1 თავი
კერესელიძე ანი რომ გავიცანი, 7 წლის ვიყავი. ანი 9-ის იყო. მას მერე ვმეგობრობთ. ანის მეჯვარე ვარ ორივე ქორწინებისას. ზუსტად ვიცი, |
მე რომ აღარ ვიყო...
ხშირად ვფიქრობ იმაზე თუ რაიქნებოდა ჩემი სიკვდილის შემდეგ, ან რა შეიცვლებოდა ამით?!
ალბათ არც არაფერი. |
ორი წელია სწავლას მოვრჩი,არმაქვს არანაირი გამოცდილება .
ვიცი იკითხავთ თუ რატომ არ დავიწყე მუშაობა ამ ორი წლის განმავლობაში , |
ის დღე იყო ზუსტად, ზუსტად ის ავბედითი დღე და ყოველთვის, როცა წელიწადის ამ დროს, ეს რიცხვი დგებოდა, მირიანი ყიდულობდა სპექტაკლის ბილეთს. მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რა იქნებოდა, მთავარია, რომ საღამოს რვა საათის სეანსი ყოფილიყო. |
ქუჩის ნაპირებს გავყვები ნელა,
წვიმის წვეთები მისველებს პალტოს,
შენ შემოგხვდები საღამოს ბედად,
და დაგიძახებ შორიდან კარგო. |
გამარჯობა გოგონა! დღეს ქუჩაში შევხვდით ერთმანეთს და შენ ტიროდი. იცი როგორ გაიზარდა ჩემში ბრაზი სამყაროსადმი,როცა კიდევ ერთ განადგურებულ ახალგაზრდას შევხედე? მერე ჩემში ახალი კითხვები გაჩნდა. |
დამრჩნენ ძმები ირაკლი და დათა, ორივე იმდენად ცდილობს ისე მოქცნენ თითქოს არაფერი მომხდარა რომ მიკვირს მაგრამ ხო ვიცი რად უჯდება ეს ორივეს. |
10 წლის წინ
ვიჯექი 300 კაციან აუდიტორიაში და ყველაზე მარტო ვიყავი. თვალები მერხისკენ მქონდა დახრილი და ვცდილობდი მალე გავცლოდი იქაურობას, |
ვინა ვარ ნეტა სად მივდივარ, ან სად მოვედი?!
სიკვილთან ბრძოლა აღარ მინდა, დავაგდე ხმალი...
გიჟის თვალებით შევცქერივარ სიცოცხლის ნექტარს
და შეშლილივით მივუყვები საოცარ ზეცას... |
წლები გადამტყდარან ათას'წლეულებად
მიწურულ ნოემბრის სუსხიან შესა'ყართან.
ყოველ ჯვარცმას და ღალატის კართან
თავიდან სტკივა და სისხლი წვეთს ჯვარზედ, საუკუნეებად. |
|
