შეკითხვას, მაგიდაზე დაყრდნობილ მკლავებს თავი ჩამოადო და მაშინვე დახუჭა თვალები. სწორედ იმ დროს, კიდევ ერთხელ მოესმა გოგონას დაბალი ხმა: -ვლად, ჯობია არ დაიძინო, ხვალ ტესტი უნდა ვწეროთ -მაგრად მ'კიდია ეგ ტესტი! -თუ გინდა შემიძლია გამეცადინო. გაკვეთილების მერე ბიბლიოთეკაში გავიდეთ და . . . -ბარემ სქელმინებიან სათვალესაც გავიკეთებ და წიგნის ჭიების კლუბშიც ჩავეწერები, რას იტყვი? -არც მკლავებზე დადებული თავი აუღია და არც თვალები გაუხელია, როდესაც ამას ამბობდა -და საერთოდაც, ბევრჯერ მითქვამს ეს ათოსანი, საყვარელი გოგონები არ მევასებით-მეთქი, ამიტომ შემეშვი! ტკივილის უხილავმა გარსმა, თითქოს ბადისებრ საპყრობილეში მოაქცია ლილეს გული, ამ სიტყვების მოსმენის შემდეგ. ყელში მოწოლილი ცხარე ცრემლების მარილიანი გემოც კი ზედმეტად ცხადად იგრძნო პირში იმ წამს. მიუხედავად ამისა, გვერდით მჯდომ ადამაშვილს აღარ გაპასუხებია. ამის მაგივრად, თვალებზე მოწოლილი ცხელი ცრემლები, გაჭირვებით გააბრუნა უკან, ღრმად ჩაისუნთქა და კვლავ დაფასთან მდგომი, სლაიდების ახსნით დაკავებული მასწავლებელისკენ მიმართა მზერაც და სმენაც. იმ დღის საგაკვეთილო თემა, შიდა და გარე მიგრაციები გახლდათ. ნინოშვილი დაუღალავად საუბრობდა მის გამომწვევ მიზეზებზე, შედეგებსა და უარყოფით, თუ დადებით თვისებებზე. კლასის ნაწილი, ყურადღებით უსმენდა მის სიტყვებს. ნაწილი, ისეთ გამომეტყველებას იღებდა, თითქოს მასწავლებლის ნალაპარაკებიდან ერთი სიტყვაც არ ეპარებოდა, ხოლო კიდევ ერთი ნაწილი, რომელსაც სკოლის ყველაზე ურჩი ოთხეული —ლორა ლიჩელი, პაკო ბურდული, დანიელ დადვანი და ადამაშვილი ვლადი შეადგენდნენ, საგაკვეთილო თემისგან სრულიად აცდენილი რაღაცების კეთებით იყვნენ გართულები. კერძოდ, ლორა, თავის გვერდით მჯდომ, სათვალიან ბიჭს, სახელად დავითს აბამდა, რათა იმ დღის ყველა საშინაო დავალება მის მაგივრად გაეკეთებინა, ვლადს ისევ საკუთარ მერხზე თავჩამოდებულს ეძინა, ხოლო ერთმანეთის გვერდიგვერდ მსხდომი დანიელ დადვანი და მისი ოთახის მეზობელი —პაკო ბურდული, მერხის ქვეშ ჩაწეულ მობილურებში, ლამის თავითაც კი იყვნენ ჩამძვრალები და მიგრაციის გამომწვევი მიზეზები, ოდნავადაც არ აინტერესებდათ. გაკვეთილის დაწყებიდან დაახლოებით ოცი წუთი იქნებოდა გასული, როდესაც ქალბატონი ნატა, როგორც იქნა მორჩა თავისი სლაიდების ჩვენებას და ამჯერად, მოსწავლეების გამოკითხვის რეჟიმზე გადაწყვიტა გადასვლა. პირველი, ვისაც მასწავლებლის მიერ დანიშნულ, ზეპირ გამოკითხვაში უნდა მიეღო მონაწილეობა, ეს ლორა ლიჩელი აღმოჩნდა, რომელსაც, იმ მომენტში, ფაქტობრივად ჭირივით ეზარებოდა სკამიდან წამოდგომა. ზოგადად, ვერასდროს იტანდა დაფასთან გასვლებსა და შეკითხვებზე პასუხის გაცემებს. ეს სწორედ ის იყო, რაც გოგონას ხასიათში არასდროს შეიცვლებოდა, რამდენი დროც არ უნდა გასულიყო. -ლორა დიდხანს უნდა ველოდოთ შენს დაფასთან გამობრძანებას? -როდესაც შეატყო, რომ მოსწავლე ადგომას აჭიანურებდა, წარბები მკაცრად აწკიპა ნატამ -მასწავლებელო, იქნებ სხვა გაგეძახებინათ? -თვალთმაქცობის ხრიკს მოუხმო და საწყალი სახის მიღება სცადა გოგონამ იმ წამს -დღეს რაღაც თავს კარგად არ ვგრძნობ და მირჩევნია ვიჯდე -ჰოო? დავითს რომ ესაუბრებოდი და არც კი მისმენდი, მაშინ მგონი საკმაოდ იდეალურად გრძნობდი თავს. არც ახლა იქნები იმ მდგომარეობაში, რომ დაფამდე მოსასვლელად ეტლი დაგჭირდეს. გვერდითა მაგიდასთან, დადვანის გვერდით მჯდომმა პაკო ბურდულმა, მხიარულად ჩაიხითხითა და გამომწვევადაც დაუქნია თითები ლორას. საპასუხოდ, ერთი ბრაზიანად შეუბღვირა გოგონამ, თუმცა როდესაც მიხვდა, სხვა გამოსავალი აღარ რჩებოდა, ფეხზე ხვნეშით წამომდგარი, შეჭმუხნილი წარბებით დაიძრა, ბოლო მერხიდან—დაფისკენ. -როგორც მიხვდით, დღეს კითხვა-პასუხის რეჟიმი გვექნება ჩემო კარგებო -ქუსლების კაკუნით, კიდევ ერთხელ გაიარ-გამოიარა ნატამ საკლასო ოთახში -გუშინ საღამოს, დღევანდელი და განვლილი თემებიდან კითხვები შევადგინე იმ ბილეთების სახით, რომელსაც ახლა მაგიდაზე ხედავთ -ამის თქმისას, უკვე დაფის წინ მდგომ ლორას შეხედა, ოდნავ ღიმილიანი მზერით -შენ რაც შეგეხება, სულ სამ კითხვას დაგისვამ და აქედან თუ ორს მაინც არ უპასუხებ სწორად, ხვალინდელ ტესტზე არ დაგიშვებ. რა თქმა უნდა, ეს შენს წლიურ შეფასებაზეც აისახება. ლორა გარკვეული დრო იდგა მდუმარედ, თუმცა ეს დიდხანს ნამდვილად არ გაგრძელებულა. -და ხომ ვერ მეტყვით, მხოლოდ მე რატომ ვაკეთებ ამას? რამე დავაშავე? -დაშავებით, იმდენი დააშავე, რომ მთელი დღეც არ მეყოფა მაგის ჩამოსათვლელად, ჩემო ტკბილო, თუმცა ახლა, მარტო შენ არ იქნები მოპასუხე მხარე -თქვა თუ არა, მთელ საკლასო ოთახს გადაავლო სიმკაცრით გაჯერებული მზერა -ჯგუფში სულ თხუთმეტნი ხართ, საგაკვეთილო დროის ერთ საათზე, დირექტორს ორმოცი წუთის დამატება ვთხოვე, ამიტომ დღეს ყველას გამოკითხვას მოვასწრებ და ჯობს, მანამდე საკუთარ თავებს გაუკეთოთ მობილიზება. -გასმის რას ამბობენ ბურდული? შენც მოგიწევს აქ გამობრძანება -ნიშნის მოგებით უყურებდა ბოლო მერხთან მჯდომ ბიჭს ლორა. ამ უკანასკნელს, მართალია დიდი უკმაყოფილება ეწერა სახეზე, თუმცა გოგონას მწარე რეპლიკა მაინც არ დაუტოვებია უპასუხოდ: -მანამდე შენი ცქერით დავტკბები ჩემო ლორენა. დარწმუნებული ვარ, მიჩურინის ვაშლის გარდა პირიდან არაფერი ამოგივა -ხმა ჩაიკმინდე შე ოროსანო! -თვითონ ჩაიკმინდე! -ორივემ ჩაიკმინდეთ და დიდ დროს ნუ მაკარგვინებთ! -მათ ბავშვურ კინკლაობაში, მრისხანე მზერით ჩაერთო ნატა, თან, მაგიდაზე დალაგებული ფერადი ბარათებისკენ ანიშნა დაფასთან გამოძახებულ გოგონას -მიდი, ლორა, ერთ-ერთი მათგანი აარჩიე, გაშალე და მასზე დაწერილი შეკითხვა ხმამაღლა წაიკითხე, კლასის წინაშე. დაახლოებით ორმოცდაათ ბარათებს შორის, არჩევანი ვარისფერზე გააკეთა ლორამ. მასზე დაწერილი შეკითხვა, შემდეგ შინაარსს შეიცავდა :" რომელ ქვეყანას ეკუთვნის, სტოუნ-ჰენჯად წოდებული" შენობის ნანგრევები?". ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა ოდნავაც არ გასჭირვებია გოგონას. ვინაიდან, საზაფხულო და ზამთრის არდადეგებზე საკმაოდ ბევრს მოგზაურობდა მშობლებთან ერთად, თითქმის მთელი ევროპის კონტინენტი ჰქონდა ათვისებული, რის გამოც, არც მნიშვნელოვანი ადგილების ცოდნის დანაკლისს განიცდიდა მისი გონება. საბოლოო ჯამში, ნინოშვილის მიერ შედგენილი კითხვებიდან, მხოლოდ ერთ მათგანზე არ ჰქონდა პასუხი, რაც იმას ნიშნავდა, რომ ხვალინდელ ტესტზეც თავისუფლად დაუშვებდნენ. ზუსტად იგივენაირი შედეგი აჩვენა დანიელმაც, პაკომაც და ნატას მიერ, ლამის ძალით გაღვიძებულმა, თავის მერხზე ჩაძინებულმა ადამაშვილმაც. მთელ კლასში, მხოლოდ ხუთი მოსწავლე დარჩა ისეთი, ვინაც სამიდან —ან ორ შეკითხვას ვერ გასცა პასუხი, ან საერთოდ ვერც ერთს. ხსენებულ ხუთეულში, ფენიქსის სკოლაში ერთი თვის წინ გადმოსული, ალისა გელოვანიც იყო, რომელიც, პეტერბურგელი დედის დაკარგვის შემდეგ, უმცროს ძმასთან და მამინაცვალთან ერთად დაბრუნდა რუსეთიდან. გოგონას მამინაცვალიც და ღვიძლი მამაც, ეროვნებით ქართველები იყვნენ, თუმცა იმის გამო, რომ ცოლთან გაშორების შემდეგ, ალისას ნამდვილმა მამამ, შვილებზეც ისევე თქვა უარი, როგორც ყოფილ ცოლზე, მასაც და მის უმცროს ძმასაც- დიმასაც, კვლავ მამინაცვალთან უწევდათ დარჩენა, რადგან, ამ უკანასკნელს, ბავშვებზე მეურვეობა სასამართლოს ძალით ჰქონდა მოპოვებული. კლასში სრული სიწყნარე სუფევდა იმ წამს. ზეპირ გამოკითხვაში მონაწილეობამიღებული თითოეული ბავშვი, კვლავ თავის მერხს მიჯდომოდა იმ წამს და გაკვეთილის გამოსვლას ისე ელოდა, როგორც ორი დღის ნაშიმშილევი ადამიანი —ნანატრ საჭმლის ულუფას. ამ სანატრელ მომენტამდე არც ისე ბევრი იყო დარჩენილი, როდესაც, თავის მაგიდასთან მჯდომმა ნატამ, სათვალე აბადოკივით გადაიწია თავზე, სკამის საზურგეს მოხერხებულად მიეყრდნო და მეორე რიგის, მეოთხე მერხთან მჯდომი ალისა უკმაყოფილო მზერით შეათვალიერა. -ცოტა უფრო მეტად უნდა მოინდომო, გელოვანი -დამრიგებლური ტონით უთხრა მან გოგონას -ამ სკოლაში ჯერ კიდევ ახალი ხარ და მაინცდამაინც მკაცრი ვერ ვიქნები, თუმცა დღევანდელ შემთხვევასაც რომ თავი დავანებოთ, ისედაც არ გაქვს კარგი ნიშნები. ეგეთი აკადემიური მოსწრებით უნივერსიტეტში ჩაბარება ძალიან გაგიჭირდება. ალისამ უმეტყველო მზერით შეხედა მასწავლებელს. როგორც ეტყობოდა, აღნიშნული თემის ირგვლივ საუბარი, საერთოდ არ წარმოადგენდა მისი ინტერესის სფეროს და სულ სხვა სამყაროში დაფრინავდა იმ წამს. -შეიძლება გაკვეთილი ცოტა ადრე დავტოვო? -დაბალი, ლამის ძლივსგასაგონი ხმით იკითხა მან -თავს ცუდად ვგრძნობ და უნდა გავიდე. -მოხდა რამე? -აშკარად დააინტერესა მოსწავლის მდგომარეობამ ნატა -თუ გინდა, ვინმეს გამოგაყოლებ და ექთნის კაბინეტამდე მიგაცილებს -არა, მსგავსი არაფერი. უბრალოდ ასთმა მაქვს, ინჰალატორი კი ოთახში დამრჩა და ვგრძნობ, რომ უკვე უჰაერობა მეწყება. შეიძლება გავიდე? -კარგი, კარგი, წადი -სწრაფად წამოდგა ფეხზე ნინოშვილი და კარიც საკუთარი ხელით გაუღო სკამიდან წამომდგარ გოგონას -ოღონდ შემდეგში ყურადღებით იყავი ხოლმე, ასთმასთან ხუმრობა არ შეიძლება. -დიდი მადლობა მასწავლებელო -მხოლოდ ეს სიტყვები დაუტოვა გასვლის წინ ალისამ და მოხვდა თუ არა თვალში, უკანა მერხთან მჯდომი ბურდულის დაჟინებული მზერა, მაშინვე გადააბიჯა საკლასო ოთახის ზღურბლს . . . ალისას გასვლიდან ზუსტად ათ წუთში, გეოგრაფიის გაკვეთილიც დასრულდა. შემდეგ გაკვეთილამდე, შესვენება ნახევარი საათი ჰქონდათ ბავშვებს, ამიტომ, დროის გასაყვანად, ერთმა ნაწილმა დერეფანში ამჯობინა თავმოყრა, ხოლო მეორემ, თავიანთ ოთახებს მიაშურა, დასასვენებლად. ამ უკანასკნელებს შორის, ფენიქსის სკოლის სკანდალური ოთხეულიც იყვნენ. უცნაური მხოლოდ ერთი რამ იყო —საძინებლებში შესულ დანიელ დადვანს, პაკო ბურდულს, ლორა ლიჩელსა და ვლად ადამაშვილს, ბალიშებზე ზუსტად ერთნაირი, თეთრი კონვერტები დახვდათ, რომელში ჩადებული წერილებიც, სრულიად ანალოგიურ შინაარსს შეიცავდნენ და შემდეგნაირად ჟღერდნენ: "დღეს საღამოს, ათზე, მაშინ, როდესაც შუქებს ჩააქრობენ, სკოლის უკან, სკვერში მოდი. პ.ს თუკი ამ წერილის წაკითვისას იფიქრე, რომ მას უბრალოდ გადახევდი და ავტორსაც ნაგავივით დააიგნორებდი, მაგ კონვერტში ჩადებული დისკი ჩართე და აზრს აუცილებლად შეიცვლი. ბედნიერ დღეს გისურვებ. და საღამომდე . . ." 8 8 8 8 ბნელი, იდუმალებით მოცული ღამე იდგა. ცის პაწაწინა „სანთლები“, ციცინათელებივით ანათებდნენ ნამგალა მთვარის გვერდით. სკოლა-პანსიონ —"ფენიქსის" ყველა ფანჯარაში, შუქები ერთიანად იყო ჩამქრალი, რითაც ეს უზარმაზარი შენობა, ბოლომდე ერწყმოდა ღამეულ წყვდიადს. სიბნელე იყო მეორე სართულის, რიგით მეთვრამეტე ოთახშიც. განსხვავება მხოლოდ ის გალხლდათ, რომ ამ ოთახში მყოფ ადამიანებს, კერძოდ, პაკო ბურდულსა და დანიელ დადვანს, სხვებისგან განსხვავებით, ძილი არ ეკარებოდათ და ხუთ წუთში ერთხელ, ტელეფონის ეკრანზე ამოწმებდნენ დროს, რათა საჭირო მომენტში, ოთახიდან ჩუმად გაპარულიყვნენ. ბიჭები ერთმანეთშიც კი არ საუბრობდნენ. ორივე თავს ისე იჩვენებდა, თითქოს ბალიშზე თავმიდებული, უკვე ღრმა ძილში წასულიყო, სინამდვილეში კი, ხელსაყრელ მომენტს ელოდნენ საძინებლიდან ჩუმად გასასვლელად. დრო მიდიოდა. პაკო, კვლავ თავის ბალიშზე ჩახუტებული, დადვანისგაბ ზურგშექცევით იწვა და საბნის ქვეშ შედებულ ტელეფონზე უყურებდა დროს. ათი საათის შესრულებას რომ თხუთმეტი წუთიღა დააკლდა და არც ოთახის მეზობელისგან გაუგონია