9:27 PM ბრუტალური გულწრფელობა | ||||||
 შენ ჩემი თვალებდალურჯული სახატე ხარ; ვიღაცები ამბობენ, რომ რთულია ადამიანს სწორი სიტყვა უწოდო, ამბიციაა - ათასყველაჯერ გამოყენებული შენც მერაღაცამდენედ გაიმეორო და თან გაიგონო ნახმევი, რომელსაც ტავტოლოგიის ღმერთი კმაყოფილებით ხარხარისას გამოსცემს. მე კიდევ შენთვის არ მემეტება ნაღეჭი; მირჩევნია, მოგცე ახალი ლუკმა, რომლის გემო აქამდე არავის უგრძნია და სმენია კიდეც; არ ახალია, თუკი ადამიანები ერთმანეთისთვის სიტყვებს იგონებენ და არა - იპარავენ. (თუ?!) ეს იმას არ უნდა ჰგავდეს, ანანასის უჭმელი ანანასზე წერდეს ვგიჟდებიო (ნიჭი). სამყაროს (სუბიექტურად) შენი ორგანულობა ამოძრავებს, თორემ შეიძლება ყველაფერი ჰომოეპოქაში დავაბრუნოთ და მხოლოდ წამოძახილი გახდე ჩემთვის - ურთულესი კომპოზიტიდან; და მერე იქნები არა - ლურჯშეპარული და კიდევ ათასი, არამედ - ც ა რ ი ე ლ ი და უ ფ ე რ ო. მე გოგო ვარ, რომელსაც შეუძლია ლურჯიდან ტბა, ზღვა, ოკეანე და ცა შექმნას; ლურჯი წინდები ეცვას; ოცნებობდეს ლურჯ სახლზე, რომელსაც კედელიც კი არ ექნება ღია ცისფერი; უყვარდეს ლურჯი კალმები; ეძებდეს ლურჯ რვეულებს; უხაროდეს შეღებილი, მაგრამ ლურჯი ვარდის დანახვა; უყვარდეს ყველაფერი, რაც ლურჯია და სადღაც, რომელიღაც წარმოდგენაში სჯეროდეს, რომ არსებობს ლურჯი სისხლიც. და თუ არ არსებობს ლურჯი ვენები, რატომ არა ლურჯი სისხლიც? ჰო, ეს მე ვარ და კიდევ ვგრძელდები… ერთი ნაბიჯია, ხვდები?! ამ ჩემი აზრთა ფრქვევისას ვიღაცას მართლა ჰგონია, რომ შენ ლურჯი თვალები გაქვს, მაგრამ მე ვიცი - ეს მხოლოდ ლურჯი მზერაა, თორემ სხვა შემთხვევაში მე შენ დაგარქმევდი - ლურჯთვალებას, როგორც ერთი დანარჩენი ეძახის მეორე დანარჩენს. როცა „ამოდის მთვარე და სამაიით ფერმკრთალ ქალების მიმოდის წყება“, შეღამებებით და მერე უკვე ღამეებით დასნეულებულს მახსენდება, რომ ცის-წყვდიადისფერ კაბადონზე ჩამწკრივებულ ვარსკვლავთ ტანგოს მუსიკალური ხმოვანების მონაწილე უმაღლესი ნოტის ფსკერში ჩაშვებული მრგვალი, ყორნისფერი, ღუზისებრი მოხაზულობა ხარ, რომელიც ქოლგის ტარს შეფარებული მხრებამოყრილი მოხუცივით (წვიმისგან გადასარჩენად) ამ ღუზაზე მიკიდებს და ასე დაკიდებულს სადღაც უკუნითში მიმათრევს შაითანთან და იბლისთან და მერე კი მთვარე, ის ლაქებიანი გორგალი ყვირის…; მე ამაზეც თანახმა ვარ. დაე, დაღამდეს და ნურც გათენდება, თუკი სი სადღაც ბელზებელთან ერთად ამაცეკვებს. ვიღაცები რომ შფოთვენ და დრტვინვენ, მე შენი სიშავით ვკმაყოფილდები - ჯამი ჭურჭელია და თეთრი - შავია. ჩშშ: შენ მთვარის ყვირილს არასდროს დაუჯერო!, თორემ ვიღაცებ-სავით გაგაფრენინებს და მერე შენს სიგიჟეს ფსიქოტროპულებით