------------

ყველასა და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა. ვერც კი წარმომედგინა ამხელა სიყვარული თუ შესაძლებელი იყო. ყოველ შემთხვევაში არ მეგონა თუ ჩემს თავში ვიპოვიდი ამხელა გრძნობას. მხოლოდ მე ვიცოდი როგორი იყო. როდის სტკიოდა, როდის უხაროდა და როდის იყო ბედნიერი. მის თვალებში ვკითხულობდი ამას და მის თვალებშივე იკითხებოდა მისი ყოველი ქმედება და სიყვარული. მაგრამ ამასთან ერთად, იმდენად ამოუცნობი იყო, რომ მასთან ერთად გატარებული ყოველი დღე ერთი დიდი თავგადასავალი იყო. თავგადასავალი, სადაც ის იყო ჩემი პირადი მეგზური. მასთან ერთად ყოველი მზის ამოსვლა იყო ბედნიერების, სიყვარულის, სითბოს, იმედის, თავგადასავლების, ერთმანეთის, ჩვენი... ჩემი და მისი...

დარბაზში ფერები ირეოდა. ფერებთან ერთად, სურნელიც და ხალხიც. ინტენსიურ მუსიკას მოეცვა ქალის მთელი არსება. სხეულის მოძრაობის, მძიმე სასმელის და ქაოსის ფონზე, თვალდახუჭულს, უკეთესად შეეძლო რაღაც ისეთზე ფიქრი, რაც სიამოვნებდა.
სულ მალე, მთელი პარლამენტი გამოუცხადებდა ნდობას და ყველაფერს შეცვლიდა. მერე თვალები გაახილა მარჯიელამ. ვნებამოცული ბავშვები გაოფლილიყვნენ, გაწითლებულიყვნენ და ქანცის გაწყვეტამდე ცეკვავდნენ.
მოსწონდა.

სხეული დამძიმებული მქონდა. ასე მეგონა, რომ მთელი მსოფლიოს ტვირთი ზურგზე მაწევდა. ერთი სული მქონდა, როდის მივადგებოდი ალექსის კარებს, რომელიც მუდამ ჩემი სულიერი ნავსაყუდელი გამხდარიყო. თვალებს ცრემლები მიწვავს... მინდა მათ განთავისუფლების საბაბი მივცე, თუმცა არ გამოდის... ჯიქურად ცდილობს სხეულში დარჩენას. სულის ყივილი ყურებს მიწვავს. მინდა თეთრი ფრთები გავშალო და უმისამართოდ გავფრინდე. დროებით მოვწყდე ნებისმიერ პრობლემას, განსაცდელს, რომელიც მუდამ ჩემში ცხოვრობდა.
თითქოს გარემოც სულიერ ტკივილს იზიარებდა. ნიავი სულის ნაპრალებში ძვრებოდა და ცდილობდა ოდნავ მაინც გაექარწ....ბინა არსებული აპოკალიფსი.

- აბა რაშია საქმე?- წარმოვთქვი აღტაცებით ეს სიტყვები. ალბათ იმიტომ, რომ საშინლად მიხაროდა პირველ სამსახურში სამუშაოს დაწყება.
- ოცდაექვსი წლის მამაკაცი, საშუალო სიმაღლის, ცისფერი თვალებით. საჩივარი შემოვიდა არასრულწლოვანის გაუპატიურებისათვის. დამნაშავე ლ.რ კი თავის გამართლების მეტს არაფერს აკეთებს. იუწყება, რომ მოზარდს გამომწვევი დეკოლტე ეცვა და სწორედ ამიტომ მამაკაცურ ბუნებას ვეღარ შეეწინააღმდეგა.- მძიმედ ამოიოხრა ერეკლემ.
- დაზარალებულთან გქონდათ გასაუბრება?
- ჯერ არა.
- ახლავე დაუკავშირდით. ჯერ მას უნდა გავესაუბრო და შემდგომ დამნაშავეს.
- როგორც იტყვით, თებეა.

- შენი გაბრწყინებული თვალების მიხედვით თუ იმსჯელებს კაცი, შეიძლება მივხვდეთ, რომ შეხვედრამ იმაზე კარგად ჩაიარა, ვიდრე გეგონა.- ღიმილით მითხრა ნოამ, როდესაც ოთახიდან გამოსული დამინახა.
- სულს თუ მომათქმევინებ მადლობელი დაგრჩები, საყვარელო... წყალი არ გაქვს?- აწითლებული ლოყებით მივუგე მას.
- აჰა, გამომართვი ბოთლი.- ნოა უყურებდა, ჩემს თითოეულ მიმიკას და ვგრძნობდი, როგორ ეწვებოდა სხეული დაუკმაყოფილებელი კითხვების გადამკიდე.
- ხო, ნოა... მე ამირჩიეს.- აღმოვთქვი ბოლოს.
- არა რა... ხომ ვამბობდი? შენ კიდევ წასვლას არ აპირებდი!
- არ დაიწყო ახლა.
- ხომ იცი, მე არასოდეს არ ვცდები.
- დაოწყო...

