კლასთან ვიდექი და მთელი ემოციით ველოდებოდი როდის ჩამოივლიდა.
ზუსტად ვიცოდი რომ წუთი წუთზე უნდა გამოჩენილიყო და ერთი სული მქონდა მისი მწვანე თვალები დამენახა. არადა არ გამოჩნდა, იმედგაცრუებული შებრუნებას ვაპირებდი მისი სიცილი რომ მომესმა.
სუხო, ნიკოლოზ სუხიაშვილი, ჩემი ოცნების მამაკაცი.
ვინ იცის მერამდენე წელია მიყვარს, ალბათ რომ გადავითვალო, მეხუთე იქნება. ის კიდევ საერთოდ ვერ მამჩნევს. ერთიანად ალეწილი ვდგავარ კარებთან, უკვე თხუთმეტი წუთია რაც ზარი დაირეკა, მე კიდევ მას ველოდები.

სიცხისგან იწვოდა, ივნისის მიწურულს ქალაქში ტემპერატურა ორმოც გრადუსამდე აღწევდა ზაფხულის მოყვარული არ აღიარებდა რომ უკვე ცუდად იყო ,მაგრამ აშკარად წამებს ითვლიდა შენობაში შესვლამდე. სავსე ავტობუსიდან ჩამოვიდა თუ არა მაშინვე სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა , ცხვირზე დაკოსილი სათვალე შეისწორა . თმები სახიდან მოიშორა და მხარზე გადაკიდებული ჩანთა თითებში მოიქცია . ეზოში სტუდენტები იყვნენ ,არავისკენ გაუხედავს მხოლოდ შენობაში შესვლა და კონდიციონერის წინ დადგომა სურდა.

ამ ისტორიას არც დასაწყისი აქ და არც დასასრულიი ამიტომ იყო და არა იყო რა ... ასეე უცებბ მოვარდაა სიყვარულიი დაა ჭაობში ჩაიკარგა და მისი მსხვერპლიი თან წაიყვანა.. უნდოდაა ყველასთვისს დაენახებინა რომმ ყველაზეე დიდი გრძნობააა ისს.. უნდოდაა ყველასათვის ეჩვენებინაა რამდენად ძლიერი, განუსაზღვრელი და ულევი გრძნობაა იყო იგი დედამიწაზეე..