განკურნების გზას მიაწერენ, გამოგკეტავენ, დაგამწყვდევენ და ხის ტოტებზე წვრილი ფეხებით დაწებებულ შაშვივით, კენკრის ჭამაში რომ გართულა და ვერ დაინახა მონადირე მხეცმა როგორ შეაცურა ბუჩქში ეს წებოწასმული ტოტი მის მოსატყუებლად, დაგიჭერენ და მართლა მასსავით მოგატყუებენ, ჰო და კიდეც - შეგჭამენ; კენკრა - შაშვი - ადამიანი; რამხელა უფსკრულია და ამ დროს რა მოკლე კვებითი ჯაჭვი?! უფრო მეტიც შეიძლება. თუმცა, ამყველაფრისდამიუხედავად, ვიღაც მოგებული რჩება - ავერსს წამლები უსაღდება. არადა, ამ დროს ეს ექსცენტრიულობა ჩემი შენდამი ლტოლვის გარეგანი გამოხატულებაა; და როცა ვამბობ ჯვარს ეცვი თუ გინდა, საშველი არ არის - მეთქი, ზოგი მეუბნება - ნუ მკრეხელობო; მხოლოდ შენ უნდა მიმეორო ჯიუტად: „ჯვარს ეცვი, თუ გინდა! საშველი არ არის, არ არის, არ არის!“, მაგრამ მე შემიძლია გიშველო, რადგან ის ჯვარი არა ვარ, რომელიც შეწირვას მოგთხოვსო და მეც, ჩემის მხრიდან, გპირდები, რომ გავიგონებ - მხოლოდ შენსას და ისევ - მხოლოდ შენთვის, ჩემო ბურუსდამსხმელო; ათასჯერ გითქვამს, რომ მე შენი ღმერთი ვარ და ჩემი თავი კვლავ ათასჯერვე შემზიზღებია უმაღლესისთვის სტატუსის წართმევით. რამდენის უფლებას ვაძლევ თავს რომ ამას აზრადაც ვივლებ, ჯერ ამაზე პასუხი არ მაქვს. მძიმეა, როდესაც მძიმის ტარება გიწევს. მაგრამ რომ იცი, ვიღაც ღმერთდაგაკარგულს სიზმართმჭერმა შენი თავი რომელიღაც ხატებაში გამოუსახა და მერე მთვარის შუქზე მომკითხავე ბოშამ თქვა - ეს ხატება მე ვიყავი, იოტისოდენა სიმშვიდეს ვპოულობ. მე თვალებში ამოგივედი. შენ როცა ამბობ ჯოჯოხეთიდან ჯოჯოხეთში გადავინაცვლე-ს, მე გეუბნები რომ მესამე გზაზე შენკენ მომავალი ანგელოზი ვარ და მორალი არ გაძლევს იმის თქმის უფლებას, რომ ღმერთი არ გყავს და არც გეყოლება, რადგან მე მიპოვე. ჩემს იმედებში მონოთეიზმის მიმდევარი ხარ; შენ წვიმა, მე კი - ცისარტყელა. ახლა კიდევ ახალს გამოვიგონებ და გეტყვი, რომ სულ ლურჯი. ხომ მაქვს უფლება მქონდეს ოცნება, რომელსაც ვერ ავისრულებ?! ნუ გეშინია, თუ ნუ მეშინია?! არა, მე მეშინია ერთხელაც ასე ფიქრთდაღალულს და ოცნებაგამოფიტულს რიონი ლამაზად არ მომეჩვენოს და არ გადავწყვიტო, რომ ვინმეს ვათქმევინო - ღმერთს თავისთვის უნდოდაო. ფუ, რამხელა ფარისევლობაა!... (ბუტაფორიის შეხლა); ამ ქვეყნიერებაზე მხოლოდ შენ გეცოდინება, რომ ეს ქალის-შვილი კეთილ-კარგი არასდროს ყოფილა და უბრალოდ - ტვინი დაღალა ამდენი დეპრესიით. ადგა და ჰოპ! მე რას ვდარდობ კიდევ, თუ იცი? კარგი, ვთქვათ ავედი მოაჯირზე... კარგი, ვთქვათ, წავწიე წინ ერთი ნაბიჯიც... კარგი, ვთქვათ, გადავიხარე მთელი ტანითაცც... კარგი, ვთქვათ, გადავხტი კიდევაცცც... ჰო, კარგი, უკვე