ზედმეტი ხმაური, ჩათვალა, რომ ამ უკანასკნელს უკვე ღრმად ეძინა. საკუთარ მოსაზრებაში ღრმად დარწმუნებულმა პაკომ, საწოლზე ფრთხილად იცვალა გვერდი, იატაკზე ორივე ფეხი გადმოყო და ის-ის იყო, საწოლზე დატოვებული შარვალი უნდა აეღო ტანზე ამოსაცმელად, რომ სწორედ იმ მომენტში წამოჯდა საწოლში მისი ოთახის მეზობელიც. აი, ამას კი მართლა არ ელოდა ბიჭი და საკუთარ ბედს, გულში მიაფურთხა კიდეც ასეთი უსიამოვნო სიურპრიზის გამო. -ფუ ამის დადვანი, შენ რა დაძინებას აღარ აპირებ ნაბი*ვარო?! -ჰკითხა მან აღრენილი ტონით, რაზეც მშვიდი, მაგრამ მკაცრი პასუხი მიიღო დანიელისგან: -თავად რა არ გასვენებს? სხვა სიტუაციაში, საწოლიდან ვერავინ წამოგაგდებდა ასეთ დროს -რა შენი საქმეა? ჟურნალისტი ხარ და ინტერვიუს იღებ? -რაც გინდა ის ქენი ბურდული, მე ფეხებზე მ'კიდია პაკო საწოლიდან ფეხზე წამოდგა. რამდენიმე წამის განმავლობაში, ადგილიდან არ იძვროდა და მხოლოდ ფანჯრის მინიდან გადაშლილ ეზოს უყურებდა. მერე კვლავ დრო შეამოწმა ტელეფონზე, ღრმად ამოიხვნეშა და ოთახის მეზობელზე დაბღვერილი მზერით მიშტერებულმა, თავისი ჯინსები ისე სწრაფად ამოიცვა, ლამის მსოფლიო რეკორდიც კი დაამყარა. -მაპატიე ძმაო, მაგრამ ვერ დაველოდები როდის მოგინდება ეს დედააფეთქებული ძილი, ძალიან მნიშვნელოვან საქმეზე მეჩქარება -თუ ეგრე იყო, შეგეძლო ჩემი დაძინებისთვის არც მოგეცადა -თავადაც წამოდგა და პირდაპირ საკუთარ კარადას მიაშურა დანიელმა -შენ რატომღა იცვამ, უნდა გამაცილო? -ნამდვილად არა -აბა, რა ჯანდაბა ხდება?! ბიჭმა, გარდერობიდან თავისი სპორტული შარვალი გამოიტანა, ამავე სტილის მოსაცმელთან ერთად და სანამ ჩაცმას დაიწყებდა, პასუხი მანამ დაუბრუნა თანამოსაუბრეს: -ის ხდება, რომ მეც მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს და თუკი ვინმესთან წამოგცდება, რომ ამ დროს სკოლის შენობა დავტოვე, ისე გცემ საკუთარი მშობლებიც ვერ ამოგიცნობენ მორგში პაკოს ჩაეცინა, თან ტელეფონის ფანარი აანთო და სარკის წინ, ორი თითით გადაივარცხნა აჩეჩილი თმები. -ძმაო, შეიძლება მაგარი ნაბი*ვარი ვარ და ამას არც უარვყოფ, მაგრამ ენის მირბენინება და დასმენა ქალების საქმეა, ამიტომ მშვიდად გაა*ვი სადაც მიდიხარ. ჩემგან ვერავინ ვერაფერს გაიგებს. იმაში დარწმუნებულმა დანიელმა, რომ მისი ოთახის მეზობლისგან ვერავინ ვერაფერს გაიგებდა, სწრაფად ჩაიცვა ტანზე თავისი სპორტული სამოსი, მობილური ჯიბეში ჩაიდო და ოთახის კარის გაღების შემდეგ, ერთადერთი ოქროსფრად მანათობელი სანათით სუსტად განათებულ დერეფანში გაიპარა. რამდენიმე წამში, თავის მოწესრიგების დასრულების შემდეგ, მას პაკოც უკან მიჰყვა. სკოლის შენობის დასატოვებლად, ბიჭებმა სხვადასხვა გასასვლელები გამოიყენეს. დანიელმა მთავარი გასასვლელით ისარგებლა, ბურდულმა კი, უკანას მიანიჭა უპირატესობა, რომელიც, სამზარეულოს გვერდით მდებარე პატარა, საწყობის ოთახიდან პირდაპირ სკოლის ბაღში გადიოდა. ერთმანეთი, კიდევ ერთხელ, მხოლოდ სკოლის ეზოში დალანდეს, ოთახიდან გამოსვლიდან, დაახლოებით სამი წუთის შემდეგ და აქედან სულ მალევე, ისიც გააცნობიერეს, რომ ორივენი სკვერისკენ მიდიოდნენ. -ბურდული, შენ და მე მომყვები უკან? -შეჭმუხნილი წარბებით შეჰყურებდა დანიელი, თავისგან რამდენიმე სანტიმეტრის დაშორებით მიმავალ ოთახის მეზობელს, რომელიც, გამჭოლ მზერას არ აშორებდა. -თვითონაც ზუსტად ეგ უნდა მეკითხა დადვანო. სად ჯანდაბისკენ გაქვს გეზი აღებული?! დანიელს პასუხი მანამ არ დაუბრუნებია, სანამ, ბურდულთან ძალიან ახლოს არ მივიდა და პირდაპირ საყელოში არ ჩააფრინდა ორივე ხელით. -გაფიცები, თუ მითვალთვალებ, სამას ექვსივე ძვალს ერთმანეთის მიყოლებით დაგიმტვრევ! -ბრაზის ცეცხლს აფრქვევდნენ ბიჭის თვალები იმ წამს, თუმცა პაკოს, ოდნავადაც არ უგრძვნია ამ ადამიანისგან მომავალი რეალური