ალექსთან ერთად თითოეული გატარებული წუთი ახალი სიცოცხლის ტოლფასი ყოფილიყო. მის წინაშე ზუსტად ის ადამიანი ვარ, რომელიც რეალურად ყოველთვის ვიყავი. ასე მგონია, ალექსი ყველაზე მეტად მცნობს. ალბათ თვითონაც გრძნობს ჩემი მისდამი დამოკიდებულებას. თურმე მართლაც ასე ყოფილა... უეცრად გამოჩენილი ადამიანები უფრო მეტ კვალს ტოვებენ შენში, ვიდრე სხვა პიროვნებები, რომლებთანაც ბავშვობის წარუშლელი მოგონებები გაკავშირებს. ეს ფაქტი შესაძლოა იმით გამოვააშკარავოთ, რომ ახლადგაცნობილ პიროვნებასთან შესაძლებლობა გენიჭება უფრო კარგი ადამიანი გახდე და უწინდელი შეცდომები აღარ გაიმეორო.

ყოველთვის, როდესაც თვალებს ვხუჭავ ჩემში მოკაშკაშე ვარსკვლავები ჩნდება, რომლებიც ანთებული სხივებით ცდილობენ საკუთარ სხეულში თავიანთი ურყევი ადგილი დაიკავონ.
სხეული თრთის...
მოლეკულები სასიამოვნო შეგრძნებებით ივსება.
ალექსი და მე ღამის წყვდიადს თვალყურს ვადევნებთ და ვცდილობთ ვარსკვლავების საშუალებით ერთმანეთის მომავალ ვიმკითხაოთ.
ალექს თვალები კაკლისოდენა ჰქონდა გამხდარი. მის აჩქარებულ გულისცემას ახლაც მკვეთრად ვგრძნობდი, თითქოს მისი რიტმები ჩემში ყოფილიყოს გავრცელებული.

თავი 1

თითოეულ ადამიანში სახლობს დემონი, მთავარია შენში იგი გააღვიძო... ზოგჯერ ისინი არასასიამოვნო მომენტში გვატყდებიან თავს და უმეტესწილად კი სრულიად ნაცარტუტად აქცევენ ჩვენს ყოველდღიურ ყოფას.
ცა ჩამობნელებულია, იმის მიუხედავად, რომ უკვე დილის რვა საათია. თვალებს გაფაციცებით ვახამხამებ და ვცდილობ საკუთარი „მე“-ები გონებაშივე მივაყუჩო. ისინი არ ცხრებიან... ყოველთვის ჩემი ნაბიჯებით საზრდოობენ.
ახლაც გონების ნაპრალიდან მოგონებათა კაეშანი მახვევია, რომელიც ნელი ნაბიჯებით ხურავს შინდისფერ რკინის კარებს და ამღვრეული თვალებით ჩემი სხეულისკენ იღებს გეზს. ისინი მე მგვანან. ჩემსავით ატარებენ უცხო ნიღაბს, რომლებიც მათ სულს უწვავთ.

ნაკვალევი
ერთი წლის წინათ ზუსტად ამ დღეს ქვეყანას მოევლინა . ზუსტად ამ დღეს პირველად გავიგონე მისი ტირილის ხმა და გულზე მალამოდ მომედო..
მიუხედავად გაუსაძლისი ტკივილისა, მისმა საოცარმა სურნელმა მაშინვე დამავიწყა ყველა ტკივილი რაც აქამდე თავს არ მანებებდა.
მაშინაც ასე ლამაზად ყვაოდა მაისი. მაშინაც ეს საოცარი სურნელი იდგა ჰაერში, აყვავებული ვარდის და თეთრად გადაპენტილი ნუშის.
ეზოში სიხარულით მოკუნტრუშე სოფის გავხედე და თვალზე მომდგარი ცრემლი შევიკავე.. არადა ყველაფერი სულ სხვანაირად უნდა ყოფილიყო. სულ სხვა გეგმები და ხედვები გვქონდა ცხოვრების მიმართ. მიუხედავად იმისა რომ მიზანი ერთი გვქონდა, მაინც ვერ შედგა ჩვენი ერთად ყოფნა, მაინც შეგვიშალეს ხელი. არ ვიცი ბედმა, განგებამ თუ ჩვენ თვითო ნ ვერ შევძელით , მაგრამ ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით აირია..

თითები, საღებავით მაქვს დასვრილი. ჩემში არის რაღაც, რაც მოულოდნელად იღვიძებს. რომლის შემდეგაც, ფუნჯს ვკიდებ ხელს და სრუილიად მოწყვეტილი ვარ გარე სამყაროს. სიმართლე, რომ ვთქვა ახლაც შოპენის სიმღერას ვუსმენ. მოქმედებს, ჩემს გრძნობებზე, აზრებზე, ისე როგორც არასდროს არავინ და არაფერი.

ჩემვთის წერა და ხატვა არის ის რაც, მავიწყებს ყველაფერს ყველა პრობლემას. ვთავისუფლდები მგონია, რომ ფრთები მაქვს შესხმული. და მგონია, რომ ყველაფრის ნიჭი მაქვს. შემიძლია, საათობით ვიჯდე ჩემს მაგიდასთან და ვხატო. თუ შემეშლება, კვლავ დავხატო. ვაფერადო, შევქმნა, და განვავითარო საკუთარი თავი. რომ იცოდეთ, როგორ მამშვიდებს ეს ყველაფერი.