ვიხრჩობი თანაცცცც... და ამ დროს, რომ მეხუთე ც რომ აღარ დაიწეროს და განმიდგეს თავისი სურვილით?! მერე მე რა ვქნა?! ვინ გადამარჩენს?! წამის მეასედში რომ მივხვდე, თურმე არც მნდომებია და ამ დროს დრო წამითი-წამით იზრდებოდეს, ცურვაცცცც-(ც?) არ ვიცი... რა გავაკეთო?! შენ გადამარჩენ?! და დავინახავ შენს თანამგრძნობ თვალებს?! არა, წამით რომ შენც მოგინდეს საშველი ღმერთს ვთხოვო (,რომლისაც შენ არ გჯერა) და ჩემი შესაძლებლობები გადაამოწმო (გულისამრევი), ეგ უფრო დიდი უბედურება იქნება, ვიდრე ჩემი გარდაცვალება და, დამერწმუნე, მერე ჩემი ფერუმარილისფერი სახე მოჩვენებად გექცევა, სინდისიც შეგაწუხებს და ჩათვლი, რომ შენ ვერ მიშველე. და მაშინ კი ნამდვილად უბრალოდ დარჩება: „ჯვარს ეცვი (წყალსაც ეამბორე), თუ გინდა! საშველი არ არის, არ არის, არ არის!“; ჰო, და მაშინ ისიც დარჩება: ეს თვალები უღმერთოა, ანუ ისევ - ღმერთდაკარგული. და რომ ლექსიც შემოგეწეროს? ან ნოზმა, რომ მომიმღეროს: სახე უტირიიის, მაგრააამ…?! „ახლა ნუ მოკვდები, ელი, შენი ცოდვის კიბე მხრებზე ტანჯვად ნუ გამწირავ, ელი, ელი, მომეშველე, გთხოვდე...“ ახლა, ამ ბოლოს ჩემი მკრთალად დასმული სამწერტილიდან შენი ფითრისფერი სითხე ისე ჟონავს, თითქოს არ გინდა დავასრულო, თან გავიწყდება რომ სამწერტილი ჩემს მახსოვრობაში გაგრძელებას ნიშნავს, მაგრამ არც შენთან სამყოფად გემეტები და ჩემთვის, როგორც დაბადება არ უკითხავთ, ისე არც გარდაცვალებას მკითხავენ. ეს ბუნებრივი პროცესია. შენ ჩემი უკუჩვენება ხარ; რაღაცნაირად ანტიდეპრესანტს მაგონებ, რომელიც სიახლოვისას თავს კარგად მაგრძნობინებს და დისტანციურ ვითარებაში ჩემი დეპრესიის განმავითარებელი იმპულსი ხარ. რამდენად ორმაგი ხარ, ხვდები?! ჩშშ, ოღონდ მე ნუ მომატყუებ. ღმერთსაც სტკენენ და პასუხსაც სთხოვენ. მეხუთე ც რომ ყვირილს დაიწყებს, შენ წებოვანი ლენტი კი არა, სკოჩი მოიტანე, პირზე ამაკარი და მესამე ჭიქაზე გონებაგათიშულს სიკვდილთან შესახვედრ ყოველგვარ გზას ევაკუაციის გეგმად გადავაკეთებ - უპირობოდ. შენ ჩემი თვალებდალურჯული სახატე ხარ; და მე მინდა ერთად ვცურავდეთ, მაგრამ არა იმიტომ რომ რიონი ლამაზია, არა - ტბიდან - ზღვაში, რომელიც მე შემიძლია ოკეანედ გიქციო და მერე ერთად ჩავიკარგოთ ბერმუდის სამკუთხედში სილურჯეში ჩამხრჩვალნი…; ყველაფერი მოვიტყუე. მე სიკვდილი არ მინდა. და ეს მეხუთე ც წინა ოთხს ჩემ უთქმელადაც გადაცრეცს. შენ უპირობოდ იცი, რომ მე თვალებში ამოგივედი, შენი ღმერთი ვარ, ერთმანეთის ანთებული თვალებით ვმოძრაობთ და ქრისტიანები - მონოთეიზმის მიმდევრები არიან. ათეისტი არასდროს გახდე;...“ ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