საფრთხის შიში. პირიქით, მისი ხელები უხეშად მოიშორა პერანგის საყელოდან და თავადაც ბასრი მზერა ესროლა. -შენ რა, თავი პოპ-ვარსკვლავი გგონია დადვანი?! -დამცინავი ტონით ესაუბრებოდა ბიჭი -რა ჩემი ფეხების გამო უნდა ვუთვალთვალებდე შენნაირ მოსაწყენ ადამიანს? გგონია მეტი საქმე არ მაქვს? -მაშინ თქვი სად მიდიხარ, ოღონდ წამითაც ნუ დაფიქრდები, თორემ ვიფიქრებ, რომ მატყუებ -რა შენი ტ*რაკის საქმეა სად მივდივარ?! დავუშვათ და საყვარელს ვხვდები, მერე? ანგარიში უნდა ჩაგაბარო იმაზე, თუ რა ადგილებში ვაპირებ მისთვის ხელების ფათურს? დანიელმა კიდევ ერთხელ შეავლო მრისხანე მზერა თავის წინ მდგომს, თუმცა პაკოს გამომეტყველებიდან კარგად მიხვდა, რომ ბიჭი სიმართლეს ამბობდა და გულში ანთებულ ბრაზის ცეცხლს, წყალიც გადაასხა ზემოდან. -სკვერისკენ რატომ მიდიხარ? -ჰკითხა მას პაკომ, რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ, თან ეჭვითაც შეათვალიერა ბიჭი -უბრალოდ გასეირნება გინდა, თუ წერილი შენც მიიღე? მახსოვს, როცა ოთახში შემოვედი ხელში რაღაც გეჭირა, თუმცა დამინახე თუ არა მაშინვე დამალე. რამდენიმე წუთში კი ჩემს საწოლზეც ვიპოვე ზუსტად იგივენაირი კონვერტი. -ამბობ, რომ წერილი შენც მიიღე? -ჰო, მივიღე -სიტყვებითაც ისევე დაუმოწმა, როგორც თავის დაქნევით -თუმცა წარმოდგენა არ მაქვს ვინ არის ის გაიძვერა -თუ ასეა რატომ მიდიხარ? იქნებ ვიღაც გიჟია? არასასურველ შეკითხვაზე პასუხისგან თავის არიდების მიზნით, პაკომ გვერდზე გაიხედა და ენას ბოქლომი დაადო. მისმა ამგვარმა რექციამ, დანიელიც მიიყვანა იმ პასუხამდე, რომელიც, ოთახის მეზობლისგან ვერ მოისმინა. -მაგ იდუმალ პიროვნებას, შენს წინააღმდეგაც აქვს რაღაც კომპრომატები, არა? პაკოს გაეცინა. ძალიან ესიამოვნა იმის გააზრება, რომ იმ ნავში, მარტო არ იჯდა და მასთან ერთად, სხვასაც უწევდა ცურვა აბობოქრებულ ტალღებში. -აჰაა, ანუ თავადაც ყურებით ყავხარ დაჭერილი -აღნიშნა მან თვალებში არეკლილი უდიდესი კმაყოფილებით -მაინც რა მიქარე ასეთი დადვანი? ნუ, მიქარვაში პროფესიონალი კი ხარ, მაგრამ ისეთი რა დააშავე, რამაც ეგრე შეგაშინა? დირექტორის კაბინეტში ისეთი მშვიდი სახით შედიხარ ხოლმე, თითქოს გალა-კონცერტს ესწრებოდე, ახლა კიდევ შანტაჟის პროვოკაციას წამოეგე -ეგ შენი საქმე არ არის -მშრალად და მკაცრად გაისმა დანიელის პასუხი -მე წავედი, მაგვიანდება -რახან ერთი გზა გვაქვს, კამპანიას გაგიწევ -არ მჭირდება შენი კამპანია! პაკომ თვალები მობეზრებულად აატრიალა. მართალია, ის და დანიელი, პირველი კლასიდან ოთახის მეზობლები იყვნენ, თუმცა ერთმანეთს ვერასდროს უგებდნენ და არც არასდროს ყოფილან მეგობრები. პირიქით, იმდენად შორს ეჭირათ თავი ერთმანეთისგან, როგორც ავსტრლიისა და აფრიკის კონტინენტებს. -მისმინე, არც თავად ვარ დიდად აღფრთოვანებული შენთან ერთად ყოფნით, მაგრამ რახან ერთი მიმართულებით მივდივართ, გვინდა თუ არა, სიარულიც ერთად მოგვიწევს ამჯერად, დადვანის მხრიდან, წინააღმდეგობის გაწევას ადგილი აღარ ჰქონია. პირიქით, ბიჭმა ღრმად ამოისუნთქა, ჰორიზონტს გახედა და ყოველგვარი ზედმეტი კომენტარის გარეშე განაგრძო უხმო სიარული, სკვერის მიმართულებით. არც პაკო იღებდა ხმას. ზუსტად ასე მდუმარედ სიარულში მიაღწიეს იდუმალი პიროვნების მიერ დაწერილ წერილში ნახსენებ ადგილამდე. გარეთ ოდნავ გრილოდა და ხის ტოტების მელოდიური შრიალი, ჰარმონიულად ერწყმოდა მათზე შემომსხდარი ჭრიჭინების ღამეულ მელოდიას. შემოდგომის ფოთლები, ლამაზად გამოჭრილი ფერადი ფურცლებივით გადაკვროდნენ ზემოდან, ნაცრისფერ ქვის ფილებს და ქარის ყოველ დაბერვაზე, თოვლის ცელქი ფიფქებივით დაფარფატებდნენ ჰაერში. სკოლის ტეროტორიის ეზოს და მის უკან მდებარე სკვერს, ოქროსფრად მანათობელი, მრგვალი ლამპიონები ანათებდნენ. სწორედ მათი განათების ფონზე ჩანდა ლამაზად