ამ ჩემი ხედიდან მოჩანს ის ფიქრები,
რომლებსაც ეს გული უწყვეტად ფიქრობს.
მხოლოდ შენ გპირდები, ვერასდროს მივხვდები,
რომ ჩემი ლექსები მარტო შენ გიხმობს.

მუდმივად უცნობად მხოლოდ შენ დაგტოვებ,
მაგრამ თან შენს გვერდით ვიქნები ჩუმად.
მე ჩემს ყურადღებას უცვლელად გათხოვებ
და შენგან მალულად მოვალ მე სტუმრად.
 

არ ვიცი, რამდენ ხანს გელოდე
რამდენ ხანს ტიროდა გული ობლობას
ვიხსენებ დღეებს და არ ვნანობ
წუთებს, შენებრ ნაფერებს...

შუაღამისას ჩასთვლიმა ღრუბელს
ნაწვიმარსა და ელვა ნაფეთბს
ქუხილში წვიმას გადანაყოლი
თითო ოროლა იკრებს ნაფლთებს.

ახლოს,
სულ ახლოს,
ჩამიქროლა ბედნიერებამ,
ახლოს,
სულ ახლოს,
ზედ ყურის ძირას,

მე თებერვალზე ვწერ,
ნაცრისფერ თებერვალზე.
კვირტებთან დამარცხებულ თებერვალზე.
სიცარიელის სიმძიმეზე ვწერ,
ნაცრისფერ სიცარიელეზე.
ქარებით სავსე სიცარიელეზე.
ერთ სევდიან დამშვიდობებაზე ვწერ,
სევდიან შემოხედვაზე ამ დამშვიდობებისას და
ათას მზერაზე ერთ შემოხედვაში.

შენ ხარ ამ გულის სუნთქვა,
მე ვარ უაზრო ტიპი.
არ მსურს შენგან განმუხტვა,
სიყვარულს შევურიგდი.

შენ ხარ ამ გულის ცეცხლი,
მე ვარ ნაპერწკლის მსგავსი.
შენ ხომ ყველაფერს შეცვლი,
ეგ გული ჩემში დავსვი.

დაგკარგე.
გეძებ.
გიხმობ.
გიყივი.
ყელში ამოდის
გული ნაკლული.

იყო ნაზი ღამე,
ნაზი სიო ქროდა
და სინაზეს თოვდა...
იდგა ჩუმი წამი
სიყვარულით თრთოდა,
ფიფქი ფიფქს ეტრფოდა...

-

ზამთრის თეთრი ცა
თოვდა სინაზით
უთეთრეს ფიფქებს...
და თეთრი თოვლი
ფენდა სამყაროს
ნათელსა სხივებს...

ოცნება მაქვს ერთადერთი,
არც მეტი და არც ნაკლები,
სულ რომ გერქვას მხოლოდ ჩემი,
რომ შეგიშრო თვალზე ცრემლი.

უფერულმა ჰპოვოს ფერი,
უღმერთომ კი ქრისტე ღმერთი,
აყვავილდეს მინდორ-ველი,
ცაზე გაქრეს ეს ღრუბელი.

შენი სახლის კედლებში მე მოვიყვან გაზაფხულს
და ცივ ქარებს ვუბრძანებ გაქრნენ შენი უბნიდან,
აღარ მინდა გხედავდე მოწყენილს და დაზაფრულს,
ყველა ტკივილს გაგიქრობ სათითაოდ გულიდან.

შენი სახლის თეთრ ჭერზე მე დავხატავ მზის სხივებს,
და გრილ სიოს მოვუხმობ გაღებული ფანჯრიდან,
მე გავათბობ ზამთრისგან სულ გაყინულ შენს თითებს,
შენს სიყვარულს შვიდივე ცის გუმბათზე ავიტან.