მეცხრე ცაზე...
კარს გიღებენ,
ხედავ?-კრძალვით...
ბილიკებად თმებს გიშლი და
გიშვებ გზაზე...
შავ-თეთრ ფერში
კლავიშები დაგილაგე
კიბეებად-
ჩემი სულის ორი ხაზი.
წადი, წადი...
ძილს ეწევა ვერცხლის ძაფი,
ცის გახსნა და
სიზმრის ბარდნა
ერთ-ერთს დარჩეს-
შენი იყოს
თეთრი ფერი...

განა მე წვიმა გვერდს ამივლიდა ?
ჩემი ქოლგის ქვეშ ვიდექ წვალებით.
სადაც მე ვდგავარ, ამ ადგილიდან,
ამ ადგილიდან ჩანს მწვერვალები.
ბრიყვს სხვა რა უნდა, ოღონდ აქე და
ჭეშმარიტებას არ გთხოვს სრულებით:

განა იმისთვის გეძებდი ამდენს
რომ განშორება მეგემა მხოლოდ,
განა იმისთვის ვიბრძოდი ამდენს
რომ დამარცხება მეწვნია ბოლოს.

განა იმისთვის ვანთებდი სანთელს
რომ ბოროტებით გადაგეხადა,
განა იმისთვის დაგზდევდი ამდენს
რომ ერთი წუთი არ დაგეცადა.

დღეს,როცა მეც მყავს შვილი,
უფრო ლამაზი ჩანხარ,
ბედნიერი ვარ შენით,
მუდამ ჩემს გულში მყავხარ…
ბევრჯერ გატკინე გული,
ცრემლიც გადინე მე და-
თუ გაწყენინე რამე-
გთხოვ,მაპატიე დედა.

 მთვარიან ღამეს,
 ამ ლურჯი ცის ქვეშ
 შენს ერთ კოცნაში
 სიცოცხლეს მივცემ ...

 მინდა ვიყო პატარა ცრემლი
 რომ შენს თვალებზე ნაზად ვიარო,
 და თუ რამე გაქვს სევდად ქცეული,
 მეც შენთან ერთად გავიზიარო..

ღამე თავზე მეფშვნებოდა,
მე სიგარეტს ვეწეოდი.
ფიქრი სადღაც გამირბოდა,
მივსდევდი და ვეწეოდი.

დავიჭირე განთიადთან.
მანაც ღამე გამითენა,
მერე ათას სისულელით,
ოცნებები გამიტენა.

მუსიკა შეარჩიე,
თითქოს ქუჩაში სტვენით მიდიოდე.
დადექი ჩემს პირდაპირ,
თითქოს მეტოლები.

ჩაისუნთქე, თითქოს ჩემი თითებიდან ეწევი
სიგარეტს,
რომლის კოლოფსაც აწერია,
რომ მოწევა კლავს.