გაკრეჭილი, მწკრივში ჩარიგებული ბუჩქები და გრძელი, კრემისფერი სკამები, ერთმანეთის საპირისპირო მხარეს რომ დაედგათ. -ძმაო, იქ ნამდვილად ლიჩელი ზის თუ მეჩვენება? -შევიდნენ თუ არა სკვერში, სიჩუმე პაკოს მიერ იქნა დარღვეული, ვინც მეტად გაკვირვებული სახით უყურებდა წინ, ერთ ამოჩემებულ წერტილს -ვინ ზის? -ვინ და ლორა ლიჩელი -ზუსტად იმ სკამისკენ გაიშვირა თითი, სადაც გოგონა, ტელეფონის ეკრანში ჩაშტერებული ჩამომჯდარიყო -წითელი მაისური და ჯინსები აცვია დანიელმა, ბურდულის წინ გაშვერილ თითს გააყოლა მზერა და სულ მალე, მართლაც დაინახა სკვერში ჩამომჯდარი გოგონა. რომ გეკითხათ, ვერც კი გეტყოდათ, ზუსტად რამდენ ხანს უყურებდა ასე ლორას. რეალობას მხოლოდ მაშინ დაუბრუნდა, როდესაც, პაკომ ცხვირწინ აუქნია მარცხენა ხელი. -ძმაო, ვიცი მაგ გოგოს დანახვისას მამაკაცთა მოდგმას რაც გვემართება და რა ფანტაზიებიც გვიჩნდება, მაგრამ ეცადე თავი შეიკავო, აქ ბევრად უფრო მნიშვნელოვან საქმეზე ვართ მოსულები -მორჩი სისულელეებს! -შენ კიდევ დონატელოს ქანდაკებასავით ნუ გაშეშდი. უნდა გავარკვიოთ ეგ ლამაზანი აქ რას აკეთებს. იქნებ საერთოდაც მან გამოგვიგზავნა ის წყეული ბარათები? -ან იქნებ მასაც ჩვენსავით გაუგზავნეს და რაღაცით აშანტაჟებენ? -ალტერნატიული ვარიანტი წამოაყენა დანიელმა, რისი საშუალებითაც, ახალი თავსატეხი გაუჩინა თანამოსაუბრეს -ყოველ შემთხვევაში, თუკი აქ ვიდგებით და თავად არ ვკითხავთ, პასუხს მფრინავი თეფშიდან ნამდვილად ვერ გვესვრიან მწვანე ბიძიები დადვანი, თანამოსაუბრისთვის პასუხის დაბრუნების მაგივრად, ლორას მიმართულებით დაიძრა. ვინაიდან ერთმანეთს სულ რაღაც ნახევარი მეტრი აშორებდათ, ტელეფონში თავჩარგულმა გოგონამაც ძალიან მალე გაიგო ნაბიჯებისგან გამოწვეული შემოდგომის ფოთლების ხრაშუნის ხმა, ტელეფონიდან თავი ასწია და ახლადმოსულ ბიჭებს თვალი ისე გადაავლო, როგორც მტაცებელმა ცხოველმა, საძოვარზე გამოსულ ირმების ჯოგს. -თქვეენ? -იკითხა მან ხმამაღლა, თან ფეხზეც წამოდგა გაავებული სახის თანხლებით, აშკარად ძალზედ საშიშად რომ გამოიყურებოდა აღნიშნულ მომენტში -თქვე მატლებო! ანუ, ის წერილი თქვენ ორის დაწერილია არა? -ფრთხილად ლამაზო, თავს ნაადრევად ნუ გვესხმი -ორივე ხელის აწევით სცადა გაბრაზებული გოგონას შეჩერება ბურდულმა, თუმცა ამან როდი გამოიღო სასურველი შედეგი. -რას ნიშნავს ნუ გესხმით?! -თითქოს ცეცხლის მწველი ალები გიზგიზებდნენ იმ წამს გოგონას თაფლისფერ თვალებში -საწოლზე შანტაჟის წერილს მახვედრებთ, ღამით, იძულებით აქ მომათრევთ და კიდევ იმას ამბობთ, რომ მშვიდად უნდა ვიყო? სიმართლე გითხრათ, ბურდულისგან საერთოდ არ მიკვირს, სკოლის ნომერ პირველი წურბელაა, თუმცა შენგან ასეთი რამ აშკარად გამიკვირდა დადვანო. უფრო მაღალი დონის მეგონე. დანიელმა, ჯერ ჯიბეში ჩადებული, ორად გაკეცილი თეთრი კონვერტი ამოიღო, იგი გოგონას დაანახა და მხოლოდ ამის შემდეგ ალაპარაკდა: -ის წერილი ჩვენი დაწერილი არ არის. მეც და პაკოსაც ზუსტად დღეს გამოგვიგზავნეს, ანალოგიური შინაარსითა და შეხვედრის ადგილით. აქაც სწორედ ამიტომ მოვედით -აბა ერთი მაჩვენე -ეჭვნარევი მზერის თანხლებით აართვა წერილი ლორამ, ბიჭს, მაგრამ გადაიკითხა თუ არა ბარათი, მაშინვწ გაუქრა სახიდან უნდობლობის გამომხატველი ყოველგვარი კვალი და სათითაოდ გადაავლო მზერა, თავის წინ მდგომ თანაკლასელებს -ჯანდაბა, ჩემსაშიც ზუსტად იგივე სიტყვები წერია -და ჩემსაშიც -ამჯერად, პაკომ ამოიღო ჯიბიდან თავისი თეთრი კონვერტი -მოიცა, მოიცა, ანუ ვიღაცას ინკოგნიტო ნაბიჭ*ვარი ერთად გვკრებს, შუა ღამით? მან რა, მსხვერპლად უნდა შეგვწიროს? -ეგ ნამდვილად არ ვიცით ლიჩელი, მაგრამ ამ ადამიანს ყველას წინააღმდეგ აქვს რაღაც ისეთი კომპრომატი, რომლის ძალითაც აქ მოსვლა გვაიძულა -თქვა თუ არა ეს ბურდულმა, ცბიერი ღიმილითაც ჩაეღიმა, ტუჩის კუთხეში და ლორასკენ ერთი ნაბიჯი გადადგა -შენზე რა იცის პატარავ? ვაღიარებ დამაინტერესა -რაღაც არ მახსოვს ჩემს მესაიდუმლედ დამენიშნე -არც მე, თუმცა შემიძლია ვიყო, თუკი მოგინდება. შენი საცვლების კოლექციასაც სიამოვნებით გადავავლებდი თვალს -იცოდე, კიდევ რამეს იტყვი და მაგ გრძელ ენას მხარზე მიგასტეპლერებ რეგვენო! -გაბრაზებულმა წაიწია თანაკლასელისკენ გოგონამ, თუმცა მკლავში ჩავლებულმა დანიელის ხელმა შეაჩერა მისი წინსვლა -ახლა თქვენი ბავშვური კინკლაობისთვის ყველაზე შეუფერებელი დროა -თქვა მან მკაცრი, მთასავით შეუვალი ტონით -თუ ამჩნევთ, სამივენი მაგარ ტ*აკში ვართ -ჰოო, ამის თქმა დიდად არ მსიამოვმებს, მაგრამ მართლაც მანდ ვართ -მოსაცმელის ჯიბეეში ჩაიწყო ხელები ბურდულმა. ნახევარი წამის შემდეგ, ლამპიონებით განათებულ სკვერში, კვლავ გაისმა ფოთლების სასიამოვნო ხრაშუნი. ბავშვებმა თითქმის ერთდროულად გაიხედეს ამ ხმის მიმართულებით და დაინახეს, რომ მათკენ, არაყის ბოთლით ხელში მოემართებოდა ფენიქსის სკოლის კიდევ ერთი მოსწავლე და ამავდროულად, მათი თანაკლასელი -ვლადი ადამაშვილი. მართალია, თავდაპირველად თითოეულ მათგანს ის ეჭვები დაებადა თავში, რომ იდუმალი წერილების ავტორი სწორედ ის იყო, თუმცა შენიშნეს თუ არა მათზე მოშტერებული ვლადის სახეზე გაკვირვება, ეჭვები, რის მიხედვითაც შენიღბული პიროვნება შეიძლებოდა სწორედ იგი ყოფილიყო, მაშინვე გაქრა ბავშვების გონებიდან. -კეთილი იყოს შენი ფეხი კლუბში, ადამაშვილი -პირველად ლორამ დაარღვია სიჩუმე და ბიჭს ხელის აწევით მიესალმა. ვლადმა, ხელში დაჭერილი ბოთლიდან არაყი მოსვა. როგორც ეტყობოდა, იქ მხოლოდ ერთი ადამიანის ნახვას ელოდა და არა თანაკლასელთა შეკრების. -რა კლუბში? -იკითხა მან -ანუ, წერილი თქვენგან იყო? -არა არ ყოფილა და აქ ზუსტად იმიტომ ვართ, რომ იმ იდუმალ პიროვნებას მხოლოდ შენთვის არ დაუტოვებია საწოლზე საჩუქარი -ხელში დაჭერილი კონვერტი, ოდნავ ზემოთ ასწია ამის თქმისას პაკომ, რითაც, ვლადისთვისაც მაშინვე მოჰფინა ყველაფერს ნათელი. დანიელი, ამ დროს, ზუსტად იმ სკამზე იჯდა, საიდანაც ცოტა ხნის ლორა წამოდგა, თან საკუთარი ინიციალებით გაფორმებულ ოქროსფერ სანთებელას ათამაშებდა ხელში. ახლადმოსულმა ადამაშვილმა, სწორედ მას დაასვა ეჭვიანი მზერა და ცოტა ხანში, ხმაც ამოიღო: -დადვანი, შენ რატომ ხარ ჩუმად? სათქმელი არაფერი გაქვს? ბიჭმა, რამდენიმე წამის შემდეგ გააკეთა კომენტარი თანაკლასელის სიტყვებზე. -და რა გინდა რომ ვთქვა? -ისე ჰკითხა, მისთვის სახეში არც შეუხედავს. არც სანთებელათი თამაში შეუწყვეტია -როცა ის ტიპი აქამდე მოაღწევს, მაშინ გავიგებ ვინცაა. მანამდე ნამდვილად არ ვაპირებ ტვინის ჭყ'ლეტას და კარგი იქნება თქვენც თუ მოკეტავთ -გაკვეთილებს თუ არ ჩავთვლით, მგონი ამხელა წინადადება ცხოვრებაში პირველად თქვა -ასე კარგად მაკვირდები ხოლმე? -სარკასტულად ახედა თავზე წამომდგარ ლორას და გოგონას სახის გამომეტყველებიდან მაშინვე იგრძნო, რომ ამ უკანასკნელს სიტყვა-პასუხში ამარცხებდა -ჰო აბა რა, მეტი საქმე არ მაქვს შენს გამო დავიწყო სტალკერობა -ნამდვილად? -მაგით ვითომ რის თქმას ცდილობ დანიელ? ანუ მე შენი დაკვირვების გარდა სხვა საზრუნ . . . -თუმცა აქ, ვლადის სიტყვებმა გააწყვეტინა გოგონას დაწყებული წინადადება: -უცნაურად არ გეჩვენებათ, რომ აქ მხოლოდ წესრიგის დამრღვევთა ოთხეული შეგვკრიბეს? -კიდევ ერთხელ მოსვა ბოთლიდან ბიჭმა და ჯიბიდან ამოღებული მიწისთხილიც ჩაიგდო პირში -მაგაზე მეც ვიფიქრე -ლორას გვერდით, გულზე ხელებდაკრეფილი ჩამომდგარიყო ბურდული -გამორიცხული არაა ის წერილი დირექტორისგან იყოს და აქ ჩვენს მწკრივში ჩაყენებასა და დახვრეტას აპირებდეს, ისე, როგორც ბიძია ჰიტლერის დროს ხდებოდა -თურმე რაღაც მაინც გისწავლია ისტორიაში -არც თავად აგდის წიგნების სუნი, ლორენა ვლადს ირონიულად ჩაეცინა კლასელების კინკლაობაზე. -მოდი შევთანხმდეთ, რომ თითოეულ აქ მყოფს წიგნების დანახვისას ღებინება გვეწყება და ამით დავამთავროთ -თქვა მან, რის შემდეგაც სკამზე მჯდომ დანიელს მიუჯდა გვერდით და ხელის გულზე დაყრილი მიწისთხილი შესთავაზა :- არ შეჭამ? -ალერგია მაქვს -მარტო მაგას რატომ სთავაზობ? იქნებ ჩვენც გვინდა? -მაპატიე ლორა, მაგრამ, შენ და ბურდული მაგრად არ მევასებით ადამაშვილის სიტყვებზე, გოგონას, ისევე როგორც მის გვერდით მდგომ პაკოს, ირონიულად ჩაეცინა. ეს უკანასკნელი, ორი ნაბიჯით წინ წამოვიდა და სკამზე, გვერდიგვერდ მჯდომ ბიჭებს გადაავლო თვალი. -დადვანი ხედავ რა იღბლიანი ხარ? -იკითხა მან წარბების გამაღიზიამებელი თამაშით -ჩვენ სამში მხოლოდ შენ ევასები. თუ გინდათ მარტოებსაც დაგტოვებთ -მოკეტე სანამ მთელი ხარ! -თავად მოკეტე! -ორივემ მოკეტეთ! -პაკოს პირზე ხელი ააფარა, ხოლო დანიელის თვალებით ანიშნა გაჩუმებულიყო თან ოდნავ ხმადაბალი ტონით დამაატა -მგონი ფოთლების ხრაშუნი მესმის ბავშვებმა სმენა დაძაბეს. მერე იმ მიმართულებით გვატრიალეს თავები, საიდანაც ხმა მოდიოდა და აქედან სულ მალევე, ანთებული ფანრის კაშკაშა შუქს მოჰკრეს თვალი, რომელიც, სკვერში გასწვრივებული ლამპიონების ფონზე, ნამდვილად არ წარმოადგენდა რაიმე სახის აუცილებლობას. ფანრის შუქი იმხელა იყო, ბავშვები მათკენ მომავალი უცნობი ადამიანის სახეს ვერაფრით არჩევდნენ. დაახლოებით ათი წამი, მხოლოდ სილუეტის მოძრაობას ხედავდნენ და ფოთლების ხრაშუნი ესმოდათ. მერე ღამის ფარანიც ჩაქვრა. თითქოს ამ ყველაფერს რამე საფრთხე მოჰყვებაო, ბავშვები ერთმანეთის გვერდიგვერდ შეგროვდნენ და რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით მდგომ, შავკაპიუშონიან ადამიანს დამკვირვებლური მზერით მიაშტერდნენ. ეს უკანასკნელი, რაღაც პერიოდის განმავლობაში თავდახრილი იდგა და თითქოს, შექმნილ სიტუაციაში მეტი დრამატულობის შემოსატანად არ იხსნიდა კაპიუშონს. ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა, თითქოს ვიღაც, ფარული კამერის საშუალებით იღებდა მძაფრსიუჟეტიანი ფილმის კადრს და ეს ფილმი, სულ მალე უნდა დასრულებულიყო რომელიმე პერსონაჟის ტრაგიკული აღსასრულის სცენით. იდუმალი პიროვნება ერთი ნაბიჯით წინ წამოვიდა. ბავშვებს მისი სახე მანამ არ დაუნახავთ, სანამ, ახლადმოსულმა თვითონ არ ასწია თავი, კაპიუშონი არ გადაიძრო და გრძელი, ჩალისფერი თმა არ გამოიყარა მხრებზე. ყველანი ერთნაირი დაჟინებით მიშტერებოდნენ ამ სანახაობას. მხოლოდ დანიელი იდგა ისეთი სახით, თითქოს მათ სიახლოვეს, მნიშვნელოვანი არაფერი ხდებოდა. საბოლოოდ, სწორედ იგი აღმოჩნდა, ვინც გაქვავებული სახეებით ჩამომდგარი ბავშვების რიგს გამოეყო, ახლადმოსულთან საკმაოდ ახლოს მივიდა და ყველასთვის გასაგონად წარმოთქვა: -ესეც ალისა გელოვანი -დამცინავი ჰქონდა ხმის ტონი ამის თქმისას. თავის წინ მდგომის გამჭოლი მზერიდან, უკვე კარგად ხვდებოდა რა მიზნითაც იმყოფებოდა იგი სკვერში, დანარჩენებთან ერთად, თუმცა მისთვის შეკითხვის დასმა მაინც გადაწყვიტა:- გვითხარი, შენც წერილით მოხვედი თუ თავად ხარ წერილების ავტორი? გარშემო ისეთი სიჩუმე ჩამოწვა, ადამიანი ყვავილის ფოთლის დაცემის ხმასაც კი თავისუფლად გაიგებდა. არც ახლადმოსული ძრავდა კრინტს რაღაც დროით, სანამ, ბოლოს და ბოლოს, შემაწუხებელი დუმილის დარღვევა აუცილებლად არ ჩათვალა და ერთი ნაბიჯი არ გამოდგა ლომების პრაიდივით შეჯგუფებული ბავშვების მიმართულებით. -ანუ ოთხივენი აქ ბრძანდებით -მეტად კმაყოფილი მზერა გადაავლო მან კლასელებს, თან გამომწვევად მოსდო ქვედა ტუჩს კბილები -ძალიან კარგი, რახან ყველანი შევიკრიბეთ და სიაშიც არავინ გვაკლია, ერთმანეთს გავუღუმოთ და წარმოდგენა დავიწყოთ. ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
